Vanmorgen weer wakker gemaakt door de natuurlijke wekker. Na het ontbijt gaan we paardrijden. We hebben gisteren onze les geleerd en hebben allemaal een lange broek en een t- shirt met lange mouwen aan. Kwestie om zo veel mogelijk lichaam te beschermen tegen de muggen. Moeke en ons mama besluiten de paardjes te sparen en blijven in het hotel. Stefanie ziet het niet direct zitten, maar bijt dapper door en klimt toch op haar knol. De paarden zijn heel rustige beestjes en volgen heel mak Jacques die er ook weer bij is. We rijden over aardeweg, door water en door de jungle. En alweer overal beestjes, vogels en muggen. Na het paardrijden springen we in het zwembad om het stof af te spoelen, maar zelfs hier worden we belaagd door de muggen, dus de fun is er snel af. Na het middageten weer een kleine siesta en daarna gaan we een wandelibg maken door de jungle. Stefanie blijft ook in het hotel, dus is het ons papa, Jelle, Dirk, ik en de gids. We wandelen door de jungle in de hoop aapjes te zien, maar buiten een specht valt er niets te bespeuren. Tja, da's de natuur. Tegen we terug zijn in het hotel zijn we kletsnat van het zweten. Dus maar opnieuw onder de douche. Morgen verhuizen we van pousada. Benieuwd wat er daar te zien valt.
Vanmorgen om 6.00 u wakker gemaakt door een stel vogels dat een hels kabaal maakt. Omdat we gisteren in het donker zijn toegekomen zien we vandaag de pousada in zijn volle glorie. Volgens Stefke zitten we live in National Geographic. Een echt paradijs voor de gemiddelde vogelaar. Hier is alles te vinden, van kleine kolibries over arenden en gieren tot de extra grote tujuju (een hele grote ooievaar met zwarte kop, wit lijf en rode bek). Na het ontbijt moeten we allemaal in een bootje - een uit de kluiten gewassen roeiboot. We zijn vooral blij als de moeke neerzit. De bestuurder van de boot, Jacques, wijst ons een koppeltje visarenden aan. Ze blijven ons heel de tijd volgen. Op de oevers zien we kaaimannen, leguanen, nog meer andere vogels, papegaaien enz. Op een gegeven moment wordt het bootje stilgelegd en krijgen we allemaal een vislijn in onze handen en beginnen we op piranha's te vissen. Inge vangt er de meeste, 5 stuks, gevolgd door Josee met 4 stuks. Stefke en de Jelle vangen niets. De visarenden zitten nog steeds vlakbij en stilaan wordt duidelijk waarom. Jacques slaat de gevangen piranha's met zijn groot mes boven op hun kop, steekt een rietstengel in hun bek (zodat de vissen blijven drijven) en gooit ze terug in het water. De arenden komen naar beneden en vangen de vissen uit het water. Hij heeft zelfs een kaaiman na 4 jaar trainenzo ver gekregen dat die ook een vis van een stok komt eten. Daarna is het tijd om terug naar het hotel te gaan om te lunchen en een siesta te houden. Tegen 4 uur is het tijd om te vetrekken op onze safari. We kruipen in een grote safaritruck en rijden de tranpantaneira op. Onderweg alweer een heleboel beesjes gezien. Jammer genoeg ondervinden we letterlijk de nadelen van het regenseizoen in de pantanal. Duizenden en duizenden muggen. En het zijn venijnige want ze steken goed door. We kunnen muggemelk spuiten wat we willen, niets helpt. Iedereen heeft zijn deel, maar vooral Stefke wordt op prijs gesteld door de beestjes. Ze staat vol beten. Van beneden tot boven. Dwars door haar kleren door. We komen terug in het donker en kruipen direct onder de douche om de industriele hoeveelheden muggemelk af te wassen. We bekomen bij een caiperinha van de doorstane beproeving en kruipen na het eten in ons beddeke.
