Om 6 uur gaat de wekker. Gotver, vergeten afzetten. De zon zit al goed op de tent, dus doe ik ze open, uit de slaapzak en voeten buiten, ik wil bijlange nog niet opstaan.Pas om 9 uur kom ik er uit, net als de Toyota vertrekt. Voor hen wordt het een lange dag in de duinen, voor ons gelukkig een rustdag die ik vooral doorbreng met slapen. Lekker in de schadiuw naast de truck want in de voormiddag is het al boven de 30 graden. Zo merk ik niet dat de zon verder draait met als gevolg dat ik nu eindelijk een kleurtje heb. Armen benen en hoofd rood, en mijn scheenbeen blauw van gisteren ergens tegenaan te schoppen. Tijd ook om eens de truck uit te kuisen, want als je 4 dagen lang met drie mannen in een cabine leeft komt er wel wat rommel in. Tegen de avond wachten we nog altijd op Harmen en Werner, ze rijden nog altijd. Het ziet er naar uit dat het weer nachtwerk wordt.
Rond 10 uur komen ze binnen, en de schade lijkt mee te vallen. Een zetel die los staat en een bevestiging van een remleiding op de vooras afgescheurd. Dit kwam doordat de vooras zo diep is ingeveerd dat ze tegen het carter kwam, en gelukkig is daaraan niks stuk gegaan. De remleiding is ook volledig platgedrukt en moet vervangen worden. We hebben ze niet mee, maar met wat improvisatie lukt het best. De as wordt aangepast zodat ze niet meer te ver kan inveren. Volgende probleem is een geplooide stuurstang die Werner ter plaatse al heeft moeten rechten en verstevigen door er een sleutel aan vast te lassen. Die wordt ook nog vervangen en na controle van de wagen zijn we klaar tegen zonsopgang, het wordt een gewoonte dit jaar. Nog een douche en om kwart over 4 kan ik in bed.
Ik neem het eerste deel van de navigatie, dan kan Marien toch al een voormiddag slapen in de truck. Door het hevige schokken vliegt zijn hoofd alle kanten uit en geven we hem het koosnaampje headbanger.Een saaie rit door een eentonig landschap. We passeren uitgestrekte vlakke stukken niets velden en velden met graan, half vervallen fabrieksgebouwen, en dorpjes waar de tijd de afgelopen eeuw heeft stilgestaan. De weg is volgens het roadbook200 km tout droit, en dat verhoogd de eentonigheid nog aanzienlijk. Even stoppen aan een tankstation is een verademing. Ook voor de financieële toestand: diesel kost hier 60 cent per liter.
In de namiddag slaap ik in het bed van de truck. Een ervaring die best omschreven word als schokkend. Bij iedere hobbel wip je echt omhoog, en je schud van voor naar achter. Ondanks schaafplekken op mijn ellebogen slaag ik er in om 4 uur te slapen hier, zonder moeite.
Het bivak in Astrachan is op een actieve militaire vliegbasis. Stel je dat eens voor enkele jaren geleden. De hele startbaan wordt door de rally ingenomen,wij staan helemaal achteraan doordat we laat zijn toegekomen. De toyota komt rond 9 uur toe, met weinig werk aan, gelukkig. Alles uitkuisen, en weer eens alle losse stukken netjes vastleggen is voldoenden, naast de normale controlepunten. Half een zijn we klaar; en eindelijk hebben we eens tijd om die picon vin Blanc te proberen. Het smaakt, en dan tent in. Eindelijk echt slapen.
Ada heeft als een goede moedervoor ons gezorgd en heeft nog wat restjes uit de keuken voor ons kunnen redden. We ruimen alles op en kruipen de Ginaf in voor een etappe van 750 ,langs kleine wegen. Want wat als snelweg op de kaart staat isin werkelijkheid maar een gewone tweevaksweg in erbarmelijke staat.Rond de middag stoppen we ergens om te tanken en kopen meteen iets om te eten, als je een zak chips met krabsmaak en een pak chocolade eten kunt noemen.Tanken gaat niet zoals bij ons hier . Eerst betalen aan een kassa in een loketje met tralies ervoor, en dan kan je voor dat bedrag gaan tanken.We hobbelen verder, en van het geplande slapen in de kamion komt niks in huis, gewoon onmogelijk zoals we door elkaar geschud worden.
