Op de volgende verlies, dan hoeft u niet langer Mo Yang ----
Zoals het liedjezegt,niet willenpraten overeen break-upvan deove,decisivelyabandonedde romantischedie wileenverscheidenheid van kleine, om er maareenpersoon kanlopen metmijaltijd mbt samengaan ...
Maar allesrondin de tijd alsde druppelstrippeldeveranderen,of mensenof dingenzijn netkleinesterren aan de hemel, schijnbaarbewegingloos, maarin feite deasymptotischeverder wegdagen nachtom ons teverlaten...jeverandertzo snel datikniet kan veroorloven,kanniet veranderen,alleende herinneringte staanonder het stof, keekver wegvoor u, geenwrok,geen haat, frustratie,geen liefdevan de diepezuchten zeg tegen jezelfdat jeis mijnpasseren, en dandoen alsofglimlach,zijn rechterhandopde linkerhandhouden van eenwandeling, eensik woonin het geheugen, is hetalwayssomooi,konden de mensenniet helpen, maarhuilen......
Net alsstaande opde hoekbuiten mbt
shoes deklas, de mensenkomen engoingtovinden in mijnherinneringvande bekenderug,nietkon verdragenom hem te ziendisappearindemenigte,keek toennaar dezon te genieten,na te denken overuw verhaal,stillsomooi, ik bennog steeds gefascineerd......
Gewend aaneenactie,kijkend naar dezon45graden, dusthathand-oneindige uitgebreidheidvan de handdat u wiltdezonaanraken, wetend dathet zinloosis,maar danterug te draaien...je nog steedsmijn mbt
schoen hartisde zon!Ik wil datgelukwil ikslapenin een stal
Sommige mensen gewoonniet in het bezitvan de warmte
Rand van de Oorlog te maken een vleugje van het lachen merken, verdwijnen
Leibie lente, begin fase, kennis, vriend, familielid uit.
Toen de eerste fase, als eerste, kennen elkaar, zo nu en dan vertoonden.De lente en de herfst, op dat moment van ontmoeting, hebben we niet zorg voor elkaar, respectievelijk, in hun eigen wereld, het lachen. Zeer kalme vogel livetheir eigen leven, niet in het minst beetje rommelig, soms ontmoet en wisselden een glimlach, vriendelijke natuur, zuiver en perfect. Hoewel er geen directe rede op elk punt, maar vriendelijk voor elkaar, in het hart, mbt al gevormd, nochange. Maar ik weet het niet, we zijn nog maar net de rechte lijn, maar zijn lijn.
Als de zaak is voortgezet, maar toegevoegd aan de vlakke koers, is gelukkig aan de materie. Alleen God krijg zo het lot zo diep, maar een plotselinge, elk licht lot, toevallige ontmoeting, als een vreemdeling.
De tijd vliegt, licht draaiden de vroege mbt
schoen fase lang kende ze. Lijn begantheir kruispunt. Geleidelijk aan begonnen we te gaan, geleidelijk aan ingevoerd, maar in een andere tijd, we zijn geleidelijk aan weg, maar met elkaar, niemand realized.Here, hoe dichter we zijn, waar we verder weg. Lot van de ten dode opgeschreven aan het begin van deze uitkomst is niet dat we niet weten, maar wij willen niet geloven. Is alles mogelijk wordt, of moeilijk om God te overtreden? Maar ik deze vraag te stellen, werden we maken een andere keuze. Misschien is sindsdien geleidelijk aan uit de buurt van de kruising.
Weten, begrijpen, realiseren, een blik, een beweging, een beetje mbt
shoes lichte glimlach, geen uitdrukking, begrip, tot de grond van mijn hart.
Na het sluiten, alle natuurlijke, ordelijk, gevolgd. Ik grap, je gelooft het.Thenot-voor-uw sympathie, het resultaat was gewoon mijn hart voor eeuwig en altijd triest sad.That een litteken na verloop van tijd, maar altijd kan niet bagatelliseren. Vaak is een begroeting, moet je veel moed, en je opbrengen, maar alleen met de oneindige stilte, toanswer. Ik brak ons hart, je niet kunt begrijpen, je verdrietig klonk, kan ik alleen maar voorstellen de stilte in mijn hart.
Rood herinnert, dronken op klaagt afscheid gesneden
Als we kijken naarhet tempovan juliwazigverwarmingverdwenen,mijn hartik weet nietwaarom hadhet minstegevoel vannostalgie.Weet nietinhet derdejaarin,helemaal door, geen tijd omhet landschapte kijkenlangs de weg, gewoonnaar schoolmoeilijkvooruit.Al ervaring hebbende ups en downsdiep inmijn geest,vleugjemelancholiembt
schoen affairerustigklomhet hart.Voorgaandejarende kleurook vastaan de voorkant,tot het einde, maarheeft laten zieneensterven.
