Ik zit nog steeds met heel veel verdriet en woede rond het overlijden van mama. Verdriet rond alles wat ze moet missen. Zo heeft ze nooit mijn man ontmoet, kent ze 2 van mijn 3 kinderen niet en was ze niet op mijn trouw. Ze weet niet welk werk ik nu doe, ze zal nooit in ons huis komen. Ook al is ze voor mij nog zo aanwezig in alles wat ik doe en in de verhalen die ik aan de kinderen vertel.

Mama zijn zonder mama is ongelooflijk moeilijk. Ik zou haar zoveel willen vragen over zwanger zijn en voor kindjes zorgen. Gelukkig heb ik mijn papa nog die ik oneindig graag zie en die er altijd voor mij is hoe moeilijk hij het zelf ook heeft.  Ik mis echter een mama en zeker nu mijn oma ook gestorven is mis ik een moederfiguur in mijn leven. 

Naast verdriet voel ik ook woede. Woede naar de ziekte maar ook naar de dokters. In het proces van mama zijn er zoveel medische blunders gebeurd en zijn we zo slecht begeleid. Die woede kan ik niet uiten, die is constant aanwezig. Bij de eerste stapjes van de kinderen bijvoorbeeld, want door de fout van die dokters en de ziekte maakt mama dit niet mee. Ik zoek nog een manier om deze woede los te laten, alle tips zijn welkom.

Ook mijn onderbewustzijn is nog in de rouw. Heel de maand april gaat gepaard met wensdromen. Dit zijn nachtmerries waarvan ik wou dat ze waar waren. De gruwelijkheid ligt hier niet in het gebeuren van de droom, maar in het besef dat het niet waar is en dat op het einde van de droom mama nog steeds dood is. Het begin is nochtans steeds mooi. Mama is daar, telkens verklaart ze haar afwezigheid. Ze lag in het ziekenhuis of in een coma of moest voor haar werk op reis. Daarna hebben we een tijd om herinneringen op te halen, een moment waarin ik kan zeggen wat ze allemaal gemist heeft. Maar nu komt het gruwelijke, hoe lang het vorige stuk duurt wisselt maar telkens weer begint er in mijn droom iets te knagen, het besef dat er iets niet klopt. Het moment dat ik besef dat ik aan het dromen ben en ik me herinner dat ze dood is, is het moment dat ik huilend wakker wordt. Hoe graag ik het ook zou willen, ze kan niet terug komen en ik ben voor altijd alleen. Moederloos, verloren, verdrietig. 

Voor meer info rond de ziekte van mama lees gerust haar blog: http://www.bloggen.be/zomer_in_leuven/