Meestal is mijn dag oersaai, met een
gigantische sleur erin : opstaan, ontbijten, werken, eten, tv gapen en dan weer
gaan slapen om daarna het zelfde ritueel te herhalen.
Toch was er vandaag een lichtpuntje,
terwijl ik tijdens een stortbui op de bus stond te wachten.
Ik was me aan het ergeren aan het
weer , tot er een klein meisje naar me toe kwam.
Ik vermoed dat ze 5 jaar moet zijn
geweest,.
Stilletjes kwam ze naast me staan en
keek naar me.
Ze glimlachte en vroeg me waarom ik niet blij was.
Een beetje overdonderd door deze
vraag stamelde ik: Omdat het aan het regenen is.
Ik vind regen juist enorm leuk !, zei het
kleintje, verbaasd vroeg ik haar wat er nu zo leuk was aan regen.
Het meisje moest lachen en
antwoordde: ik vind regen leuk omdat het me laat lachen.
Laat lachen?, vroeg ik verbaasd.
Ja, zei ze, als ik de druppels op mijn
gezicht laat vallen kriebelt dat en daar moet ik enorm om lachen.
Ze ging midden in de regen staan en
begon te schaterlachen, dat gaf zo veel plezier om te zien.
Ik dacht dat wil ik ook en zo stapte
ik de regen in.
En inderdaad het was een zalig
gevoel, uitbundig kunnen lachen, me uitleven en alles laten wegspoelen.
In tijden had ik me niet zo goed
gevoelt.
Dat bewijst nog maar eens dat
kinderen soms veel wijzer zijn dan
volwassenen , want volwassenen zijn meestal vergeten om te genieten van de
kleine dingen.
Een kinderlach... Zo oprecht en puur, nooit gemaakt of onecht. Schateren,gieren en brullen telkens opnieuw. Wat zou het toch fijn zijn om nog eens even kind te zijn en dit te ervaren, puur genot.
