21. Aan jezelf werken

Eens je jezelf kent, kan je beginnen aan jezelf te werken.  Je weet nu tenminste waaraan je dient te werken.  Als je de patronen kent die jou zwak maken, krijg je daardoor eindelijk de mogelijkheid om ze te doorbreken.  Dat is niet gemakkelijk.  Vergelijk het met een kopje dat je dagelijks gebruikt en reeds jarenlang op dezelfde plaats wegbergt.  Geef het een andere bergplaats en je zal merken dat je er weken of zelfs maanden over doet om niet telkens weer naar de oude bergplaats te gaan om het kopje te nemen of op te bergen.  En net wanneer je denkt dat je die nieuwe gewoonte meester bent, herbegin je met opnieuw naar de oude bergplaats te grijpen.  Precies eender is het om onze vastgeroeste patronen te doorbreken.  Als we bang zijn voor muizen, dan zijn we dat zonder te weten waarom.  Het is als een computer die naast het woord “muis” de reactie “bang” in zijn programma staan heeft.  Het is een reflex geworden.  Als we de moeite willen opbrengen om goed te beseffen dat een muis ons geen kwaad kan berokkenen, kunnen we dat patroon doorbreken.  In het begin zullen we vanuit onze geprogrammeerde reflex nog steeds een angststoot doorkrijgen, maar als we met onze ratio onmiddellijk die angst overstemmen door er ons aan te herinneren dat we voor een muis absoluut geen angst hoeven te hebben, kunnen we weer tot onze zinnen komen en in plaats van krijsend van angst in allerijl op een stoel te springen, kunnen we wat muizengif of een muizenval op een strategische plek plaatsen en met een gerust hart onze onderbroken handelingen voortzetten.

In eerste instantie kunnen we dus leren dat onze emotie buiten proportie is door meer informatie over hetgeen ons die emotie bezorgt in te winnen.  Het is enkel en alleen de ratio die ons hierbij behulpzaam kan zijn.  Eens we zover zijn dat we de theorie onder de knie hebben door goed en wel te beseffen dat de opgewekte emotie niet op haar plaats is, wordt het tijd om de innerlijke toeschouwer in te schakelen.  Die dient er over te waken dat, wanneer een oud patroon (zoals een reflex) in werking treedt, het onmiddellijk opgemerkt wordt.  De innerlijke toeschouwer is dus de “waakhond” die bij het minste onraad begint te blaffen.  Zodra hij merkt dat de emotie zich wil manifesteren, gaat hij ons verwittigen zodat we alweer met de ratio onszelf kunnen overtuigen van de ongegrondheid van die emotie door middel van de informatie die we eerder ingestudeerd hebben.

Het is erg gemakkelijk om dit toe te passen bij de meeste fobieën, zoals bijvoorbeeld hoogtevrees, angst voor spinnen, muizen en ander ongedierte, maar het kan evengoed toegepast worden bij andere emoties zoals onbestemde angst, paniek, boosheid, verdriet…  Het is een kwestie van oefenen op het alert zijn en de emotie onmiddellijk waar te nemen van zodra die de kop opsteekt.  Je kan er tegen praten in de zin van: “Ja, ik weet dat je klaar zit om recht te veren, maar ik weet beter en je zal deze keer niet met mij aan de haal gaan, maar je gaat naar mij luisteren want ik ben de baas over mezelf.  Ik maak de keuze om rustig en kalm te blijven.  Ik aanvaard dat ik het moeilijk heb met deze situatie, maar ik weet dat ik ertegen opgewassen ben.  Jij kan nu rustig terug naar je hokje terugkeren, want ik heb jou in deze situatie helemaal niet nodig.”  Van mijn part geef je de desbetreffende emotie zelfs een naam.  Dat kan het misschien gemakkelijker maken om ertegen te praten.  Het is uiterst belangrijk om de opkomende emotie onmiddellijk waar te nemen en in de kiem te smoren.  Wacht je te lang dan is de emotie te sterk geworden, waardoor je er door opgeslorpt wordt en je haar niet zo gemakkelijk meer kan omkeren.

O   O   O   O   O

Iets dat je het leven fel vergemakkelijkt is dat je stopt met oordelen.  Je moet er maar eens op letten hoe snel sommige mensen bepaalde daden of personen veroordelen.  Ze zijn God niet!  Alleen Hij mag oordelen.  Een schrijnend voorbeeld hiervan is dat van de asielzoekers die in onze westerse maatschappij een minimum aan welvaart komen zoeken die zij in hun eigen land niet kunnen vinden.  Natuurlijk werden zij door uitbuiters, die hen veel geld aftroggelden voor de illegale immigratie, wijsgemaakt dat de westerse maatschappij een paradijs is.  Ze werden er echter niet op gewezen dat het moeilijk is om aan werk te geraken, een verblijfsvergunning te bekomen, noch op het risico om uitgewezen te worden.  Maar afgezien van dat alles vinden veel mensen dat asielzoekers meteen het land uit moeten: “Het is ONS land en zij hebben hier niet te komen profiteren van wat WIJ opgebouwd hebben.”  Met andere woorden zeggen ze hetzelfde als: “Laat hen maar creperen in hun eigen land.”  Er is echter niets van ons, alles is van iedereen.  We verdoemen hen tot armoede, maar we veroordelen niet de 20% van de wereldbevolking die 80% van het wereldkapitaal bezit. 

