Het verslag volgt nog, maar ik wou alvast mijn sponsors voor "Run For Massi" hartelijk bedanken. Mijn medaille heb ik alvast geschonken aan een van mijn grootste fans! Mijn lieve zus!
Hier volgt nog een dankwoord van de ouders van Massimo:
Beste familie, vrienden, collega's en sympathisanten.
Van harte willen we u allen danken voor de grote inzet op sportief vlak, voor de morele steun maar natuurlijk ook voor jullie gulle sponsoring. Onze dank gaat ook zeker naar de initiatiefnemers van Run for Massi en naar Luk die heeft gezorgd voor een hele mooie website waarop alle info voor iedereen beschikbaar was. Het overweldigend succes siert allen die meeleven bij het grote verlies van Massimo en van zoveel andere lotgenoten. Hijzelf zou zich ook voor meer dan 100% hebben ingezet om zo bij te kunnen dragen tot het voorkomen, verhelpen en genezen van deze afgrijselijke ziekte waar de geneeskunde nog veel te vaak machteloos tegenover staat. Hopelijk is onze aller inzet en bijdrage aan het kankerfonds een steun en hulp voor velen. Dank u wel. Els en Delio.
De kop is er af. Mijn eerste triatlon is een feit het is wel maar een 1/8ste maar ik daag de meeste mensen uit om eens een poging te ondernemen ;o). Zondagmorgen 11 mei 2008, supernerveus, heb ik alles? Fiets, helm, fietsschoenen, loopschoenen, elastiek voor je startnummer, zonnebril ah ja wetsuit kortom stress. Rustig naar Geel gereden, parking gevonden niet te veraf. Naar de inschrijvingen mijn startnummer gaan ophalen, op de deur hangt de mededeling dat het niet verplicht is om in wetsuit te zwemmen omdat het water 19 graden bedraagt. Ondertussen zijn twee jonge meisjes mijn startnummer op mijn hand en been aan het verven even moet ik lachen als ik dan verdrink weten ze toch dat ik nummer 292 was!
Op weg naar het fietspark, hier kom je alleen in met je startnummer, dus geen buitenstaanders meer, ook om diefstal te vermijden denk ik, want daar staat toch wel voor een kapitaal aan fietsjes bij elkaar! Eerst kijken ze je fiets na, of alles reglementair is, of je helm goed past en goedgekeurd is en dan op zoek naar je nummer. Naast mij staat een grote afgetrainde atleet, hij zag dat ik wat stond te draaien Uwe eerste vroeg hij? En dadelijk gaf hij wat tips, leg je helm en je bril hier, in de juiste volgorde, want als je uit het water komt moet alles zo vlot mogelijk verlopen. Alles klaargelegd met het wetsuit over de schouder richting start van het zwemmen. Het valt me op dat 500 meter toch wel een eindje is. Ik begin te zweten, en het komt niet door de temperatuur van 28 graden. ;o) Een plaatsje in de schaduw, ik begin mijn wetsuit aan te trekken en plots staat mijn vader naast mij! Toch één fan! Ik was blij dat hij er was, met al die nieuwe ervaringen, vraagtekens was er toch één zekerheid! Hij kwam me steunen en voor wat fotos van deze onderneming zorgen (waarvoor dank!). Richting start, en we staan daar al tien minuten in de brandende zon, ik was al aan het zwemmen IN mijn wetsuit. Ga er maar in hoor ik, spring vervolgens in het kanaal, zet mijn brilletje op en zie dat de eerste al vertrokken zijn. Ik begin te zwemmen maar merk al snel dat het koude water mijn ademhaling compleet ontregeld. Ik hap in paniek naar lucht en probeer iets te doen dat op zwemmen lijkt. Nog een groot probleem, door het feit dat je niets ziet onder je (geen zwembadlijnen) is het moeilijk om je te oriënteren. Met de tegenstroom erbij dacht ik aan de superslalom bezig te zijn! Het leek een eeuwigheid, ik was zo blij dat ik uit het water kon! Hop, richting fietspark, ondertussen wetsuit al tot je middel uittrekken. Aan de fiets, wetsuit proberen uit te trekken (is echt niet eenvoudig!) helm, zonnebril, fietsschoenen, rugnummer, go! Mijn lievelingsonderdeel, 29km vlammen, alle kruispunten afgezet door seingevers, voel me Tom Boonen! Alleen een paar echte racen me voorbij, maar ik blijf ze constant in het vizier houden. De officials houden echt de boel goed in het oog, het is immers een niet stayerwedstrijd met andere woorden, je moet minstens 7 meter laten tussen je voorganger en jezelf. Kwestie om de wedstrijd eerlijk te laten verlopen, zodat je niet kan gaan rusten in iemand zijn wiel! Ik rijd het fietspark terug binnen. Lopen 5 km. Jullie weten dat ik al een dag of tien niet meer gelopen heb en dat blijkt ook. Net of ik beton in mijn benen heb, al gauw begint mijn scheenbeenontsteking zich te laten voelen en beslis om rustig uit te lopen Moest ik blijven trainen hebben weet ik zelfs niet of ik veel harder kon lopen, 28 graden is echt niet te onderschatten Maar ik haal de eindstreep in 1u35min. Ik ben 110de op 151 deelnemers. De tijd is niet belangrijk, de finish halen wel. Als ik 15min eerder of later aankom is er geen kat die daar wakker van ligt, ik doe dit voor mezelf, voor niemand anders
Sinds gisteren ben ik zo ziek als een hond, overgeven, diaree Allemaal het gevolg van een paar slokken kanaalwater Misschien maar goed ook, nu kan ik mijn benen wat verplicht laten rusten .Ik ken mezelf ;o)
PS: Hartelijk bedankt aan iedereen die me een mail of smsje stuurde!