Op zoekalleen terugdoor de jaren heen,kanmbt de langekalmegemoedstoestandweerDangqirimpelingen,stilte lang,ende oude pijnis al langvervangen door degevoelloosheid!Doorstromingvan de jongedood, toenmijn ogenwerd een eenzamerichel, danje handeneen paar keerscheren, Liefdezit vol metstof.
Weet je nog hoevele dagen en nachten,pijn engevoelloosheidvanhet origineel aanverwardevandaag enzwak,na jaren vanvoortdurendspoelen, het vervenwitdieeenzamemelancholie!Zuchtin de ziel vande Moletsel,zoalsde vingerover het algemeenlichtzand, de wind ineenpassagevan de liefdevan het liedaffaire metde jeugdresidusong!Dat een vanwrok, als ikvliegengedachtenvan streek,ikraakte dekoutip.
Ik ken deyenvoedsel,YueYingontbreekt,maakt niet uitmbt
shoes Chunhuaqiuyue,levennog steedsom verder te gaan.Tijd omdit punt,geen gevoelvan te veeltijd omlente en de herfstvan.Maar ikwasterughoudend omdegenen die zijnterughoudend omeenmooie herinneringzelfte begeleiden.Of het nu gaathartverscheurendestrijd,of telachenuit te drukken.Ikzal beschrijvenze een vooreen van de diepstein mijn hart,net alsgoede wijncollectie alsverzamelingvan hen.Tot het voorjaar, en danontgrendelende oudeafdichting,zodatdie steeds meermellowherinneringen,doorweektmijn hartalleenlangzaamsmaakgefascineerd.
Fallen bloemen in de modder van vorig jaar het einde
Wind opknoping zon, gele bloemblaadjes meteen. Dit materiaal is niet van gisteren, mensen hebben vroeg in de. Albizia julibrissin open, acacia bloemen, hebben we per ongeluk gemist een boom bloemblaadjes bloemen. Ik en mijn klasgenoten aan te moedigen elkaar, omhelzen elkaar afhankelijkheden, dat de drempel van het leven overschreden. In die drie jaar van mijn jeugd, een half, met ons mbt de ups en downs van mijn leven tot de meest ingrijpende herinneringen schrijft, is minder sensationeel, Ik ben dol op hun gele schrijven horloge dat dagboek, het gepaard gaat met stukjes en beetjes van herinneringen. Als dat het geval is van het verleden het leven 500 keer Terugkijkend, dan is dat afhankelijkheid is duizend keer op onze vorige levens te voldoen, kan worden een drie-jaar klasgenoten omarmen onze vorige levens tweeduizend keer, misschien in combinatie met het lot en gave van God ...... Maar een jaar later, mensen moeten gaan, dingen zoals oude, zucht sorry, toen klasgenoten terug waren. Ik weet niet wat de acacia boom, niet weten wat is Albizia julibrissin.Maar ik weet Albizia julibrissin, hebben geopend in de negende klas, zeer lichte en zeer geurige open. In de blauwe lucht, vogels zingen in de voorkant van leraren, de bloemen uitgedeeld geurpufjes, Albizia julibrissin in de open lucht. Begeleid door het geluid van het reciteren van de boeken die de studenten, begeleid door studenten te spelen chase, Albizia julibrissin in de open lucht. Wanneer studenten mbt
shoes niet kan worden gezegd dat elkaar in het geheim fluisterde, Albizia julibrissin in de open lucht. Wanneer studenten omarmen onder de sterren, vertellen elkaar als ...... Albizia julibrissin gevuld met de grootste kracht van onze oprechte vriendschap, en misschien hebben elkaar en de koele geur ademt uitbarstingen, niet te sterk, niet briljant ...... Wanneer de prachtige bloemen, de wind slanke naar voren. Seizoen kan veranderen, de tijd verandert, de jaren voorbij, de meedogenloze daling in de vingers van de tijd, we excuses voor het geel van Albizia julibrissin. Wanneer de graduatie foto te bevriezen-frame moment, onze junior high school leven begon mbt
schoen de finale laatste schrikt. We proberen te worstelen met, maar nutteloos. We hebben voor een verblijf in eenvoudige gekleurd papier gaat op de grote lijnen van acacia bloemblaadjes zwaaien in de wind met. In het onderzoek van de weg naar huis, de cabine hier rustig, we zijn een beetje moe of slaperig. Studenten zijn in junior high school voor hun korte leven het doen van de laatste stilte, plechtig maar rustig ...... Als de auto motor uit de campus van de zon, de tuin heeft oude bloemblaadjes te openen. Op de campus van Benedictijner College Shanghai Campus niet jagen in verhouding met onze stilte pakten we elkaar in stilte, woorden minder minder te omarmen, minder kort verblijf. We hebben een perfect excuus: helemaal niets.