Evenzo wordt iemand met een depressie of CVS heel snel voor luierik verweten, terwijl voor iemand met een fysiek gebrek of een duidelijke ziekte, zoals bijvoorbeeld kanker, onmiddellijk begrip en medelijden getoond wordt.  Waar het in wezen om draait is dat oordelen meestal geveld worden door een gebrek aan kennis ter zake.  En in feite weten we inderdaad niets.  We kennen de werkelijkheid van anderen niet.  Je kan ervan op aan dat elkeen zijn eigen realiteit heeft.  Een vrolijk iemand zal zich helemaal niet storen aan de details waarin de knorpot zich verliest en de knorpot zal niet de details opmerken die een vrolijk persoon juist doen opfleuren.

Voor alles en nog wat hebben we meteen een oordeel klaar.  Dat is mooi en dat is lelijk.   Dat is goed.  Dat is slecht.  Hoe kan je nou zoiets zeggen of doen?...  Wij oordelen maar vanuit een zeer beperkte kennis van zaken.  We weten niet wat iemand er toe drijft om bepaalde dingen te doen of te zeggen.  Als iemand moeilijk doet, weet ie vaak zelf niet waarom.  Die persoon ligt meer dan waarschijnlijk helemaal overhoop met zichzelf en al zijn of haar daden zijn de symptomen van die innerlijke chaos.  Neem dus ook niet alles persoonlijk op.  Vaak gaat het slechts om een uiting van die chaos, waarbij jij toevallig in de buurt stond om de storm op te vangen.  Doe je dat zelf ook nooit?

Dat brengt mij bij het begrip mededogen.  Leer naar alle “wandaden” te kijken met een blik van mededogen.  Het is geen medelijden want dat houdt in dat je zelf mee gaat lijden en dat is zeker niet de bedoeling.  Mededogen is iets heel anders.  Het houdt in dat je in de situatie van de betrokkene probeert te komen zodat je die ergens begrijpt.  Je stelt jezelf eerst in de plaatst van die andere zodat je inzicht kan verwerven, waarna je diegene wordt die de moeilijkheden kan overzien als buitenstaander – dus niet als betrokken partij – wat jou in staat stelt op nuchtere wijze een oplossing te vinden. 

O   O   O   O   O 

Uiteindelijk kan je jezelf de belangrijkste vraag stellen die er naar mijn gevoel bestaat: Handel ik uit liefde of vanuit een schreeuw om liefde?  De schreeuw om liefde is in wezen angst, de angst om liefde tekort te komen.  Uiteraard heeft iedereen wat bevestiging nodig en is het prettiger om met mensen om te gaan die van je houden, maar de schreeuw om liefde wordt door het ego geuit op velerlei manieren.  Als iemand woedend naar je uithaalt, bedenk dan dat die persoon in wezen niets anders doet dan luidop schreeuwen: “Niemand ziet mij graag!  Geef jij mij toch eens een beetje liefde.”  Wel, laat je dan niet meeslepen in de negatieve uiting van die persoon, maar gebruik dan je blik van mededogen en handel uit liefde naar die persoon.  Dat wil niet zeggen dat je die meteen een knuffel moet geven, want dan riskeer je misschien een draai om je oren te krijgen, maar je kan wel je kalmte bewaren en vriendelijk vragen wat precies het probleem is en waarom dat zo zwaar weegt op die persoon.  Alleen al de blijk van interesse zal die persoon tot bedaren brengen omdat er eindelijk iemand is die niet terugschreeuwt naar hem of haar, maar bereid is om te luisteren.  Ook al luister je in werkelijkheid misschien niet echt, je geeft op zijn minst de indruk dat je luistert.  Je geeft die persoon precies datgene waar hij of zij zo naar smacht: aandacht, positieve aandacht, en dat staat gelijk met liefde geven.

Sommige mensen zijn perfect in staat om alleen te leven, maar alleenstaanden hebben vaak de neiging om met de tijd nors en bitsig te worden.  Zij hebben een reusachtig gebrek aan liefde en uiten dat gebrek in een negatieve wijze om aandacht te krijgen.  Ze hebben niet door dat hun ego hen parten speelt en precies datgene doen waardoor ze nog minder liefde aantrekken.

Geef liefde.  Straal liefde uit en liefde zal tot jou komen.  Doe alles met liefde, uit liefde.  Verwacht niet meteen een tegenprestatie voor de liefde die je geeft.  Die komt vanzelf wel.  Onze natuurlijke staat van zijn is liefde.  We zijn uit de liefde van God geschapen en als we daar niet naar leven, ligt gans ons wezen overhoop.  Bekijk een baby.  De liefde druipt eraf.  Je voelt de liefde die een baby uitstraalt.  Dat is ons geboorterecht.  Zo zijn we van nature.  Onze opvoeding en de maatschappij, onze misvattingen en ons onbegrip doen die liefde verzwakken.  We weten vaak niet meer wat liefde is, zo erg zijn we haar ontgroeit.

Ik weet dat het niet altijd gemakkelijk is om alles wat je doet of zegt vanuit een gevoel van liefde te doen, maar oefening baart kunst en alertheid is ook hier weer de sleutel.  Kijk naar jezelf bij al wat je doet en waak erover of je handelt uit liefde.  Je leert sneller dan je denkt.

