Oke, ten eerste voor de mensen die hier al een tijdje op hebben zitten wachten, sorry. Ik ben hier nog maar 2 weken dus het is nog steeds een beetje druk. Vervolgens zal ik jullie nu maar al waarschuwen dat dit een heel simpele blog zal zijn met maar een paar foto's, stukjes tekst, etc... Dus gewoon plain and simple.
26 Augustus, de dag dat ik dan toch uiteindelijk in Japan ben geraakt, ook al was de vlucht dan toch niet zo vlot verlopen als gehoopt. Het eerste deel was van Brusssel naar Heathrow, en ik zat nog maar juist neer in het vliegtuig toen we al de melding kregen dat we zo'n 30 minuten vertraging zouden hebben omwille van het slechte weer in Heathrow. Het probleem was wel dat dit niet enkel bij het vertrek maar ook bij de aankomst was, want eenmaal aangekomen moesten we nog iets van een 20 minuten wachten voordat we een gate toegewezen kregen. Omdat het vluchtschema wat in de war was geraakt door het slechte weer hadden zowat alle inkomende vluchten wat vertraging, waarvan wij geen uitzondering. Hierdoor was dus mijn rustperiode tussen deze en de volgende vlucht van anderhalf uur afgezwakt naar een half uurtje of iets meer. Maar daar was dan nog niet de security check en het verplaatsen van terminal met de bus bijgerekend. Resultaat: Ik heb samen met een begeleidster en nog enkele mensen door het vliegveld moeten lopen om mijn volgend vliegtuig te hebben, dat van Heathrow naar Narita.Gelukkig dat we die begeleidster hadden, waardoor we voorrang kregen op de anderen en alles zo nog vlotter verliep. En nu ik erbij nadenk was dat een van de laatste keren dat ik nog fatsoenlijk engels zou horen.
Deze vlucht was de langste, en zou iets van een 11 uur duren. Met dat in gedachte had ik de nodige voorbereidingen gemaakt: MP3, laptop, oordopjes voor het slapen, etc... MAAR, omdat de laptop niet gebruikt mocht worden tijdens de vlucht, mijn MP3 gecrasht was om de een of andere reden, en mijn oordopjes in de verkeerde bagage staken, zat ik daar uiteindelijk met enkel de afstandsbediening voor het kleine tv'tje voor mij. Hierop kon ik weliswaar simpele spelletjes spelen, films in het engels kijken, etc... waardoor de tijd sneller voorbij ging. Het slapen ging dan wel weer wat moeizamer omdat ik een beetje zat te knoeien met mijn benen en de kleine ruimte, maar het was nog niet zo erg als verwacht. In totaal heb ik dan toch nog iets van een 3 uur kunnen slapen die nacht. Bij het aankomen moesten we ons vervolgens laten registreren, bagage ophalen, opnieuw security, en een busje pakken naar het vliegtuig. In het begin verliep alles zeer vlot, en misschien wat te vlot vermits ik me opeens realiseerde dat ik mijn bagage was vergeten op te pikken. Eenmaal aan de balie uitgelegd wat er was gebeurt, vertelden ze me dat de bagage er niet eens was geraakt doordat we in Heathrow zo'n vertraging hadden gehad en ze geen tijd meer hadden voor de bagage over te brengen. In se was het niet zo erg omdat ik de belangrijkste dingen bij me had, dus toen ze mij een compensatie voorstelden voor de vergissing die er was gebeurt, stond ik een beetje versteld. (Gebeurt dit overal?) Maar omdat het me nogal onnodig leek heb ik maar geweigerd, en eerlijk gezegd kon de bagage me op dat moment niks schelen. Ik was al blij genoeg dat ik zover was geraakt.
Bij de laatste vlucht zat ik aan de nooduitgang, waardoor ik eindelijk eens languit in een zetel kon liggen. Wel kreeg ik voor het opstijgen nog een spoedcursus in "Wat doen als we een noodlanding moeten maken". Heel de tijd zat ik dus te denken: "Hopelijk gebeurt er niets want anders zijn we zo gekl**t". Toch hetgene wat me voor altijd bij zal blijven aan die Japanse vluchten is hetgene wat de kapitein zei bij het landen omdat we weer eens wat vertraging hadden gehad: "Thank you for your compression" (oftewel in fatsoenlijk engels comprehension). Vanaf dat moment realiseerde ik me pas hoezeer ik het engels zou missen.
Wanneer ik nu mensen in België hoor zeggen dat het te warm is daar, denk ik bij mezelf: "Jullie weten niet wat warm is." Het moment dat ik uit de vlieger stapte, voelde ik een hitte gelijk ik nog nooit gevoeld had. Ik kon er wel van omvallen. Als ik dan hoor dat dit nog niet het warmste moment in Japan is, zou ik toch niet willen weten hoe het dan is. Ondertussen ben ik het al wat gewoon, of toch voor zover ge dit gewoon kunt worden. Maar dus voor de mensen die naar hier willen komen, maar nog nooit naar zo'n land zijn geweest: Jullie zijn gewaarschuwd!
Toen ik mijn weg wou maken naar de uitgang stapte er ineens een vrouw van de luchthaven op mij af en begon in brokken engels iets tegen me te brabbelen. Omdat ze me waarschijnlijk toch niet zou verstaan dacht ik dat ik beter in het Japans zou zeggen dat ik haar niet begreep. Wat een vergissing. Toen ze eenmaal hoorde dat ik wat Japans kon, schakelde ze zelf over naar het Japans, waarvan ik nog minder verstond. Na wat gebrabbel dacht ik te begrijpen dat mijn gastouders wat later zouden zijn door het verkeer en ik gewoon wat moest wachten. In de hoop dat het dat ook effectief was knikte ik maar en ging terug verder. En na klein half uurtje kwamen er ook effectief 2 mannen naar me toe en vroegen of ik Meyers heette. Dit waren de voorzitter en zijn secretaris, en daarna kwamen ook mijn gastouder. Na een klein hapje vertrokken we dan maar naar het huis van mijn gastouders en eenmaal aangekomen ben ik snel onder de douch gesprongen en vervolgens in bed gekropen. Dit laatste zelfs letterlijk vermits ik op een futon slaap. Dit is de traditionele manier van slapen in Japan en ook al is misschien wat harder dan een gewone matras, door de vermoeidheid viel ik direct in slaap. De volgende dag zou mijn eerste echte dag in Japan worden, en ik wou er klaar voor zijn.
Oke, ten eerste voor de mensen die hier al een tijdje op hebben zitten wachten, sorry. Ik ben hier nog maar 2 weken dus het is nog steeds een beetje druk. Vervolgens zal ik jullie nu maar al waarschuwen dat dit een heel simpele blog zal zijn met maar een paar foto's, stukjes tekst, etc... Dus gewoon plain and simple.
