Het zou vandaag een ontspanning worden...eventjes uitrusten na de felle inspanningen van gisteren...eventjes een mini-afstand van amper 14km, van Melide naar Arzua.
Dus...lang slapen en een lekker stevig ontbijt.
Vertrekuur: 9u !!! Amaai, zo laat voor een pelgrim!!!
Genietend van de zon, beleefde groetjes mompelend naar andere pelgrims, observaties links en ook rechts en tevreden en fier onze stappen volgend op de Spaanse camino-bodem.
Maar...moeder natuur werd (nog maar eens) spelbreker!!!
Pas in Boente, dus amper 5,6 km ver, juist over de brug met de rivier de Boente, of daar begon het!
De start van een reeks heuvels met eindeloze stijgen en dalen wat een flinke hoeveelheid energie van elke wandelaar vereiste!
Ondertussen waren we beland in de provincie A Coruna, de laatste waar onze versleten zolen de grond beroeren.
Onderweg kleine woonkernen, niets te zien. Alleen maar groene heuvels om te beklimmen en tussenin talloze riviertjes.
Onze toch al fel afgenomen krachten kregen het nog zwaarder te verduren!
En wij die vanmorgen dachten dat onze dagwandeling een fluitje van een cent zou worden!
Maar ook Arzua kwam in zicht en met nog een lange klim bereikten wij het centrum en onze slaapgelegenheid.
Morgen nog een 20 km verder naar Pedrouzo, om dan overmorgen via de Monte del Gozo of de berg van vreugde ons einddoel Santiago de Compostela te bereiken!!!
Na zoveel dagreizen vol krachtinspanningen met pijntjes en afzien komt het begeerde eindpunt dichter en dichter!!!
Ons hart en ziel maken zich op voor de grote afspraak. Geen mens ter wereld kan ons nog tegenhouden. Ons doel gaan we (met veel emotie) bereiken!!!
03-10-2012
woensdag 3 oktober 2012
Wat waren wij vanmorgen blij toen we adieu mochten zeggen tegen de kakkerlakken in onze slaapruimte...
Maar eens buiten...regen...kou...dus met veel...zeer veel...heel zeer veel tegenzin vertrokken we aan onze vierde-laatste-wandeletappe...
In elk dorpje lagen de straten vol slijk en stront. Het stonk er uren tegen de wind. Niemand was vriendelijk. En...het regende...meer en meer...
Pelgrims namen de taxi...andere wandelden ons trippelend voorbij, echter zonder bagage (die werd per auto overgebracht). Zijn dit wel echte pelgrims??? Misschien moderne pelgrims??? Misschien iets slimmer dan ons??!!!
Het wandelen was lastig...wij zaagden over elke bergop...over pijn in de rug...de kuiten...de gewrichten...zelfs dat wat wij graag gebruiken deed pijn...
Iemand heeft ooit gezegd: je bereikt pas Santiago als je overal pijn hebt gehad!!!
Jeannine...ik begin je te geloven!!!
En maar verder...met veel tegenzin...gehinderd door koeien op straat, of een kip die de straat overstak en zelfs door een rat die ons onverwachts de schrik op het lijf joeg!!
En dan middag...honger en veel dorst!!! Een bar!!! Maar...serrado...gesloten...
Vloekend verder en eindelijk wat we zochten!!!
We aten en dronken ons buikje vol en na een half uur kwamen we buiten en...
Een kraai cirkelde krijsend boven ons...en...de zon had de regenwolken verdreven!!!
Wij lachten...sprongen in onze wandelschoenen...en weg waren we al fluitend over de Spaanse camino-wegen.
Het was alsof elke bergop en bergaf voor ons vlak was...niemand die voor ons voeten sprong...geen poncho meer...en...allemaal vriendelijke mensen!!!
Onze eindbestemming was Casanova na 20 km wandelen, maar we vonden de albuerge te slordig! Dus...maar verder wandelen tot Melide: totale afstand: 30 km !!!
Na 9 uren wandelen konden wij ons eindelijk verlossen van onze stinkende kledij en wandelschoenen.
We waren moe, maar tevreden!
Nog slechts 50km naar Santiago de Compostela en nog 3 wandeldagen!!!
Op ons programma: 3 dagen GENIETEN !!!
Por favor, no molestar!
Priere de ne pas deranger!
Please do not disturb!
Bitte nicht storen!
Pas op, genie aan 't werk!!!
02-10-2012
dinsdag 2 oktober 2012
Het was vandaag de waarom-vraagjes-etappe...
Waarom is bergop wandelen altijd stijgen?
Waarom is bergaf wandelen altijd dalen?
Waarom mogen wij zelf niet kiezen: bergop of bergaf?
Waarom durft niemand in een albergue 's morgens een wind laten?
Waarom wandelen we soms kilometers lang zonder een woord te zeggen?
Waarom spreekt een Spanjaard zo vlug?
Waarom regent het zo veel in Galicie?
Waarom wandelen we de camino?
