Blijkbaar is mijn vorige tekst niet op de site verschenen, dus bij deze toch nog eens wat nieuws! Ik ben nog op weekend geweest (in de bergen bij Puncak) met alle IAAS-studenten en dat was nog maar eens een bevestiging van het uiterst puriteins gedachtengoed van de jeugd hier!! Zoooo braaf, niet gewoon! Hele avond presentaties en papers over het voedselprobleem in een land naar keuze, ik mocht in de jury zitten. Dan nog wat liedjes en toneeltjes tot jawel 1 uur ‘s nachts!! Alles met hooguit een plastic bekertje water (uit de SIP tank…). Volgende morgend om 4u30 eruit om te bidden, ochtendgymnastiek, een bakje instantnoedels als ontbijt en klaar om te leren discusieren!! Na nog wat bosspelletjes weer met per minibus naar huis. Bogot rijdt echt propvol minibusjes (‘ankot’), zijn even breed als 1 smartje en hebben de lengte van een smartje of 2, maar door de overlangse banken (30 cm hoog, 25 cm breed) kan er wel ‘makkelijk’ 22 man in! Bij te denken dat het hier 30 graden is en lekker vochtig… Meeste mensen zijn hier op een iets kleinere schaal gemaakt, ik voel me soms een reuzin en zit daar dan met mijn knien ver onder mijn kin en blauwe plek op mijn onderrug van tegen de bovenste deur-(die er niet inzit)-lijst te stoten bij het uitstappen. Moet al zo opletten dat mijn T-shirt niet naar boven schiet, 1 cm blote rug is voldoende om heel de bus te choqueren bij het zien van zoveel bloot!

Weet niet of ik dat al verteld heb, maar hier zwemmen ze niet alleen niet in bikini, de echte fanatieke moslimmeiden zwemmen met een pak dat ook armen en benen volledig bedekt oftewel een dun surfpak!! Zelfs voor peuters…

Heb ondertussen ook wel al lang door dat ik in de meest extreme moslimstad van het grootste moslimland ter wereld ben terechtgekomen. ‘t mag een wonder wezen dat er bij de komst van Bush alleen rustig is betoogd.

De kloof tussen de christenen en moslims is immens. De doorsnee moslimfamilie laat het lot (dat toch al vastligt) gewoon op zich afkomen en accepteert zijn leven zoals het is en zal hoogstens (5 keer per dag) bidden om iets wat hij wil. De doorsnee christen in Bogor is vaak van Chinese origine (huwelijken tussen beide groepen zijn bijzonder zeldzaam, dus op zich een behoorlijk zuivere populatie om het zo cru te stellen) en vaak geboren zakenmannen. Ze nemen letterlijk hun eigen lot in handen en hoewel ze slechts een klein deel van de bevolking uitmaken, nemen ze wel 70 procent van de economie voor hun rekening. De doorsnee christen is dan vaak ook een stuk welgestelder. De kloof tussen arm en rijk is immens met grofweg 1 middenklasse, waar ik dus in beland ben. (deels nog een restant uit het eeuwenlange kastensysteem hier)

Afgelopen Zondag naar een Christelijk huwelijk geweest. De kerk oftewel zaal is te vergelijken met het KJT in antwerpen: een grote toneelzaal met verdiep, tot de nok vol voor de zondagsmis, zowel van 6-8u als 9-11u… De eucharistie begint met veel gedans en gezang, begeleid door een 10-koppige band (drum, electrische gitaar, electrische viool, keyboard enz) en 5 jeugdige zangeressen in een deftig rokje! De tekst wordt in power point-karaoke versie geprojecteerd op een groot scherm zodat iedereen uit volle borst kan meezingen en shaken. Applaus,gejoelen en gefluit na en tijdens de nummers. Na een uurtje komt de pastoor tevoorschijn. Zelf een goeduitziende dertiger met knappe vrouw en kinderen, in een strak modern kostuum, blinkende horloge en eigenlijk alleen te herkennen aan het kruisje op zijn revers. Kan het goed uitleggen, beetje a la Geert Hoste (maar dan met de stem van Koen Wouters), heeft heel zijn publiek mee en smijt er van tijd tot tijd een goeie grap en een leuk liedje tussen. Geen wonder dat de jeugd zo plichtsbewust naar de kerk gaat! Vermist er geen bars, pubs of clubs zijn is dit de uitlaatklep bij uitstek voor velen! Ik was er zelfs een beetje hees van…

