2. Een opsomming van angsten

Faalangst

 Wie voortdurend twijfelt aan zichzelf of zich onzeker voelt, vertoont onvermijdelijk tekenen van angst.  Iedereen twijfelt wel eens of staat eens langer stil bij de vraag “Ben ik nu wel goed bezig?”  Dat is niet meer dan normaal.  Het is zelfs goed om even bij die vraag stil te staan en een beetje aan zelfkritiek te doen.  We willen immers onze verantwoordelijkheid nemen en ervoor zorgen dat er geen stommiteiten of zelfs ongelukken gebeuren.  Ik kan me niet voorstellen dat een automechanicus de remmen van mijn auto vervangt zonder ze eerst uit te testen.

 Wanneer het echter een constant patroon geworden is om aan alles in het leven te gaan twijfelen en zich onzeker te voelen bij alles wat men doet of moet beslissen dan is er duidelijk sprake van angst.  Men is bang geworden om iets verkeerd te doen.  Niet zozeer is men bang dat wat men gedaan heeft iemand zou kunnen schaden (zoals de automechanicus er zich wil van verzekeren dat de remmen die hij net verving wel goed functioneren), maar gewoon dat men het niet goed doet.  Men zou wel eens kunnen verweten worden dat het eten niet lekker is of dat een formulier voor een of andere instantie niet correct ingevuld is.  Erger nog: “Voed ik mijn kinderen wel goed op?”  “Ben ik wel een goede vader/moeder?”

En het wordt alsmaar erger.  Je raakt niet meer tot bij de bakker want je zou onderweg wel eens kunnen gaan hyperventileren of flauwvallen.  De kinderen van school afhalen met de auto, een presentatie voor een kleine groep mensen, allemaal dingen die je vroeger misschien wel kon en nu ineens lijken die kleine molshoopjes wel Kilimanjaro’s.           
Op de duur wordt het nog erger.  Je durft nergens nog aan te beginnen want er kan altijd iets mislopen.  Wat als…? is de typische vraag voor iemand met faalangst.

Woedeuitbarstingen

 Elke vorm van woede is een uiting van machteloosheid of frustratie.  We slagen er niet in de dingen te laten verlopen zoals we dat wensen en reageren dat af in een woedebui of we laten ons op stang jagen door een futiliteit.  Of we zijn door omstandigheden in een rotbui waardoor we voor het minste dat ons stoort ontploffen.  Alles kan ons plots mateloos irriteren.  We zijn onze innerlijke vrede totaal verloren, geraken gefrustreerd en lopen rond als een tikkende tijdbom.

Elkeen wordt al eens woedend, maar sommige mensen verkeren bijna in een ononderbroken staat van woede.  Het is hen niet meer mogelijk om op een kalme manier te reageren op situaties die daar in feite het beste mee zouden gediend zijn.  In het verkeer komt het zo vaak voor dat mensen nogal brutale lichaamstaal gebruiken, terwijl zij vaak zelf de oorzaak zijn van de door hen aangeklaagde situatie, om nog maar te zwijgen van verkeersagressie en gevaarlijke manoeuvres.  Frustratie alom.

 Perfectie, zekerheid

 Als je de dingen zelf doet ben je zeker dat ze goed gedaan zijn.  Je kan op niemand rekenen, want dan loopt het met zekerheid verkeerd af.  Je voelt je mateloos verantwoordelijk voor alles dat je opgedragen is.  Het moet allemaal perfect in orde zijn, anders is het niet goed genoeg.  Voor wie?  Voor jezelf natuurlijk.  Je baas, partner, ouders of leraar zouden met veel minder inspanning van jou al meer dan tevreden zijn.  Perfectie is zeer uitputtend en kan je naasten vaak sterk op de heupen gaan werken. 

 Tegenwoordig kan je voor alles en nog wat een verzekering nemen, zelfs een uitvaartverzekering.  Wel, als ik doodga – en dat ik op een dag zal sterven, is het enige dat ik met zekerheid weet – hoef ik geen grootse begrafenis in een pracht van een mahoniehouten kist of zo.  Ik zal het toch niet meer weten en hoe minder die ganse onderneming kost, hoe meer mijn nabestaanden overhouden om van hun leven te kunnen genieten, of niet soms?