Waarom gaan we niet een weekend champagne drinken in Reims?
Waarom zijn wij soms zo dom?
Waarom ben ik vandaag reeds 100 dagen zonder rooksel?
Waarom mag ik hier bier drinken en zoute chips eten en thuis niet?
Waarom...???
Waarom...???
Waarom...???
Vandaag hadden we een wandeletappe van Mogade naar Castromaior - 20km - niets speciaals - meerbergop dan bergaf en vlak nog niet uitgevonden - door dorpjes van 5 huizen waaronder steeds een stinkende boerderij en veel dieren-uitwerpselen (lees: stront) op straat - weinig aantrekkelijks, tenzij een Koriaanse die in smekend engels vroeg om haar te helpen bij het aandoen van haar poncho - dus...20km wandelen met (soms) afzien vooral van de eentonigheid!
En dan...om niet steeds in een auberge te overnachten en er te genieten van internationaal gegrol...vandaag een extraatje...een tweepersoonskamer in een pension !!!
Castromaior - Pension Casa Maruja.
Een kamertje met 2 beddens: een dat piept en kraakt; een tweede met houten hoofd-en voetsteunen die het vannacht kunnen begeven - een badkamer met douche van 30 cm op 30cm en met soms warm water; de gordijn hangt vast aan de verlichting, zijnde een lamp-een spiegeltje van 10cm op 10cm is opgehangen aan een elektriciteitsdraad. Verder is er een gordijn met erachter stinkende oude kleren en iets dat lijkt op dekens. Het is er vochtig en de geuren van de boerderij rechtover geven ons een stinkend aroma. En...stof in overvloed!!!
Kostprijs: 35 euro!!!
Ook dat is camino...het leven van een pelgrim kan hard zijn...
01-10-2012
maandag 1 oktober 2012
Pintin-Pension Casa Cines-na ontbijt-7u30-donker-fris-veel mist.
We opteerden om links van de autoweg te wandelen en niet op de voetpaden eraan evenwijdig. Misschien minder veilig, ook langere afstand, maar toch vlotter en minder risico op struikelen of vallen.
De stad Sarria werd vlug bereikt. Een apotheker opzoeken en rekverband (knie) en Voltaren kopen.
En dan verder. Het werd een labyrint van wegen, paden, corredoiras, weggetjes en paadjes waar je de weg zou kwijtraken als er geen gele camino-pijlen waren geweest.
Verder een reeks dorpjes en gehuchtjes waar amper iemand te zien was en nergens wat te krijgen.
12u...de zon had de mist eindelijk verdreven!
Rita merkte op dat er al enkele dagen 's middags steeds dezelfde (?) kraai krijsend boven ons hoofd kwam cirkelen! Zouden er dan toch geesten bestaan of is de geest van Rita fel aan het verzwakken?
Raar...plots wandelde Rita ook door een 'betoverd bos vol sprookjesfiguren'!!!???
De camino-fantasie werd verstoord door een...joepie!!!
De mijlpaal duidde aan dat we aan het mytische 100-kilometerpunt waren en dat vanaf dit punt de afstand naar Santiago nog maar uit twee cijfers bestaat, wat een verdubbelend effect op ons uithoudingsvermogen heeft!
De laatste kilometers verdwenen plots als sneeuw voor de zon en het was alsof onze voeten vleugels kregen.
Morgade...eindpunt...inchecken...douche...wasje...biertje...en samen met 2 Belgskes uit Leuven in het zonnetje!!!
Nog 5 camino-wandeldagen...nog 5 moeilijke etappes...zoals velen zeggen: de laatste loodjes wegen het zwaarst...
Morgen een etappe '3 wandelschoenen,!!!
Hopelijk krijgen we vanavond een groot, dik biefstuk op ons bord, want we zullen meer dan ooit veel krachten nodig hebben op de laatste wegen naar Santiago!!!
Nog een schelpworp afstand...nog 5 keer slapen...
30-09-2012
zondag 30 september 2012
Onze dagetappe trok door het heerlijke Galicie, harmonisch en kalm.
Het ging voortdurend bergaf, dus vrij vlot. Wij genoten van de groene heuvels, gingen door boerendorpen en kwamen na 8km aan de spelbreker van de dag: de San Xil en de Alto de Riacabo naar omhoog.
Het ging goed...een beklimming naar onze tand (lees: voet) met geen muursteile stukken en af en toe enkele meters vlak om te bekomen, tot...de weg smaller werd tot een paadje vol leistenen!!! Het werd terug tandenbijtend naar boven kermen. De eikenbomen stonden ons statig aan te gapen, terwijl honderden sprinkhanen ons bijna deden struikelen.
Het werd vandaag een tocht van 24km, met halte en overnachting in Pintin, een dorp op enkele kilometers van Sarria, naast Santiago de grootste stad langs de Camino in Galicie.
Ondertussen is onze dertigste wandeldag achter de rug en zijn we op 120km van Santiago de Compostela.
