Het beloofde een dag zoals een andere te worden, weer een koude winterdag waarop je zo verlangt naar een warme chocomelk op die verdomd koude speelplaats. Althans dat dacht ik. Ik stond opuit mijn warme bed ( met wat tegenzin wel is waar) om door mijn koude kamer de zware tocht naar mijn raam te ondergaan. Eindelijk bij het raam aangekomen wreef ik nog eens in mijn ogen, die ik nog niet goed open kreeg, ik trok mijn rolluik omhoog en toen zag ik dat er iets anders was. Alles lag bedekt onder een wit tapijt, geen grassprietje meer te zien. Vandaag was het de dag waarop de eerste sneeuw van het jaar was gevallen. Ik kleedde me warm genoeg aan, nam een stevig ontbijt en ik vertrok naar school. Op school aangekomen zag ik dat er een oorlog was uitgebroken. De witte kanonskogels vlogen heen en weer. Ik zocht een veilige weg om bij mijn geliefde locker te komen maar er bleek er geen te zijn. Er zat dus niks anders op, ik zou doorheen het slagveld moeten. Ik haalde diep adem en sprak mezelf wat moed in. Op 3 zou ik vertrekken. 1.. Ik haalde nog een keer diep adem 2.. Ik keek nog een keer links en rechts 3..en ik zette het op het lopen, men armen voor mijn hoofd als een schild. Nog een paar meter en ik was veilig. En toen was ik er. Ik was zonder kleerscheuren het slagveld overgestoken. Maar de dag was nog maar net begonnen. Na 2 lesuren in een muf maar toch wel warm lokaal ging de bel. Met veel tegenzin slenterde ik de trap af en bleef daarna nog even in de gang rondhangen. Totdat meneer Raymond iedereen met een knipoog naar de koude speelplaats stuurde. Heel voorzichtig liep ik de speelplaats op. Over de sneeuw die inmiddels helemaal plat was gelopen waardoor je bijna uitschoof als je niet oplette waar je liep, en laat ik nu net een niet zon oplettend persoon zijn. Tegen de middag begon het witte tapijt plaats te maken voor bruine pap. Zo van dat spul waar als je je voet iets te hard in laat ploffen alles aan je broek hangt, met als resultaat natte broekspijpen na de middagpauze. De laatste speeltijd verliep niet veel anders dan de middagpauze. Het enige verschil was dat er nog meer bruine pap was en dus ook nog nattere broekspijpen. Nog 1 uurtje les en de schooldag was voorbij. Na de laatste 50 minuten van de dag hoor je dan eindelijk het langverwachte belsignaal. Tijd om naar huis te gaan zodat ik mezelf mentaal kon voorbereiden om de volgende dag misschien weer het slagveld te betereden.
Ik heb dus 'Zwellend Fruit" gelezen van Peter Verhulst maar ik vond het niet echt een geweldig boek. Ik vond het niet echt slecht maar ik vond het ook niet heel goed.
De stijl waarin Peter Verhulst schrijft vind ik dan weer wel heel mooi. Hoe dat hij dingen beschrijft met alleen mar gevoelens vind ik echt heel knap. Ik vond het boek minder mooi omdat er niet echt een verhaal in zat. Ik had het gevoel dat ik elke keer dat ik in het boek aan het lezen was, ik elke keer bijna hetzelfde las.
Ik heb het boek dus niet zo heel graag gelezen maar ik ben zeker wel benieuwd naar andere werken van Peter Verhulst.
Op de boekenbeurs maakten Tom Lanoye en Hilde Van Mieghem bekend dat ze samen het boek 'Sprakeloos' geschreven door Tom Lanoye gaan verfilmen. Hilde Van Mieghem heeft wel al gezegd dat het niet de bedoeling is het leven van Tom en zijn moeder letterlijk weer te geven in de film. Ze wil het universeler, ze wil een verhaal dat van eender wie zou kunnen zijn. Tom Lanoye liet van zijn kant ook al weten dat hij niet hoopt op een letterlijke verfilming van zijn boek. 'Sprakeloos zal ten vroegste midden 2013 te zien zijn in de bioscopen.
Op de boekenbeurs maakten Tom Lanoye en Hilde Van Mieghem bekend dat ze samen het boek 'Sprakeloos' geschreven door Tom Lanoye gaan verfilmen. 
