Zondagavond, the day after.. Ik voel me vrij goed, fier vooral, omdat ik het gehaald heb. Te bedenken dat ik begin januari in mijn hoofd kreeg om is een triatlon te proberen, en prompt zwemlessen nam, omdat ik maar vier lengtes na mekaar kon zwemmen! Na 2:51:44 liep ik over de finish, zo leeg als.. Maar goed, alles begon op zaterdagmorgen, om 12u vertrokken richting Brugge. Liever iets te vroeg vertrekken dan te moeten stressen op het laatste ogenblik. België en autosnelwegen.. je weet nooit wanneer je aankomt! Auto geparkeerd en richting race office. Me ingeschreven, mijn badmuts, chip, en borstnummer in ontvangst genomen en opnieuw mijn nummer (616) op hand en been laten tatoeëren. Ik heb ook een papier moeten tekenen dat ik fysisch en mentaal in orde ben. Dus dat ik gek genoeg ben om deel te nemen ;o) Mijn fiets in de wisselzone 1 gaan plaatsen en loopschoenen in wisselzone 2. Alles staat op zijn plaats en heb nog juist mijn wetsuit, badmuts en zwembrilletje bij de hand. Het is altijd een hele logistieke onderneming om alles op tijd op de juiste plaats te krijgen. Nog 2 uur voor de start, het stressen kan beginnen. Gelukkig kom ik Geert met zijn familie, Gert en nog wat bekenden uit het Leuvense tegen. We zetten ons aan de finish in het gras en proberen kalm te blijven onder een stralend zonnetje. We begeven ons langzaam naar de zwemstart achter Luc van Lierde de nummer acht van de Ironman Hawaï 2007! Het water ziet er vuil uit, en het valt op dat 1km zwemmen een heel eind is. Stress slaat om in angst. Ik trek mijn wetsuit aan, nog 15 minuten. Ik begeef me naar de start, mijn wave start om 18:10. We krijgen het signaal om in het water te gaan en ons naar de startlijnte begeven. Het water is ijskoud en mijn ademhaling stokt, ik zeg tegen mezelf kalm te blijven. Pang! Ik blijf even dobberen om niet te veel slaag te krijgen in de start. Here we go! Ik wordt nog geduwd langs alle kanten maar slaag er toch in om zonder averij te starten. Na 200 meter vind ik mijn ritme, het gaat al een stuk beter dan in Geel. Ik zwem rustiger en ben kalm. Na 500m moeten we onder een brugje door van 2m breedte, er zwemt iemand over me en krijg een paar slokken binnen. Is goed hoesten en verder ik was nu goed bezig! Terug in mijn ritme, ik zie in de verte de zwemfinish! Het duurt precies nog een eeuwigheid maar ik kruip langs het trapje uit het water op 19:55! Ik loop naar wisselzone 1 om mijn fiets te zoeken .maar ik begin plots te braken..en nog eens..en nog eens. Toeschouwers roepen dat ik moet gaan zitten. Maar ik strompel verder op zoek naar mijn fiets. Hij ligt op de grond..versnellingen ontregeld. Ik trek mijn wetsuit uit. Helm op, fietsschoenen aan en go! Op de fiets bedenk ik dat ik waarschijnlijk krachten ga te kort komen door het braken. Het fietsen loopt lekker tot we naast het water richting Oostende fietsen. Wind tegen..afzien..haal met moeite 28 km/h, ik verlies mijn drinkbus na het drinken..stoppen en terug op weg. Eindelijk het keerpunt..en dus wind mee! Ik fiets constant 37 km/h nu, ik verlies mijn drinkbus nog eens maar heb de moed niet meer om opnieuw te stoppen. Stoempen! Ik bereik wisselzone 2 op 1:22:50, dus een gemiddelde snelheid van 33 km/h op 45,7 km. Fiets op zijn plaats, loopschoenen aan en ju! Ward (vader van Geert) roept me toe dat ik rustiger moet lopen, er volgen nog 10,5 lange kilometers! En gelijk krijgt hij, na kilometer 4 krijg ik krampen en het emotioneel erg zwaar