Ontdek de onwaarschijnlijke mogelijkheden van hypnotherapie

    22. Innerlijke vrede

Meestal zoeken mensen naar geluk, maar geluk is zelden blijvend.  Eigenlijk is het niet meer dan een roes die met een beetje “geluk” soms meerdere jaren kan aanhouden.  Toch hangt dat geluk niet zelden aan een zijden draadje.  Een enkel incident kan een gelukkige periode in één klap afsluiten.  Denk bijvoorbeeld eens aan een zware ziekte, een handicap door een ongeval of erger, het overlijden van een gezinslid.  In elk gezin zal zoiets kommer en kwel brengen, maar het ene gezin zal dit kunnen verwerken, terwijl dit in een ander gezin dramatische vormen gaat aannemen.  Dit heeft niets met geluk, maar alles met innerlijke vrede te maken.

Bovendien wordt gelukkig zijn al snel verstoord bij elke bedreiging die dat geluk zou kunnen wegnemen.  Er wordt koortsachtig naar methodes gezocht om dat geluk te kunnen handhaven.  Men zoekt naar garanties voor geluk waardoor het gelukkig zijn vervaagt en zelfs teniet gedaan wordt door de angst om dat geluk te verliezen.  Ook kan geluk vervagen door gewoon te zien dat anderen meer geluk hebben.  Daarbij denk ik aan het jongetje dat dolgelukkig was omdat het een snoepje kreeg en binnen de 10 seconden doodongelukkig werd omdat zijn broertje er twee kreeg.  Een mens is nooit tevreden.

 Het probleem is dat de meesten onder ons niet beseffen wat werkelijk belangrijk is in het leven of, beter gezegd misschien, er te weinig aandacht aan besteden.  Veel ouders lepelen hun kinderen, bewust of onbewust, al met de paplepel in dat zij “iemand moeten worden”.  Daarmee bedoelen ze in eerste instantie dat ze financieel sterk moeten worden, dus een goede baan hebben en daarvoor al de gepaste studies moeten doen.  In tweede instantie moeten zij een partner zoeken van minstens dezelfde standing en liefst een die nog wat rijker is.  Liefde is niet zo belangrijk  Het zou wel mooi meegenomen zijn, maar uiteindelijk liefde roest toch en met wat goede wil kan je van elke partner houden als die maar de juiste stand in de maatschappij inneemt.

Als je dit nu heel nuchter bekijkt, dan lijkt het leven op een business die men op een goede manier moet runnen.  Spijtig genoeg is het dat waar het veelal op neer komt en waar ouders hun kinderen meestal toe drijven: hen helpen opstarten met de business van het leven.  Waar blijft dan het echte leven?  Waar blijft het zijn?  Hoe kan men nu zichzelf zijn als men van meet af aan een leven wordt opgedrongen.  Over het leven zelf begint men meestal pas na te denken als er zich een incident heeft voorgedaan dat het ganse leven van die persoon op zijn kop zet.  Ineens worden al die gevestigde waarden en normen onbelangrijk en krijgt het leven eindelijk voorrang.  Jammer dat het pas komt bij een pijnlijk voorval. 

Wat is dan het leven?  Voor mij is het samen te vatten in twee woorden: innerlijke vrede.  Als ik innerlijk vredig ben, dan kan mij niets gebeuren, dan is mijn leven onverstoorbaar, dan voel ik mij als een rots in de branding, onomstootbaar, dan kan ik ieder obstakel aan, dan kan ik liefde geven en ontvangen, dan kan ik vertrouwen, dan is er geen angst, geen woede, geen verdriet, geen neerslachtigheid of frustratie, dan weet ik met zekerheid dat alles goed komt, dat alles wat gebeurt goed is, dat ik nooit iets te kort ga komen, dan kan ik zijn en hoef niets te hebben,… 

“Wow,” hoor ik sommigen nu roepen, “dat wil ik ook!  Hoe kan ik dat bereiken?”  Eigenlijk is dat heel eenvoudig: richt je op de belangrijke dingen in het leven.  Innerlijke vrede bereik je als je kan aanvaarden, loslaten, vergeven, vertrouwen en als je keuzes kan maken en onvoorwaardelijke liefde ontdekt hebt.  Het lijkt een hele boterham, maar als je ziet wat innerlijke vrede jou te bieden heeft, is de nodige motivatie gauw gevonden.

Over aanvaarden ben ik reeds voldoende duidelijk geweest, net zoals over loslaten, maar hier wil ik nog aan toevoegen dat het ook heel belangrijk is om je verzet los te laten.  Het is precies door je te concentreren op datgene waartegen je je verzet, dat je er macht aan toekent.  Hoe meer je dus in het verzet gaat tegen iets, hoe sterker het wordt en des te moeilijker om tot aanvaarden te komen en het probleem in liefde op te lossen.

Ook over vergeven heb ik het al uitgebreid gehad, maar wat ik nog niet expliciet vermeldde is dat je in eerste instantie jezelf dient te vergeven.  Zolang je niet iets met opzet fout gedaan hebt dien je jezelf te vergeven.  Denk eraan dat je steeds handelt met je beste weten en kunnen van het moment.  Achteraf is het altijd gemakkelijk om te bedenken dat je de dingen anders en wellicht beter had kunnen doen, maar op het moment zelf ben je daar niet opgekomen en zijn de dingen minder goed verlopen dan wanneer je ze op een rustige manier op voorhand had kunnen plannen.  Vergeef dus jezelf voor deze minder goede afloop en zet ongegronde schuldgevoelens voor eens en voor altijd aan de kant.