Nog enkele dagen...alhoewel de vermoeidheid erg begint door te wegen...en...kniepijn (Pierre) en eerste blaar (Rita) bijkomende last bezorgen!
Maar geen geklaag...alleen de laatste etappes wat herindelen om zodanig de zeer lange afstanden te kunnen schrappen en ons lichaam niet te overbelasten.
Kortom: aankomst in Santiago is gepland op zaterdag 6 oktober 2012 in de namiddag. Het feestcomitee, de fanfare en de gemeenteraad van Santiago werden op de hoogte gebracht en dus wordt het een onvergeetlijke intrede in de St.Jacobusstad!!!
Wij tellen zenuwachtig af...
29-09-2012
zaterdag 29 september 2012
7u...start van een nieuwe wandeletappe...en wat voor een!!!
Het was pikdoner en alleen onze koplamp toonde ons de witte lijn van de straatkant.
We hoorden beneden het rinkelende winkelende waterding van het bergriviertje de Valcarce, bijgestaan door het belgeluid van een vroege koe en/of het getik van onze wandelstokken.
En het ging bergop, maar dat wisten we...11,6km klimmen tot in O Cebreiro, tot in Galicie!!!
Na 3u hadden we pas 6,8km achter de hielen. Het ging dus traag en moeizaam bergop. Soms zo steil bergop dat we rusttijd zochten om af en toe op adem te komen.
Gelukkige hadden wij onze mondelinge mails vol aanmoedigingen!!!
En...rondom ons...fantastisch...wat een prachtige bergschilderijtjes...een omgeving om urenlang naar te zitten kijken en te mijmeren!
Maar we moesten verder, soms wandelend, soms slenterend de vele 'Geraardsbergse muren' naar boven!!!
Eindelijk het dorp La Faba...nog 5km naar omhoog...smalle paden vol rotsstenen...steunend op en trekkend aan onze wandelstokken. We zagen alle kleuren van de regenboog, onze T-shirt, onze vest, onze boven-en onderbroek konden gebruikt worden als dweil of schotelvod en toch...eindelijk...het monument CASTILIE, het monument PROVINCIE LUGO, het monument O CEBREIRO!!!
We hadden onze top bereikt, wat onze gebuur (Santiago Pintos Esperon), die uit deze streek afkomstig is, als onmogelijk voor ons beschreef!!!
Vlug een bar binnen, dos coca's en dos empanada (taart met paprika, ajuin en tonijn) en daarna op zoek naar een slaapgelegenheid.
Maar eerst een kerk binnen en de verjaardagsbloemen die Rita kreeg van de kids en 200km meedroeg vanuit Leon, neerleggen bij het beeld van Santa Maria, met de bijhorende smekende woorden:'Bescherm ons!!! Sta ons bij!!!'.
Raar maar waar...we kregen extra energie, hadden geen zin om in O Cebreiro te blijven en wandelden dus verder, nog eens 8,5 km erbij met o.a. de beklimming van de Alto do Poio!!!
En morgen...bergaf...als ons boekje wel juist is !
Maar...wat wel juist is: wij naderen Santiago de Compostela...nog 146 km!!!
Dus hou jullie ginder maar klaar, want Riet en Piet uit Belgium komen eraan!!!
28-09-2012
vrijdag 28 september 2012
Gisterenavond een etentje in Resto Pieros. Met de wagen van de uitbater werden we erheen gebracht. We zaten samen aan tafel met een Nederlands architect, de 76-jarige Renate, een Duitse die al jarenlang in Amerika woont en Miquel, een Spanjaard uit Valencia. Het werd een gezellig avondje met veel verhalen van belevenissen uit het verleden en dit bij verschillende glaasjes Bierzo-wijn.Ons Engels vloeide er goed uit...onze wijn er goed in! Iets later dan voorzien bracht de restauranthouder ons terug naar de albergues.
Deze morgen moest de haan ons herhaaldelijk wakker kraaien.
Eerst een stevig ontbijt met roerei + spek en dan de wandelschoenen in richting dal van Valcarce.
Opwaarts, afwaarts, opwaarts, afwaarts tussen de wijngaarden, waar men druk aan het plukken van de druiven bezig was.
Het weer was droog, niet te koud, de zon ontbrak.
Wij wandelden doorheen de historische stad Villafranca del Bierzo, een stad die volledig op pelgrims is gericht en ook wel 'Klein Santiago' wordt genoemd.
En verder maar, steeds maar stijgend en wandelend langs een voor pelgrims ingerichte vluchtstrook van de N6. Niet echt een droom voor een wandelaar maar op die manier ging alles wel snel en veilig naar Vega de Valcarce, ons eindpunt na een tocht van 24,9km.
En nu rusten, want de voorbije lastige wandeldagen hebben onze energie opgewreten...of was het ook een beetje de Bierzo-wijn van gisterenavond???
Al vlug lagen we met dik ingesmeerde voeten te genieten van een zalig bedje en begonnen we te zeuren over de dag van morgen...richting Galicie...maar eerst de zeer zware beklimming van de Cebreiro!!!