Rond 16 uur krijgen we telefoon van Hans dat de buggy in panne staat, alsook de Nemesis van Roeland, een ander team dat met ons meereist. Harmen en Werner gaan de buggy naar de straat slepen en wij krijgen een waypoint waar we ze kunnen oppikken. Gelukkig amper 18 kilometer van waar we nu staan. Dichtbij, dachten we toen nog. Daar wij geen detailkaarten van deze streek hebben, enkel een punt op de GPS waar we naartoe moeten, nemen we de eerste weg die in hun richting leid. Al na 3 kilometer versmald die, en uiteindelijk is hij afgesloten met een slagboom. Hoe Marc de hele combinatie met aanhanger hier gekeerd krijgt is mij een raadsel, maar toch lukt het. De volgende weg dan maar. Die loopt 10 kilometer perfect in de goede richting en gaat dan in een dorpje over in een aardeweg. Weer niks dus, de dorpelingen hebben eens iets anders gezien dan een koe die passeert, wij hebben eens een typisch boerendorp gezien met houten huizen, maar verder zijn we niet gekomen. Volgende afslag idem, met dit verschil dat we nu 18 kilometer rijden voor de weg doodloopt. Uiteindelijk blijkt de vierde keuze de goede,j en na 130 kilometer rondrijden komen we bij de buggy. Die is niet te herstellen, de splinternieuwe, speciaal gebouwde bak heeft het begeven. We hoeven de buggy niet mee te slepen, want er komt een eigen sleepdienst van de organisatie achter. Terug naar de hoofdweg dus, en verder naar het bivak inLipetsk.
Daar komen we als eerste aan, en zetten alles klaar.Eens dat gebeurt is nog een douche en dan bed in, al is het maar voor even, het zal deugd doen na een blanke nacht. Zover komt het niet, want net als ik de rits van mijn tent opendoe komt Hans met de Nemesis van Roeland toe op sleep, en Werner en Harmen met hun toyota. Daarvan is de voorwieltractie stuk dus er is werk voor ons. Marien ligt pas 3 minuten neer maar ik heb al moeite om hem wakker te krijgen.Na demontage zien we dat het voorste differentieel een paar tanden mist, dus daar moet een nieuw in, een vrij omslachtige operatie. Alswe eindelijk een heel stuk gevorderd zijn met de montage kijk ik naar de horizon en zie de zon weer opkomen, de tweede blanke nacht op rij is een feit. Met het ochtendgloren komt een koude wind opzetten en dat maakt het niet aangenamer. Als Marc komt overnemen loop ik even om een vlug ontbijt en wat koffie en ik voel me weer een stuk beter. Tegen £9 uur kan de Toyota netjes op tijd weer aan de start verschijnen. Nu komt ook de sleepwagen binnen met de buggy. We ruimen het bivak op en tegen elven gaan we weer de baan op naar Volgograd;
Deze morgen zijn we weer op 6 uur op, nog even een goed ontbijt en dan de aanhanger weer ophalen op het service park en samen met de andere service truck van Hans en Ada ( eigenlijk doen ze vooral koffievoorziening J ) beginnen we aan de eerste etappe. Wel eerst nog even mazout gaan leveren bij Mike Katrien, want die zouden direkt na de start tanken maar zelfs dat was al te ver. Gisteren konden we niet tanken want de autos stonden in het park ferme en daar mag je niet meer bij de wagen komen. Langs snelwegen met onder andere bushaltes en meer putten dan asfalt zakken we af naar Lipetsk. Onderweg passeren we dorpjes van enkele huizen groot, meestal uit hout,maar ook enkele prachtige kerken met de typische ajuinkoepels.
Maar hier kunnen de mensen wel lachen en erstaan er heel wat fotos te nemen van de voorbijrijdende autos. Rond 16.00 uur komen we in het bivak aan dat al bijna volgeparkeerd is want iedere servicetruck houd natuurlijk zijn plaats vrij. We zijn net het restaurant binnen als er plots een echte hoosbui overkomt. In geen tijd loopt het water onder de tent door en overspoelt de vloer. Gelukkig zijn deze buien even snel over als ze komen en 5 minuten later is het weer goed warm.
Nu wachten op de buggy, de ander deelnemers komen maar mondjesmaat binnen. Het was een etappe door velden en bossen over zandwegen, en die zijn door het weer de afgelopen dagen in modderpoelen herschapen. De autos die binnenkomen hebben dan ook uniform hetzelfde bruine kleurtje. Dat wordt leuk sleutelen vanavond.
Maar we moeten nog wachten tot 21uur voor we kunnen beginnen. De buggy komt binnen op sleep achter de Toyota van Harmen met defecte motor. Het overhaaste vertrek eist al direct zijn tol omdat we de nieuwe motor niet kunnen roderen hebben. Ook de buggy zit volledig onder de modder maar er staatnog een lange rij aan te schuiven aan de hogedrukreiniger, dus beginnen we zo maar. We hebben een reservemotor mee dus die moet er in. Maar wel nog eerst alles overbouwen van de ene motor op de andere en ook weer de injectoren die we zondag pas verzet hebben. We zijn wel niet de enigen met pech, van de pakweg 100 teams zijn er een twintigtal uitgevallen..
