Ik voel me stilaan vrolijker worden en begin terug te genieten van dagdagelijkse dingen (praatje met collegas, uitstapjes,...). De smile op mijn gezicht wordt groter (zonet gecheckt in de spiegel ). Ik neem me dan ook plechtig voor om hier geen al te emo of depri dingen neer te schrijven, wie heeft daar nu boodschap aan? Ik voelde me er in elk geval niet veel beter van (en het aantal bezoekers viel terug ).
Ik denk dat ik vooral veel nieuwe energie heb gevonden dankzij mijn 2 zoontjes. Ze zijn net weer 5 dagen bij mij geweest en ik heb er echt van kunnen genieten. Veel geslapen hebben ze niet (de jongste was wat ziekjes) maar we hebben ons geamuseerd! Vooral ons uitstapje naar de binnenspeeltuin was zalig. Gewoon genieten met je kinderen en vrienden (met kids van ongeveer dezelfde leeftijd), meer heeft een mens niet nodig. De batterijtjes zijn volledig opgeladen en nu ze weg zijn wil ik meer... Ik vind het thuiszitten niet meer beangstigend (kort geleden dacht ik telkens na over wat niet meer is), eerder nutteloos (alhoewel, kan ik nog eens een berichtje bloggen ). Nee, ik heb gewoon zin om er een lap op te geven! Ik ben nog veel te jong om me zomaar depressief te laten wegglijden in de zetel. Gewoon de dingen doe die ik graag doe (sporten, pintje gaan drinken met de maten, ...) en de rest komt wel vanzelf .
Wat hield me de voorbij week bezig (of wat blijft me bij tot vandaag):
- fileflirten: blijkbaar een nieuw (???) fenomeen dat komt overgewaaid uit Nederland. Bestaat volgens mij al jaren maar je komt best wat grappige fenomenen tegen als je er meer over begint te lezen. - datingsites: allemaal dezelfde (standaard) profielen. Waarom komen die mensen niet gewoon naar buiten??? Alhoewel, ik ben er zelf toch ook op gaan kijken natuurlijk. - voetbal: passief sporten, ik kon niet buiten met de kids. Dit halen we vanaf morgen wel terug bij, kwestie van "scherp" te blijven.
Ik ga trouwens mijn loopschoenen nog ff aandoen, geen goeie voornemens maar daden!
Dit keer een impulsief bericht, ik moet het gewoon kwijt... De discussie over de laatste 5000 euro en de verdeling van de voorbije kosten (50/50) blijft aanslepen. Ik wordt langs alle kanten (remember mijn beste vriend is tevens mijn schoonbroer...) aanzien als iemand die haar wil oplichten. Hoe kan ik dat nu doen??? Het is zij die eenzijdig en onverwacht besloten heeft te scheiden, niet ik! Ik zie haar als depressief en administratief onbekwaam om alle perikelen die bij een scheiding horen aan te pakken, daarom neem ik die taak op mij. In een scheiding in onderling overleg moeten we er wel samen uitraken anders wordt het een scheiding met advocaten waar iedereen (behalve die advocaten) alleen maar armer van wordt, ook de kinderen! Zij neemt in de boedelscheiding wat zij wil, het interesseerd me echt niet. Ik betaal de alimentatie die nodig is, daar bestaan formules voor (dit is tenslotte voor de kinderen, ik wil wel geen onderhoudsgeld betalen). Ik betaal de helft van de kosten gemaakt tussen nu en haar beslissing. Ik betaal de som (grotendeels) die ze verwacht van het huis... Waarom krijg ik dan nog een telefoontje over de internetfactuur van de voorbije maand (toen we nog samen waren en later zelfs alleen in het huis verblijft). Waarom stelt men mij nog de vraag wat ik bedoel met terugbetaling schuldsaldoverzekering (volledig voor haar, terwijl ik eigenlijk recht heb op de helft) en pensioensparen (nogmaals, ik moet haar geld niet)? Hangt er een groot bord "oplichter" op mijn rug? Wie stelt er hier wie voor een voldongen feit? Wie heeft er de voorbije maanden veel te veel geld (echt een pak poen ) uitgegeven aan allerlei cadeautjes en verwennerijen? Wordt daar rekening mee gehouden, laat staan met het welzijn van de kinderen? Echt, ik zie haar vanavond weer maar nog één zo'n telefoontje of opmerking en ze mag me een advocaat sturen, dan doe ik echt niets meer! Als ik dit zo herlees zal ik vanavond maar eens gaan squashen (motten op dat balletje)... hoe kan een mens het zo ver drijven en toch in je gezicht zeggen "rust maar eens goed uit"??? Ik begrijp er niets van . Enfin voor de squash moet (mag?) ik er nogmaals langsgaan om over de kosten verdeling te praten, ik kijk er al naar uit ...
