Daar zijn we weer ... na enkele dagen "in the wild" te hebben doorgebracht, waar GSM en Internet niet zijn doorgedrongen. Zaaaaaalig !
De 5e dag gaat van Valdez naar het "mijnstadje" (enkel de mijn dus) Kennicott in het Wrangell-St.Elias National Park, het grootste NP van de VS, groter zelfs dan België. En nog een jong park, pas in 1989 opgericht. Bijgevolg nog zo goed als geen voorzieningen.
We verlaten Valdez door terug de Richardson Hwy op te rijden, terug in de richting van Glenallen. Terug de prachtige Tompson Pass over. Zelfs in de andere richting is deze Hwy adembenemend mooi. Het eerste deel slingert zich door de bergen naar de meer vlakke Copper Valley. Eerst nog een bezoek aan het Visitor Center van het NP voor wat meer info, en dan slaan we af op de Edgerton Hwy richting Chitina. Deze lijkt op sommige plaatsen wel met een liniaal te zijn getrokken, kilometers rechtdoor, berg op, ber af. Om in Kennicott te geraken, hadden we de keuze, ofwel een grind-modderweg van zo'n 100km (3à4u "rijden"), ofwel met een vliegtuigje. We koezen voor het laatste. Wij dus naar het Chitina International Airport, door de locals gewoon "the airstrip" genoemd. En wees gerust, meer dan een strip grind is het niet, de struiken groeien tot op de startbaan. Daar werden we opgepikt door een bush-pilot met een "vliegtuigje". Je kan ze het best vergelijken met een sportvliegtuigje van bij ons, maar dikkere banden en iets minder modern. Maar de 40min durende vliegtocht was "awesome". We vlogen tussen en over de bergen, langs de bijna 5000m hoge Mount Wrangell, en zagen massa's gletsjers, waaronder de Kennicott Glacier die wel 50km lang is. Bij de landing, op grind, in McCarthy werden we opgewacht door het shuttlebusje van de Lodge vor de laatste 5km naar de Kennicott Glacier Lodge. Deze is gevestigd in 2 oude, gerestaureerde mijngebouwen. Kennicott is namelijk niets anders dan een oude kopermijn, gebouwd en geëxploiteerd tussen 1911 en 1938. In die tijd de grooste kopermijn van Alaska en de wereld. Alhoewel deels vervallen, zijn de gebouwen zeer imposant. Het hoofdgebouw is 14 verdiepingen hoog tegen de berg aangebouwd. Op dit moment wordt alles door de overheid gerestaureerd. Voor de mijn ligt de gletsjer. Een paar km breed en volledig bedekt met stenen die door de verschillende armen van de gletsjer zijn meegevoerd. Tussen de stenen zie je het ijs, dat tot 100m dik is. Vanuit onze kamer keken we zo de gletsjer op.
Die avond zijn we vroeg onder wol gekropen want de dag erop stond een tocht met gids naar de Donoho Lakes op het menu, een tocht van zo'n 10h naar de overkant van de gletsjer.
Dag 4 : vandaag staat een 10h durende cruise door de Prince William Sound op het programma. Deze Sound is een deel van de Golf van Alaska, in de Pacific Ocean. Het is een "Glacier and Wildlife Cruise". En niets was minder waar. Het einddoel was de Meares Glacier welke tot in de oceaan loopt. Een schitterende tocht onder een blauwe hemel.
Na het vertrek uit de haven van Valdez ziet men direct op de andere oever de terminal van de Alaska Pipe Line. Dagelijks worden door de pipe line 750.000 barrels olie aangevoerd welke verder via tankers wordt vervoerd.
