Ik verwijt mezelf dat ik in de periode voor mijn ziekte niet meer heb genoten van mijn normale, zachte huid. Maar ja, ik focusde me op andere dingen. Wanneer ik als tienermeisje een puist had, dan vond ik dat al vreselijk. Als zo een oneffenheid uitgerekend op een zaterdag de kop opstak, dan was dat voor mij een regelrechte ramp. Mijn uitgangsavond verkorven! Hoe oppervlakkig, denk ik nu.
Ik maakte me ook zorgen om andere zichtbare lichaamsdelen: kleine borsten, grote neus, dikke kuiten en als ik goed keek: ook niet zo een mooie oren. Dat is nu het rare aan de hedendaagse (rotverwende) Westerse mens: we zijn nooit tevreden over ons lichaam. We staren ons blind op de perfecte schijn die de media op ons afstuurt. Zelfs de foto's van supermooie mensen worden virtueel bijgewerkt, zodat we een onbereikbaar streven krijgen gepresenteerd. En ja, er zijn genoeg mensen die er hun zakken mee vullen. Big bussiness! We spuiten ons gezicht vol met Botox, peelen het chemisch en brengen permanente make-up aan. We vullen bepaalde lichaamsdelen, terwijl andere worden leeggezogen. We laten onze vagina's liften, onze aars bleken en implanteren ons achterwerk. En nog zijn we niet tevreden. Er zal altijd wel iemand mooier zijn dan jezelf. Sneeuwwitje bestaat immers enkel in sprookjes.
Als je geconfronteerd wordt met een ziekte die je lichaam monsterlijk verminkt, relativeer je al je andere tekortkomingen. Je wil gewoon normaal zijn. Je wil sporten zonder je te moeten vermommen, je wil zwemmen zoals ieder ander, je wil in de zomer een luchtig kleedje dragen. Dingen die zoveel mensen als vanzelfsprekend beschouwen.
Psoriasis veroorzaakt een schizofreen lichaamsbeeld. Soms eens de schone, maar meestal het beest. Als een 'symptomatische' behandeling aanslaat, ben je in de zevende hemel. Je bent bevrijd van de wurgende rolkragen en lange mouwen. Euforie. Maar die periode duurt meestal niet lang. Voor je het weet staan er honderden speldeprikjes klaar om uit te groeien tot grote gedrochten. En dan moet je weer je dwangbuis aantrekken, want je kan niet anders. Je wil de schijn ophouden dat je 'normaal' bent.
15-04-2008 om 16:58
geschreven door freakofnature
14-04-2008
2 keer levenslang
Zelfs al word je opgesloten in een donkere cel geboteneerd met wetenschappelijke feiten, toch zal je op de toppen van je tenen staan, reikend naar dat ene kleine raampje. De druppels licht die binnensijpelen zal je drinken met volle overgave, in de hoop dat ze alle nare dingen van je zullen afspoelen. Je wil ontsnappen, maar elke sleutel lijkt net niet het slot te openen. Je wil je lot ontkennen, maar de spiegel rukt je telkens weer naar de realiteit.
Vandaag ben ik voor de tweede keer in mijn leven veroordeeld tot levenslang. Het verdict proeft al iets minder bitter dan de eerste keer, maar ik zal toch nooit aan de smaak kunnen wennen. Zoals de titel van mijn blog al uitgesproken suggereert, heb ik psoriasis. Het is een woord dat ik amper over mijn lippen krijg. Het klinkt vies, stigmatiserend. En ja, ik moet natuurlijk weer speciaal doen, typisch ik. Ik stel me niet tevreden met de vulgaris-vorm. Oh nee, ik behoor niet tot de doorsnee. Ik kan op zijn minst zeggen dat ik uniek ben. Maar ik had mijn uniciteit toch wel liever op een andere wijze tot uiting zien komen!
Wegens verhuis ben ik van dermatoloog moeten wisselen. Vreselijk om je aan een vreemde bloot te moeten geven. Ik voelde me als een kind die zijn beschermdekentje moet afgeven. Mijn kleren beschermen me niet enkel tegen klimatologische invloeden, maar behoeden me ook voor starende blikken. Ze verhullen 'de freak of nature'. Net als de eerste dermatoloog heeft hij een bioptie van mijn huid genomen, want hij twijfelde. Mijn vorm is zo zeldzaam dat mijn huidige dermatoloog er zelfs geen naam op plakt. En als persoon wil je toch weten welk beest je precies heeft gebeten. Hij kan wel zeggen dat het a-typisch is. Maar ja, dat had ik ondertussen ook al lang door. Ik heb duizenden foto's gezien, met een stijgend medelijden voor de getroffen personen. Het is niet eerlijk. Geen enkele ziekte is eerlijk. Duizenden mensen krijgen dagelijks een 'oneerlijke' diagnose te verwerken. Het hoort nu eenmaal bij het mens-zijn. We zijn veroordeeld te leven in een eindig lichaam met vele gebreken. Dus zeg ik nog maar eens boos op mezelf: deal with it!