Voila, wederom is het eventjes geleden! De reden: 10 dagen met de kindjes, ontzettend leuk maar oh zo vermoeiend! Morgen gaan ze weer 9 dagen naar hun mama, ik zal ze missen. Ergens ben ik wel blij met wat tijd voor mezelf maar de "gezellige" drukte verdwijnt nu (eventjes) helemaal uit het huis... Ik ben ook wel wat bang voor de eenzame (?) avonden die komen nu. De voorbije dagen merkte ik dat ik vooral moe was (koken, kindjes in bad en bed stoppen opruimen, op tijd op school/opvang/werk toekomen, ...). Moe betekend in mijn geval ook emotioneel (waarom doet ze dit toch, is er dan toch een ander???). Emotioneel betekend dan ook weer rusteloos (gewoon televisie kijken of een boek lezen is er voorlopig nog niet bij), de fietsrollen dan maar! De komende dagen boek ik dan ook goed vol (zonder overdreven potentiel alcoholgevaar ): een etentje bij de bomma, squashen, een weekendje Ardennen met het werk en de zondagse toerrit met de wielervrienden. Toch mis ik iemand om "rustig" bij te worden: gewoon samen televisie kijken tot een leuk (romantisch of gewoon "fun") avondje uit. Ben ik haar dan al zo snel vergeten? Het antwoord is vrij duidelijk: zij blijft een houding "uit de hoogte" aannemen en plant enkele belangrijke dingen gewoon hoe zij het ziet (zonder duidelijke afspraken). Zo was er het voorbije weekend haar grote uittocht (verhuis) en een gesprek met haar vader (waarover later misschien meer) over de alimentatie en mijn eventuele overname van het huis (ik kan niet iemand zijn die zich zonder slag of stoot gewonnen geeft, dus dokterde ik maar een andere oplossing uit ). Allemaal niet of slecht gepland waardoor verassingen al snel tot irritatie gaan leiden. Zo koud en emotieloos ken ik haar niet maar als dit haar nieuwe ik is hoef ik die niet (meer)! Ander en beter dan maar... Helaas zit ik zo niet in elkaar en zou ik ook niet weten hoe eraan te beginnen (ik gruwel bij de gedachte aan datingsites). De tijd zal het wel uitwijzen... Moest er ondertussen iemand zin hebben in een gewone babbel of een leuk avondje uit, feel free ! Wat het huis betreft zitten we dicht bij een akkoord, hopelijk krijg ik hier morgenavond (als ik de kindjes ga afzetten) een defenitief akkoord. Dan kan ik me weer volop op het nodige papierwerk, inrichting, ... gooien! Het begin van een nieuwe start?
Het heeft enkele dagen geduurt maar hier ben ik weer! Vol goede voornemens en een scheinbaar bodemloos vat vol energie begin ik aan een nieuw leven. Woensdag en vrijdag kon ik al direct voor de kinderen zorgen, zalig! Het weekend kondigde zich ook druk maar vol leuke dingen aan. En, ik had een telefoontje gekregen dat ik de hypotheek van het huis toch kon overnemen! De kindjes 10 dagen op een maand bij mij in de vertrouwde omgeving en een vlotte boedelscheiding, daar kon ik me bij neerleggen. Zowaar het eerste goede nieuws in maanden... Het eerste "event", een etentje met het werk op vrijdagavond, bleek al snel de dooddoener voor de rest van het weekend. Gezellig keuvelen, een goed glaasje erbij, lekker eten en goed gezelschap, we waren goed op dreef. Erna nog even langs een kameraad die volgende week naar Jakarta vertrekt (een soort afscheidfeestje) en dan Antwerpen in om nog een pint te gaan pakken met de vrienden. Helaas maakten mijn vrienden me snel duidelijk dat de hypotheek overnemen misschien wel mogelijk was maar dat er ook nog een afkoopsom voor de meerwaarde van het huis betaald dient te worden. Een pak geld in ons geval dat ik jammer genoeg niet kan betalen. Dag huis, dag goed gevoel... Bij één van die vrienden stond wel een logeerbedje klaar, bedankt! Zaterdagochtend begon de miserie pas echt: misselijkheid, darmklachten en braken waren mijn deel. Dit keer kwam het niet van een teveel aan alcohol (helaas, ik had het rustig gehouden want ik was met de wagen). Waarschijnlijk iets verkeerd gegeten (geen Wokpaleis meer voor mij!) in combinatie met de spanningen die de scheiding met zich teweeg brengt? Ondertussen al een hele hoop (paniekerig) getelefoneer over het bed dat ik van een kameraad dat ik mocht "lenen" (vanaf morgen slaap ik terug thuis, 10 dagen lang met de kindjes!). Mijn (ex-)vrouw vond het blijkbaar handiger dat zij dat bed nam en ik het oude hield. Moest ik weer de boedelscheiding veranderen, no way! Enfin, ben dan maar terug naar mijn ouders gereden (daar logeer ik nu) en ben in mijn bed gekropen. Eénmaal terug wakker heb ik dan de andere geplande "events" maar afgebeld. Geen Beerschot zondagavond, geen tocht met de wielertoeristen zondagmorgen, te ziek... 