Raffel & Gobin gaan samen door het leven gaan als KingRoo & QueenMoose. Zij is zotter dan hij, maar zegt het vaker van hem dan hij van haar, hoewel het wellicht veeleer iets over beide zegt.
20-11-2009
Afscheid van een poes.
Toen de voordeurbel luidde, ging er door mijn lichaam een klein schokje.
Op dat eigenste kleine ogenblik lag mijn rechterhand op de computermuis, en was mijn linkerhand zachtjes de poes haar buikje aan t strelen. Ik voelde onder mijn vingers al haar ribbetjes en besefte toen nog maar eens hoe mager ze geworden was de laatste week.
In versnelt tempo haastte ik me recht, liet de kat los, en liep richting parlofoon. Een zachte stem, kondigde aan dat het de dierenarts was.
Met kloppend hart stond ik te wachten in het gat van de voordeur, op de man of liever gezegd de vrouw met de zeis, die de poes naar alle waarschijnlijkheid zou wegsturen naar, de voor haar eeuwige jachtvelden.
De poes die nietsvermoedend kwam aanslenteren, leek ineens een toch een beetje op haar hoede, toen ze die vreemde dame, mét al die vreemde geuren zag en rook. Toch, haar nieuwsgierigheid niet bedwingend kunnend, kwam ze héél erg langzaam dichterbij, haar noodlot onafwendbaar tegemoet tredend.
Om de poes niet te veel te alarmeren, probeerde ik me rustig te houden, want ondertussen was ze al danig in paniek geraakt, door de vreemde handen die haar vasthielden, die onderzoekend aan haar buikje voelden. Handen die ze op haar lichaampje niet gewoon was te voelen, handen die haar niet liefkozend streelden, die niet zachtjes over haar kopje aaiden, maar vingers die zich zacht, in haar pels boorden, en toch kordaat haar buikje aftastten. Het buikje dat ik elke avond als ik thuiskwam streelde, en waar ze intens van genoot, van die speciale aandacht, van de aanraking.
Het verdict viel ..poes had zeker een gezwel in haar buikje, waardoor ze niet meer fatsoenlijk kon eten. Geen enkele hoop meer.
Mijn definitieve beslissing werd gevraagd: leven of dood. Eigenlijk was deze beslissing niet zo moeilijk, want ik had het antwoord al verscheidene dagen achtereen gerepeteerd in mijn hoofd. Maar niets is zo moeilijk om het hardop te moeten uitspreken, te moeten oordelen over leven en dood.
Mijn mooie, grijze oude poes we legden ze met zachte dwang neer op haar zijde. Ze ging met tegenzin liggen. Verzwakt als ze was bood ze niet al te veel weerstand, maar ik voelde onder mijn handen haar warme hartje kloppen van de angst. Ik probeerde ondertussen met zachte stem en zacht strelende handen haar angsten een beetje weg te nemen. Maar aan de spanning van haar kleine lijfje wist ik dat het niet zo heel veel effect had. Sussende woorden, een laatste blik in haar mooie gele ogen, waar nu paniek in te lezen stond. Ik had liever gezegd, waar een begrijpende blik in te lezen stond, maar het was pure paniek.
Ze kreeg haar eerste spuitje. Hiervan zou ze in een diepe slaap vallen. Ik wilde dat het sneller ging. 10 minuutjes wachten tot ze in diepe slaap was .10 minuutjes strelen, zachtjes praten, in de hoop dat het beestje ergens zou begrijpen dat het voor haar het beste is. Dat ze anders een lange lijdensweg zou doorlopen. Wat zijn nu 10 minuten? Niets, ze zijn anders zo direct voorbij, maar de seconden dat haar leven zou stoppen kwamen razendsnel dichterbij.
De andere spuit lag klaar, een spuitje zo klein, maar eentje die binnen een paar seconden in dat slapende lichaampje zou verdwijnen en al het leven met één prik uit het zachte harige beestje zou nemen.
De spuit werd gegeven, ik er kon onmogelijk naar kijken. De allerlaatste hartkloppingen, stilvallen levenloos.
Toen de dierenarts buitenging, keek ik, met een dikke krop in mijn keel, schuin naar beneden achter me ..om te kijken of de poes niet mee naar buiten glipte, haar vrijheid tegemoet tredend.