Dan is er vertrouwen.  Mensen met angst hebben als grootste kenmerk dat zij vertrouwen missen en in het bijzonder zelfvertrouwen.  Ik begrijp dat iemand die fysiek en/of psychisch zwak staat, het moeilijker heeft om dat zelfvertrouwen te vinden.  Toch is het zo dat wanneer je jouw beperkingen terdege leert aanvaarden en voor jezelf toegeeft dat je bepaalde dingen nu niet kan doen, je een flinke dosis zelfvertrouwen en vertrouwen in anderen kan opbouwen.  Je beperkingen toegeven en er leren mee leven is uiteindelijk veel gemakkelijker dan je er constant tegen te verzetten.  Herhaaldelijk opnieuw proberen en uittesten of het deze keer wel zal lukken, waarna je telkens weer faalt, geeft een forse deuk aan je zelfvertrouwen.  Uiteindelijk is zelfvertrouwen niets meer dan aanvaarden wie je bent zoals je bent.    
We hebben geleerd om niets of niemand meer te vertrouwen en daarbij zijn we zover gekomen dat we zelfs God niet meer vertrouwen, zeker als we kijken naar al het onheil dat zich in de wereld afspeelt.  De wereld is onze zaak niet, althans niet onmiddellijk.  Laten we eerst proberen om onze microwereld in orde te krijgen, ons eigen leventje.  Als we vertrouwen in God, dan kunnen we de onaangename dingen in ons leven veel gemakkelijker aanvaarden en, zij het meestal achteraf, plaatsen.  We dienen erop te vertrouwen dat God nooit te laat komt om ons ter hulp te snellen of om de pijn weg te nemen.  Als we ons blijven concentreren op wat werkelijk belangrijk is in het leven, dan zullen we vanzelf al minder pijn hebben en zal het veel eenvoudiger worden om te vertrouwen in God, in onszelf, in iedereen.  Als we ons kunnen overgeven aan God, aan het leven, dan kan er ons niets gebeuren.

In het leven komt het erop aan om keuzes te maken.  We kunnen ervoor kiezen om ons te verzetten tegen onze pijn, onze angsten, ons verdriet.  We kunnen echter ook kiezen voor liefde en innerlijke vrede.  Anderzijds kunnen we ons verzetten tegen onszelf, tegen de anderen, tegen God.  Dat betekent dat we willen (blijven) geloven in de illusie van afgescheidenheid.  We kunnen echter ook kiezen om onszelf te zijn en daarvoor respect af te dwingen.  We kunnen kiezen om ons leven zelf te leiden en ons niets door anderen te laten opleggen.  Al te vaak verraden we onze keuzes uit angst om anderen te kwetsen of hen te verliezen.  Waar we dan te weinig bij stil staan is dat we onszelf verloochenen en daarbij zelf gekwetst geraken of onszelf verliezen.  Zolang we de verwondingen kunnen incasseren is er niets aan de hand en de een kan al wat meer aan dan de ander, maar als we er fysiek of psychisch aan kapot gaan, wordt het hoog tijd om onze eigen keuzes te respecteren en ons daarbij niet te laten bedelven onder een berg van schuldgevoelens.  Die keuzes kunnen we perfect maken in liefde door goede communicatie en door begrip te vragen aan hen die erbij betrokken zijn.  Als de anderen dat niet kunnen slikken, dan mogen we ervan uitgaan dat zij niet handelen uit liefde.  Zijn zij het dan wel waard om ons voor hen op te offeren?  Hoewel het soms hard kan overkomen naar anderen toe, waak ik er altijd over dat mijn heilige ruimte niet met de voeten getreden wordt.  Ik kies ervoor om mijn grenzen duidelijk af te bakenen.  Als anderen daar een probleem mee hebben dan is dat maar zo.

Om innerlijke vrede compleet te maken is er natuurlijk liefde nodig.  Als ik mijn keuzes niet maak in liefde, dan klopt het allemaal niet meer.  Liefde voor mezelf telt ook mee, niet te vergeten, en krijgt zelfs de hoogste prioriteit.  Toch kan ik, zonder mezelf te verloochenen onvoorwaardelijk liefhebben.  Dat onvoorwaardelijke is zo belangrijk.  Als ik geef, denk ik niet meteen aan wat ik ervoor in de plaats krijg.  Het is geen ruilhandeltje van “als jij zus en zo bent, zal ik van je houden.”  Neen, liefde houdt alle voorgaande kenmerken in.  Iemand onvoorwaardelijk liefhebben is kiezen om die persoon te aanvaarden zoals die is, los te laten wanneer nodig, te vergeven in alle omstandigheden en volledig te vertrouwen.  Kortom, totale harmonie.  Pas als ik die harmonie binnen in mezelf kan vinden, ben ik echt klaar om deze met anderen te delen.

