Nieuws uit Rantepao, Sulawesi

De laatste 2 weken ontzettend veel gezien en gedaan. Veel uiteenlopende emoties: mooie maar ook heel schrijnende situaties hier. De Baduy worden in Java aanzien als echt primitieve mensen, maar in zuid-oost Sulawesi leeft 90 ℅ vd gezinnen in niet veel beter condities. Ik heb 1 week gelogeerd op het ‘kot’ (en dat was letterlijk een houten kot!) van 1 van de IAAS studenten hier,Dini. Een heel vlotte, maar oh zo typisch moslim-indonesische logica, NEE komt niet in hun woordenschat voor, alleen JA, altijd JA, ook al bedoelen ze nee! Wat uiteraard voor de nodige verwarring zorgt! Ja knikken ze trouwens niet, maar ze trekken hun wenkbrauwen eens op terwijl ze hun kin vooruit steken: een zeer vreemde en soms best lachwekkende beweging, maar voor mij vaak van te weinig betekenis, omdat het nogaltijd een JA,MISSCHIEN kan zijn, oftewel NEE in het Nederlands. In combinatie met de best back-to-basic-situatie was het dus heel dikwijls echt tandenbijten! Maar uiteindelijk ben ik er toch in geslaagd elke dag opnieuw ‘s avonds te kunnen zeggen dat mijn dagje echt weer de moeite waard was J Als heeft het bloed zweet en tranen gekost, echt, letterlijk (al was dat bloed niet van mij, maar avn de ge-offerde runderen, buffels en varkens).

In het kort: heel arme vissersdorpjes , eilandjes cfr Expeditie Robinson, maar voor deze mensen is dat het dagelijkse leven of beter overleven! Voor de meeste mensen hier is er geen verschil tussen maandag en zondag, weekenden of verlofdagen bestaan niet, elke dag is dezelfde en proberen minstens 1 keer per dag eten “op tafel” te krijgen, op de grond dus, net wat geluk een hoopje rijst uit een bananenblad en wie weet zelfs een geroosterd visje.

31 december was toevallig ook Idul Adha, een islamitische feestdag waarbij ik uitgenodigd werd op de eerste rij bij de rituele slachting ve stier (foto’s niet voor gevoelige kijkers, dus enkel te zien op aanvraag ;) ) Oudejaaravond was een klucht: de slimmerkken schoten wat vuurwerkjes af binnen in de zaal,waardor de ruimte om 5 na 12 ontruimd moest worden wegens de immense verstikkende rookwolk! De slimmerikken!

De busit naar Ranteao, waar ik nub en, was ook geen lachertje: 25u in de bus, zonder airco, 35 graden, immense kronkelbaantje VOL putten (of beter, hier en daar was nog een stukje asvalt op te merken), schreeuwende baby’s, kettingrokers en een kletsnatte zwetende buur … Chanceke dat ik dat allemaal niet op voorhand wist! Et uitzicht was wel prachtig: de kust langs links, en eindeloze Bergen vol tropisch regenwoud rechts, langs de houten huisjes. Nu weet ik pas echt wat ze met ‘remote area’ bedoelen J ni moeilijk dat zed at vliegtuig nog niet gevonden hebben!!

Maar de belning is groot: nu in een echt traditioneel huis hier, vorm van buffelhoorns in prachtige omgeving en met engelstalige perfecte gids als nichtje!

Wordt vervolgd… (ik vlieg NIET (meer) met Adam air ;) )

Nu in Sulawesi, in een arm vissersdorpje aan de zee waar ze duidelijk maar heel zelden (of nog waarschijnlijker nooit?!) een blanke te zien krijgen! Speciale sfeer, ik slaap op het kot van 1 vd studenten en ja, dat is letterlijk een houten kot!

