Prachtige herfstdag vandaag vrijdag 30 Oktober. In plaats van productief te zijn, lees: werken om die verdomde alimentatie te kunnen betalen, lig ik languit in de zetel naar dat grote TV scherm te staren, zapper in de hand. Stiekem hoop ik dat mijn ex een controlearts op mij afstuurt om na te gaan of ik mijn 38° koorts niet in Kelvin in plaats van Celsius uitgedrukt heb.
Op nummerke 51, National Geographic HD, de zender met de meest weerkerende belerende documentaires, volg ik door de bril van dezelfde alligator, als in de vorige herhaling, een naïeve Floridees op wandel. Ik weet wat er staat te gebeuren als plots de zoveelste om-de-twintig-minuten-onderbreking toeslaat, wat moet ik in hemelsnaam met die Hollandse verzekeringspolis aanvangen? 

Deze wending dwingt mij terug richting digitaal nummerke 1.
Het is nu 15.15u, té vroeg om mij af te vragen welke soep er bovenaan in de vriezer ligt, té laat om alsnog een siësta aan te vangen. Dan toch maar nog eens een poging wagen om de zender-hiërarchie te beklimmen, nummerke per nummerke tot nummerke 51. Hoger ga ik nooit, de meeste daarvan zijn betalend en dat laat mijn ex toestand niet toe. 
Ik ben net van plan om de sprong naar nummerke 2 te maken als mijn oog op de ondertiteling valt: “Uiteindelijk stond ik voor paal” staat er wit op zwart. Mijn hersenen produceren een reuzengroot vraagteken, snel-snel de pauze toets indrukken, verdorie ik ben er al voorbij, dan maar even terugspoelen. Aangezien ik hierin een zekere handigheid heb verworven bij het vinden van de verborgen olifant achter Evi Hansen slaag ik er snel in om de bewuste scene te bevriezen. Lang leve de Mechelse digitale televisie, ik heb nu een glashelder stilstaand beeld en onderscheid haarscherp een “hij” en een “zij” in discussie op hét specifiek ogenblik dat de “hij” besluit om voor paal te gaan staan.

Scene uit een TV programma op nummerke 1: “Tatort: Inspector Lindholm”

Wat vooraf ging: geen idee.

Wat nadien gebeurde: bekijk ik later wel, ik zal het voor de zekerheid opnemen.

“Hij”: ene zekere Manfred Sandmann, veel baard op een ronde kop en professioneel actief in Gorleben’s zoutkoepel. Herr Manfred houdt ergens het midden in tussen onze eigen Groen! Bart en onze beruchte Senator-Arts, hoewel de onze toch iets minder hoogblond zijn. De zoutgrot doet bovendien een vermoeden van gemeenschappelijke interessegebieden rijzen. Ik twijfel even of ik Manfred nu verder moet vertroetelen als “de Zoutman” of “de Zandman”, uit puur nostalgie besluit ik tenslotte voor het laatste. Het verkleinwoord daarentegen zou een stap te ver gaan.

“Zij”: de hoofdrolspeelster, Inspector Charlotte Lindholm, even hoogblond als de Zandman maar dan gezegend met een overvloed, dat glooiend dreigt een eigen leven te gaan leiden doch handig onder controle wordt gehouden door haar uitgesproken strakke kaakslijnen. Waar heb ik dit nog gezien, flitst mij door het hoofd. Het antwoord is er al even snel, wie kan namelijk ontkennen dat Vlaanderen een paar Goedele’s heeft rondlopen die stuk per stuk ook strakke lijnen van diverse aard bezitten, of minstens ooit gehad hebben. In het domein van de kaken kan er echter geen twijfel bestaan dat het ons nieuwsanker-Goedele is die het met voorsprong haalt, het kan eigenlijk ook moeilijk anders, haar job stelt sowieso hoge kaaksnormen. Uit vrees voor door nijd en afgunst ingegeven verwikkelingen beslis ik wijselijk om het bij een anoniem en neutraal “Goedele” te houden.