Ontdek de onwaarschijnlijke mogelijkheden van hypnotherapie

    23. Geloven

 In mijn laatste jaar van de humaniora stelde de leraar godsdienst tijdens het mondeling eindexamen mij slechts één enkele vraag: “Wat betekent voor jou het geloof?”  Gelukkig verliet hij na het stellen van zijn vraag meteen het klaslokaal voor enkele minuten zodat ik weer rustig overeind kon krabbelen en koortsachtig kon nadenken, maar… ik kon geen antwoord verzinnen op deze uiterst vrije vraag.  Daar zat ik dan als achttienjarige knul, mijn geheugen volgepropt met al de leerstof die we dat jaar gekregen hadden en ik kan je verzekeren: dáár zat het antwoord niet bij.  Na zeker vijf volle minuten waren zijn voetstappen te horen in de gang en ik had nog niets.  Paniek!  Neen, dat niet!  Nu vooral niet dichtklappen.  Daar was hij, ging rechtover mij zitten zonder iets tussen ons in waar ik mij op zijn minst nog had kunnen aan vasthouden.  Ik moest iets zeggen, maar wist niet wat.  Ik stal toen nog enkele seconden met zinnetjes als: “Ja, geloof, wat is dat?… Heu, hoe moet ik dat uitleggen?”  alsof die paar tellen mijn leven gingen redden, maar toch, ze kalmeerden mij en ik stond op het punt om stommiteiten uit te kramen als: ’s Zondags naar de mis gaan, naar de pastoor luisteren, bidden, biechten, de tien geboden en nog meer van die onzin.  Maar ineens schoot er iets door mijn hoofd en zonder goed te beseffen wat ik zei, stamelde ik: “Wel, ik geloof dat ik God ben.”  Er volgde een korte stilte, waarna ik haastig toevoegde: “…voor mezelf.  En u bent ook God… voor uzelf… net zoals iedereen dat is voor zichzelf.”  Verder heb ik nog een beetje aangevuld met: “We dienen te luisteren naar ons geweten en goed te zijn en te doen.”  Dat was het zo ongeveer, een relaas van amper één minuut en geen reactie van de leerkracht.  Ik verwachtte mij eraan om dit examen nog eens mogen over te doen (ik was wel zo gek geweest om tegen mijn leerkracht godsdienst te zeggen dat IK God ben), maar stond stomverbaasd van de zeventien op twintig die later op mijn eindrapport prijkten.  Het bleek ook nog de hoogste score van de ganse klas te zijn.

Het was pas vele jaren later, toen ik mij op het spirituele pad begaf, dat ik mij dit voorval herinnerde en mij realiseerde dat het antwoord niet van mezelf gekomen was, maar ingefluisterd werd door God weet wie.  Geheel stuurloos als ik op dat moment geweest was, heb ik de stem van God gehoord, van mijn Hoger Zelf, mijn Ware Zelf, de Heilige Geest, één mijner gidsen,…  Ach weet ik veel.  Wat ik wel weet is dat de informatie niet uit mijn hersenen, mijn ratio of mijn denken kwam.  Dat staat vast.  Het stond dus los van mijn ego.  Ik werd er mij voor het eerst van bewust (twintig jaar na dat examen) dat ik iets waargenomen had dat niet voortgekomen was uit mijn kleine “ik”, maar van iets onzichtbaars, ontastbaars, dat op onverklaarbare wijze tot mij was doorgedrongen.  Hè, stof tot nadenken dus. 

Los van de manier waarop ik tot de gedachte gekomen was dat iedereen God is, ben ik, vooral omdat mijn antwoord toch in goede aarde gevallen was bij die leraar (die tenslotte theologie gestudeerd had), gaan inzien dat mijn uitspraak niet zo stom was.  God heeft ons geschapen naar zijn gelijkenis.  Als wij zo goed op Hem lijken, moet er wel iets goddelijks in ons zitten.  Ik ben er dan ook rotsvast van overtuigd geraakt dat wij allemaal God in ons hebben.  Nu ik wist dat God in iedereen zit, veranderde dat geheel de richting van mijn zoeken naar God.  We hoeven God dus niet buiten ons te zoeken, maar binnen in ons. 

O   O   O   O   O

 We weten nu wel waar we God kunnen vinden, maar voor de meesten onder ons blijft het toch nog een gesprek als tussen een blinde en een doofstomme, niet echt vlot dus.  “Je moet beter luisteren!”, zeggen ze dan.  Tja, de volumeknop hoger draaien, helpt ook al niet.  Neen, het is die andere knop, die je moet verdraaien, dewelke die dient om, zoals bij een radio, op de juiste frequentie af te stemmen.  Weet je, je hebt vast wel die discussies tussen jij en jezelf.  Wel, één van die twee is je ego, je aardse “ik”.  De andere is goddelijk van aard.  Die spreekt altijd in het belang van je wezen en het Universele.  Het is dezelfde stem als die van je Ware Zelf.

Je zou kunnen verwachten dat die stem steeds even liefelijk en vriendelijk klinkt, maar dat is niet altijd zo.  Denk maar aan hoe Jezus de Farizeeërs aanpakte.  Hij kon vaak vrij streng uit de hoek komen.  Dat doet roept dan weer herinneringen op aan de toornige God uit het Oude Testament, maar dat beschouw ik als fabeltjes om de mensen godvrezend te maken in plaats van godlievend.  Vergelijk het met het opvoeden van een kind.  Je zou kunnen denken dat verwennen een onderdeel is van liefde, maar dat is meestal niet zo.  Verwennerij is vaak een uiting van zwakheid of van onbetrokkenheid in de zin van “Als ik iets (toe)geef, ben ik weer even gerust”.  Dat is geen liefde, maar puur eigenbelang.  Liefde is met toewijding en verantwoordelijkheidszin handelen in het belang van zowel jezelf als van diegene naar wie jouw liefde gericht is.