Voor velen biedt geld de zekerheid op een gelukkig leven.  Is dat zo?  Word je gelukkig omdat je veel geld hebt?  Dat weet ik niet.  Geld maakt het leven gemakkelijker, dat is waar, want alles kost geld, maar wat moet je er allemaal niet voor opofferen om véél geld te verdienen?  Dure jobs vergen het onderste uit de kan en eisen dat je voor je werk leeft.  En je gezin dan?  En jij zelf dan?  Nou ja, je verwent je dan maar met een peperdure auto, een mooie villa en een super-de-luxe vakantie om dat allemaal te compenseren.  In plaats van ’s avonds gezellig wat te koken, haal je er nog maar eens een babysit bij en ga je uit eten.  Geen tijd meer voor de kinderen, geen tijd meer voor elkaar, geen tijd meer voor een diepgaand gesprek.  Alles voor het werk en het luxeleventje dat het meebrengt.  Dat heet dan gelukkig zijn, zeker.     
En dan pech: herstructurering, faillissement, loonsinlevering,noem maar op.  Job kwijt, dure afbetalingen met alle gevolgen van dien.  Zekerheid bestaat nu eenmaal niet.  Het is pure menselijke illusie.  Sorry als ik jou hierdoor nog meer angst bezorg, maar het zal verder nog wel duidelijk worden waarom dat niet zo hoeft te zijn.

Controle, macht

 Een andere vorm van zekerheid is de uitoefening van controle en in ergere mate, macht.  Als je alles onder controle houdt dan heb je macht.  Dat kan zijn macht over anderen, macht over een situatie, macht over jezelf (jezelf onder controle hebben).  Jezelf, je gedachten en handelingen onder controle krijgen is ten zeerste aan te bevelen ter bevordering van zelfontplooiing en bewustwording.  Anderen kan je nooit echt onder controle houden.  Je kan daar misschien vanuit gaan, maar vroeg of laat verlies je die controle en dan ruimt het gevoel van veiligheid en zekerheid het veld voor onzekerheid, angst.

De meeste mensen beseffen niet eens dat die hunker naar controle en macht gevoed wordt door hun angst om de grond onder hun voeten te verliezen.  Als zij enkele keren de controle verloren hebben, worden ze onzekerder en bij de minste tegenkanting gaan ze er tienvoudig op achteruit, waardoor zij aan zichzelf gaan twijfelen, de verkeerde besluiten trekken en de verkeerde beslissingen nemen met als gevolg dat zij de moed verliezen en wegzinken naar een bodem van machteloosheid, futloosheid en angst om dit nooit te boven te kunnen komen.  Het komt niet zelden voor dat succesvolle managers en hooggeplaatsten in de psychiatrie belanden.  Burn-out is ook een typische aandoening van managers.

 Verdriet

 Als we verdriet hebben om een dierbaar iemand die ons verlaten heeft, is dat niet voor die persoon, maar om onszelf.  We zullen het vanaf nu moeten stellen zonder die persoon.  Van nature staan wij wantrouwig en onrustig voor het onbekende en dat is waar we angst voor hebben en wat ons verdriet veroorzaakt.  We komen in een nieuwe situatie waarbij we al het oude vertrouwde kwijt zijn.  We kunnen er niet meer op rekenen dat die persoon ons zal koesteren, steunen, zijn of haar gebruikelijke klusjes doen.  Kortom we hebben het gevoel er nu alleen voor te staan.  Dit gevoel maakt ons verdrietig en is in wezen angst voor het onbekende.

Een nieuwe situatie kan ons ook verdrietig maken.  Er is iets veranderd, maar niet ten goede.  We missen de dingen zoals ze vroeger waren, maar zijn niet in staat om ze terug te halen.  We kunnen de nieuwe situatie misschien wel aanvaarden met ons verstand, maar niet met ons hart.  We voelen er ons rot en verdrietig bij en worden op de duur neerslachtig.  Tenslotte komt de vrees dat we niet meer uit die neerslachtigheid zullen geraken en zakken mogelijk weg in een depressie.  Een voorbeeld:

Els heeft een baantje als secretaresse waarbij ze zich tamelijk goed voelt.  Ze verdient wel niet zoveel, maar vindt er toch haar draai.  Haar man, krijgt op zijn kantoor een aanbod om in Azië te gaan werken, waardoor hij niet alleen een flinke promotie maakt, maar meer dan het dubbele kan verdienen dan wat zij nu samen verdienen.  Hij bespreekt het met Els en ze besluiten het erop te wagen.  Eens ter bestemming aangekomen verloopt alles prima, maar na een tijdje is Els er nog steeds niet in geslaagd om vrienden te maken.  Ze leert de lokale taal, maar die is voor haar zo moeilijk dat ze er niet veel van bakt.  Op die manier is het moeilijk om vrienden te maken, maar zelfs al kende ze de taal heel goed, dan nog zou ze het moeilijk hebben om door de lokale bevolking echt aanvaard te worden.  Ze mist haar familie en vrienden uit haar vaderland.  Het is niet wat ze zich ingebeeld had.  Haar man heeft het druk en ze zit vele avonden alleen.  Ze wil ook niet bij hem klagen, want hij lijkt er geen problemen mee te hebben en ze wil hem daar niet mee lastig vallen, want hij heeft het al druk genoeg.  Dus slikt Els het maar in haar eentje door…

 Dit lijkt misschien een extreem geval, maar mensen die bijvoorbeeld bij de ambassades werken en om de drie, vier jaar naar een ander land verhuizen hebben het niet zo gemakkelijk als ze het allemaal laten uitschijnen.  Tal van hen zijn in psychotherapeutische behandeling, net zoals hun partners.

Achter een opwelling van verdriet kan ook een ander verdriet schuilen, een verdriet dat nog onverwerkt is en sluimerend onder de oppervlakte leefde.  Dat oude verdriet zat te wachten om weer naar boven te komen en heeft gretig gebruik gemaakt van de huidige verdrietig makende situatie om mee uit te breken en aldus het huidig verdriet veel heviger te maken dan men normaal zou kunnen verwachten.  Het verdriet staat buiten proportie voor de actuele situatie die eerder fungeert als een soort dekmantel voor het oude verdriet.  Zonder het te beseffen schuift men de totaliteit van het verdriet op de nieuwe situatie en is men er zich niet van bewust dat er nog iets anders kan zijn dat dit verdriet veroorzaakt.  Zo een oud verdriet kan ook losbarsten zonder enige directe aanleiding.  Als extraatje komt er dan nog onbegrip bovenop.  “Wat gebeurt er toch met mij?” of “Wat heb jij toch zeg?”

Een bijkomende moeilijkheid is dat elkeen zijn eigen tijd nodig heeft om dingen te verwerken, dus ook verdriet.  Hoe lang moet je verdriet hebben?  Hoe lang mag je verdriet tonen?

Schuldgevoelens

 Telkens wanneer we het gevoel hebben niet te voldoen aan wat onze naaste omgeving van ons verwacht krijgen we te maken met schuldgevoelens.  We voelen ons schuldig omdat we faalden, omdat we zonder rede boos werden, omdat we iemand verwijten naar het hoofd geslingerd hebben die we niet echt meenden, omdat we iemand tot last zijn, omdat we tekort geschoten zijn, omdat we anderen in moeilijke situaties brengen.  Zijn er nog redenen om schuldgevoelens te krijgen?  Heel zeker, ik ken er nog geen honderdste van.  Schuldgevoelens creëren angst want we zijn bang dat de anderen ons zullen in de steek laten, ons niet meer zullen accepteren, ons als een blok aan hun been zullen zien.  We zijn ook bang dat we telkens opnieuw diezelfde fouten zullen maken, dat we het nooit zullen leren en dat we alleen maar een last zijn voor onze naasten en de omgeving.  We zijn lang niet zoveel waard als de anderen want wij doen niets dan stommiteiten, we kunnen niets doen dat goed is.  “Hoe zou er in Gods naam toch iemand van mij kunnen houden?  Hoe zou ik van mezelf kunnen houden?”  Klinkt dat bekend? 

 Zorgen, zorgen en nog eens zorgen

Ons zorgen maken is een soort bedekte vorm van angst.  Wie zorgen heeft beseft vaak niet dat het stuk voor stuk angstgedachten zijn.  “Als dat maar goed afloopt!” en “En wat als…?” en “Waarom…?” zijn de zorgverwekkers.

