Het afscheid van Eduard. Het ochtend licht trachte zich met veel moeite door heen het donker van de voorbije nacht te werken.Alhoewel Eduard, heel vroeg naar bed was gegaan had hij haast niet geslapen . De nacht leek voor hem wel een eeuwigheid te duren. Nu hij voor de spiegel stond in de badkamer en zijn evenbeeld bekeek ontstond er een iets wat vreemd gevoel dat hem naar beneden in de keuken deed gaan. Hij nam wat koffie uit de kan.Hij dronk en besefte dat deze van de vorige dag was en koud en bitter was van smaak. Wanneer hij de woonkamer binnen ging , bekeek hij de vier muren. Aan één er van hing de foto van zijn overleden vrouw.Staande voor de foto heeft hij een hele tijd roerloos blijven kijken en dan prevelde hij zachtjes "Moeke" Zijn spiegelbeeld toonde zich in het glas van de foto. Een traan liep over zijn wangen. De stilte werd doorbroken door het schrille telefoon gerinkel.Drie keer had het zich al laten horen voordat Eduard eindelijk op nam. " Verstrepen." zei hij met een krop in de keel. Heel traag legde hij de hoorn weer op de haak en deed zijn overjas aan en ging naar buiten. OP weg naar het ziekenhuis was het de koude in de wagen die hem zijn vermoedheid deed overwinnen. " Is dit nu het einde, na zestig jaar samen zijn?"In het ziekenhuis deed hij de deur van de kamerdeur open waar zijn vrouwtje de strijd verloren had."Vake" was alles wat ze hem nog had gezegt en dan was ze heen gegaan.
Mijn proza met God. Beste vriende lezers van deze blog , wij zullen proberen via deze weg samen met u te ontdekken hoe jullie en ik met onze woorden , uitdrukken hoe wij staan tegenover God.
dwalen in gedachten. Vermoeid van het zoeken naar waar is mijn bewustzijn. Verlies ik soms de aandacht van hen die mij dierbaar waren. Omdat ze heen zijn gegaan zonder dat ik weet waar heen. Nergens op de weg die ik volgen moet staat een aanwijzing waarheen ik moet gaan. De moed verloren en de drang naar de vragen waar, wanneer en hoe zullen wij elkaar vinden. laten mijn niet toe het antwoord te verzinnen nog het te kennen. Ondertussen tikt de klok in het ritme van rust en eenvoud verder. Maar ze weet ons niets te vertellen, alleen dat wij ouder worden en langzaam onze adem en ond hart vermoeid worden. Soms strompelen we doorheen ziekte en klachten en stellen ons voor herboren te zijn. Nieuwsgierigheid en op zelfde ogenblik gelatenheid, weten niet echt hoe ze met elkaar moeten omgaan. Trouw en liefde komen uit in het zelfde proza of gedicht,net zoals haat en onbegrip die elkaar de hand willen reiken. Troos vinden in een tijd zonder stabilisatie en dreigende onenigheid en onevenwichtigheid maken het zoeken niet eenvoudiger Dan is eenzaamheid en heel even alleen zijn een begrip, want dan kunnen en mogen we zijn wie we zijn. Dan is het tijd om even alleen te zijn met God en te ontdekken hoe ongeordend ons bestaan eigenlijk is. Ja, tijd om te dwalen in gedachten.