Vandaag is het een reisdag : van foz do iguacu naar cuiaba. De wekker gaat af om 3:15u, omdat we een vlucht hebben om 7u. Rond 4u vertrekken we aan het hotel, zetten iedereen af aan de luchthaven, en inge en ik gaan de auto's afzetten bij het verhuurbedrijf. Als wa aan de incheckbalie staan, wordt onze vlucht omgeboekt, omdat we normaal via curitiba zouden gaan, maar door de zware regenval verwachten ze daar problemen, dus onze vlucht gaat via sao paolo naar cuiaba. Voordeel is ook dat we 3 uur vroeger zullen aankomen. Het vliegtuig sao paolo - cuiaba heeft een half uur vertraging, zodat we uiteindelijk 2 uur vroeger aankomen dan gepland. Onze gids, jean (een haitiaan) staat ons op te wachten, blijkbaar al van 11 uur 's morgens. We hadden nochtans de lokale reisagent verwittigd, maar een en ander was niet goed doorgegeven. Dan met de auto naar de pousada rio claro, 1 uur over een asfaltweg, en dan 2 uur over de trnaspantaneira, een aarden weg. We zijn net op tijd daar voor het avondeten, en hebben ineens ook het record caipirinha drinken op onze naam gezet. Jean vertelt het programma voor morgen, en dan gaan we slapen, na een lange reisdag.
Vandaag alweer tegen 8.30 u aan het ontbijt want vandaag gaan we de spectaculairste kant van de watervallen doen, nl. de argentijnse kant. Eerst een half uurtje aanschuiven om Brazilie buiten te raken, dan weer een half uurtje aanschuiven om Argentinie binnen te mogen. Dus uiteindelijk tegen 12.00 u aan de ingang van de watervallen. Om aan het mooiste uitzicht te komen moesten we een treintje nemen van ongeveer een half uurtje. We waren nog geen 5 minuten onderweg of we hadden al 3 keer stilgestaan met pech. Precies den NMBS. Ondertussen was het stilletjes beginnen regenen. Tegen datwe dan toch eindelijk bij de gargantes do diablo (duivelskeel) waren aangekomen was het aan het gieten. En dat mag je redelijk letterlijk nemen. Stefke en de moeke hadden al een week met hun regenmantel aan het sleuren en hadden die natuurlijk vandaag niet bij. In het winkeltje dan maar een plastieken frakske gekocht en wij op weg op een wandelpad van 1100m naar de grootste waterval. We waren nog geen 10 min. onderweg of het water liep al van onze rug. Toch dapper doorgezet en het was inderdaad indrukwekkend. Jammer van het weer want we zagen bijna geen hand voor ons ogen. In Argentinie noemen ze dit weer tiempo do cohones. De vertaling moeten jullie zelf maar zoeken op het internet want ik mag geen lelijke woorden schrijven van ons mama. Na de duivelskeel toch maar terug naar het hotel gegaan want nog natter konden we eigelijk niet worden. In het hotel is iedereen ijverig met de haardroger aan de slag gegaan. Tegen het einde van de penalties van Madrid tegen Munchen (yes voor Munchen) was alles van ons zo goed als droog. vannacht om 4.00 u moeten we uitchecken. Om 7.00 nemen we het vliegtuig naar de pantanal. We hopen dat we daar ook internet hebben, maar zijn er niet zeker van. Moesten jullie enkele dagen niets van ons horen ligt het dus daaraan.
Aan iedereen dikke zoenen. The Fonzies.
P.S. Wim, zou je Rosit even op de hoogte willen brengen van de blog want blijkbaar hebben we problemen met de uitgaande mails. Moeke vraagt ook om vrijdag te laten weten hoe het met Lila gaat.
Vooreerst een gelukkige verjaardag voor de ronnie (papa van stefanie en wettige echtgenoot van rosita : parabens a voces), en we hebben geprobeerd op te zoeken waar barbara in de 10 miles is geeindigd, maar niet gevonden : toch een grote proficiat van ons allen !
Vandaag zijn we naar de watervallen aan de braziliaanse kant geweest : schitterend. Wandeling gemaakt van een anderhalf uur met mooie uitzichten op de watervallen. Je moest wel oppassen, want er zit een soort wasbeer, en als je die kwaad maakt kunnen die venijnig bijten. Er was een dame (niet van onze groep) die haar rugzak een stukje opengelaten had, en de wasbeer was met het eten weg. Daarna zijn we een stukje gaan eten (stefanie toch) en een pintje gedronkenen, en van de gelegenheid hebben we gebruik gemaakt om wat namen te bedenken : - de slaapfonzie : de jelle - de vreetfonzie : stefanie - de lawaai fonzie : moeten niet zeggen wie dat is zeker ?
