Vandaag is er iets fantastisch gebeurd!
Iets waardoor ik al mijn problemen vergeet. Er is een jongen, die ook op mijn
school zit. Hij is me komen opzoeken vandaag. Hij zei dat hij al een tijdje een
oogje op mij heeft, maar dat hij nogal verlegen is en dat hij daarom niets
durfde te zeggen. Hij zegt dat hij zich de schuld geeft van wat er met Mark is
gebeurd, want als hij sneller naar mij
zou gekomen zijn, zou ik nooit in contact zijn gekomen met Mark. Hij is zo lief
en schattig, hij heeft me zelfs vandaag meegenomen naar de cinema en we zijn
nadien nog iets gaan drinken om elkaar wat beter te leren kennen. Ik kan al
verklappen dat het redelijk laat was wanneer ik thuis was en in mijn bed lag.
Vandaag ging ik terug naar school., Mark
en zn vrienden keken me de hele tijd aan en lachten me telkens opnieuw uit. Ik
kon het niet meer aan. Ik ben het gaan melden aan de directie en ze zeiden dat
ze er snel iets aan zouden doen, want dit soort gedrag wordt niet aanvaard. Op
het einde van de dag kreeg ik te horen dat het hele groepje van Mark was geschorst.
Toen was ik opgelucht dat ik niet constant bang moest zijn om met hem in
contact te komen op school, ook al is het maar oogcontact. Ik ging naar huis en
vertelde mijn ouders wat er gebeurd was, ze waren geschokt. Ze toonden veel
begrip en zeiden dat ze me voorlopig niet meer lastig gingen vallen totdat ik me
weer goed voel in mijn vel. Dat vond ik super lief van hen, ik apprecieerde dit
enorm. Dit had ik niet van hen verwacht.
Ik ben er nog steeds niet over van wat
ze me haden aangedaan, ik durf me niet op school te tonen, ik ben er gewoon
ziek van. Mijn ouders stellen zich vragen. Ze begrijpen niet waarom ik zo
depressief rondloop en hoe het komt dat ik me plots niet goed voel en dus niet
naar school ga. Het is wel normaal dat ze zich dat afvragen, maar ik ben te
beschaamd om het hen te vertellen. Ik voel me eigenlijk ook niet echt in de
stemming om te schrijven, dus hier stopt het voor vandaag.
Het is te erg voor woorden. Ik keek zo uit
naar mijn afspraakje met Mark, maar wat er allemaal gebeurd is, het is gewoon
te erg voor woorden! Ik heb nog nooit zoiets verschrikkelijks meegemaakt. Zo
vernederend! Het was allemaal maar een grap, een leugen, een val. Hij en zijn
vrienden hebben me er ingeluisd. Ik die dacht dat hij op me zou kunnen verliefd
worden en dat hij oprecht met mij wou afspreken en het goed met wilde maken.
Toen ik daar op het bankje zat in het park, kwam hij aangewandeld. Zonder enige
uitleg te geven over het feit dat hij me had laten stikken, vroeg hij aan mij
of ik een blinddoek wou aandoen. Hij zei dat hij een grote verassing voor me
had klaarstaan en dat ik hem maar moest vertrouwen. Hij leidde me naar een open
plek in het park, en zei dat ik mijn blinddoek mocht afdoen. Daar stond ik in
het midden van een open plek in het park met Mark en zn vrienden in een grote
kring rond mij, ik was volledig omsingeld. Ze bekogelden me met eieren, bloem,
azijn, en nog meer van die viezigheid. Ze lachten me uit en lieten me daar
achter. Iedereen in het park lachte me uit en ik liep weg. Ik kwam thuis en
zonder een woord te zeggen liep ik naar boven, nam een douche en ben huilend in
slaap gevallen.
Op school zei Mark niet veel tegen me,
hij staat vooral bij zijn vrienden. Soms zie ik hem naar mij kijken en dan
smelt ik helemaal weg. Toen ik thuis kwam zadelden mijn ouders me op met
allerlei boeken over een doktersopleiding en informatieboekjes over
verschillende universiteiten. Dit was wel het laatste waar mijn hoofd naar
stond. Ik keek uit naar woensdag. Hoe zou hij het goedmaken? Zou hij me alles
uitleggen waarom hij me in de steek had gelaten? Ik ben echt benieuwd. Maar om
mijn ouders niets te laten vermoeden dat ik met mijn hoofd eigenlijk meer bij
Mark zit dan bij mijn boeken, zal ik maar eens beginnen te lezen in al die
boeken die ze op mijn bureau hadden gelegd.
Op school zag ik hem en mijn hart stopte met slaan. Toch voor twee
seconden dan. Hij was super lief en zei dat hij het met me ging goedmaken.
Woensdagnamiddag hebben we terug afgesproken aan het bankje in het park.
Hopelijk komt het deze keer goed. Toch vraag ik me af waarom hij me zaterdag in
de steek had gelaten. Was er iets tussengekomen? Iets dringends? Dringender dan
een date met mij?
Ik ben opgestaan maar zag er het nut
niet van in. Nog steeds geen bericht van Mark. Ik ben dan maar even online
gegaan, maar hij was er niet. Ik zit de hele tijd met twijfels: zou ik nu een
mail sturen of niet? Nee, hij moet maar iets laten weten. Mijn ouders roepen me
naar beneden, het is etenstijd, maar honger heb ik niet. Ze stellen allerlei
vragen, maar heb geen zin om daar op te antwoorden. Mijn vader heeft me in de
namiddag weer met mijn privéleraar opgezadeld. Eens ik daar van verlost ben en
Mark heeft nog niets van zich laten horen, ik denk dat ik hem toch nog maar
eens ga smsen. Ik heb na mijn sms nog twee uur gewacht op een antwoord, maar
ik kreeg geen reactie. Ik ging dus maar slapen.