Geloven is die liefde uiten.  Erop vertrouwen dat als je handelt vanuit die optiek, dat het goed is.  Geloven is weten dat de Christus in jou zit en Hem op het voorplan plaatsen.  Geloven is weten dat, ondanks al de gebreken die je hebt, je toch Christus kan zijn of worden. 

 “Ja, maar bij mij loopt alles verkeerd.  Ik geloof dat God mij allang verlaten heeft.”  Die indruk kan je inderdaad wel eens krijgen, maar God verlaat jou nooit.  Het is alleen maar een signaal om je duidelijk te maken dat je in dat geval de verkeerde richting uitloopt.  Je krijgt zoveel signalen, maar neemt ze niet waar of negeert ze en dat komt omdat je niet op de juiste frequentie afgestemd bent.  Als het leven je tegenzit, dan kan dat komen omdat je het zo interpreteert (bijvoorbeeld: al mijn geliefden worden mij ontnomen en dat stemt mij verdrietig) of omdat je de verkeerde koers vaart (als je bijvoorbeeld voortdurend pech hebt) of omdat je teveel in het verzet gaat (de situatie niet willen aanvaarden).

Anderzijds is geloven ook het vertrouwen dat alles goed is of komt.  Zelfs de grootste tegenslagen zijn er niet om jou het leven zuur te maken, maar om je te helpen groeien, om die dingen te leren of te doorleven waarvoor je geïncarneerd bent.  Als je dit inzicht kan aanvaarden, dan wordt elke tegenslag een molshoopje dat je zo weer kan platdrukken.  Dit wil ook weer niet zeggen dat je alles over je heen moet laten gaan.  Als er iets is dat tegen je wezen indruist, mag je daar gerust proberen iets aan te doen, maar eerst dient de situatie aanvaard te worden om haar naderhand, zonder strijd, zonder verzet, aan te pakken vanuit een liefdevol gevoel en met de intentie om een oplossing te zoeken die een positief resultaat biedt voor alle betrokkenen.

Geloven is weten dat er voor elk probleem een oplossing is of komt.  In de meeste gevallen bestaat het probleem zelfs niet, maar is het ons ego dat een situatie omvormt tot een probleem.  Wat voor de één een probleem is, kan voor een ander juist een uitdaging zijn en voor nog een ander heeft het zelfs geen enkele betekenis.  Als ik persoonlijk met een probleem zit waarvoor ik niet meteen een voldoeningschenkende oplossing kan bedenken, laat ik na een paar denkoefeningen dat probleem gewoon hangen.  Ofwel biedt de oplossing zich nog tijdig aan, ofwel lost het probleem zich vanzelf op.  Geloven is bijgevolg zeer rustgevend door zorgeloos de stroom van het leven te kunnen volgen.

Ontdek de onwaarschijnlijke mogelijkheden van hypnotherapie

    24. De illusie die wij leven

Als ik in de natuur kom, een bos, een park, een verlaten strand, dan kan ik diep en intens genieten van het leven dat er heerst.  De kommerloze bedrijvigheid van vogels, dieren en insecten toont mij dan wat leven is.  De pracht van de bomen, de struiken en de bloemen kunnen mij altijd weer bekoren en bezighouden.  En toch, zit er niet iets vreselijk gruwelijks in de natuur?  De ene dient tot voer voor de ander.  De ene zijn dood is de andere zijn brood.  Geen kat die erom treurt (ja, die nog allerminst).  Het is de normale gang van zaken.  Het verschil is echter groot als het om een huisdier gaat.  Daarover wordt wel getreurd of over een medemens, maar dan wel alleen als we die voldoende kennen.  Het voelt zo raar.  Haast iedereen mag eraan gaan, als we er maar geen band mee hebben.  Waar blijft dan de Verbondenheid met alles en iedereen?  Zijn we dan toch die egoïstische wezens die enkel treuren om onszelf?

De natuur, ja ik kom er weer op terug, die prachtige natuur, en laat ik er nu alleen maar de schoonheid van in ogenschouw nemen, kan mij altijd weer tot rust brengen.  De aangename geuren, de prachtige kleuren en schakeringen, een bron, een waterweg, de zee, de bergen,…  Zo mooi, zo prachtig, en toch mag ik er mij niet op blindstaren wan het is allemaal illusie.  Het kan dan wel de illusie zijn die het kortst bij de waarheid aanleunt want de natuur vormt tenminste een echt geheel.  Alles is op elkaar afgestemd.  Er heerst een natuurlijke verbondenheid.  Als er geen mensenhanden mee gemoeid waren zou de natuur nog miljoenen jaren ongestoord zijn gangetje gaan, zowat een eeuwig leven leiden.  Toch is die natuur illusie, net zoals elke gematerialiseerde vorm een tot materie gemanifesteerde verzameling is van energie.  Zoals we weten is alle materie samengesteld uit atomen en het is ondertussen ook al bekend dat een atoom voor 99,99% bestaat uit “niets”.  Dus alles wat we zien en voelen is voor het grootste deel “niets” waartussen minuscule stofdeeltjes zitten die door middel van energie een bepaalde vorm aanhouden.  Als dat geen illusie is? 