Daarna zijn jelle en ik nog met een bootje tot bij de watervallen gevaren, goed nat geworden natuurlijk, maar we hadden onze regenjassen bij, dus het viel mee.
Zometeen aperitief (cachaca), eten (buffet a volonte) en slapen.
Alweer lekker geslapen en gaan ontbijten tegen 8.30 u. Vandaag is de grote dag. Het jubileum van Fons wordt in zijn eigen parochie gevierd. Gelukkig is de mis al om 10.00 u 's morgens en niet zo laat als gisteren. Voor de mis zitten we nog even buiten op een muurtje voor de kerk en we zien de lokale TV verschijnen voor opnames. Wij lachen, dat dat rechtstreeks wordt doorgestraald naar ATV, dat ze de moeke wel zouden willen interviewen, enz., enz. We zitten nog niet goed op onze stoel in de kerk (alweer op de eerste rij zoals gisteren, als eregasten) of daar staat die man met zijn camera voor onze neus. Of wij dan de familie uit Belgica zijn en of we niet een woordje willen zeggen voor de camera. Dirk heeft zich dan maar opgeofferd, zijn beste portugees bovengehaald en heel serieus in de camera gekeken. Na het interview stond iedereen te lachen, dus ik weet niet wat hij juist gezegd heeft (hij zelf waarschijnlijk ook niet). De misviering was krak dezelfde als die van gisteren, dus we wisten wat er ging komen. Er zat wel meer enthousiasme en schwung in de viering, dus de 2 uren zijn een heel pak sneller vooruitgegaan dan gisteren. Na de show met de sandalen en hetzelfde woordje van de moeke konden we dan tegen 13.00 u aan tafel gaan. Deze keer waren er 1200 mensen en het eten was weer meer van hetzelfde (churasco dus). Ook al hadden ze 4 bufetten voorzien, was het toch wel bijna een uur aanschuiven voor we ons eten hadden. Den dinner werd gevolgd door een dansnamiddag. Daar is alleen Jelle naartoe geweest. De rest van de Fonzies is even gaan rusten om dan 's avonds samen met Fons in het hotel te eten. Veel honger hadden we nog niet, maar kleine porties kunnen ze hier in Brazilië niet klaarmaken, dus hebben ze ons frieten, rijst, lasagna, biefsteak, kip, een stoofpotje van ik weet liever niet wat, en de nodige groenten voorgeschoteld. Na het eten hebben we op een bank voor het hotel verbroederd met de hoteleigenaar en zijn vrouw. Het is een heel lief ouder koppel. Zoals de gewoonte hier knuffelt zij iedereen de hele tijd. Wegens de taalbarrière werd het wel een gesprek met handen en voeten, maar we hebben wel een scheet afgelachen. Alweer om een redelijk uur in ons bed, want morgen de terugreis naar Foz.
Na een lekker en verdiend nachtje slapen, de volgende morgen lekker ontbeten en naar de pastorij van Fons gereden. De voorbereidingen voor zijn feest van de volgende dag in zijn parochie waren al op volle gang en voor alle helpers werd een churasco voorzien. Dit zijn grote spiezen (lees zeer grooooote spiezen) waarvan ze het vlees aan tafel komen afsnijden. Ook al hadden we niets gedaan, als familie van de pastoor mochten we gerust een hapje meeëten. De aanwezige nonnetjes en paters zijn dan na het eten beginnen muziek maken. Heel gezellig. In de loop van de namiddag zijn we nog naar een thermen park gegaan. Het water komt daar aan 38°C uit de grond. Daar hadden ze dan een heel zwembadencomplex rond gebouwd. De Fons wou ons dan nog meenemen naar een kippenkwekerij, maar dat zagen de Fonzies zo niet zitten. Het was ondertussen nog altijd bijna 30° C buiten en de stank konden we ons zo ook wel voorstellen. Tegen 18.30 u zijn we dan naar zijn tweede parochie gereden waar de plechtige heilige mis werd opgedragen voor hem, gevolgd door een feest voor hem samen met ongeveer 700 parochianen. Vermits de nonkel zo ongeveer iedereen kent en het hier de gewoonte is om iedereen een dikke knuffel te geven bij het begroeten, zijn we een tijdje bezig geweest. De mis zelf heeft een dikke 2 uur geduurd. Met de jetlag nog niet helemaal verteerd, was dat dus redelijk lang. Dirk moest een paar sandalen naar voor brengen. Die zouden symbool zijn voor de missionarissen. Moeke moest dan aan het einde van de mis nog een woordje placeren in de mis. We hebben ze zelden zo zenuwachtig gezien. Gelukkig hadden we genoeg papieren zakdoekjes bij, want ze heeft ze nodig gehad. Als klap op de vuurpijl kreeg ze dan nog een orchideeënplant cadeau. Is wel een beetje onhandig om die in de handbagage mee te nemen, dus die hebben we maar aan de kerk geschonken. Na de mis (het was ondertussen al dik 21.30 u) zijn we dan samen met de andere 700 mensen beginnen eten. Voor de verandering was het churasco (zie boven). Wel lekker, maar we hadden het precies al eens gegeten. Tegen 23.00 uur zijn we terug naar het hotel gereden en maar gaan slapen.
