Liefste Thomas

Uren, dagen en weken staren naar dit lege vel papier. Nooit had ik gedacht dat je hersenspinsels verwoorden zo moeilijk was. Jou aantrekkingskracht en wat het met me doet speelt zich heel duidelijk af in mijn hoofd maar het verwoorden van mijn gevoelens blijft steken in mijn pen. Als je in mijn buurt komt voel ik een alles verslindende vuurbol in mijn buik. Balanseren doe ik op een slappe koort van gevoelens. Gevoelens van afschuw om mezelf omdat ik volledig de pedalen kwijt ben in jou nabijheid, maar ook het velangen met elke vezel in mijn lichaam om bij jou te vertoeven. Mijn buik kriebelt bij het gevoel dat mij nu overvalt en mijn pen verandert in mijn gedachten van kleur: Thomas je bent mijn alles!

Liefs Michiel

Deze brief had ik woensdagmiddag stiekem in zijn rugzak gestoken zonder dat iemand hier van wist. De volgende morgen zag ik Thomas in mijn ooghoek wandelen en telkens kwam hij dichter. Ik kreeg het enorm warm, mijn handen begonnen te zweten en klammig aan te voelen, de druppels liepen van onder mijn oksels naar beneden. Plots stonden we oog in oog en verdronk ik in zijn mooie blauwe heldere ogen met dat klein sprankelend groen stukje dat zo goed als niet te zien is. Het enige dat in me omging was: wat moet ik zeggen? Hoe onderdruk je een overdreven enthousiaste reactie en verberg ik mijn verliefdheid? Thomas vroeg of alles goed met me was en kwam bij iedere vraag subtiel dichter zonder dat het nauwelijks opviel. Hij deed heel normaal. Zou hij mijn brief wel hebben gelezen? Heb ik hem wel in de juiste rugzak gestoken? Heeft iemand anders mijn brief gevonden? Zonder dat ik het goed en wel besefte voelde ik plotseling zijn warme en zwoele lippen tegen de mijne. Was dit nu echt? Is mijn droom nu eindelijk uitgekomen?

Meer lezen jullie in mijn volgende blog.

Tot snel,

X Michiel