Kotsmisselijk. Ik word ziek van u te missen. Maar toch mag et verleden niet mijn toekomst gaan beslissen. Het is enkel wat het was. Wij. Nu is het enkel jij en ik, ik alleen, jij samen. Amen, punt uit. Einde van de rit. Laat me, ik wordt ooit wel weer rustig vind gerust mijn evenwicht.
Maar op dit ogenblik, is elke blik in je ogen. Een messteek vol vragen, waarom heb ik toch gelogen.
Geloof mij, ik verdien echt geen respect. Maar wat gij hier nu doet is toch ook niet echt perfect.
Ge doet opgewekt, glimlach opengestrekt, maar vanbinnen, weet ge goed genoeg, is er iets defect.
En da ga ni weggaan, als ge mooi blijft geloven, in een bestaan, van een blinde en een dove.
Ge wilt me ni meer horen, en ni meer naar me luisteren Ik ben misschien verloren, maar gij bent aan 't verduisteren.
Aan 't fluisteren mè mensen, die ge vroeger ni eens afkon. Ge zei da ge me haatte, ik had nooit gedacht dat da kan.
Man toch, probeer toch te snappen wat ik zeggen wil. U ni bij me hebben, is een regelrechte foltering.
Eén ding weet ik zeker, ik wil dat ge gelukkig wordt. Maar et gaat ni lukken, als ge'r u zomaar in stort.
Ge schuift de dingen op, kropt ze op en fockt ze op. Maar lost ge ze echt op, door plots anders te leven?
Dit heeft echt geen zin, want het leven duurt ni even.
Dagen, maanden jaren en misschien nog vele langer. Is da wa g'er in ziet, of maakt die zin u enkel banger?
Ik laat het hierbij, Ik val u ni meer langer lastig.
Maar als ge te snel wilt vliegen, kunde wel is lastig vallen.