Het word weer licht als we de motor op zijn plaats schuiven, en tegen dat hij draait beginnen de eerste deelnemers al te vertrekken.7 uur in de morgen, onze eerste blanke nacht zit er op. Tegen dat wij klaar zijn met opruimen is de keuken ook al opgeruimd, dus geen eten voor vandaag
Het geplande opstaan om halfzeven word een half uurtje later en we haasten ons dus wat meer door het ontbijt. Niet gemakkelijk, het lijkt meer op een full englisch breakfast met toevoeging van een kompleet assortiment patisserie. Een pistoleetje is evenwel niet te vinden. Dus weer de bus in naar de auto's en we beginnen met de papierwinkel om onze stempels met allerhande goedkeuring te krijgen Medische kontrole: Voel je je goed? Ja? Ok dan, de volgende. Papieren van de auto tonen, rijbewijs voorleggen, de noodzenders ophalen, een pasfoto maken en dan krijgen we ons polsbandje voor toegang tot het bivak. nu volgt ook de technische keuring van de auto's. Op een paar kleine puntjes na die we direkt kunnen oplossen is alles in orde, en gaan de auto's nu naar het parc fermé aan het rode plein. We halen ook ons eerste voedselpakketje af. Geen kaviaar hier... Na het eten gaan we de Truck nog voltanken in een benzinestation. Eerst betalen aan een loketje met tralies ervoor, en dan kan je voor dat bedrag tanken. Wij maken die mensen hun dag goed met 400 litere mazout. Wel maar aan een halve euro de liter hier, dat scheelt. Terug naar het hotel dan maar, nog wat uitrusten, de blog bijwerken en de waypoints voor de route van morgen in de GPS steken. Vanavond is er briefing en openingsceremonie op het Rode plein. Het zal wel niet vide zijn zoals bij Gilbert Bécaud. Ik ben benieuwd. Morgen is dan de start en een eerste etappe van 650 km voor ons.
Gisteravond zijn we naar het Rode Plein gereden, daar was de voorstelling en pré start van de Rally. Heel het plein was afgesloten en er was parking voorzien voor alle wedstrijdwagens. Wij konden dus op het plein parkeren, wel gemakkelijk. Een massa volk ondanks het twijfelachtige weer ( het is hier wel warm maar om het uur komt er een buitje langs), een podium is opgesteld voor optredens van de lokale Clouseau en een podium voor de voorstelling van iedere wedstrijdwagen. We zijn hier ruim op tijd dus lopen we even overal langs, op zoek vooral naar iets om te eten. En waar je bij ons op zoiets 30 eettentjes tegenkomt is hier niks, geen terras of zelfs maar iets om te drinken. Via de artiesteningang en door de kleedkamers komen we toch op de andere kant van het plein uit in twee gedeeld door de podia- en in een winkelstraat waar we toch iets vinden. We zijn og maar net buiten het Rode plein en de glamour stopt al, niks dan grauwe betonblokken. Er zijn eigenlijk maar een handvol mooie plaatsen in Moskou krijg ik de indruk.
Alle autos doen een rondje rond het centrum, en dat is het dan. Het is weer na twaalven als we in het hotel terugkomen en de Ginaf tussen de Bentleys geparkeerd word.
Na een rustige reis komen we om 17 uur in Moskou aan. Geen problemen met papieren, douane of bagage. Overal correcte ambtenaren, maar lachen kunnen ze hier nog altijd niet. Nog een rit van 35 km met de taxi en we komen aan bij on hotelletje, in het centrum van Moskou recht tegenover de werkplek van Poetin. Ooit al in een hotel gelogeerd waar een shgowroom van Rolls Royce in de inkomhal is? Ook de boetieks en juweliers ontbreken hier niet, en allemaal even onbetaalbaar. ( even googelen op radisson moskou ukraine) Gelukkig is dit allemaal betaald, anders was ik nu al bankroet. Omdat bijna alle deelnemers hier logeren zijn er shuttlebussen ingelegd naar het park waar de auto's staan. als we daar aankomen kunnen we gelijk beginnen sleutelen. Nieuwe kabelboom voor de achterlichten, nieuwe pomp op de koppeling, de bestickering opkleven, allemaal dingen waarvoor we thuis geen tijd meer gehad hadden. Nog één probleem, de nieuwe stuurdoos voor de motor die we meehebben is slechter dan de vorige waarmee de motor enorm rookte. We kunnen het probleem "vlug" oplossen door nieuwe en kleinere injectoren in de motor te steken. Om half drie kunnen we in onze zachte luxe donsbedden kruipen, we lezen geen boek meer. De wekker staat om half zeven, want morgen is de technische controle om 8 uur voor ons.
Om half twaalf gisteravond is de Ginaf met op de aanhanger de buggy en de Toyota vertrokken richting Rusland. Vrijdagmorgen vlieg ik achter, en na de technische controle zaterdag kunnen we aan een nieuw avontuur beginnen.
Om half twaalf gisteravond is de Ginaf met op de aanhanger de buggy en de Toyota vertrokken richting Rusland.
