Mijn proza met God. Beste vriende lezers van deze blog , wij zullen proberen via deze weg samen met u te ontdekken hoe jullie en ik met onze woorden , uitdrukken hoe wij staan tegenover God.
dwalen in gedachten. Vermoeid van het zoeken naar waar is mijn bewustzijn. Verlies ik soms de aandacht van hen die mij dierbaar waren. Omdat ze heen zijn gegaan zonder dat ik weet waar heen. Nergens op de weg die ik volgen moet staat een aanwijzing waarheen ik moet gaan. De moed verloren en de drang naar de vragen waar, wanneer en hoe zullen wij elkaar vinden. laten mijn niet toe het antwoord te verzinnen nog het te kennen. Ondertussen tikt de klok in het ritme van rust en eenvoud verder. Maar ze weet ons niets te vertellen, alleen dat wij ouder worden en langzaam onze adem en ond hart vermoeid worden. Soms strompelen we doorheen ziekte en klachten en stellen ons voor herboren te zijn. Nieuwsgierigheid en op zelfde ogenblik gelatenheid, weten niet echt hoe ze met elkaar moeten omgaan. Trouw en liefde komen uit in het zelfde proza of gedicht,net zoals haat en onbegrip die elkaar de hand willen reiken. Troos vinden in een tijd zonder stabilisatie en dreigende onenigheid en onevenwichtigheid maken het zoeken niet eenvoudiger Dan is eenzaamheid en heel even alleen zijn een begrip, want dan kunnen en mogen we zijn wie we zijn. Dan is het tijd om even alleen te zijn met God en te ontdekken hoe ongeordend ons bestaan eigenlijk is. Ja, tijd om te dwalen in gedachten.
