Oke, lang geleden dat ik gepost heb maar hier is iets waar ik jullie mening bij nodig heb wat denk jij van deze eerste pagina van het boek dat ik aan het schrijven ben ? Laat je maar horen :)
Rood,
alles is bloedrood.
Waar
ik ook kijk alles is rood.
Van
het standbeeld van Nelson's Column tot de duiven en zelfs het gras, alles in diezelfde kleur.
Niet dat ik het niet mooi vind , tenslotte is het mijn lievelingskleur,
altijd al geweest, maar daar is nu het moment
niet voor om daar over uit te wijden.
Ik
stap verder Trafalgar Square op, het is stil
veel te stil naar mijn zin.
Behoedzaam
kijk ik rond.
Vreemd,
alle mensen lijken wel stil te staan, bevroren in tijd met op elk gezicht een
uitdrukking van pure verbazing, angst zelfs. Bang van al deze reacties en
vooral van de bevroren status van de mensen op het overbevolkte plein, zet ik
een stapje naar achter.
Mijn
voet stoot tegen iets.
Haastig
draai ik me om..
Bang!
Ik
ben met mijn hoofd keihard tegen iets hards gebotst, ik kijk op een majestueuze
spiegel torent hoog boven me uit. De spiegel zelf is bedekt met een doek, maar
de frame bekijk ik aandachtig.
Hij
is rijkelijk bewerkt met prachtige tekeningen van een uil, wolf, konijn, hond
en zelfs een soort van vogel (was het een nachtegaal ?).
Met
mijn hand beroer ik voorzichtig deze prachtig uitgesneden figuren wat een
vreemde gewaarwording veroorzaakt, een korte maar toch zeer duidelijke trilling
die de haren op mijn armen rechtop laat staan.
Ik
richt mijn aandacht op het doek dat over de spiegel zelf hangt, langzaam haal
ik het er af.
Nu ben ik
iemand anders je herkent me niet , toch?
Soms draag
ik gekke kleren, ben ik onherkenbaar geschminkt of praat ik met een enorm raar
en speciaal accent.
Maar ander
keren ben ik gewoon in normale kleren en ben ik mezelf, maar verlang ik er toch weer naar een andere
persoon te zijn.
Nee,
schizofreen ben ik niet, hoewel ik gekke
kanten heb.
Ik ben een
speciaal ras en gedraag me namelijk anders dan andere mensen, althans wanneer ik op een podium sta en soms
zelfs naast het podium voor een camera.
Ik ben van
het gekke, soms gestoorde ras, dat men acteurs noemt en ik ben zo geboren.
Oh, wat zou
het leuk zijn om mijn passie te delen met anderen , met de ganse wereld.
Misschien
moeten we met alle acteurs de straat op gaan en laten we zien hoe fier we zijn
en misschien doen andere acteurs aan de andere kant van de aardbol wel mee.
Meestal is mijn dag oersaai, met een
gigantische sleur erin : opstaan, ontbijten, werken, eten, tv gapen en dan weer
gaan slapen om daarna het zelfde ritueel te herhalen.
Toch was er vandaag een lichtpuntje,
terwijl ik tijdens een stortbui op de bus stond te wachten.
Ik was me aan het ergeren aan het
weer , tot er een klein meisje naar me toe kwam.
Ik vermoed dat ze 5 jaar moet zijn
geweest,.
Stilletjes kwam ze naast me staan en
keek naar me.
Ze glimlachte en vroeg me waarom ik niet blij was.
Een beetje overdonderd door deze
vraag stamelde ik: Omdat het aan het regenen is.
Ik vind regen juist enorm leuk !, zei het
kleintje, verbaasd vroeg ik haar wat er nu zo leuk was aan regen.
Het meisje moest lachen en
antwoordde: ik vind regen leuk omdat het me laat lachen.
Laat lachen?, vroeg ik verbaasd.
Ja, zei ze, als ik de druppels op mijn
gezicht laat vallen kriebelt dat en daar moet ik enorm om lachen.
Ze ging midden in de regen staan en
begon te schaterlachen, dat gaf zo veel plezier om te zien.
Ik dacht dat wil ik ook en zo stapte
ik de regen in.
En inderdaad het was een zalig
gevoel, uitbundig kunnen lachen, me uitleven en alles laten wegspoelen.
In tijden had ik me niet zo goed
gevoelt.
Dat bewijst nog maar eens dat
kinderen soms veel wijzer zijn dan
volwassenen , want volwassenen zijn meestal vergeten om te genieten van de
kleine dingen.
