Het zijn al twee bewogen weken geweest in psoriasisland. Na jaren uitstellen is er het toch moeten van komen: ik, bleekscheet eerste klasse, ben gestart met lichttherapie. De zalven hebben de strijd verloren. Ik ben stevig ziek geweest en de meeste psoriasisslachtoffers weten dat je lichaam dan niet alleen de gevaarlijke binnendringers aanvalt. De letsels trekken in Romeinse galioenen over mijn armen, buik en rug, richting benen. En zo is bijna gans mijn lichaam veroverd. En mijn grootste angst dreigt ook waarheid te worden: mijn gezicht vertoont ook al enkele vlekken. Alleen mijn handen en voeten worden nog gespaard. Ik wil een dappere Galiër zijn, maar heb helaas geen toverdrankje dat me daarbij helpt. De lichttherapie kan een tijdelijk wonder worden, maar ik wacht sceptisch af.
Ik heb in samenspraak met mijn dermatoloog gekozen voor een UVB-behandeling. Het voordeel daarbij is dat je geen pillen moet slikken en dat de stralen minder diep in je huid doordringen en minder schade aanrichten. Ik heb huidtype 1 en heb mijn vel bijna altijd beschermd tegen de schadelijke invloeden van de zon. Een zonnebank heb ik ook nog niet van dichtbij gezien. En dan moet ik me ineens drie maal per week blootstellen aan 360° graden fluoriscerende lampen. Ik vind het ook vreselijk om volledig naakt voor een vreemde man te staan. Maar ik moet gewoon mijn schaamte overwinnen. Ik word omsloten door een zee van licht begeleid door een orkest van bij-achtig gezoem. Een twintigtal seconden later kondigt een belgeluid het einde aan. Die 'tuut, tuut, tuut' doet me automatisch denken aan het geluid dat een microgolf maakt als een gerecht is opgewarmd. 'Tuut, tuut, tuut', één portie kanker, op smaak gebracht met huidveroudering. De volgende asjeblieft.
Enkele uren na de eerste sessie krijg ik rode plekken in mijn gezicht. Het 'schaamrood' zit niet alleen op mijn wangen maar ook boven mijn wenkbrauwen. Ik probeer ze te verstoppen, maar ik heb nooit uitgeblonken in camouflagetechnieken. Ik blijf maar de spiegel uitdagen om me een ander beeld te geven. Maar natuurlijk wil hij niet meewerken. Ik durf bijna niet meer buiten te komen. Maar ja, ik kan mijn kindjes toch niet aan school laten wachten? Ik zet een modieus petje op mijn hoofd er trek het zoveel mogelijk naar beneden, zodat mijn wenkbrauwen nauwelijks zichtbaar zijn. Verdorie, ik ben aan die therapie begonnen om de symptonen te onderdrukken en niet om nog een grotere freak te worden! What's next? Straks groeien er nog antennes uit mijn hoofd! Tegen het einde van de week wijken de rode plekken. Grote opluchting
Vandaag ben ik voor de zesde keer bestraald. Ik lijk een volleerde UVB'er. Maar ja, voor de eerste keer ben ik echt verbrand. Ik heb het gevoel alsof ik een hele dag op het strand heb liggen zonnekloppen. De dermatoloog zal de dosis moeten verlagen. Ik hoop dat ik de therapie zal mogen verderzetten. Ik ben eraan begonnen en wil er niet mee stoppen. Ik had het kunnen weten dat mijn vel ging protesteren. Ik hoor mijn huid al denken: 'Waar is die meid in hemelsnaam mee bezig? Me zo blootstellen aan licht terwijl ik enkel hou van donkere hoekjes. Ik zal me eens goed kwaad maken.' Snik, de therapie ging nu juist de goede richting uit. Mijn huid 'ziet' er nog abnormaal uit, maar 'voelt' alweer aan als een gewone huid. Als een blinde me nu zou aanraken zou hij niets van mijn ziekte merken...