Om 12u was het dan tijd voor de trouwmis, in een veel kleiner zaaltje. Er was een man of 30 en dat bleek een groot succes, normaal daagt alleen de directe familie op. Veel kleiner bandje, 1 zangeres en na een uurtje was het beklonken. De bruidegom was eigenlijk te pruets om de bruid te kussen! Na een hele poos aarzelen gaf hij haar 3 heel kleine kusjes op haar voorhoofd, linker en rechter wang. Maar dat vond de pastoor niet voldoende en ook zijn nonkels niet, dus heeft hij uiteindelijk zich toch in de richting van haar lippen bewogen, maar denk niet dat hij die geraakt heeft!!

Het avondfeest was helemaal een klucht! Een mooie feestzaal met aan 1 wand een podium met grote sofa en versiering in chinese stijl en de overige 3 wanden stomende buffetten. Na een ahlf uur kwam het paar over de rode loper binnen en volgde er een korte, stijve ceremonie van stukjes brood geven aan de ouders van de bruid en bruidegom en uiteindelijk aan elkaar. Dan mochten ze een mes door de 2 meter hoge taart halen voor de foto, maar die bleek wal van hout te zijn! En na nog een aantal keer poseren voor de foto, werd iedereen uitgenodigd voor het buffet, oftewel, stromde iedereen zich een weg naar het dichtstbijzijnde tafeltje om zijn bord torenhoog vol te stapelen, dan rechtstaand binnen te schrokken, doorspoelen met een iced tea, mierzoete knalroze fanta of plastik potje water met rietje, dan nogmaals drummen om een 2e,3e of 4e portie te krijgen en eens het buikje vol is, snel de bruid en bruidegom (die weer op hun podium stonden) een hand geven, samen op de foto en naar huis! Kortom, het avondfeest heeft welgeteld 3u geduurd voor diegene die lang bleven plakken! Zonde van haar prachtig kleed en de dure diamanten in haar haar… Anderzijds, zonder alcohol spaart ge natuurlijk wel al enorm wat uit op uw budget voor het avondfeest, maar toch!

Vorige week soya geplant, mijn rijstplantjes verplant, een hele dag bloemen verpot enz. De projecten beginnen eindelijk wat op gang te komen en heb al zoveel geleerd, maar kan nog zoveel meer leren, dat ik ga proberen van langer te blijven. Heb ook al vernomen dat IAAS afdelingen op de eilanden nog een europese IAAS-studente voor enkele maanden ivm een project over de populaire ‘jelly-drinks’ hier.

Ondertussen ben ik nu in Yogya beland (is midden-Java, Bogor is west-Java). Van hieruit al een aantal tempels enz bezocht, o.a. met 2 Vlaamse meisjes, ontmoet in het ViaVia-café hier. In vergelijking met Bogor is Yogya echt wel rustig te noemen! Duidelijk veel meer open-minded en een gematigdere moslim-gedachte. Kan ook moeilijk anders met zo’n historie van sultans met heel ter harems. De voorlaatste sultan was lid van de scouts, speelde (paarden-)polo, keek graag naar de danseresjes in zijn paleis en de zwemmende harem in zijn termale baden, had officieel 6 vrouwen enz. De huidige sultan, die nog steeds heel erg gerespecteerd wordt door de lokale bevolking, houdt het wel bij 1 vrouw, maar dan wel eentje die hij zelf heeft mogen kiezen (ipv uitgehuweelijkt te worden).

Hier zou ik meteen zelf een brommerke huren (in tegenstelling tot crowded Bogor), maar voor 1 week laat ik met toch maar rondrijden, al is het maar omdat de babbel met de jeugdige lokale bestuurd/sters vaak al even interessant is als de bezienswaardigheden op zichzelf.

Morgen naar Borobudur, een budhistisch tempelcomplex behorende tot 1 vd 7 ‘moderne wereldwonderen’. Ik ben benieuwd!