De eerste zeedieren die we tegenkawmen was een school zeeotters. Zeer grappige dieren die meestal op hun rug liggen.Ze komen hier met tientallen voor. Iets heel anders dan ze in een dierentuin te zien. We hadden vandaag veel geluk, althans volgens de kapitein, want we hebben verschillende orka's gezien die telkens majestueus kwamen ademen. Ze zwemmen meestal in scholen van zo'n 3 tot 6 dieren samen. Prachtig om die dieren door het water te zien zwemmen. Naast deze orka's hebben we nog zeerobben, zeeleeuwen en een soort dolfijnen gezien die rond het schip aan het spelen waren. Net zoals in Titanic. Mét de ijsbergen erbij, zij het kleinere exemplaren. Na het laveren tussen de ijsbergen door, delen afgekalfd ijs van de gletsjers, bereikten we het uiteinde van de Meares Glacier. De voet ligt volledig in de oceaan, zo'n 1,5km breed. Het is een indrukwekkende ijswand van 60m hoog, vol spleten en kloven, en in kleur variërend van wit tot diepblauw. Gedurig hoor je de gletsjer kraken en geregeld breken er brokstukken af die met veel geraas in de oceaan storten. Een heel indrukwekkend gezicht. Rond 20h waren we terug in Valdez, na een tocht van zo'n 210km, die echter geen minuut heeft verveeld en waarop we veel voor de eerste keer in ons leven gezien hebben. Deze cruise met Stan Stephens is een echte aanrader voor elke Alaska bezoeker.
Onze 3de dag in Alaska brengt ons van Mat-Su Valley naar Valdez aan de Pacific Ocean, een tocht van zo'n 340km. Het weer was weer schitterend vandaag, licht bewolkt, over 20°. Na een heerlijk ontbijt van pancakes en bacon volgen we verder de Glenn Hwy in de richting van Glenallen. Het is rustig rijden, max. 55mph toegelaten en slechts van tijd tot tijd een tegenligger. Als chauffeur kan je echt al rijdende van het landschap genieten in Alaska. Na een poosje een stop op één van de parkings met een prachtig uitzicht op het plateau en bergen van de Chugac Mountains. Door heel dit brede dal loopt slechts één weg, de Glenn Hwy, en is er geen dorp te bespeuren behalve Glenallen, op zo'n 150km rijden. Je bent hier precies "alleen op de wereld". Kort voor Glenallen een zijweg in naar het Lake Louise. Een bord langs de weg waarschuwt voor "Rough road next 20 miles". En inderdaad, de niettemin gasfalteerde weg zit vol "rimpels" en "golvingen". Je zit net in een trage rollercoaster. Allemaal het gevolg van de permafrost bodem waarop de weg is aangelegd. Glenallen is niet de naam van stadje waard, eerder een verzameling huizen verspreid langs de weg. Maar ze hebben een kleine supermarkt waar we inkopen kunnen doen en het eerste tankstation na 200km. Dus voltanken want je weet nooit wanneer je het volgende tegenkomt. Wat bleek inValdez te zijn, na weer eens zo'n 140 km. In Glenallen rechtsaf op de Richardson Hwy naar Valdez. Vanop deze hwy krijgen we voor het eerst een zicht op de machtige sneeuwbergen van het Wrangell-St-Elias NP, het grootste nationaal park van de VS. Ook zien we voor het eerst de Alaska Pipeline die vanuit het hoge noorden tot in Valdez loopt, net een zilveren lint dat door bossen en toendra loopt. Onderweg passeren we nog de Worthington Glacier; een wandelingetje leidt tot aan de voet van de gletsjer. Van hieruit heb je een prachtig uitzicht op de omliggende bergen. Het einde van de weg, letterlijk, ligt in Valdez, de haven waar jaren geleden de milieuramp met de tanker Exxon Valdiz plaatsvond. Een klein havenstadje aan de Prince William Sound waar de olie van de pipeline overgeslagen wordt op tankers. Op zich stelt Valdez niet zoveel voor, maar van hieruit vertrekken cruises op de Prince William Sound. Maar dat staat voor morgen gepland. Speciaal is de vissesrhaven met net daarachter de sneeuwbergen en gletsjers, nog nooit eerder hebben we zoiets gezien. De bergen lopen letterlijk tot aan de oceaan. Na een geslaagde dag sluiten we af met een lekkere gegrilde rode zalm en een lokaal pintje bier.