Sint Jacobus sta ons bij en laat deze bittere beker aan ons voorbijgaan!!!
Reeds gewandeld: 612km --- Nog te wandelen: 168km !
27-09-2012
donderdag 27 september 2012
Wij verlieten Molinaseca...het was 7u 's morgens...donker...muisstil.
Plots een 'Hallo'...een Canadees koppel (Linda en Jim) dat we al enkele dagen ontmoetten.
Samen wandelden we verder, pratend over koetjes en kalfjes, in het vlot engels met haar op.
Na 2 uren wandelen bereikten we Ponferrada. Wij namen (voorlopig) afscheid want we zagen scheel van de honger en moesten dringend ontbijten!
Daarna trokken we verder. Onze benen wogen meer dan 100kg, een gevolg van de lastige trip van gisteren.
Gelukkig was deze etappe veel minder zwaar...enkel een drietal Koppenbergskes te beklimmem. De rest vlak!!!
Echt aangenaam wandelen tussen druivelaars en fruitbomen, doorheen de streek van Bierzo en met de zon als wandelgenoot!!! Enig !!!
Onze gedachten en gesprekken gingen over onze vraag: 'Hoe kicken we in Asper van de camino af???'.
Vlug kwamen we op enkele perfecte ideeen: 1) gras afrijden beladen met de rugzak 2) trap op en af met de wandelstokken 3) douche nemen met wandelschoenen aan 4) nachtje slapen in de slaapzak 5) ... NB: alle ideeen zijn welkom...dus mailen maar...met dank...
Wij kwamen aan in de albergue municipal van Cacabelos. Mooi, gezellige kamertjes van 2, eten in Resto Pieros 1,5km verder. Gelukkig wordt er voor vervoer heen/terug gezorgd!!!
Dus zelf geen BOB!!! Een profiteurke waard!!!
26-09-2012
woensdag 26 september 2012
We wisten vanmorgen wat er ons vandaag zou aangeboden worden: een zeer lastige etappe!!!
Pas buiten begon het klimmen reeds!
Wij keken links en rechts maar zagen nergens geen stoeltjeslift, dus dan maar verder per tweevoeter!!
Een klim naar 1550m of naar het Cruz de Fierro of Ferro of het ijzeren kruis of pelgrimkruis.
Wij werden het leven zuur gemaakt door voortdurende regenbuien met veel wind, zodanig dat wij het kouder en kouder kregen hoe hoger wij kwamen. Onze handen zagen wit van de kou.
Na 2 uren klimmen zagen we het pelgrimkruis voor ons verschijnen: een grote hoop stenen met daarop een boomstam van 5m hoog en daar bovenop een ijzeren kruis. Het is reeds jarenlang de gewoonte dat pelgrims er allerlei voorwerpen (vooal stenen) achterlaten, dit bij wijze van geloftegeschenk.
Dus haalden wij ons voorwerp uit de rugzak (een kei van aan onze vijver thuis) en legden hem op de hoop. Plots waren wij bevrijd van een zware last in de geest, maar vooral in de rugzak!!!
En maar verder, maar nu in dalende lijn, terug naar 500m.
Onderweg genoten we van de prachtige bergen en valleien. Een pracht die je enkel in gedachten kunt meebrengen, alhoewel wij echter toch ons best deden als volleerd fotograaf!
De ene afdaling na de andere volgden elkaar op, telkens door Rita omschreven als 'een steile gevaarlijke boosdoener vol losliggende rotsstenen die ons telkens trillende onderbenen en gewrichtspijnen bezorgd'.
We moesten verder, de bergen door...het harde labeur verterend!
Eindelijk, na 5 uren wandelen, een dorp...een pelgrimsbar. Het leek meer op een skihut vol dorstige, fel ingeduffelde individu's. Enkel de 'after-ski-muziek'ontbrak!
De laatste 8km liepen terug de bergen in en door. Lastige klimmetjes, nog lastiger afdalingen.
Soms slenterden we voorzichtig vooruit, onze ogen gefixeerd op elke steen, in volle concentratie om toch maar niet te struikelen en te vallen.
Na 8 uren wandelen zagen we de Romaanse brug van het historisch stadje Molinaseca.
Ons fototoestel was even moe als wijzelf...de teller klokte foto nr.1000 aan!!!
Ook dat wordt nog een lastige camino-klus thuis!!!
25-09-2012
dinsdag 25 september 2012
Astorga-provincie Leon-albergues San Javier-een klein kamertje met 6 stapelbedden, dus 12 slapers- 1 Hawaiaanse bromvlieg die van gisterenavond 9u tot vanmorgen 7u zodanig lag te snurken dat onze slaapkaboutertjes werkloos werden.
We vertrokken dan ook vanmorgen met grote wallen onder de ogen en veel, heel veel tegenzin aan onze 21km-lange etappe naar Rabanel del Camino.