Net zoals de natuur een levensgrote illusie is, zijn al onze gedachten, zorgen, problemen en desillusies al even grote illusies.  Ons ego speelt daarin een belangrijke rol want de meeste kommer en kwel wordt gecreëerd door ons eigen ego, op zich ook een illusie.  Maar wat, in hemelsnaam, lopen we hier dan als illusie met een hoop illusies in een wereld van illusies te doen???  Er kan slechts één enkel antwoord mogelijk zijn op die vraag.  We zijn hier om die illusie te doorprikken en verder te leren kijken dan de illusie en te leren zien wat erachter schuilgaat. 

Hoe kunnen we dat doen?  Dat kan natuurlijk niet ineens gebeuren.  Het is iets dat moet groeien.  Het is voor velen een heel nieuw gegeven dat stilaan moet rijpen tot een inzicht, een geloof, een waarheid.  Ieder mens heeft zijn kern van liefde en onschuld.  Dat is zijn geboorterecht.  Alleen is het zo dat in de loop van het leven (reeds in de eerste levensjaren) die kern van liefde en onschuld al gauw verdwijnt door de opvoeding die deze kern afdekt met een berg van illusies.  Of het zijn dingen die ons aangeleerd werden, of het zijn foute programmeringen van ons onderbewustzijn.  Over dat eerste heb ik het al eerder uitgebreid gehad, maar over het onderbewustzijn wil ik toch nog iets meer kwijt.

De belangrijkste taak van het onderbewustzijn is om ons te beschermen.  Daarin zit onder andere de natuurlijke angst voor gevaar (de vlucht-vecht-reactie), overlevingsdrang (zowel op het gebied van zelfverdediging, als voortplanting, voeding en al onze biologische lichaamsfuncties) en anticiperen op bedreigingen (in de vorm van afscherming). 
Maar het onderbewustzijn is meer dan bescherming alleen.  Het is tevens de opslagruimte voor ieder detail dat we ooit met onze zintuigen en ons gevoel waargenomen hebben, alsook de conclusies die we met ons bewuste genomen hebben.  Langzame programmering van patronen en verslavingen gebeuren eveneens in het onderbewuste.  Een klein voorbeeld:
Als je meermaals te horen krijgt dat je niets kan, dan zal, vooral als kind, deze suggestie zich vastbranden in het onderbewustzijn en daar als waarheid, als realiteit, in grote hoofdletters prijken.  Het onderbewustzijn zal alles in het werk stellen om die realiteit te leven en te verwerkelijken.  Het zal zelfs jouw bewuste overtuigen van de waarheid ervan en elke keer dat iets mislukt zal je het nog eens herbevestigen met “Zie je wel dat ik niets kan…”
Op die manier komen verkeerde overtuigingen volledig vast te zitten en blijven er voor altijd.  Kortom, het onderbewuste heeft zeer veel macht over ons doen en laten en daarvan zijn we ons in het geheel niet bewust.  Hiermee ben je alvast één illusie armer.

Je kan dus niet alles controleren met je bewuste.  Het onderbewustzijn heeft er een aantal taken van overgenomen die je door middel van je bewuste slechts met zeer veel moeite, namelijk door middel van herhaalde suggestie, opnieuw kan veranderen.  Constante positieve suggesties kunnen je onderbewustzijn herprogrammeren, maar omdat het onderbewustzijn zo lui en traag is, duurt dit herprogrammeren in een normale bewustzijnstoestand ellendig lang, met als gevolg dat diegenen die positief denken beoefenen het al zeer snel opgeven wegens gebrek aan resultaat.  Versnelde opname van suggesties door het onderbewuste kan men bekomen tijdens meditatie omdat ons brein dan een trager ritme aanneemt.  Hetzelfde gebeurt bij zelfhypnose.  Toch vraagt het nog heel wat oefening om dat vertraagd hersenritme te genereren en daarbij niet in slaap te vallen.  Gelukkig bestaat er hypnotherapie om al de illusies die het onderbewustzijn heeft opgenomen te herprogrammeren op een uiterst snelle en doeltreffende wijze.  Het resultaat is dat je via hypnotherapie een aantal processen die het onderbewustzijn op een verkeerde wijze van je bewuste heeft overgenomen opnieuw onder controle krijgt, waardoor je jezelf veel beter onder controle krijgt, je angsten of pijnen verminderen, je eindelijk je eindeloos verdriet of gedeprimeerde gevoelens kan loslaten en bijgevolg je zelfvertrouwen een flinke duw in de goede richting krijgt.          
Je kan een heleboel overdreven negatieve emoties toewijzen aan het onderbewustzijn.  Het zijn illusies waarover je met je bewuste niet langer meer de baas bent omdat je ze, onbewust weliswaar, in je onderbewustzijn geprogrammeerd hebt. 

Medicatie, alcohol, drugs en andere vluchtmiddelen bieden zeker geen oplossing, alleen de symptomen nemen tijdelijk af.  Ook de psychotherapie blijkt weinig vruchten af te werpen.  Tegenwoordig wordt nog weinig in het verleden gegraven en werkt men met de actuele problemen en emoties.  Het is normaal dat in de psychotherapie het verleden opgegeven werd omdat de diepste inkervingen in het onderbewustzijn heel vaak geschieden in de allereerste levensjaren, die men zich meestal helemaal niet meer herinnerd waardoor men er met het bewuste zelfs niet bij kan komen.  Vertrekken van de actuele problematiek lost eveneens niets op want het probleem zit veel dieper.  De inkerving in het onderbewustzijn is zo diep ingekrast dat zij zich op die manier niet laat wissen.  Er blijft dus maar één mogelijkheid meer om de problemen ten gronde aan te pakken en dat is door rechtstreeks te werken op het onderbewuste.  Daartoe zijn vooral hypnotherapie en regressietherapie of een combinatie van de twee sterk aangewezen.