's Avonds nog even gaan praten met mijn (ex-)vrouw en haar broer (mijn beste vriend...) over de verdere financiële en administratieve afhandeling. Eénmaal over het huis begonnen zat het er langs mijn kant direct tegen (sorry schoenbroer, ik wou jou er niet in betrekken). Ik voelde me zo tegen de muur gezet, het is haar beslissing om te scheiden maar ik ben wel het huis, een deel van de tijd met mijn kinderen en mijn vrouw kwijt. Emotionele schadevergoeding bestaat echter niet en volgens de letter van de wet wordt ook ik er alleen maar armer van... We kijken wel wat ik nog kan doen (woensdag nogmaals naar de notaris), me neerleggen bij de situatie lijkt me de enige oplossing. Vandaag voel ik me in elk geval al niet meer ziek, vanavond ben ik terug bij de kindjes en slaap ik terug thuis! Ik blijf er dan ook tot het huis verkocht is (+/- 6 maanden?). Ik denk dat dit vooral gevoelsmatig al een betere tijd zal worden dan nu met mijn kleren in de auto op hotel bij mijn ouders. Later het vervolg, nu ga ik (vol goede moed) maar eens wat surfen op zoek naar een nieuwe verblijfplaats. Immoweb, here I come! Oh ja, Beerschot wint vanavond met 2 - 1 tegen die losers van Ha Ha Gent
Vandaag exact 1 week geleden kreeg ik voor de 2de keer in mijn nog jonge leven te horen: ik wil scheiden. Zonder reden, zonder spanningen, plots. 2x van dezelfde vrouw dan wel. De eerste keer 4 maanden geleden. Vergeten zal ik die dag nooit. 's Avonds een beetje ziekjes in de zetel genieten van een stupide programma op TV waar je niet hoeft bij na te denken. Je vrouwtje dichtbij, de kindjes (2 jongens, 1tje van 8 maanden ondertussen en 1tje van bijna 5 jaar, maar daarover later meer...) "rustig" in hun bed, de was en plas van die dag afgehandeld. "Ben jij aan het volgen" kwam plots de vraag. Uiteraard niet, is er iets? Het gaat niet meer, ik wil scheiden. BANG als een deur die in je gezicht toeslaat. Daarna niets meer, geen uitleg enkel de vraag of ik zo snel mogelijk weg wilde gaan. Verbouwereerd als ik was stelde ik vragen: waarom?, is er een ander?, wat is er gebeurd? maar de ijskoniging regeerde en sprak niet terug. Mijn vragen botsten op een enorme zeepbel en kwamen recht in mijn gezicht terug. Toen al dacht ik: schrijf het van je af, maak een blog. Nu een weekje na de 2de keer heb ik tijd (en energie) te over. Ik voel me rusteloos en schrijven helpt, laat de tijd sneller tikken. Emotioneel blijft het moeilijk en daarom ga ik proberen niet alles in 1 keer neer te tikken. Voor diegenen die het willen, later meer...
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Ik ben Restless
Ik ben een man en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 19/11/1977 en ben nu dus 47 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tennis, squash, badminton, fietsen, snowboarden, Beerschot.
vraag maar raak, ik kies zelf wel wat relevant is ;-)
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
). Ik neem me dan ook plechtig voor om hier geen al te emo of depri dingen neer te schrijven, wie heeft daar nu boodschap aan? Ik voelde me er in elk geval niet veel beter van (en het aantal bezoekers viel terug 
).
) uitgegeven aan allerlei cadeautjes en verwennerijen? Wordt daar rekening mee gehouden, laat staan met het welzijn van de kinderen? Echt, ik zie haar vanavond weer maar nog één zo'n telefoontje of opmerking en ze mag me een advocaat sturen, dan doe ik echt niets meer! Als ik dit zo herlees zal ik vanavond maar eens gaan squashen (motten op dat balletje)... hoe kan een mens het zo ver drijven en toch in je gezicht zeggen "rust maar eens goed uit"??? Ik begrijp er niets van 
. Enfin voor de squash moet (mag?) ik er nogmaals langsgaan om over de kosten verdeling te praten, ik kijk er al naar uit 
...
). Allemaal niet of slecht gepland waardoor verassingen al snel tot irritatie gaan leiden. Zo koud en emotieloos ken ik haar niet maar als dit haar nieuwe ik is hoef ik die niet (meer)! Ander en beter dan maar... Helaas zit ik zo niet in elkaar en zou ik ook niet weten hoe eraan te beginnen (ik gruwel bij de gedachte aan datingsites). De tijd zal het wel uitwijzen... Moest er ondertussen iemand zin hebben in een gewone babbel of een leuk avondje uit, feel free 