Gaat het niet over onszelf, dan gaat het wel over onze partner, de kinderen, de kleinkinderen, ouders, enz...  Er is wel altijd iets of iemand waarover we ons zorgen kunnen maken.  We zijn vaak niet in staat om het leven van anderen los te laten.  Ook al willen we er ons niet eens mee bemoeien, het baart ons toch zorgen.  En bemoeien we er ons wel mee en uiten we onze zorgen (die toch op jarenlange ervaring berusten!!!), ze willen verdorie niet luisteren en ze zullen met open ogen hun hoofd tegen de muur stoten

We kunnen ons suf piekeren over de zorgen die we ons baren.  Steeds opnieuw draaien ze als een molentje rond in onze hersenen.  We geraken er niet doorheen.  We vinden geen sluitende oplossing.  Alvast niet voor de zorgen over onszelf.  Voor de problemen van anderen vinden we wel pasklare oplossingen, maar ja, die willen niet luisteren.  In beide gevallen geraken we gefrustreerd.  Zo lang we die zorgen niet kunnen loslaten zakken we alsmaar dieper, worden we ziek of krijgen psychosomatische klachten en zakken langzaam weg in een depressie.

Depressie

Depressie is geen angst op zich, maar is vaak een gevolg van angst, zorgen of verdriet.  De opstapeling en lange duur hiervan kan gemakkelijk leiden tot neerslachtigheid of wanhoop die op hun beurt een depressie in de hand werken.

 Anderzijds kan depressie ook een gevolg van levensmoeheid zijn, geen doel meer hebben of door zoveel tegenslagen de kern van het leven verloren zijn.  Depressie kan veel aanleidingen hebben die niets met angst te maken hebben, maar toch kan er een parallel getrokken worden in het ontstijgen van een depressie met het overwinnen van angst op het gebied van de methoden die hiertoe zullen omschreven worden.

 Paniekaanvallen zonder schijnbare oorzaak

 Op onverklaarbare wijze worden sommige mensen overvallen door een paniekaanval die uit het niets opduikt.  Meestal kan men wel ergens een aanleiding vinden, maar de intensiteit van de paniekaanval staat dan wel geheel buiten proportie met die mogelijke aanleiding.  Het kan gaan om een lichte mentale verzwakking door bijvoorbeeld stress ofwel is de aanleiding een bepaalde gebeurtenis of een uitspraak door iemand.

 In vele gevallen gaat het om een eenmalige aanval of vermindert de frequentie en intensiteit van de aanvallen door er niet te veel aandacht aan te besteden en het zoveel mogelijk los te laten.  Blijft het probleem echter aanhouden dan is er gevaar dat deze aanvallen uitmonden in een angstpsychose.  Voorzichtigheid is hier dus zeker geboden.

Meer dan waarschijnlijk ontstaat de eerste paniekaanval tengevolge van iets dat een verband legt met een oud trauma dat op zich niet meer in het geheugen aanwezig is, maar wel nog ergens in een schuifje van het geheugen zit.  De herinnering zelf zit te diep in de schuif opgeborgen om eruit te geraken, maar de emotionele reactie op het trauma ontsnapt wel zoals de stoom met grote kracht uit een snelkookpan vliegt terwijl de inhoud ervan niet onmiddellijk bereikbaar is.  Het betreft dan een niet of slecht verwerkt trauma dat via regressietherapie een goede kans maakt om nog op een degelijke manier verwerkt te worden.

Andere vormen van angst

 Er zijn uiteraard nog een heleboel andere vormen van angst, zoals hoogtevrees, claustrofobie, agorafobie, smetvrees, angst voor bepaalde diersoorten, om er slechts enkele te noemen.  Op zich genomen zijn die niet altijd zo erg, maar je zal er maar mee zitten.  Je moet er dag in dag uit mee leven en het maakt het moeilijk om op een “normale” manier die dingen te doen waar anderen geen probleem mee (lijken te) hebben.  Het is op zijn minst hinderlijk en je zal je zeker beter af voelen zonder.