We weten nu dat het grootste deel van ons doen en laten gecontroleerd wordt door het onderbewustzijn, maar toch blijft ons bewuste ook nog verantwoordelijk voor een belangrijk aandeel.  Het is niet omdat we met onze wil er niet in slagen het onderbewustzijn meester te worden dat daarmee de kous af is.  Met ons bewuste kunnen we kiezen om er iets aan te veranderen.  Het is met onze wil dat we die keuze maken.  Natuurlijk is het zo dat het juiste middel dient gevonden te worden om te kunnen veranderen.  Zeg nu weer niet “Ik heb al alles geprobeerd en niets heeft geholpen.”  Het laatste deel is juist, maar je hebt vast nog niet alles geprobeerd!

O   O   O   O   O

Het bewustzijn kent ook haar illusies.  Velen onder ons denken dat alles goed gaat, maar in wezen wordt er vaak zodanig veel onder de mat geveegd dat er zo’n dikke bobbels komen onder te zitten dat je er nog onmogelijk kan over lopen.  Het is opvallend hoe iedereen druk bezig is.  Zelfs gepensioneerden hebben geen tijd meer.  Iedereen zoekt activiteiten om toch maar niet met zichzelf geconfronteerd te worden want daar knelt het schoentje.  Daar zouden wel eens monsters tevoorschijn kunnen komen, gedrochten waarmee men de strijd moet aanbinden.  Een strijd die berust op tal van onzekerheden omdat die monsters onvoorspelbare reacties hebben.  Dus, onder de mat ermee totdat ze van die berg opgehoopte vuiligheid afschuift en al de ellende komt bloot te liggen.  Dat uit zich in allerlei vormen, lichamelijk, psychisch of psychosomatisch.  De een krijgt een ernstige lichamelijke aandoening, de ander krijgt angstaanvallen, dwangmatig gedrag, depressie, CVS, burn-out en noem maar op.

Zolang we de illusie die wij leven niet willen zien, zal dit blijven gebeuren.  De wetenschap slooft zich uit om doeltreffendere medicatie te vinden voor nieuwe ziekten en virussen die de mensheid de laatste jaren “rijker” geworden is.  Maar er zullen steeds meer nieuwe ziekten en aandoeningen opduiken.  De ene is nog niet bestreden, of er ligt al lang weer een verse op de loer.  Zo blijft de illusie wel degelijk in stand en daarvoor is de farmaceutische sector God zo dankbaar.

Als er vroeger een dokter was in je dorp, dan mocht je je al onder de gelukkigen prijzen.  Soms moest je om bij een dokter te geraken een behoorlijke afstand afleggen.  Tegenwoordig vind je op iedere hoek van de straat een dokter, een kinesist, een tandarts, een apotheek,…  Voor een groot stuk is dat toe te schrijven aan onze welvaartstaat, maar het betekent dat er vraag naar is, dat we er meer behoefte aan hebben, dat we vaker ziek zijn.  Daar is vooral onze levensstijl verantwoordelijk voor want die zorgt ervoor dat we de stress opstapelen tot in het ozongat.  Het is waar dat we meegesleurd worden in de maatschappij, maar er is niemand die er ons toe verplicht.  We kunnen gerust wat kalmer aan doen, maar dan verdienen we minder en kunnen we niet genieten van al de aangeboden afleiding die alsmaar meer geld kost.

Stress krijg je niet alleen door het werk, maar door spanningen in relaties met andere mensen.  Waarom toch geraken mensen zo gemakkelijk in conflict?  Iedereen schreeuwt om vrede en liefde op aarde, maar leeft in oorlog met buren en familie.  Waarom maken mensen het elkaar steeds weer moeilijk?  Omdat ze met zichzelf niet in het reine zijn.  Alle in hun onderbewustzijn opgeslagen rommel (sorry voor de uitdrukking) speelt hen parten en laat hen niet toe te zijn wie ze werkelijk zijn, een wezen van liefde.  Die rommel werken ze uit op hun medemensen, liefst op diegenen die hen het nauwst aan het hart liggen.  Doorprik de illusie en kuis die rommel op.  Dan ben je perfect in staat om voorbij de maskers van de mensen te kijken, waarmee ze vergroeid zijn, en hun kern van liefde waar te nemen. 

Ontdek de onwaarschijnlijke mogelijkheden van hypnotherapie

Binnenkort komt het vervolg.

Zelfhulpgroep voor mensen met negatieve emoties zoals angst, depressie, verdriet, woede, faalangst, sociale angst, agorafobie, straatvrees, hoogtevrees, claustrofobie, angst om te blozen, angst om te zweten, angst om te trillen, angst om te slikken, angst om te spreken, angst om te stotteren, angst voor slangen, angst voor bijen, angst voor spinnen, angst voor muizen, angst voor honden, angst voor katten, angst voor de dood, mensen die lijden aan hypochondrie, mensen die lijden aan hyperventilatie, mensen die lijden aan smetvrees, mensen die lijden aan paniek, mensen die lijden aan paniekaanvallen, gegeneraliseerde of algemene angststoornis.

Ontdek de onwaarschijnlijke mogelijkheden van hypnose & hypnotherapie