Een stralende dag met prachtig weer. Deze ochtend eerst inkopen gedaan in Anchorage, eten en drinken voor de komende dagen. And Oli .... I have an IP2 ... and Lut also. Nadien de Glenn Highway op richting Matsu Valley. Een eerste stop aan de Tunderball Falls, een mooie wandeling maar geen indrukwekkende watervallen. Nadien verder via de Old Glenn Hwy, een stuk rustiger en mooier, naar Palmer, een oud pioneerstadfje.Net voor Palmer bevindt zich het dorpje Eklutna, met een zeer merkwaardig kerkhof, nl. een Indiaans-Orthodox kerkhof. De graven zijn net als kleine huisjes, kleurig geschilderd. Verder naar de Independance Mine State Park. Dit is een oude goudmijn die tot na WOII in gebruik was. Hoe ze ooit zo hoog in de bergen goud hebben ontdekt, is ons een raadsel.Een deel van de gebouwen zijn gerestaureerd, een deel is nog vervallen. Maar in iedergeval, het moet een ruig leven geweest zijn. De natuur rond de mijn was wel heel indrukwekkend. Eens terug op de Glenn Hwy hebben we een muskus os ranch bezocht. Het is een privé project waar men muskus ossen kweekt voor de wol productie. Muskus ossen zijn typische dieren van het hoge noorden die zich opperbest voelen in de sneeuw bij temperaturen van -80°! Het laatste onderdeel van vandaag was de Matanasku Glacier. Via een gravel road (te betalen) kun je tot op 300m van de gletsjer rijden. Heel indrukwekkend. De gletsjer is zo'n 40km lang en beneden nog 6km breed. En hij loopt helemaal tot in het groene dal. We zijn tot aan de voet gewandeld, wat wil zeggen dat je de laatste 250m op het ijs loopt, bedekt met steenslag. En nu zitten we te genieten van het uitzicht vanop het terras van onze cottage, met zicht op de bergen en de gletsjer.
Na lang naar deze vakantie te hebben uitgekeken, was het vandaag dan zover! Om 3h30 uit bed en, dank zuij ouderlijke hulp, waren we netjes om 5h in Zaventem. Het inchecken verliep vlot en om 6h55 stegen we op richting Frankfurt waar we om 8h aankwamen. Tot onze verbazing een nogal rommelige luchthaven, zij het een zeer grote, en met een kleien vertraging stegen we om 10h45 op voor de directe vlucht naar Anchorage, 9h30 vliegen, met Condor Airlines, een dochter van Lufthansa. De route lag heel noordelijk. We vlogen over de noordpunt van Groenland en over de Noordelijke IJszee. Heel speciaal, gedurende 3u zagen we niets dan een bevroren oceaan onder ons. Het weer was helder en we hadden een goed zicht op het desolate landschap van Groenland. Bij het overvliegen van Alaska kregen we een fantastich uitzicht op Mount Mc Kinley, de hoogste berg van Noord-Amerika. Deze maakt deel uit van het Denali NP, waar we later 3 dagen zullen doorbrengen. Prachtig landschap, één en al bergen en gletsjers. Na de landing in Anchorage verliep voor een keer de grenscontrole eens vlot om de VS binnen te geraken. Al ontbrak het nemen van alle vingerafdrukken en foto ook deze keer niet. We hadden op voorhand een SUV 4x4 gehuurd bij Hertz. We waren wel verbaasd toen we de sleutels kregen. Zeer groot is zelfs niet sterk genoeg om die te beschrijven. En een en al luxe. Radio installatie van Bose, alles automatisch, ... . Dat gaat een plezier worden om daar 3 weken met rond te trekken. Anchorage zelf is een klein, maar proper en levendig stadje. Met enkele mooie shopping centra. ;-) Nog even langs Lake Hood gereden. Dat is dé basis voor alle watervliegtuigen. Ontelbaar, honderden watervliegtuigen. Die liggen aan de kant gemeerd zoals bij ons de bootjes. Continue landen er en stijgen er op. Nu ja, bijna 1 op de 5 Alaskanen heeft een vliegtuig! Het was een lange dag, zeer lang, maar een zeer goed begin van ons avontuur. Zoals ze hier zeggen : Alaska, the last frontier.
Na onze fantastische trip vorige zomer naar Canada, zijn we door de microbe gebeten. Dus Alaska komt er aan.
Onze vrije tijd gebruiken we nu om alle nuttige info op het internet te zoeken. Onze zonen zitten in de examens, dus wij rustig thuis in de zetel met de pc op de schoot, en op zoek naar tips, excursies, activiteiten voor onze reis. Ja, zelf met de voorbereiding bezig zijn is al leuk, en nu maar aftellen.
Na onze fantastische trip vorige zomer naar Canada, zijn we door de microbe gebeten. Dus Alaska komt er aan.