Ontdek de onwaarschijnlijke mogelijkheden van hypnotherapie

    1. Inleiding

De titel van dit boek zou wel eens oordelend of zelfs veroordelend kunnen overkomen.  Toch is het geenszins de bedoeling om een oordeel te vellen of je met een schuldgevoel hierover op te zadelen.  Het is inderdaad zo dat je jezelf een en ander aandoet, maar dat gebeurt niet bewust.  Wel is het zo dat als je door het lezen van dit boek je ervan bewust wordt dat het inderdaad zo is dat je het jezelf aandoet en je er iets kan aan veranderen met de technieken die in dit boek aangeboden worden.

Bijna iedereen heeft vroeg of laat te kampen met enigerlei vorm van angst, al dan niet in sterke mate.  Natuurlijk spreek ik hier niet over onze instinctieve, gezonde angst die bedoeld is om ons te beschermen voor allerlei gevaren.  Zo is er uiteraard een hemelsbreed verschil tussen een zekere angst als men zich op een onbeschermde plaats op grote hoogte bevindt - waar ik evenmin de clown zal uithangen - en hoogtevrees als men nog maar op een stoel staat.
Er bestaan zoveel vormen van angst.  Voor de buitenstaander zijn ze meestal totaal onverklaarbaar, op niets steunend of gewoon zelfs absurd.  Wie met angst zit kan er vaak zelf geen verklaring voor geven.  Het is gewoon zo. 

 Angst toont geen enkele fysieke tekortkoming.  Men kan het dus niet zien, behalve als er zich paniekbuien voordoen, maar dan is dat voor de buitenwereld ook maar een waanbeeld dat men met een druk op de juiste knop kan afzetten.  Er zal wel een pilletje zijn dat de oplossing biedt.  Sorry hoor, pillen kunnen misschien wat soelaas bieden, maar zullen je niet uit jouw lijden halen.  Mocht je kiezen voor erkende psychische begeleiding, zoek dan een goede psychotherapeut of een goede psychiater die tevens psychotherapie of gedragstherapie doet, want anders riskeer je binnen het kwartier weer buiten te zijn met alleen maar een voorschrift voor bij de apotheek.

 Het ergste is dat diegenen die met angst zitten zich niet begrepen voelen.  Vaak zal hun omgeving hen onbewust nog meer angst bezorgen, alleen al omdat die hen niet begrijpt.  De anderen zijn “normaal” en ik ben dat niet.  De anderen kunnen alles en ik kan niets…

 Zij die angst hebben, kunnen meestal zichzelf niet helpen omdat ze er zo door opgeslorpt worden, erdoor in beslag genomen worden, dat zij niet meer in staat zijn op een redelijke manier te denken.  Paniek is allesoverheersend, totaal verlammend.  Wanneer ze niet angstig zijn willen ze er niet aan denken.  Ze willen het zo snel mogelijk vergeten.  Uit zichzelf kunnen zij dus de oplossing niet vinden. 

 Daarvoor is dit boek bedoeld.  Het is gericht aan diegenen die angst hebben, maar evenzeer of zelfs meer aan diegenen die leven met iemand die angst heeft.  Angstige mensen hebben voortdurend bevestiging en herhaling nodig.  De oplossingen moeten hen voortdurend weer ingeprent worden als een soort hersenspoeling.  Zij hebben een absolute behoefte aan een coach waarop zij bijna te allen tijde kunnen terugvallen. 

 Angst en depressie zijn geen ziekten.  Het is belangrijk om dit te weten om zich niet te laten wegglijden in de persoonlijke onmacht tegen ziekte met de gedachte dat de dokter het zal oplossen.  De enige die er iets kan aan doen is de persoon zelf.  Juiste steun en hulp van buitenaf zullen zeker een snellere herstelling teweegbrengen, maar niemand anders kan het doen in plaats van de persoon zelf.  Dit wil niet zeggen dat de persoon zich schuldig dient te voelen om tot die geestelijke toestand teruggeslagen te zijn.  Schuld bestaat niet, tenzij er opzet mee gemoeid is en ik geloof niet dat iemand met opzet angstig of depressief wordt.

Ontdek de onwaarschijnlijke mogelijkheden van hypnotherapie

Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt.  Het is gewoon zoals je het zélf wenst.  Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed.  Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.

Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat.  Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard. 

Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig.  Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.

Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.

Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".

Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen.  In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.

Nu is uw blog aangemaakt.  Maar wat nu???!

Lees dit in het volgende bericht hieronder!