Het heeft enkele dagen geduurt maar hier ben ik weer! Vol goede voornemens en een scheinbaar bodemloos vat vol energie begin ik aan een nieuw leven. Woensdag en vrijdag kon ik al direct voor de kinderen zorgen, zalig! Het weekend kondigde zich ook druk maar vol leuke dingen aan. En, ik had een telefoontje gekregen dat ik de hypotheek van het huis toch kon overnemen! De kindjes 10 dagen op een maand bij mij in de vertrouwde omgeving en een vlotte boedelscheiding, daar kon ik me bij neerleggen. Zowaar het eerste goede nieuws in maanden... Het eerste "event", een etentje met het werk op vrijdagavond, bleek al snel de dooddoener voor de rest van het weekend. Gezellig keuvelen, een goed glaasje erbij, lekker eten en goed gezelschap, we waren goed op dreef. Erna nog even langs een kameraad die volgende week naar Jakarta vertrekt (een soort afscheidfeestje) en dan Antwerpen in om nog een pint te gaan pakken met de vrienden. Helaas maakten mijn vrienden me snel duidelijk dat de hypotheek overnemen misschien wel mogelijk was maar dat er ook nog een afkoopsom voor de meerwaarde van het huis betaald dient te worden. Een pak geld in ons geval dat ik jammer genoeg niet kan betalen. Dag huis, dag goed gevoel... Bij één van die vrienden stond wel een logeerbedje klaar, bedankt! Zaterdagochtend begon de miserie pas echt: misselijkheid, darmklachten en braken waren mijn deel. Dit keer kwam het niet van een teveel aan alcohol (helaas, ik had het rustig gehouden want ik was met de wagen). Waarschijnlijk iets verkeerd gegeten (geen Wokpaleis meer voor mij!) in combinatie met de spanningen die de scheiding met zich teweeg brengt? Ondertussen al een hele hoop (paniekerig) getelefoneer over het bed dat ik van een kameraad dat ik mocht "lenen" (vanaf morgen slaap ik terug thuis, 10 dagen lang met de kindjes!). Mijn (ex-)vrouw vond het blijkbaar handiger dat zij dat bed nam en ik het oude hield. Moest ik weer de boedelscheiding veranderen, no way! Enfin, ben dan maar terug naar mijn ouders gereden (daar logeer ik nu) en ben in mijn bed gekropen. Eénmaal terug wakker heb ik dan de andere geplande "events" maar afgebeld. Geen Beerschot zondagavond, geen tocht met de wielertoeristen zondagmorgen, te ziek... 's Avonds nog even gaan praten met mijn (ex-)vrouw en haar broer (mijn beste vriend...) over de verdere financiële en administratieve afhandeling. Eénmaal over het huis begonnen zat het er langs mijn kant direct tegen (sorry schoenbroer, ik wou jou er niet in betrekken). Ik voelde me zo tegen de muur gezet, het is haar beslissing om te scheiden maar ik ben wel het huis, een deel van de tijd met mijn kinderen en mijn vrouw kwijt. Emotionele schadevergoeding bestaat echter niet en volgens de letter van de wet wordt ook ik er alleen maar armer van... We kijken wel wat ik nog kan doen (woensdag nogmaals naar de notaris), me neerleggen bij de situatie lijkt me de enige oplossing. Vandaag voel ik me in elk geval al niet meer ziek, vanavond ben ik terug bij de kindjes en slaap ik terug thuis! Ik blijf er dan ook tot het huis verkocht is (+/- 6 maanden?). Ik denk dat dit vooral gevoelsmatig al een betere tijd zal worden dan nu met mijn kleren in de auto op hotel bij mijn ouders. Later het vervolg, nu ga ik (vol goede moed) maar eens wat surfen op zoek naar een nieuwe verblijfplaats. Immoweb, here I come! Oh ja, Beerschot wint vanavond met 2 - 1 tegen die losers van Ha Ha Gent
Vandaag exact 1 week geleden kreeg ik voor de 2de keer in mijn nog jonge leven te horen: ik wil scheiden. Zonder reden, zonder spanningen, plots. 2x van dezelfde vrouw dan wel. De eerste keer 4 maanden geleden. Vergeten zal ik die dag nooit. 's Avonds een beetje ziekjes in de zetel genieten van een stupide programma op TV waar je niet hoeft bij na te denken. Je vrouwtje dichtbij, de kindjes (2 jongens, 1tje van 8 maanden ondertussen en 1tje van bijna 5 jaar, maar daarover later meer...) "rustig" in hun bed, de was en plas van die dag afgehandeld. "Ben jij aan het volgen" kwam plots de vraag. Uiteraard niet, is er iets? Het gaat niet meer, ik wil scheiden. BANG als een deur die in je gezicht toeslaat. Daarna niets meer, geen uitleg enkel de vraag of ik zo snel mogelijk weg wilde gaan. Verbouwereerd als ik was stelde ik vragen: waarom?, is er een ander?, wat is er gebeurd? maar de ijskoniging regeerde en sprak niet terug. Mijn vragen botsten op een enorme zeepbel en kwamen recht in mijn gezicht terug. Toen al dacht ik: schrijf het van je af, maak een blog. Nu een weekje na de 2de keer heb ik tijd (en energie) te over. Ik voel me rusteloos en schrijven helpt, laat de tijd sneller tikken. Emotioneel blijft het moeilijk en daarom ga ik proberen niet alles in 1 keer neer te tikken. Voor diegenen die het willen, later meer...
Ik ben Restless
Ik ben een man en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 19/11/1977 en ben nu dus 47 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tennis, squash, badminton, fietsen, snowboarden, Beerschot.
vraag maar raak, ik kies zelf wel wat relevant is ;-)
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
