Er werken hier ook vijf nonnetjes van de Sint-Vincentius - Congregatie, maar dat is sinds Oudejaarsavond verleden tijd. Dit gebouw was vroeger een klooster, en de religieuzen die op die manier tegemoet kwamen aan hun caritatieve roeping. Nu zijn de gevangenen vrij om hun godsdienst te kiezen.

Wij werken hier met 55 cipiers. Onvoldoende voor 117 gasten, dat spreekt voor zich. Wettelijk zouden we met 74 moeten zijn, hoewel 68 volgens mij ook zouden moeten volstaan.

De gevangenen staan om 07.uur op, een half uurtje om zich op te frissen, en dan is het tijd voor het ontbijt. Vanaf 8 uur wordt er gewerkt, tot 10 uur.  Koffiepauze, en dan tot 12 uur weer aan de slag. Voor 20,7 Frank per uur. Daarna zijn ze vrij, bij manier van spreken dan, tot half twee, wanneer het middageten wordt geserveerd. Dan weer werken, koffiepauze en weer aan de slag tot 17 uur.
Doorgaans zijn gedetineerden niet verplicht om te werken. Bij ons wel, dat is beter voor het moreel.

Om vijf uur wordt er dan verplicht gedoucht. Tijd voor het avondeten en dan tot half tien is er ontspanning, televisie kijken, sporten, en voor wie iets anders wil is er de cursus Franse les.
Dan tijd om te slapen, waarvoor in een grote zaal bedden ingedeeld werden in boxen. Naast de 117 dames hebben we ook twee baby’s. Voor hen en hun moeders zijn er aparte kamers voorzien zoals voor de zieken.

Mooie momenten

En de bevallingen?
Dat is een hoofdstuk apart.
De aanstaande moeder bevalt in het Sint-Jan Hospitaal, uiteraard onder bewaking. Wij moeten dan correct blijven, maar ook menselijk.
Persoonlijk moet ik toegeven dat ik vaak al even onder de indruk ben als de mama. Moeder en kind komen dan terug naar hier. Waar ze twee jaar mogen blijven, op kosten van Justitie. We stellen vast dat vele moeders in die situatie aan hun lot worden overgelaten door de familie, zelfs geen steun uit die hoek krijgen.

Er worden baby’s geboren, maar er zijn ook sterfgevallen. Op een totaal andere manier al even  aangrijpend. De dienst wordt dan hier gehouden door de aalmoezenier, en daarna volgt de begrafenis. En ze worden zeker niet gedumpt in een anonieme put zoals fantasten durven beweren.

De slotvraag dan…  Zoveel vrouwen samen, dag in dag uit, dat moet soms tot strovuurtjes leiden?
Tja, het is nu eenmaal een feit dat dames al wat gemakkelijker woorden krijgen dan heren. Vaak gaat het om jaloerse oprispingen om een kleinigheid. Vrouwen zijn doorgaans veel sluwer dan mannen. Dat zorgt dan wel voor “ambiance in den bak”. Weet je, af en toe moet er eens flink geruzied worden, dat is dan een ontlading door de vele frustraties. Daarna is het meestal een tijdje rustig…….

Bron: verhaal verteld door Fredine Moeyaert uit de blik van 1990