Zijn lippen verwijderden zich weer van de mijne na wat een eeuwigheid leek te duren, maar toch veel sneller dan ik gewild had. Ik keek in Thomas zijn prachtige blauwe ogen en voelde me alsof ik op een roze wolk zat, ver weg van de gangen van de school, volledig in mijn eigen paradijs. Een paradijs waar enkel Thomas en ik tot toebehoorden. Ik kon een glimlach niet bedwingen terwijl gedachten over onze toekomst samen mijn hoofd opvulden. Hij had me gekust! Dit wou vast zeggen dat we voor elkaar gemaakt waren. We zouden trouwen in een warm land en samenwonen in een knusse villa. We zouden een zoontje en een dochtertje adopteren en we zouden dagenlang in bed vertoeven, elkaar aanrakend en knuffelend en…
Mijn gedachtegang werd verstoord door een geluid dat als een bliksemschicht door mijn roze wolk heen sloeg en hem tot stof liet vergaan. Het geluid was afkomstig van Tibo, Yannick en Jasper; Thomas zijn vaste vriendenkliekje. Ze stonden daar te lachen... nee, lachen was licht uitgedrukt. Ze stonden voorovergebogen het uit te brullen alsof ze net de beste mop van hun leven hadden gehoord. En dat deden ze niet zomaar. Ze lachten met ons.
Ik wou me naar Thomas richten, de arme jongen. Uitgelachen door zijn beste maten, degenen die hem zouden moeten steunen door dik en dun. Kon hij eraan doen dat hij ook op jongens bleek te vallen? Dat hadden we toch helemaal niet zelf gekozen? Ik wou hem moed inspreken, hem troosten, hem zeggen dat hij zich geen zorgen moest maken. We kwamen en samen wel uit!
Maar tot mijn verbazing draaide hij zich om en liep hij naar zijn kliekje toe. Hij gaf Tibo een high five en begon mee te lachen, zijn armen trots in de lucht geheven als een overwinningsgebaar. “Ik zei toch dat ik het durfde!”, hoorde ik hem triomfantelijk roepen. Tranen schoten in mijn ogen toen ik besefte dat mijn grootste nachtmerrie waarheid was geworden. Thomas, de man van mijn dromen, zag niet meer in me dan een grap. Ik werd me nu ook bewust van de leerlingen die ons omringd hadden; het tafereel van net was natuurlijk niet onopgemerkt gebleven in de overvolle gangen van onze school.
“Als je in mijn buurt komt voel ik een verslindende vuurbol in mijn buik!”, weerklonk Tibo’s spottende stem doorheen de gang, het gedicht citerend. Nog één keer keek ik Thomas aan. Hij stond daar nog steeds te lachen, de klootzak, en hij keek naar me. Zag ik nu een blik van schuld in zijn ogen? Zou hij ook maar een tikkeltje spijt hebben van de pijn die hij me nu bezorgde? Was dit echt zijn karakter, of was dit een evenbeeld van de persoon die hij was naast zijn vrienden? Maakte het eigenlijk nog iets uit?
In tranen baande ik me een weg door de eindeloze stroom van leerlingen, weg van deze plek.

Wat hierna gebeurde, vertel ik jullie in mijn volgende blog.

X Michiel

16-01-2018, 17:18 Geschreven door Michiel Sap  
Reageren (0)

Liefste Thomas

Uren, dagen en weken staren naar dit lege vel papier. Nooit had ik gedacht dat je hersenspinsels verwoorden zo moeilijk was. Jou aantrekkingskracht en wat het met me doet speelt zich heel duidelijk af in mijn hoofd maar het verwoorden van mijn gevoelens blijft steken in mijn pen. Als je in mijn buurt komt voel ik een alles verslindende vuurbol in mijn buik. Balanseren doe ik op een slappe koort van gevoelens. Gevoelens van afschuw om mezelf omdat ik volledig de pedalen kwijt ben in jou nabijheid, maar ook het velangen met elke vezel in mijn lichaam om bij jou te vertoeven. Mijn buik kriebelt bij het gevoel dat mij nu overvalt en mijn pen verandert in mijn gedachten van kleur: Thomas je bent mijn alles!

Liefs Michiel

Deze brief had ik woensdagmiddag stiekem in zijn rugzak gestoken zonder dat iemand hier van wist. De volgende morgen zag ik Thomas in mijn ooghoek wandelen en telkens kwam hij dichter. Ik kreeg het enorm warm, mijn handen begonnen te zweten en klammig aan te voelen, de druppels liepen van onder mijn oksels naar beneden. Plots stonden we oog in oog en verdronk ik in zijn mooie blauwe heldere ogen met dat klein sprankelend groen stukje dat zo goed als niet te zien is. Het enige dat in me omging was: wat moet ik zeggen? Hoe onderdruk je een overdreven enthousiaste reactie en verberg ik mijn verliefdheid? Thomas vroeg of alles goed met me was en kwam bij iedere vraag subtiel dichter zonder dat het nauwelijks opviel. Hij deed heel normaal. Zou hij mijn brief wel hebben gelezen? Heb ik hem wel in de juiste rugzak gestoken? Heeft iemand anders mijn brief gevonden? Zonder dat ik het goed en wel besefte voelde ik plotseling zijn warme en zwoele lippen tegen de mijne. Was dit nu echt? Is mijn droom nu eindelijk uitgekomen?

Meer lezen jullie in mijn volgende blog.

Tot snel,

X Michiel

16-01-2018, 17:16 Geschreven door Michiel Sap  
Reageren (0)