|
Hij
was uiterst precies bezig om rozen neer te leggen volgens een vooraf
gepland patroon. De details moesten correct zijn. De volle maan aan
een wolkeloze hemel bescheen de plek die hij weken geleden al had
gevonden. De plek aan de oever van de Dijle niet zo ver van het
centrum van Leuven voldeed perfect aan zijn behoefte. Verschoten
gras, het onkruid en het opgeschoten riet. In zijn hoofd klonk het
vrolijk:
Klein, klein
kleutertje wat doe je in de hof. Je plukt er al de bloempjes af je
maakt het veel te grof. Héhéhé...
Wat
hij aan het doen was was allesbehalve kleuterachtig. Als het lijk van
een jonge vrouw aan zijn voeten geen getuige daarvan was dan was het
zware pistool met geluidsdemper onder zijn rechtersoksel dat wel. Een
wapen dat hij zonder de minste aarzeling zou gebruiken tegen eender
wie de domme pech had op dat moment zijn pad te kruisen. Plezier zou
hij er niet aan beleven. Het zou hem eerder woedend maken dat iemand
hem zou storen bij zijn werk. Nadat hij een laatste bloem had
neergelegd deed hij in volkomen stilte een paar stappen achteruit. De
volle maan was voor hem licht genoeg om zijn werk, het kunstwerk, hun
kunstwerk te kunnen overzien. Door de jaren heen waren zijn ogen
gewend geraakt aan het duister. Hij voelde zich op zijn gemak en
thuis in de nacht. Haar lichaam lag precies goed. Half verborgen,
half zichtbaar. Het zou niet lang duren voor ze gevonden werd eens
het licht zou worden. En dan zou het eigenlijke spel beginnen. De
stem, de zo beroemde en beruchte stem in zijn hoofd had gezegd dat
het leuk zou worden. Hij twijfelde geen seconde aan het gelijk van de
stem. Dat wat hij zichtbaar had gelaten vond de stem grotesk,
helemaal niet zijn ding maar even noodzakelijk. De meeste mensen die
het te zien zouden krijgen zouden het aanstootgevend vinden en dat
was de bedoeling. De zichtbare helft was dan ook niet voor zichzelf
bedoeld maar voor hen die zich hier straks zouden gaan verzamelen. De
onzichtbare helft van haar lichaam was zijn ware boodschap. Hij wilde
niet dat ze te snel naar die boodschap keken. De onderkant was
precies zo neergelegd dat het zou schokken. Dat het de speurders zou
tegenhouden of ten minste toch zou ophouden om hun blik te verleggen.
Hij had de stem in zijn hoofd verteld dat dit met diegene waar het
lichaam voor bedoeld was voor ongeveer vijf minuten zou werken. De
stem had hem gevraagd of de speurder echt zo goed was. Hij kon niet
anders dan positief antwoorden op die vraag. En door dat antwoord was
de stem opgewonden geraakt, opgetogen om weer eens aan het werk te
gaan en te spelen. Beidde helften van het lichaam samen vormden een
bijzondere collage, een echt kunstwerk. Hij was intussen goed
bedreven in het moorden. Hij kwam er tenslotte al dertig jaar mee
weg. Het was pas sinds de stem dat hij kunstwerken wilde maken. Als
hij al tot spijt in staat was dan zou dat geen spijt zijn dat hij het
meisje had vermoord. Ook niet dat hij haar zo tentoonstelde. Kunst
moet nu eenmaal tentoongesteld worden voor een vakkundig publiek.
Nee, de spijt die hij zou voelen zou zijn omdat hij niet wat langer
met haar had kunnen spelen. Hij sloot zijn ogen. In het donker kun je
je maar beter op je oren verlaten dan op je ogen. Ergens heel ver weg
hoorde hij een trein, waarschijnlijk één van de eerste van die dag.
Leeg op een sporadische vroege vogel na die Joost mag weten waar
naartoe onderweg was op dit heel vroege uur. Hij hoorde voor de rest
niets wat op de aanwezigheid van een ander mens in zijn buurt kon
wijzen:
Mooi, niets om
dit te verpesten...
Dacht
hij grimmig. Met een peperdure nieuwe Iphone nam hij nog vlug enkele
foto's. Hij had die nodig voor de volgende stap. Nadat hij de foto's
op een splinternieuwe laptop had gezet en had bewerkt zouden zowel de
Iphone als de laptop verdwijnen. Hij wist uit zijn ervaring dat de
technische speurders wonderen konden verrichten bij het natrekken van
data. Iedere GSM en iedere computer laat piepkleine vingerafdrukken
na op ieder bestand dat het te verwerken krijgt. Jezelf verbergen
achter een stel proxyservers is een goede eerste stap maar bijlange
na niet voldoende om veilig te zijn voor die nerds. Daarom dat hij
nooit een risico nam met elektronica. Daarom dat hij in de loop van
de jaren al een halve winkel vol aan gsm's en laptops had gekocht,
eenmalig gebruikt en daarna gedumpt. Hij draaide zich om en beende
weg van de plek waar hij net het lijk van een jong meisje had
achtergelaten.
Eens zien hoe
vlug ze komen spelen. Eens zien of ik hem zoals de dokter het noemt
in de abyss kan duwen...
Met
een gezicht vertrokken van het keihard de tanden op elkaar te bijten
en een kwaadaardige grijs op zijn gezicht maakte hij zich uit de
voeten. Hij sprak maar één woord hardop uit:
Okidoki...
01-05-2016, 03:14
Geschreven door Benny 
 Reageren (0)
|
