Zelfs al word je opgesloten in een donkere cel geboteneerd met wetenschappelijke feiten, toch zal je op de toppen van je tenen staan, reikend naar dat ene kleine raampje. De druppels licht die binnensijpelen zal je drinken met volle overgave, in de hoop dat ze alle nare dingen van je zullen afspoelen. Je wil ontsnappen, maar elke sleutel lijkt net niet het slot te openen. Je wil je lot ontkennen, maar de spiegel rukt je telkens weer naar de realiteit.
Vandaag ben ik voor de tweede keer in mijn leven veroordeeld tot levenslang. Het verdict proeft al iets minder bitter dan de eerste keer, maar ik zal toch nooit aan de smaak kunnen wennen. Zoals de titel van mijn blog al uitgesproken suggereert, heb ik psoriasis. Het is een woord dat ik amper over mijn lippen krijg. Het klinkt vies, stigmatiserend. En ja, ik moet natuurlijk weer speciaal doen, typisch ik. Ik stel me niet tevreden met de vulgaris-vorm. Oh nee, ik behoor niet tot de doorsnee. Ik kan op zijn minst zeggen dat ik uniek ben. Maar ik had mijn uniciteit toch wel liever op een andere wijze tot uiting zien komen!
Wegens verhuis ben ik van dermatoloog moeten wisselen. Vreselijk om je aan een vreemde bloot te moeten geven. Ik voelde me als een kind die zijn beschermdekentje moet afgeven. Mijn kleren beschermen me niet enkel tegen klimatologische invloeden, maar behoeden me ook voor starende blikken. Ze verhullen 'de freak of nature'. Net als de eerste dermatoloog heeft hij een bioptie van mijn huid genomen, want hij twijfelde. Mijn vorm is zo zeldzaam dat mijn huidige dermatoloog er zelfs geen naam op plakt. En als persoon wil je toch weten welk beest je precies heeft gebeten. Hij kan wel zeggen dat het a-typisch is. Maar ja, dat had ik ondertussen ook al lang door. Ik heb duizenden foto's gezien, met een stijgend medelijden voor de getroffen personen. Het is niet eerlijk. Geen enkele ziekte is eerlijk. Duizenden mensen krijgen dagelijks een 'oneerlijke' diagnose te verwerken. Het hoort nu eenmaal bij het mens-zijn. We zijn veroordeeld te leven in een eindig lichaam met vele gebreken. Dus zeg ik nog maar eens boos op mezelf: deal with it!
