Onze tweede week in het ziekenhuis zit er bijna op. Het was een korte week. Woensdag zijn we 's middags naar huis vertrokken, omdat we 's avonds met de familie nog een laatste groet aan bompa gingen brengen en donderdag volgde dan de begrafenis. In het begin van de week heb ik nog even met Caro's chirurg gesproken. Blijkbaar zou volgens hem op langere termijn een rugoperatie toch onvermijdelijk zijn. Ze gaan hier wel zo lang mogelijk mee wachten, want vanaf deze operatie stopt de groei definitief. Bij die operatie wordt de rug dan gebroken, recht gezet en weer vastgezet. Ok, dit is maar toekomstmuziek, maar toch was het weer een klap in mijn gezicht en bevestigd het nog maar eens dat de zorgen altijd zullen blijven... Verder doet Caro tijdens de kiné enorm haar best. De vorderingen komen wel maar traag op gang doordat ze nog steeds heel erg bang is. Maar... ze zijn er en dat is wat telt. De weegschaal bracht ook deze week niet zo'n goed nieuws. Op een week tijd is ze nog eens 300gram afgevallen, wat de teller nu op 19kg800 brengt. De diëtiste werd door de verpleging gealarmeerd en er werd besloten om te starten met calorierijke drankjes met choco en aardbeiensmaak. Ik heb zo mijn best gedaan om dit als chocomelk en fristi aan Caro te verkopen, maar zonder resultaat. 'Geloof me, mama, dit is geen fristi... Dit is vies!!' Ach ja... laten we blij zijn om het feit dat desondanks haar mentale beperking we ze toch niet kunnen wijsmaken wat we willen. Vandaag heeft Caro om 13u gedaan met al haar therapieën en mogen we weer huiswaarts keren voor het weekend. We kijken er al naar uit!