De Ondertitelaar(ster): ik weiger de moeite te doen om uit te zoeken wie of wat hierachter schuilgaat, het is immers overduidelijk dat de Ondertitelaar(ster) van dienst onder streng toezicht staat inzake kostenbesparing, hoe kan men er anders in slagen een overduidelijk originele, auf Deutsch, uistpraak “..und am Ende habe ich da gestanden wie ein Idiot..” te reduceren tot een staande paal. Tel de lettergrepen maar gerust na.

Het intrigeert mij enorm, de Zandman die ons Goedele toesnauwt “Uiteindelijk stond ik voor paal”, wat voor een idioot is me dat nu. Mijn nieuwgierigheid wordt bovendien fel aangescherpt door het bewuste bevroren camerashot, een close-up van ons Goedele, haar ogen wijd opengesperd alsof ze een visioen krijgt, en ere wie ere toekomt, de Zandman heeft er inderdaad de kop voor.

Ik besluit tot enig historisch-wetenschappelijke onderzoek. TV uit, de zapper vliegt aan de kant, snel een extra aspirine, laptop open en ik duik het Internet in. Al snel kom ik tot een eerste belangrijke bevinding: het gaat hem hier, ondanks het perspectief geboden door de Zandman’s kop, niet om Goedele’s vermoedelijk voorwerp van visioen. Jammer maar waar, Goedele lief kind, ban deze gedachtegang of beperk het tot thuis, desnoods kan je ook trachten te solliciteren bij het 2de Kanaal van de collega’s, gebruik dan wel de referentie “late uurtjes”.

De oplossing daarentegen, zo leert mij het WorldWide Web, ligt voor het grijpen in het oude strafrecht, met “paal” wordt immers “schandpaal” bedoeld, en ja-ja Goedele ik weet ook wel dat die andere paal ook iets schandelijks over zich kan hebben, en nee-nee Goedele, ik kan en wil de feiten niet manipuleren.

Als een teek hang ik nu aan het onderwerp vastgezogen en stoot in de welbekende wiki op volgende wijsheid: “..een schandpaal is een paal waaraan iemand als strafmaatregel werd vastgebonden en te kijk werd gesteld. Het was in de eerste plaats bedoeld als een geestelijke marteling als straf, maar het stond het publiek vaak vrij de persoon die letterlijk ‘voor paal stond‘, te beschimpen of te bekogelen met rot fruit, of andere zaken...”, iets verder lees ik dat die “andere zaken” onder andere “paardenvijgen” konden zijn. Mijn onderzoek beëindig ik bij het moedgevende “..de gevaarlijkste varianten van de schandpaal waren die waarbij relatief veel lichaamsdelen van de gestrafte blootgesteld waren aan het opgejutte publiek...”, er is nog hoop Goedele.

Het wordt stilaan tijd om aan mijn soep onderzoek te beginnen, gelukkig moet ik mij ditmaal niet suf piekeren over een zinnige conclusie: de Ondertitelaar(ster) kende een gelukkige dag. De vertaling is inderdaad dusdanig dat het vanaf deze scene nog alle richtingen uitkan, hetzij de weg der paardenvijgen hetzij deze aangegeven door de Zandman’s kop. Ik zal het nooit te weten komen, de Mechelse record-knop ben ik in mijn zeven haasten vergeten indrukken.

Op weg naar de kelder bedenk ik dat het zonder economische crisis anders had kunnen aflopen, dan had de Ondertitelaarster(ster)’ verdict immers geluid “Op het einde stond ik daar als een stommeling”, en was dit hele idioot paalgedoe overbodig geweest, plus een frustratie minder ergens op een nieuwsredactie te lande. Dat laatste “staande als een paal boven water“.

Raffel

30-10-2009, 00:00 geschreven door Raffel