Het werd een tocht met enkel maar klimmen want we moesten terug naar 1200m hoogte. En...het was koud...en het regende...
De dorpjes die we passeerden leken allemaal heel veel op elkaar: dezelfde stenen (soms ook lemen) huizen en een karakteristieke klokkentoren met boven een opening met twee klokken en in de top een reuzegroot ooievaarsnest. De eigenaar was blijkbaar reeds op camino vertrokken naar warmere oorden!
Enkele kilometers voor we Rabanal bereikten, bood St.Jacob ons nog een stevige kuitenbijter aan. Ons Ritake had juist gezegd dat ze het moeilijk had, alhoewel ze deze beklimming aanging alsof haar leven ervan afhing en ze zodanig (bijna) als eerste de top bereikte!
In Rabanel kozen we voor de eerste de beste (?) albergues want we waren ondertussen aan het rillen van regen, wind en lage temperaturen.
Een warme douche met enkele uurtes siesta deed ons deugd.
Dan vlug een bezoekje aan het zeer mooie kerkje van Santa Maria, want meer was er hier in dit kleine gehuchtje niet te zien!
Het wordt dus ook vanavond vlug in bed...enkel bevorderlijk voor morgen met een beklimming van de hoogste top van de hele route!!!
Hopelijk laten de bromvliegen ons nu met rust...
24-09-2012
maandag 24 september 2012
Onze startplaats: San Martin del Camino.
Na de eerste kilometer reeds een eerste stop: aantrekken van onze poncho, niet omdat het regende, wel omdat de wind het koud maakte!
Tot Puente Orbigo was het terug wandelen langs de N120 met al zijn lawaai en stank.
In dit dorp wandelden we over een schitterende Romeinse brug, een overbrugging van de rivier de Orbigo en misschien wel een van de mooiste, zeker de beroemdste kunstwerken van de Camino.
In onze wandeletappe kwam een keerpunt want stilletjes trokken we de Montes de Leon binnen: bergop, over rotsblokken, de hevige wind in het gezicht!!! We hoorden het plots donderen in Keulen en bliksemen in de Montes...een zoveelste kruisweg...een zoveelste lijdensweg...
Na 6uur en 30minuten wandelen zagen we de stad Astorga in de verte verschijnen. Het duurde wel nog een uur vooraleer we het centrum bereikten.
Maar wat een centrum: het bisschoppelijk paleis waarvoor Gaudi de opdracht kreeg, prachtige stadsmuren en vooral de kathedraal van Santa Maria. Een gehele historische verzameling!!!
We repten ons dus vlug de douche in en uit en genoten van ons stadsbezoek!!!
NB: ook Rita was in haar sas met al die overvloed aan allerlei winkels!!!
Wel spijtig dat kopen meer gewicht meedragen is!!!!
En rusten...???...dat ook...als we nog tijd over hebben...
23-09-2012
zondag 23 september 2012
Ons eindpunt gisteren was de tweeduizend jaar oude stad Leon, een monumentale stad die druipt van de geschiedenis en veel plekjes te bieden heeft die interessant zijn voor de pelgrims.
Maar er is een tijd van komen en van gaan...onze tijd van gaan uit Leon was gekomen!!!
En vanmorgen stonden wij op: rugpijn (Pierre) en maagpijn (Rita)...of anders...met tegenzin de hotelkamer verlatend!!!
Wij keken elkaar eens diep in de ogen, knikten ja naar elkaar, zwierden de rugzak op onze achterkant en weg waren we doorheen de nog donkere straten van de stad Leon naar het onbekende, zeker minder luxueuse toe.
Het pelgrimspad liep helemaal samen met de N-120 tussen Leon en Astorga en ging dus vergezeld van het oorverdovend geraas van auto's, vooral vrachrwagens!
Maar...het ging goed...onze gedachten zongen liedjes als 'Het gaat vooruit, het gaat vooruit, het gaat ontzettend goed vooruit' en 'We zeen goe bezig' en 'We zijn er bijna' tot het stilletjes bewolkt werd, het stilletjes begon te regenen en plots de wind onze liedjes meefloot langs onze oren en zorgde voor nog meer en nog meer regen.
Wij hielden ons vast aan onze rugzak en zochten bescherming diep in onze poncho (regenjas).
En stappen maar...en voor we het wisten waren we al een dorp of 5km te ver!!!
Geen nood, ook daar was een pelgrimsherberg en omdat we de eersten waren kregen we de hoofdprijs: een kamertje met twee beddens...helemaal alleen voor ons!!!
Wij feliciteerden elkaar, sprongen een (klein) gat in de lucht en kropen onder het water (brrr...koud!!!) van de douche.
Ondertussen wist onze gids ons te vertellen dat we op 283 km van Santiago de Compostela zijn!!!
Zou het ons dan toch lukken...???...
Stoppen dat gedroom...realistisch blijven...en...zeker nooi het vel van de beer verkopen voor hij geschoten is!!!