Na een soms woelige vlucht, aangekomen in sao paolo om 6:10u. De plaats in de vliegtuigen van TAP is redelijk klein : Inge kan er meer info over geven.
Omdat we niet, zoals vorige keer, zonder bagage wilden aankomen, hebben we de bagage van de band gehaald in Sao Paolo, en die dan daarna opnieuw ingecheckt richting Foz do Iguace. Toen dat gebeurd was, gingen we iets drinken, en de serveuse keek raar op toen we bier bestelden. Om 7 uur 's morgens ! Maar voor ons was het nog (volgens de biologische klok) 12 uur, en middag dus.
De vlucht naar Foz do Iguace (met Gol) verliep perfect, en we kwamen om 14:10u aan, zoals het hoorde.
De auto's opgehaald, en dan richting Saudade do Iguace (waar de enige echte Fons zit). Ondertussen was het beginnen regenen, en we hebben over de volle 320 km (zolang moesten we nog met de auto, en hier is dat 5 uur rijden) regen gehad.
Rond 20u kwamen we dan bij de Fons aan, en heeft hij ons naar het hotel gebracht : echt een braziliaans platteland hotel, en de bazin heeft speciaal voor ons om negen uur eten op de tafel gezet. Heel de tafel vol met rijst, frieten, tomaten, salade, biefstuk, een sttofpotje van koeienmaag (lekker !) enzovoort. Daarvoor hadden we al 3 caipirinha's op, hadden we verdiend.
Vandaag is het opnieuw een reisdag : terug naar Foz do Iguacu.
Ontbijt, zoals gewoonlijk om half negen, koffers inpakken en de auto's inladen.
Tegen kwart na negen is Fons daar, en met zijn hulp rekenen we af. Bij het afscheid stond de eigenaar met tranen in de ogen (ik geloof niet dat ik op zijn tenen gestaan heb, dus we hebben de eigenaar "Jefke de Bleiter" gedoopt). Daarna nog even naar de pastorij van Fons, om een koffietje te drinken en afscheid te nemen. Fons is al begonnen met zijn verlanglijstje voor september (want dan komt hij een maand naar huis), dus ik weet al wat doen.
Tegen 10 u de auto in, en de reis is schitterend verlopen. Onderweg een half uurtje gestopt, en rond 3 u aankomst in het Continental Inn hotel in Foz do Iguacu. Een klein verschilletje met het hotel in Saudade do Iguacu : de kamer van daar kan 3 keer in de kamer van het hotel in Foz.
Nu zitten we klaar om te gaan eten tegen half 8, eerst een aperitief uiteraard, en morgen naar de watervallen aan de Braziliaanse kant.
Jelle en Stefanie zijn even de stad ingetrokken : stefanie om iets te gaan eten (is een hamburger van Mc. Donald geworden), en Jelle is gaan kijken voor een SIM kaart, maar ze hebben hier blijkbaar geen micro SIM kaart voor een iphone. Moet hij maar een echte telefoon kopen ! (noot van de redactie : ik heb zelf ook een iphone).
