Het bedelaarsgesticht de Magdalena kon op het einde van de 19 de eeuw de toestroom van bedelaressen en landloopsters niet langer bolwerken.  Om dit euvel  te verhelpen  bouwde men in het begin van de 20 de  eeuw een nieuw gebouw te Sint-Andries Brugge, nu  gekend als de  refuge of de  oude vrouwengevangenis. 

Naast bedelaressen  en landloopsters  plaatste  de  overheid  er  in  een  aparte  afdeling  delinquente meisjes.  In de jaren 1920-1930 was  het aantal landloopsters en bedelaressen  reeds  stevig  gedaald  en waren de delinquente  meisjes  uit de instelling verwijderd. De vrijgekomen ruimte werd gebruikt om een gesticht voor krankzinnige veroordeelde  vrouwen  en  later een afdeling voor vrouwelijke recidivisten en abnormalen te openen.
De jaren  1940-1946 drukten een eigen stempel op de inrichting.

Men  opende verschillende  afdelingen: 
      een interneringscentrum voor ongewenste vrouwen,
      een  afdeling voor terbeschikkinggestelden van de  Duitse en  Britse       overheid, 
      een  moederzaal
      een strafinrichting.

Van  deze  vijf afdelingen  bleef  na  het  beëindigen  van  de  Tweede Wereldoorlog  de  strafinrichting en de moederzaal bestaan en breidde  daarentegen  uit  o.a.  door  de opname  van  gedetineerden  afkomstig  van t’ Pandreitje. 

In  1981 besliste het ministerie van Justitie het penitentiair complex te Brugge te  bouwen  dat  zou  instaan  voor  de  opvang  van  zowel  mannen (Pandreitje)  als  vrouwen  (refuge). 

De  gebouwen  te  Sint-Andries Brugge kwamen leeg te staan.  Maar niet voor lang. In de jaren 1990 renoveerde de overheid de gebouwen grondig.
 
Vandaag zijn er vier diensten in de refuge aanwezig
De  Federale Politie,  Het Provinciaal Medisch Centrum ( voor de politie),
de nood oproepcentrale en het Centrum voor Illegalen te  Brugge.

Bronnen:
Handelingen van het Genootschap voor geschiedenis - JOHAN BUYCK &  ISABEL ROTTHIER

Zie ook de website:

https://rwg-sint-andries-brugge.be/