Met pelgrimsgroeten uit...
San Martin Del Camino.
22-09-2012
zaterdag 22 september 2012
Een avondje in maart...nog geen tijd om te slapen,
Dus Rita zat zomaar televisie te gapen!
Toen plots Pierre haar kwam verrassen,
Met een reisje, een camino, langs Spaanse passen!
Rita sprong recht en begon reeds alles in te pakken
En meteen kochten ze twee reuzegrote rugzakken!!!
Het avontuur begon pas echt voor beiden samen,
Toen de TGV-tickets per post aankwamen!
Op 1 september is het wandelen eindelijk begonnen,
In St.Jean Pied de Port, alle pelgrims zongen!
Het ging bergop, bergaf en soms ook vlak...
Ja echt, het was soms zeer zware kak!!!
Maar plots riep Rita met luide stem,
Die 62 ben ik beu, ik trek de rem!
Ik sluit me bij groep 63 aan met heel veel zwier,
En vier vandaag in Leon mijn verjaardag hier!
Ik nodig alle pelgrims en alle vrienden uit,
Om 20u in het restaurant: 'De dikke fluit'.
We gaan er samen eten en ook drinken,
En laten zeker nooit een traantje pinken!
Het is feest vandaag, hiep hiep, hiep, hoera...
Nog vele, vele jaren van en met tralala!!!
Groetjes van alle camino-pelgrims
In het bijzonder van Pierre
Maar heel speciaal van...
Onze jarige pelgrim Rita!!!
Met dank voor de ontvangen verjaardagswensen.
Heel speciale dankwens aan dochter Mieke, zoon Bart en tante Anita voor het onverwacht geschenk hier in Leon!!!
(=hotelkamer met verjaardagsbrief en -bloemen)
HAPPY BIRTHDAY RITA !!!!!!!
21-09-2012
vrijdag 21 september 2012
Etappe nr. 21: Bercianos-Mansilla de las Mulas
Afstand: 27km
Graad: 2 wandelschoenen
Wandeltijd: 6u45min
Een lange en vlakke etappe met als doel (morgen) Leon.
Nooit zo lang op een rechte weg gewandeld!!!
Dus tijd voor een evaluatie:
Reeds afgelegd: 453 km
Nog te wandelen: 326 km
Aantal voorbije wandeldagen: 21
Gemiddelde dagafstand: 21,5km
Onze voeten: krijgen dagelijks hun nodige zalf-geen blaren, geen ontstekingen, alles ok.
Onze benen: hadden een stijf gevoel de eerste dagen-nu ok.
Rug: Pierre klaagt soms van een pijnuitstraling in het zitvlak-echter onder controle via 'wonderzalf'.
Fitheid: algemene vermoeidheid als gevolg van het dagelijks wandelen, maar vooral van te weinig nachtrust.
Wat de camino betreft:
Een leuke, zware ervaring met veel bezienswaardigheden en veel contacten. Spijtig dat er teveel pelgrims zijn voor te weinig slaapplaatsen, wat de camino meer en meer tot een wedstrijd omvormt.
Verder zijn veel pelgrimsherbergen dringend aan vernieuwing toe en kunnen we alleen maar hopen dat meer kerken hun rijkdom tentoonstellen door de poort open te laten!
En ondertussen verder...de toekomst tegemoet...nog enkele zware etappes...nog wat afzien...nog wat meemaken...kortom: nog wat camino-verrassingen tegemoet!!!
Samen nieuwsgierig naar de dag van morgen!!!
20-09-2012
donderdag 20 september 2012
Terradillos de Templarios...6u30...een ontbijtje...en weg waren we!!!
De eerste kilometers verliepen zonder veel problemen. Donker, fris, aangenaam wandelen en vooral...vlak!!!
We hadden pas gezegd dat we ons vandaag uitzonderlijk goed voelden, of daar kregen we heel onverwachts de klop van de hamer.
Eerst Pierre die met moeite de zool van Rita kon volgen en een uurtje later Rita die scheel keek van hare patat!!!
Die vele glooiingen waren ongetwijfeld de spelbrekers.
Wij sleepvoetend de provincie Leon binnen en zagen in de verte Bercianos liggen.
Maar raar maar waar hoe dichter we Bercianos naderden, hoe verder het van ons leek weg te deemsteren. Het duurde een eeuwigheid (of iets minder) vooraleer we het dorp en onze albergues bereikten.
Een lemen geveL, eigendom van de pastoor, zag er alles dan aantrekkelijk uit!!!
We waren de nummer 3 en 4 van aankomst...-wandelen wij echt zo snel???-
Wat uiterlijk bouwvallig lijkt is zeker tegenstrijdig met de binnenkant. Mooie restauratie en propertjes ingericht.
En wat een gezelschap: onze Franse (Parijs) vriendin, Joop met de pijnlijke heup uit Nederland, Karel uit Melle en een zestal Belgskes van tegen de Nederlandse grens per fiets.
Ambiance verzekerd!!!
