Hij was uiterst precies bezig om rozen neer te leggen volgens een vooraf gepland patroon. De details moesten correct zijn. De volle maan aan een wolkeloze hemel bescheen de plek die hij weken geleden al had gevonden. De plek aan de oever van de Dijle niet zo ver van het centrum van Leuven voldeed perfect aan zijn behoefte. Verschoten gras, het onkruid en het opgeschoten riet. In zijn hoofd klonk het vrolijk:

“ Klein, klein kleutertje wat doe je in de hof. Je plukt er al de bloempjes af je maakt het veel te grof. Héhéhé...”

Wat hij aan het doen was was allesbehalve kleuterachtig. Als het lijk van een jonge vrouw aan zijn voeten geen getuige daarvan was dan was het zware pistool met geluidsdemper onder zijn rechtersoksel dat wel. Een wapen dat hij zonder de minste aarzeling zou gebruiken tegen eender wie de domme pech had op dat moment zijn pad te kruisen. Plezier zou hij er niet aan beleven. Het zou hem eerder woedend maken dat iemand hem zou storen bij zijn werk. Nadat hij een laatste bloem had neergelegd deed hij in volkomen stilte een paar stappen achteruit. De volle maan was voor hem licht genoeg om zijn werk, het kunstwerk, hun kunstwerk te kunnen overzien. Door de jaren heen waren zijn ogen gewend geraakt aan het duister. Hij voelde zich op zijn gemak en thuis in de nacht. Haar lichaam lag precies goed. Half verborgen, half zichtbaar. Het zou niet lang duren voor ze gevonden werd eens het licht zou worden. En dan zou het eigenlijke spel beginnen. De stem, de zo beroemde en beruchte stem in zijn hoofd had gezegd dat het leuk zou worden. Hij twijfelde geen seconde aan het gelijk van de stem. Dat wat hij zichtbaar had gelaten vond de stem grotesk, helemaal niet zijn ding maar even noodzakelijk. De meeste mensen die het te zien zouden krijgen zouden het aanstootgevend vinden en dat was de bedoeling. De zichtbare helft was dan ook niet voor zichzelf bedoeld maar voor hen die zich hier straks zouden gaan verzamelen. De onzichtbare helft van haar lichaam was zijn ware boodschap. Hij wilde niet dat ze te snel naar die boodschap keken. De onderkant was precies zo neergelegd dat het zou schokken. Dat het de speurders zou tegenhouden of ten minste toch zou ophouden om hun blik te verleggen. Hij had de stem in zijn hoofd verteld dat dit met diegene waar het lichaam voor bedoeld was voor ongeveer vijf minuten zou werken. De stem had hem gevraagd of de speurder echt zo goed was. Hij kon niet anders dan positief antwoorden op die vraag. En door dat antwoord was de stem opgewonden geraakt, opgetogen om weer eens aan het werk te gaan en te spelen. Beidde helften van het lichaam samen vormden een bijzondere collage, een echt kunstwerk. Hij was intussen goed bedreven in het moorden. Hij kwam er tenslotte al dertig jaar mee weg. Het was pas sinds de stem dat hij kunstwerken wilde maken. Als hij al tot spijt in staat was dan zou dat geen spijt zijn dat hij het meisje had vermoord. Ook niet dat hij haar zo tentoonstelde. Kunst moet nu eenmaal tentoongesteld worden voor een vakkundig publiek. Nee, de spijt die hij zou voelen zou zijn omdat hij niet wat langer met haar had kunnen spelen. Hij sloot zijn ogen. In het donker kun je je maar beter op je oren verlaten dan op je ogen. Ergens heel ver weg hoorde hij een trein, waarschijnlijk één van de eerste van die dag. Leeg op een sporadische vroege vogel na die Joost mag weten waar naartoe onderweg was op dit heel vroege uur. Hij hoorde voor de rest niets wat op de aanwezigheid van een ander mens in zijn buurt kon wijzen:

“ Mooi, niets om dit te verpesten...”

Dacht hij grimmig. Met een peperdure nieuwe Iphone nam hij nog vlug enkele foto's. Hij had die nodig voor de volgende stap. Nadat hij de foto's op een splinternieuwe laptop had gezet en had bewerkt zouden zowel de Iphone als de laptop verdwijnen. Hij wist uit zijn ervaring dat de technische speurders wonderen konden verrichten bij het natrekken van data. Iedere GSM en iedere computer laat piepkleine vingerafdrukken na op ieder bestand dat het te verwerken krijgt. Jezelf verbergen achter een stel proxyservers is een goede eerste stap maar bijlange na niet voldoende om veilig te zijn voor die nerds. Daarom dat hij nooit een risico nam met elektronica. Daarom dat hij in de loop van de jaren al een halve winkel vol aan gsm's en laptops had gekocht, eenmalig gebruikt en daarna gedumpt. Hij draaide zich om en beende weg van de plek waar hij net het lijk van een jong meisje had achtergelaten.

“ Eens zien hoe vlug ze komen spelen. Eens zien of ik hem zoals de dokter het noemt in de abyss kan duwen...”

Met een gezicht vertrokken van het keihard de tanden op elkaar te bijten en een kwaadaardige grijs op zijn gezicht maakte hij zich uit de voeten. Hij sprak maar één woord hardop uit:

“ Okidoki...”