Weekje Bali is voorbij gevlogen! Het begon al met een spectaculaire landing: de landingsbaan is half in zee gebouwd en blijkbaar scheen er niemand rond mij dat te weten, want zowat iedereen begon plots heel ongemakkelijk te schuiven op zijn stoel toen we nog amper een meter boven het water hingen en de kust nog behoorlijk ver weg was! Al in eerste minuten in de auto wist ik wat ik in Bogor zo mis: open ruimten, mooie pleinen en parken met hier en daar een standbeeld, historische gebouwen enz. Wat een verschil met Java!! Hier kijkt er tenminste niemand mij aan als ik met blote kuiten en armen rondloop! En bikini’s zijn niet alleen normaal, volgens ettelijke mannelijke gidsen aan verlaten watervalletjes en rivieren was naaktzwemmen de normaalste zaak in Bali. Wel bij te bedenken dat ik de enige was die daar eventueel zou zwemmen onder hun toezien!! I’m not blond, you know!

Ik heb bij Suzan gelogeerd, een Balinese vrouw getrouwd met een Nederlander (en wonende in NL) die naast mij in het vliegtuig zat vanuit NL. Haar zoon woont achter zijn “gsm-herlaadkaarten-winkeltje”. Hoe kan zoiets een volwaardige job zijn?! Vooral als er in diezelfde straat nog 10 exact dezelfde zijn, maar zo gaat dat hier, 7 dagen op 7. Suzan heeft me heel wat laten zien: tempels, een waar (golf-)surfersparadijs, de bergen, stranden, kleurrijke dansopvoeringen en de traditionele offers. Ze heeft me ook op culinair vlak best verwend: een heel gamma exotische vruchten, Balinese kleefrijst-‘koekjes’, ontbijt (rijst met een hoop pikante dingen) geserveerd in bananenbladeren, … Ik heb ook in Ubud gelogeerd, in het huis van de Nederlandse kunstenaar Arie Smit (tip van Carla!!). Ubud is het kunstenaarsdorpje bij uitstek van Bali, met enkele prachtige musea (o.a. de ‘Dali van Bali’, heel knap en creatief!).

Een heel veelzijdig eiland dat een heel relaxte sfeer uitstraalt, alleen al door alle bloemen en kleuren. Heel ruimdenkende mensen. Kan me inbeelden dat het hier bijzonder toeristisch kan zijn in het hoogseizoen, Bali heeft dan ook veel weg van de ideale exotische vakantiebestemming, maar daar heb ik amper wat van gemerkt: zou nu regenseizoen moeten zijn, maar dit jaar een heel lang droogseizoen… Chanceke!

Vandaag naar de theefabriek midden in de theeplantages van Puncak geweest waar onze Lipton en Pickwick vandaan komen. Wist niet dat het zo eenvoudig was, maar had nooit gedacht dat die thee door zoveel handen ging alvorens 1 doosje te krijgen! Om een idee te geven: de zakjes worden met de hand gevuld, dan steekt iemand de builtjes 1 voor 1 in een plastieken zakje gestoken, iemand anders smelt dat dicht, de volgende zet er met een stempel en stempelkussen de datum op en de volgende steekt ze in de kartonnen doosjes! En dat allemaal op ‘t gemakske, he, ge moet niet vragen hoeveel arbeidsuren er in 1 theebuiltje steken!! Maar arbeid is hier duidelijk niet de kost, machines daarentegen…

Gisteren nog lange discussie met de IAAS studenten van hier ivm de komst van Bush naar Bogor. De meeste protesteren, maar eigenlijk vooral om het verlies van een daginkomen voor veel inwoners van Bogor, verkeer is zo goed als onmogelijk maandag, en omdat ze de kost voor de helicopterlandingsplaats , security en renovatie van het tophotel belachelijk hoog is in hun ogen (dat hotel is idd wel overdriven: Bush blijft niet eens 10 uur!). In plaats dat Bush in hen geld zal steken, vrezen zed at zee r verlies aan doen. Een andere grote reden  tot protest is dat de speciale waterlelies van de botanische tuin beschadigd zullen worden door de wind vd helicopter! Als dat de grootste zorg is, mag ik persoonlijk HEEL gerust zijn, maar vrees dat al die veiligheidsmaatregelen zoals geen gsm-signaal (bommen in Kuta vorig jaar waren ‘aangestoken’ door een gsm-signaal) niet alleen persoonlijk voor Bush zijn veiligheid zijn, zoals vele dat hier opvatten!!

Duimen dat alles goed gaat ;-)

Sarah