Tiraxibar Mafia Isle. verslag door uw reporter ter plaatse.
Regionale Aboriginals waren vorige week getuige van een voor
dit godvergeten eiland merkwaardig tafereel. Sukhraj, Yassine en Kunwar waren na de vorige
kilometer slenteren net van plan om een zoveelste welverdiende pauze te nemen tot plotseling hun wereld dreigde te veranderden.
Als verlamd liet Yassine, een 54-jarige herontdekte
moeder haar overjaarse poes Plantin , ooitgenoemd naar een plaatselijke oorlogsveteraan,
vallen. De poes, sowieso al slecht te been en te darm, gilde als een leeuw en deed
een moeizame doch vergeefse poging om weg te geraken.
Vermoedelijk moest deze scene, dat het plaatselijke trio vanaf dan van nabij
meemaakte een geheime bedoening blijven, maar dit veranderde toen een kwasi-volgroeide
kangoeroe zich luidruchtig door het nabije struikgewas wurmde. De prachtige Kangoeroe,
achternagezeten door een buitensporig formaat van een Eland, was overduidelijk gewond-gekwetst
en vertrappelde, bewust of ongewild hierover gaf de autopsie geen uitsluitsel,
tijdens deze stormloop de poes Plantin.
Gelukkig, en ondanks de paniek merkte de Kangoeroe de
onverwachte toeschouwers tijdig op, gooide in een reflex zijn poten voorwaarts en
kwam, diepe sporen in het zand nalatend, net voor de neus van Sukhraj, dorpskapper van beroep, tot stilstand.
Deze abrupte stop had echter desastreuze gevolgen. Het Eland,
net geïmmigreerd, was haar zonnebril vergeten opzetten en merkte hierdoor, verblind
door de zon, de veranderde situatie slechts laattijdig op. Zij duikelde in
volle vaart over de Kangoeroes stijf uitgestrekte staart pardoes met haar
natte neus het zand in. Zij had al heel haar leven gesakkerd dat ze niet als
stier geboren was, maar nu prees zij zichzelf hiervoor gelukkig. Omgekeerd
geplant op een gewei, de balzak hulpeloos langszij bungelend, zou die Kangoeroe
nog meer afschrikken. Uiteindelijk had hij haar maar verkeerd begrepen en het
laatste wat ze wou was dat haar favoriet middagmaal in duigen zou vallen.
De gemoederen kwamen geleidelijk tot bedaren. Terwijl het
Eland trachtte het zand van haar neus te wrijven, raapte Yassine haar poes op
en droeg zij haar Plantin plechtig
over aan Kunwar, die haar formeel beloofde de poes te zullen gebruiken in naam van de
wetenschap. Yassine zwoer bij zichzelf om nooit nog een poes te houden tenzij er
subsidies mee gemoeid zouden zijn. Haar echtgenoot had haar al immers meermaals
gewaarschuwd dat zijn wekelijkse verplichte tochten naar Mali, waar de garnalen
goedkoper waren, hem dik het strot uitkwamen.
Ik ben KingRoo..
zei de Kangoeroe en .. deze hier ,
wijzend naar haar opnieuw natter wordende neus, .. is
QueenMoose, waarna hij er schuw aan toevoegde , en zij draagt de broek . Het
trio antwoordde in koor Aangenaam,
Kunwar vond het gepast om eraan toe te voegen ..en!, bedankt voor Uw bijdrage aan de pathologie.
QueenMoose legde uit dat het hele gebeuren eigenlijk berustte
op een misverstand. Toen ze KingRoo bevolen had om Bearnaisesaus te maken, was
zij tijdens het meehelpen van de voorbereiding ervan verward geweest en had ze
eigenlijk de ingrediënten van Tartaresaus in haar hoofd. Gevolg: in plaats van Dragon
had ze Augurken fijngesneden, wat KingRoo maar matig kon appreciëren. Om het
goed te maken had ze toen aangedrongen om hem te bedienen, dat had ze nog van de
Italiaanse kookles Servire lUomo. Raar maar waar, zij maakte zich de bedenking dat dat buiten
Antwerpen niet kon, maar ook hier in Zanzibar doolt
een Murphy rond, want toen de intussen kokende saus op haar natte neus spatte, had ze ongewild een kauwbeweging
gemaakt.