Oude jaar wordt gevierd al dansend rond het kampvuur in 1 van de kleine dorpjes nah et slachten van een koe of een geit, want de 31e is dit jaar toevallig ook een islamitische feestdag. Ik ben benieuwd! En denk veel aan jullie…

Op algemene aanvraag enkele foto’s waar ik zelf ook mee opsta (als bewijs dat ik weldegelijk nog hier ben ;-) )

Afgelopen weekend (weer) een weekendje in de Bergen nabij Bogor geweest (Guesthouse Happy Valley => Carla en familie: vele groetjes van Gustama, Gardini en ook van Agus! En dank u voor de tip!! Supervriendelijke mensen!) Zondagavond langs de kerst-mis in de ‘katedral’ van Bogor gegaan, om toch wat kerstsfeer op te snuiven: zelfs het plein voor de kathedraal was overvol, ook al waren er vieringen van ‘s morgensvroeg tot middernacht. Al die katholieken die alleen met kerstmis naar de kerk gaan, ‘t viel nog geen beetje op ;-) Daarna dim sum op de kerstmenu: ‘t is eens wat anders dan kalkoen, en voor de verandering een maaltijd zonder rijst! Dat alles met vrienden die ik hier zelf heb leren kennen, want hier “thuis” zagen ze zoals verwacht weer geen reden tot feesten: iedereen sliep al lang voor ik thuis kwam… Op veel familiale gezelligheid moet ik hier niet rekenen! Ja, zondagavond had ik het echt wel moeilijk, maar maandagmorgend al weer vroeg op pad met Afif, de gids van vorige week, deze keer richting Banden (Java, provincie ten westen vd provincie ‘West-Java’…) op zoek naar de Baduy’s: een stam die nog in heel nauw contact met de natuur leeft: geen electriciteit, geen gsm’s, geen gasvuren enz. Alleen heel donkere bamboehuisjes op de stijle hellingen langs de rivier. Opstaan bij zonsopgang (de kippen zijn een ideale wekker hiervoor) en zodra de zon onder is en de kippen op stok gaan, slaapt ook echt heel het dorp (net boven hun kippen, die slapen onder het huis, m.a.w. enkel dun gevlochten bamboevloertje tussen hun hoofd en de kippen!) Wassen en plassen op je hukken in de rivier tussen al de andere vrouwen en mannen. De oorspronkelijke versie van het huidige indonesische toilet. Stroomopwaart lagen er alvast nog andere Baduy-gehuchtjes genoeg! En dan maar hopen dat ze stroomafwaarts niet net uw bordje en glas aan het afwassen zijn. Aanpassen was de boodschap, anders vloog je zo weer terug, alleen voor het tandenpoetsen heb ik toch stiekem flessenwater gebruikt… Kinderen gaan hier nooit naar school, leren niet lezen of schrijven. Meisjes lopen er vanaf hun 6 al bij als echte madammekes, in een mooi donker hemdje en donkere sarong en met een grote hoed tegen de zon en de regen. Zelfs baby’s gaan mee op de rug van hun moeder naar de stijle velden, meisjes kunnen hun tijd ook vullen met sarongs weven (1 a 2 maanden per sarong) en worden op hun dertiende uitgehuwelijkt, aan een Baduy jongen van een nabijgelegen gehuchtje. Het blijft dus binnen de Baduy-gemeenschap, de Baduy hebben dan ook heel typische gelaatstrekken en zijn (nog) kleiner dan de gemiddelde Indonesier. Ik ben hier 2 Tsjechen tegengekomen, Lukas was 1m95 en niet bepaald een fijn manneke met nog eens een stevige baard. Als hij daar zo rondliep was ik helemaal overtuigd dat er heus geen truccage nodig is om films met hobbits te maken ;-) Ook de landschappen onderweg en de soms wel heel vreemde geluiden uit de jungle zouden in de film niet misstaan!!

Op het eerste zicht een heel vredig leven, weinig stress, maar ook zonder veel opwindende momenten: elke dag is dezelfde, geen zondagen, geen feestdagen, geen 4 seizoenen, alleen soms wat natter dan normaal en dan ook spekglad op de bergflanken: ik kwam aan na een fikse regenbui en heb meermaals op mijn poep gezeten recht in de oranje-bruine klei-modder. Zwoegen en zweten om er te geraken, een scoutskamp is er luxueus tegen, maar het was weer eens een unieke ervaring!

Morgen op naar Sulawesi…