Maar eerst wat rust...een beetje op adem komen...ietwat dromen van andere vakanties of uitstapjes vol deugdzaamheden en plezier...
Alhoewel...een camino...woorden tekort...
19-09-2012
woensdag 19 september 2012
Gisterenavond een zeer gezellige avond meegemaakt in onze albergues!
Iedereen werd uitgenodigd op een zangstonde vanaf 18u. De drie zusters, waarvan eentje een nieuwe soeur sourire met gitaar en prachtige stem, namen de leiding op zich. Er werden gekende liedjes gezongen in allerlei talen. Leuk om mee te maken...internationale vriendschap!!!
Daarna kreeg elke pelgrim de pelgrimzegen en werden we uitgenodigd op het avondmaal.
Elkeen bracht iets mee en een SOS-Piet-kok toverde iets smakelijks uit zijn keukenpot.
Samen aan tafel met Amerikanen, Schot, Duitsers, Zweden, Fransen, een sympathiek jong mooi zusterke uit Peru en 3 Belgskes, want we hadden Karel uit Melle ook ontmoet!
En vandaag...de uitdagende eenzaamheid!!! Een tocht van 26,7km of 6uur en 45minuten.
De eerste 17km was een lang stuk, zonder enig dorp, zonder variatie in het landschap. Het...niets.
De camino leek meer dan ooit een boetedoening!!!
En dan eindelijk...Calzadilla...
We zongen het lied uit onze kindertijd: "we zijn er bijna...we zijn er bijna...maar nog niet helemaal..."...want...we waren aan de helft...390km gedaan...nog 390km te gaan!!!
Dus met frisse moed vooruit. Door de wind, in het flauw zonnetje, door de streek van Palencia met hier en daar een klimmetje.
We kwamen aan in het dorp Terradillos de Templarios in de pelgrimsherberg Templarios (de tempeliers) en wij moesten onze ogen vasthouden om ze niet uit de oogbol te laten vallen...zo'n mooie albergues...splinternieuw!!!
We werden door een Spaanse schone naar onze kamer geleid...kamer met douche!!!!
Een wandeldag om vlug te vergeten...een pelgrimsherberg om lang in te dromen en heerlijk van te genieten!!!
Leuk...dos peregrinos a Santiago de Compostela...
18-09-2012
dinsdag 18 september 2012
Na de marathon van gisteren was het vandaag even op adem komen om krachten te verzamelen en wonden te helen.
We hadden besloten om de 19,2km te voorzien van veel pauzes.
Het begon met een plas-pauze, dan een kak-pauze, een vestje-aan-pauze, een drink-pauze, een vestje-uit-pauze, een ontbijt-pauze, nog een plas-pauze, nog een foto-maak-pauze,...
De wandeling liep van begin tot eind op een lang, goed wandelpad evenwijdig aan de autoweg. Links en rechts akkers en een eindeloze horizon. Door dorpen waar niemand lijkt te wonen.
Vlak...saai...eentonig...gelukkig weinig zon !!!
En het bleef maar duren. Carrion de los Condes, ons eindpunt, leek als een luchtspiegeling zo dichtbij, maar het bleef maar op afstand van ons...
Wij stapten door...inclusief de vele pauzes...en bereikten iets na de middag Carrion.
Nu op zoek naar de albergues, de stad door, niet te vinden.
We overwogen verder te wandelen naar het volgende dorp, maar nog 17km...dus...terug!!!
Plots een getier:"Rita...Pierre...you are looking for a good place??? There on the plaza San juan, the El Espiritu!"
Voor we het goed beseften nam onze Ierse tafelgenoot van eergisteren Jerry ons vast aan de arm en piloteerde ons richting albergues.
En of het er goed was. Zusters in wit gewaad, dochters van barmhartigheid, ontvingen ons met open armen.
Ondertussen ontmoetten wij vader Alfons en zoon Peter, twee Belgen die eind juni hun camino startten in Antwerpen!!! Respect !!
Op 4 oktober hopen ze in Santiago aan te komen, op de verjaardag van Alfons. Op het feest werden wij alvast uitgenodigd!
Het deed deugd...na 19 dagen...nog eens Nederlands te kunnen praten met andere pelgrims.
Leve Belgie...Leve Vlaanderen...
17-09-2012
maandag 17 september 2012
Al vlug wisten we vandaag wat de Alto de Mostelares ons aanbood...Een bord wees er ons op: klimafstand: 1050m - stijgingsgraad: 12% !!!
Het was afzien, zo 's morgens vroeg...klimmen...rusten...klimmen...rusten...kl...r...
Op de top een lachende Duitser uit Frankfurt. Hij had daar overnacht en wenste ons een 'guten tag' toe...het was 7u!!!
Wij wandelden verder, kwamen aan een bord met 350m gevaarlijke afdaling (18%) en bereikten de hoogvlakte.
Via de rivier de Pisuerga bereikten we de provincie Palencia.
