Waar zijn we eigenlijk mee bezig? Weet u het nog? Gaan we er met onze maatschappij wel op vooruit? Ik weet het niet meer. Waar ieder levend wezen in troepen of kuddes samenleeft, groeien wij steeds verder uit elkaar. Waar mensen vroeger buren, vrienden, familie onvoorwaardelijk hielpen bij moeilijkheden, staan de zwakken er bij ons iedere dag een beetje meer alleen voor. Hebben wij nog keuzes? Mogen we nog een eigen ongezouten mening hebben? Als ik in een artikel lees, geschreven door der Günter Wallraff himself, waarin staat dat bij levenranciers van een grote, duitse warenhuisketen werknemers voor een hongerloon in mensonwaardige omstandigheden voor minder dan het minimumloon moeten werken, ben ik verontwaardigd. Doch als ik enkele dagen later een brood wil kopen en weet dat ik in desbetreffende warenhuisketen, voor hetzelfde bedrag, het viervoud aan brood heb als bij de bakker, schuif ik mijn verontwaardiging snel opzij. Boeren klagen, terecht waarschijnlijk, dat ze te weinig of zelfs geen inkomsten hebben aan hun geteelde gewassen. Wie gaat hier met het kapitaal lopen? Warenhuispersoneel werkt aan lage lonen, om de onkosten te drukken. Hightech produkten worden aan stuntprijzen aangeboden, om u te overtuigen om er langs te gaan, terwijl ze zelden of nooit voorradig zijn. De meeste artikellen die u aangeprezen worden komen uit landen waar nog in mensonwaardige omstandigheden gewerkt wordt, want de winstmarges moeten omhoog. Wat met de kwaliteit? Wij zitten nog in een bevoorrechte positie, want velen moeten moeite doen om rond te komen. Je mag dan nog een harde werker zijn, als je niet over lijken gaat, kom je er toch niet meer. It's all about the money. Ik vraag niet om een revolutie, maar hoop ooit op een mentaliteitsverandering. Straks zijn we allen autisten en kunnen we met onze gevoelens geen weg meer uit.