te verduren. Na de eerste ronde overweeg ik te stoppen en stap 1OO meter. Het braken eist nu zijn tol.. Ik drink nog eens en vind toch nog de moed om beginnen te lopen. Het worden nog 5 lange kilometers. Bij elke stap voel ik de spieren verkrampen en tot overmaat van ramp is mijn rechterveter los. Ik weet als ik hem probeer te binden ik in een kramp schiet van mijn kleine teen tot achter mijn oor! Laatste bevoorrading, nog 2 kilometer, drinken.. ik vraag aan de man van het drankje of hij mijn veter wil binden! Hij ziet mijn verkrampte toestand en bind hem! Waarvoor mijn welgemeende dank, op dat ogenblik zat ik zo diep dat ik had kunnen janken! Dit vriendelijk gebaar gaf me opnieuw wat kracht, hop verder! Iets verder staat Ward, hij roept me toe dat ik moet volhouden en dat doe ik, ik zie de finish en haal het in 2:51:44! In de 5 minuten na de finish laat ik de emoties de vrije loop.. ik ben zo leeg als een pier maar o zo blij dat ik doorgebeten heb! Van de after party met Zora was geen sprake meer, mijn fiets en wetsuit ophalen en nog anderhalf uur rijden richting Leuven, richting bedje! Het is goed dat ik alles nu neerpen, nu die kleine, maar belangrijke details nog vers in het geheugen liggen. Volgende week ben ik het meeste al vergeten, ik begin oud te worden ;o) Het is zoals de titel van mijn blog. Pijn is tijdelijk, eer voor altijd! Ik nodig iedereen uit om het is te proberen, welke tijd je ook neerzet; al eindig je laatste.. je hebt de strijd tegen jezelf gewonnen! Je krijgt zo een kick, zon voldoening. Nu ga ik een weekje rusten, vraag me niet naar mijn plannen, want ik weet het niet.. Ik heb mijn doel voor dit jaar gehaald en ga alles wat laten bezinken. Wat ik wel weet is dat ik bij leven en welzijn start in Brugge 2009. Met een jaartje meer ervaring! Nen dikke merci aan Dominique, Ward, Geert, Johan, Gert en Bart voor alle steun ter plaatse. Aan Peter en Katrien voor de aanmoedigingen van het thuisfront! Thanks!!
Het is alweer een tijdje geleden! Na de 20km van BXL heb ik een weekje verplichte rust ingelast ik kon bijna niet meer stappen! Maar dat is niet verwonderlijk, ik heb als voorbereiding drie maal gelopen de maand ervoor. Het zou alle wetten van trainingsopbouw belachelijk maken moest ik hier een scherpe tijd neergezet hebben. Het begon nochtans goed, de eerste 10 kilometer heb ik in 49 minuten afgelegd. Maar dan kwam de man met de hamer en het licht ging goed uit. De finish is uiteindelijk gehaald op 1u 53min. Maar het belangrijkste die dag was dat ik mijn sponsors van Kom op tegen kanker niet in de steek liet Het was weer een mooie ervaring, ik hoop dat ik volgend jaar minder last heb van die schenen.
Binnen een week staat de kwarttriatlon van Brugge op het programma. Na Brussel heb ik me vooral toegelegd op het zwemmen, omdat er in Brugge 1km moet gezwommen worden en ik in Geel al bijna verdronk na 500m! Verleden week dacht ik nog te starten in Brugge en alleen te zwemmen en fietsen, het lopen zou ik dit jaar aan me laten voorbijgaan Maar ik ben de afgelopen week een paar keer gaan lopen, en heb de dag erna al minder pijn. Ik kan terug een trap op en af gaan zonder lelijke grimassen. Dus ik weet niet wat het gaat worden. Het kan best zijn dat ik toch in die loopschoenen spring na het fietsen! Wat ik wel weet is dat het een verslaving aan het worden is je verlegd steeds je grenzen, ik heb gezien dat er op 5 oktober een kwarttriatlon in Barcelona doorgaat ;o)