Nog een heuveltje op en af, een dorpje in en uit en na een dagtocht van 24,9km zagen we in de verte Fromista, onze eindbestemming!!!
Wat ik als onbestaand begon te beschouwen kwam er plots bij ons Ritake uit: "Ik ben moe...steendood!!!"
Zo vlug als ik kon begon ik te zingen (of was het kreunen???): 'zo gaat het goed...zo gaat het beter...alweer een kilometer...'
Rita bekeek me, lachte even en fronste de wenkbrauwen alsof ze raadde dat ook mijn pijp uitwas...
We trokken in in de mooie albergue Estrella del Camino, een private uitbating, en genoten samen van een welverdiende pint en een lekkere bocadillo of belegd broodje!!!
De Spaanse uitbater genoot blijkbaar mee en tevreden riepen wij hem toe: "Somos de Belgica!" en kregen al vlug als antwoord:"Sabrosa! Salud!"
Wat een camino-vriendschap...om nooit te vergeten...
16-09-2012
zondag 16 september 2012
Nog voor de haan driemaal had gekraaid, trokken wij reeds, zonder ontbijt, de streek van Castilie in.
De tocht was eentonig: omhoog-vlak-omlaag-omhoog-vlak-omlaag...en er waren enkel de eindeloze valleien met graanvelden.
Dus een lange etappe, de moeite waard om er eens flink de pas in te zetten...wat we uiteraard ook deden.
Onze benen voelden echter zwaar aan na het dagelijks zwaar wandelen. Ondertussen staat onze wandelteller toch al op 330Km gedaan en nog 450km to go. Dus bijna aan de helft!!!
Op onze etappe zagen we een aantal herinneringen aan de middeleeuwen zoals de ruine van een hospitum, een pelgrimsbron en een klooster met nissen waarin wijn en brood werden klaargezet voor passerende pelgrims.
Toen we Castrojeriz naderden werden we plots tegengehouden door een Spaanse dame. Zij bood ons met veel woorden en gebaren snoepjes aan. 'Buen Camino !!!'klonk het luidkeels.
Een klein gebaar, een grote aanmoediging...Grazias...Adios...
Nog 2,3km tot aan de auberge. Een laatste klim. Na een dagwandeling van 25 km en na 16 wandeldagen gaat alles minder vlot. Onze ogen kijken verlangend naar het dorp in de verte, maar onze vermoeide tweepoters remmen ongewild de snelheid af!
En onze gedachten gaan naar al die mooie aanmoedigingen die wij mogen ontvangen via telefoon, via sms, via mails en via reageren op het blogverslag.
Dankuwel...een duwtje in de rug...een camino-grazias aan iedereen!
Hasta la vista !!!
15-09-2012
zaterdag 15 september 2012
Een hotelovernachting heeft als groot nadeel: ontbijt vanaf 8u...dus pas vertrekken rond 9u!!! Veel te laat voor pelgrims!!!
Onze eerste stappen gingen over de straattrappen van Burgos naar omhoog, de stad uit. Laura, de zon lachte ons venijnig toe!
Het eerste stuk tot in Rabe (10km) was een zeer aangename wandeling door het dal van de Arlazon. Vlak en goed begaanbare wegen.
Pas daarna begon de klim, een col 3de categorie, niveauverschil: 150m.
Onze grootste vijanden waren 1) de zon, met temperaturen boven de 35 graden en 2) die vervelende, ambetante vliegen!
Het stijgen verliep over een afstand van 5km, in de blakende zon met nergens een millimeter schaduw...
De top werd, na ongeveer 2 uren klimmen, als eerste bereikt door Pierre. Hij had 21 seconden voorsprong op Rita. Pas 1 minuut en 35 seconden later meldde een groep achtervolgers zich aan met aan de leiding de 2 Japanners en in het wandelspoor onze drie Amerikaanse vrienden, gevolgd door de zwartgekrulde Griek en de 3 jonge Zwitsers.
De hoogvlakte bleef een strijd tegen zon en vlieg en na een venijnige afdaling kwam de eindstreep Hornillos del Camino in 't zicht.
Het werd een massasprint...of liever een massastrompel met als overwinnaar juf Laura, alias de zon.
Eindelijk schaduw, eindelijk drank, eindelijk een albergues...maar met een bordje op de deur: no free places!!!
Wij trokken onze stoute wandelschoenen aan en zochten de receptioniste op. Na veel Spaans, Engels, Frans en een beetje Nederlands gekeuvel kregen wij een Vip-logement (!!!!)aangeboden: noodbeddens in een sportschuur. Alleen opletten om niet over het stof te vallen en zeker voorzichtig draaien in bed, want zowel matras als onderstel zijn meer dan antiek.
Geen nood...er was een douche!!! Eenmaal ingezeept kregen we de laatste 3 druppels water uit de sproeier!!!
Maar...optimist tot in de kist...geen geklaag want volgens onze gids is Hornillos bekend voor zijn zeer gezellige herberg!
Het kan verkeren...
