Hallo iedereen,

Ik kan Dries zijn schrijverstalenten niet evenaren... Maar ik heb mijn best gedaan om er iets van te maken...  :)

Groetjes, Sarah.

Tibet,  23 oktober 2010

Na 7 weken Nepal moest het lichaam recupereren en we voelden dat het stilaan tijd werd voor iets nieuw. De volgende halte was Tibet en omdat individueel reizen niet is toegelaten, moesten we ons noodgedwongen aansluiten bij een groep.

De grens oversteken naar Tibet was op zijn zachtst uitgedrukt een raar gebeuren. Vooraleer we hier voet aan land konden zetten moesten we ons ontdoen van een aantal –volgens de Chinese overheid- bezwarende items. We werden niet enkel verplicht onze vlagjes van Tibet achter te laten, ook onze reisgids van China moesten we vermassacreren. Omdat op de achterzijde een landkaart stond waar Taiwan niet bij China hoort moesten we deze verwijderen. Ook de landkaart vooraan in het boek moest eraan geloven omdat hier Tibet apart vermeld stond.

De afstand tussen de migratiedienst van Nepal en Tibet, ik weiger China te zeggen, leggen we te voet af. Overal staat Chinese politie en omdat ze ons op een alles behalve discrete manier observeren, wordt al snel duidelijk dat er nog meer van hen in burger rondlopen. Alle ogen zijn op ons gericht. Wanneer ze ons aan de grens verwelkomen in ‘China’ wringt het bij mij…

We nemen de Friendship Highway die begint aan de grens met Nepal en die van Tibet tot China reikt. We doorkruisen de Tibetaanse hoogvlakten en krijgen de Mount Everest nogmaals te zien. We rijden voorbij desolate landschappen met ruïnes, vernielingen aangebracht door het gevreesde Gorkhaleger in de 18^e eeuw. Af en toe kruisen kleine dorpen onze weg. In deze afgelegen dorpen delen broers eenzelfde vrouw. Wanneer een kind geboren wordt is de oudste broer sowieso de vader. De andere broers worden nonkel…

Communiceren gaat heel moeizaam. Meer zelfs, het is compleet onmogelijk ons verstaanbaar te maken. De veronderstelling dat een aantal gebaren universeel zijn wordt bij deze achterhaald. Dit levert chaotische taferelen op wanneer we proberen om eten te bestellen. Met als gevolg dat we tot nu toe steeds hetzelfde hebben gegeten als de Tibetaan het tafeltje naast ons.

Onderweg worden we door Chinese politie meermaals gestopt voor paspoortcontrole. Er hangt steeds een gespannen sfeer in de lucht…Na een tweedaagse rit doorheen kale vlaktes bereiken we Shigatse waar we het Tashilompu Monastery bezoeken. In Shigatse worden we voor het eerst geconfronteerd met de grote contrasten tussen de Chinese en Tibetaanse cultuur.

De Chinezen legden hier mooie wegen en maakten de steden relatief modern, maar de Tibetanen zien er met hun authentieke klederdracht en haartooi uit als een volk uit de oudheid. Naast enkele sporadische moderne jongeren vormt de oertibetaan het straatbeeld. Het is dan ook een raar zicht om de oertibetaan gehuld in dierenvellen de uitstalramen met GSM’s te zien bestuderen.

De lachgrage Tibetaanse bevolking ziet er, gehuld in dierenvellen, verwilderd uit. Bloedrode kaken, door de koude verweerde huid en een half dozijn tanden vormen het typische gezicht  van de Tibetaan. In schapenvel ingeduffeld en versierd met zilveren hangers en turkuoise groene parels lijken ze uit een Middeleeuws tafereel weggeplukt.

De volgende halte is Gyantse waar we het Palkhor Monastery en de Khumbula Stupa bezoeken. Alweer worden we geconfronteerd met de grote contrasten van China  in combinatie met dit primitieve volk. Zo zien we een Tibetaans koppel op leeftijd met paard en kar hun net aangekochte flatscreen TV vervoeren. Dit tart werkelijk alle verbeelding.

Op het platteland daarentegen leven mensen –zoals al eeuwen het geval is- in alle eenvoud. Het voelt alsof je een immense stap terug in de tijd zet. Yakstront dient als brandstof voor de kachel en het kookvuur. Om de stront te drogen hangen ze deze tegen de muren van hun huisje tot die er helemaal mee bedekt zijn.

Het Tibetaans plateau wordt ook ‘de watertoren van Azië’ genoemd. Door de opwarming van de aarde smelten gletsjers heel snel. Over enkele decennia kan het water uitgeput zijn met rampzalige gevolgen voor de mensheid.

De volgende halte is Lhasa waar we het Potala Palace, de Jokhang Temple, het Drepang en Sera Monastery zullen bezoeken. Onderweg zien we meren op 5000 meter hoogte en kruisen we de Kharola Glacier (5560 m). Dit is het hoogste punt van onze reis door Tibet. Wanneer we Lhasa binnenrijden kijkt iedereen verstomd en verbaasd. Lhasa lijkt met zijn prachtig aangelegde boulevards een echte Chinese stad. Desondanks het feit dat in de kleine straatjes het oude Tibet aanwezig is, is de Chinese invloed hier meer dan ooit voelbaar.

In Lhasa wordt de Chinese bezetting nog duidelijker. Bovenaan het Potala palace pronkt een Chinese vlag en we merken dat gewapende Chinese militairen vanop de daken de bevolking in het oog houden. Het is confronterend zich te realiseren hoezeer de mensen hier gecontroleerd worden. Overal in Lhasa patrouilleren gewapende Chinese militairen en camera’s zijn op elke hoek van de straat aanwezig. Om die reden willen mensen niet met ons over politiek praten.

Dit vredevolle volk is niet vrij… Meer nog, het feit dat ze zo vredevol zijn is in 1950 hun ondergang geworden. In die tijd (en nog steeds) waren mensen hoofdzakelijk bezig met Boeddhisme. Aangezien alle tijd en geld besteed werd aan het bouwen van Monasteries had Tibet slechts een klein leger dat geen kans maakte tegen communistisch China… Bovendien zit geweld gebruiken niet in de natuur van de Tibetaanse Boeddhist.

Deze geweldloze en vredelievende religie en cultuur gaat zo ver dat ze zelfs geen dier of insecten doden en er bovendien alles aan doen om het doden hiervan te vermijden. Het bouwen van huizen, tempels en kloosters vergde veel tijd want om in geen geval een worm te doden, gingen ze op archeologische wijze tewerk. Wanneer we deze vredevolle Tibetaanse eigenschappen in ons achterhoofd houden, wordt al snel duidelijk dat China Tibet op een relatief makkelijk manier kon bezetten.

Desondanks de Chinese bezetting blijven mensen vasthouden aan hun tradities en is het Tibetaanse Boeddhisme alom tegenwoordig. Zo blijkt ook de manier waarop ze hun doden offeren onveranderd. Na het overlijden wordt de dode in stukken gehakt om vervolgens in de bergen achtergelaten te worden voor vleesetende vogels. Vaak worden kleinere stukken in de rivier gedropt voor de vissen. Voor ons westerlingen klinkt dit raar, maar doden verbranden of begraven vinden zij pure verspilling. Deze dode lichamen zijn immers broodnodig voedsel voor deze dieren.

Boeddhisme wordt gekenmerkt door respect voor ieder levend wezen. Mens, dier en natuur zijn hier onafscheidelijk met elkaar verbonden. Als we de vergelijking maken met onze consumptiemaatschappij, dan zijn wij deze binding met dier en natuur meer dan verloren…