Na lang twijfelen heb ik eindelijk de
juist outfit gevonden. Het leek wel een eeuwigheid te duren. Mijn ouders, nog
steeds in de waan dat ik met mijn vriendin een groepswerk ga maken, zijn zelf
net naar mijn grootouders vertrokken. Daar ben ik ook vanaf De klok slaat half
acht, dus tijd om te vertrekken. Nog nooit ben ik zo nerveus geweest, maar diep
vanbinnen weet ik dat het goed komt. Het is kwart voor acht en ben aan de
ingang van de kinepolis. Het werd later en later, ondertussen al half negen en
nog steeds geen Mark te zien. Al 5 keren proberen bellen en 3 boodschappen
ingesproken, maar ik krijg geen reactie. Ik voel me slecht, gebruikt Ik dacht
dat het echt klikte tussen ons? Waarom zou hij niet zijn komen opdagen? Ik
besloot maar terug naar huis toe te keren. Thuis gekomen, mijn ouders waren er
nog niet, gelukkig! Ik had niet de behoefte hen iets te vertellen. Gewoon even
alleen uithuilen op mijn bed.
Gisterenavond ben ik toch nog even
online kunnen gaan en hij heeft gevraagd om deze avond samen naar de film te
gaan. Mijn hart maakte een serieuze sprong en ik ben zo blij, al een hele dag
loop ik lachend en zingend rond. Ik heb mijn ouders kunnen wijsmaken dat ik bij
een vriendin moet zijn voor een groepswerk en daar gingen ze natuurlijk mee
akkoord.
Ik heb nog een uur tijd, maar ik ga mij
nu toch klaarmaken want ik wil er wel een beetje fatsoenlijk uitzien en ik heb
nog geen flauw idee welke kleren ik moet aantrekken. Dat word minstens twintig
minuten voor de kast staan om een outfit te kiezen.
Gisteren heb ik nog heel lang met Mark liggen praten. We zijn veel over elkaar
te weten gekomen, ik denk dat ik echt verliefd op hem begin te worden. Zelfs
mijn ouders merken dat ik er met mijn gedachten niet bij ben en constant zit te
dagdromen. Als ze vragen of er iets scheelt zeg ik gewoon dat ik mij niet zo
goed voel.
Vandaag kan ik niet op msn want mijn
privéleraar komt en dan moet ik ook nog naar de bibliotheek voor mijn boeken in
te leveren, anders heb ik weer een boete.
De bel gaat, de privéleraar is gearriveerd.
Ik moet gaan.
Mijn crush is gisteren online gekomen. Jammer
genoeg hebben we niet zon
lang gesprek gehad omdat hij naar de voetbaltraining moest.
Vanmorgen op school heeft hij mij gegroet
en blij dat ik was. Hopelijk stond ik daar niet met twee knalrode wangen (iets
wat vaker gebeurd als ik verlegen word).
Ik begin hem steeds leuker en leuker te
vinden. Ik hoop dat hij vandaag nog online komt zodat ik hem nog wat beter kan
leren kennen en dat we een iets langer gesprek dan gisteren kunnen hebben.
P.S.: Zijn naam is Mark Bruynendael,
mijn crush.
Vandaag kreeg ik mijn testen
terug en zoals verwacht zijn het twee buizen. Ik heb mijn punten niet in mijn
agenda geschreven want ik wil niet dat mijn ouders ze te zien krijgen. Ik wil
hen niet teleurstellen.
Maar genoeg over school,
laat ik maar over iets anders praten.
Er is namelijk een jongen op school die
ik heel leuk vind, ik denk zo vaak aan hem. Echt goed ken ik hem niet maar ik
hoop dat daar spoedig verandering in komt. Via vrienden ben ik zijn e-mailadres
te weten gekomen en ik probeer om vandaag zoveel mogelijk online te zijn zodat
ik is met hem kan praten.
Het was vandaag een vermoeiende dag op
school, acht uur les en dan hadden we ook nog twee toetsen, één voor biologie
en één voor wiskunde.
Ik vrees voor onvoldoendes, het lukte
mij gewoon echt niet. Ook ligt de richting mij niet, ik volg wetenschappen maar
het is niet echt de juiste richting voor mij. Mijn interesses liggen meer bij
psychologie en kunst, ik zou zo graag humane wetenschappen gaan volgen, maar
dat gaat toch nooit mogen.
Mijn beide ouders zijn dokter en hebben
een eigen praktijk. Ze verwachten van
mij om in hun voetsporen te treden, om net zo slim te zijn,om net zo te worden
als hen. Ze willen dat ik wetenschappen volg en dat ik naar de Universiteit ga.
Ik werk zo hard, neem zoveel bijlessen
en zit constant met zoveel stress om te presteren zodat ik mijn ouders niet
teleur stel. Door al dat werken mis ik zoveel leuke dingen, zo ga ik bijna
nooit weg met vrienden want ik heb altijd nog veel te veel te doen.
Hier rond ik af want mama komt hoorbaar
richting mijn kamer uit, ik kan maar best beginnen te leren.
