Life your dream Volg hier mijn (lange) weg met vallen en opstaan naar mijn grote droom...
28-04-2015
Dinsdag 28 april 2015
De vele trainingen beginnen in mijn kleren te kruipen, ik begin écht vermoeid te raken, niet enkel mijn spieren die pijnlijk gespannen aanvoelen maar mijn ganse lijf verlangt naar rust, ik vrees dat ik misschien donderdag niet zal halen als rustdag, en dat zou spijtig zijn want ik wil doodgraag mijn zumba blijven doen vandaag en morgen maar als het niet meer gaat dan gaat het niet meer. Ik begin ook lichte keelpijn te krijgen dat is ook een signaal dat mijn lichaam er eventjes doorzit.
Nog een leuke meevaller dit jaar is dat ik thuis ben op 18 oktober, en dan kan ik de trail meelopen in Brugge, mijn eerste trail en dan nog in mijn lievelingsstad, nu de inschrijvingsdatum in de gaten houden...
En ondertussen nog wat verder gelezen en gezocht over hoe ik het best train voor de marathon en op het eerste zicht ben ik wel goed bezig zoals ik nu bezig ben en dat is toch al iets.
Deze middag bij het boodschappen doen kreeg ik wel enorm veel zin in een donut, verdorie het was lastig om er enkel één te kopen voor de rest van de gezinsleden en voor mezelf niet, maar het is mij toch gelukt, als ik terug denk van hoe slecht ik loop door suiker word de keuze om het niet te kopen al een pak gemakkelijker.
Ik wenste dat ik mijn gezinsleden wat meer kon aanzetten tot gezonder leven, maar helaas, ik vrees dat het huis vol zal blijven liggen met zoete verleidingen en hindernissen en dat ik dubbel zo sterk zal moeten zijn en worden. En zeker nu, een dik uur voor etenstijd en mijn maag die begint te reclameren ondanks dat ik toch een drieuurtje gegeten heb in de vorm van een peer,... En een stuk stevia chocolade... Maar het is blijkbaar niet genoeg, en dat maakt het lastig om niet vlug iets anders te nemen om de honger te stillen.
Maar we halen we het wel... Zonder suiker of andere onnozeligheden.
Vorige nacht was niet echt een goede nacht, veel wakker geworden en niet echt veel diep geslapen, wel akelig gedroomd en van één droom ben ik toch plotseling wakker geschrokken al herinner ik mij totaal niet meer over wat het ging...
Deze morgen na het ontbijt vlug op mijn fiets gesprongen en een paar krantenwinkels afgereden, want ik wist dat het niet simpel zou worden om een gazet van Antwerpen te vinden in een regio waar niemand amper geïnteresseerd is in nieuws van Antwerpen, maar in de vierde krantenwinkel vond ik gelukkig wat ik zocht, en meteen gekeken naar mijn tijd van de ten miles en het was zoals ik hoopte dat het was. Ik was heel erg blij, en tevens toch wel wat teleurgesteld in mezelf dat ik niet beter getraind had en gewoon maar wat opgelopen heb daarom dat ik vanaf nu meer doelgericht ga trainen zodat ik echt vooruitgang boek, zodat ik volgend jaar op de ten miles nog eens een grote sprong naar voren kan maken. 5 minuten moet ik er nog afkrijgen, zoiets is haalbaar.
Dan deze middag toch nog eens 5 km gelopen, er zat wel een windje maar het geeft mij niet echt kunnen tegenhouden, ik had ook een mooie snelheid en het ziet ernaaruit dat ik voortaan altijd in de 9 km zal blijven lopen en niet meer zal afzwakken naar lager.
En dan deze avond nog een uurtje zumba gedaan, wat best wel heavy was, mijn spieren in mijn benen zeurden dat het geen naam had, mijn lichaam zei 'stop'. En nu zit ik hier uitgeput in de zetel, direct nog de wasmachine uithalen en daarna rechtstreeks mijn bedje in en morgen er vroeg uit. Eerst naar de fitness voor een 2 tal uurtjes; op het programma krachttraining en lichte cardio als opwarming maar zeker geen lopen! En morgenavond terug naar mijn zumbaclub voorafgaand van een half uurtje core. Het word weer een zwaar trainingsdagje.
Woensdag zou ik dan graag s'morgens heuveltraining gaan doen en s'avonds zumba, en donderdag buiten mijn crossfitoefeningen word het een hersteldagje om dan vrijdagmorgen intervaltraining te gaan doen. Zaterdag enkel zumba en zondag een duurloop met erna een uurtje dansen.
Een korte werkweek maar een intensieve sportweek, zo heb ik het graag.
Mijn eerste keer alleen op een loopwedstrijd dat ik op de plaats zelf moest wachten tot het uiteindelijk mijn beurt was... In de regen. Allereerst op zoek naar de bagagebewaarplaats en tot mijn grote verwondering ook een kleedruimte gevonden waar je op je gemak kon zitten en wachten tot het tijd was. Mij zeker 3 x verkleed omdat ik maar bleef twijfelen; ga ik lopen met een waterdichte jas? Ga ik lopen in mijn truitje met lange mouwen? Of ga ik gaan lopen in min shirtje zonder mouwen? De laatste optie werd al snel afgevinkt, ook al waren er heel veel die wel in shirtjes liepen, maar ik zag dat compleet niet zitten, ik had het echt koud. Dan maar besloten om in mijn waterdichte jas te lopen maar uiteindelijk toch voor het shirt met lange mouwen gegaan en het was de juiste keuze... Gelukkig.
Bij de start, geen paniek, de mindfulness hielp hier dus echt, ik had meteen al een goede snelheid, al vreesde ik toch eventjes dat ik te enthousiast was in mijn lopen en dat ik de rekening nog zou gepresenteerd krijgen naarmate de kilometertjes opklommen, maar integendeel, ik bleef evenveel energie hebben en reserve overhouden want de laatste tunnel was ook twee keer niks en ik had nog de kracht om de laatste kilometer een tandje bij te steken en aan 10km/u te finishen. Ik was echt wel tevreden van mezelf. Ik ben dan ook nieuwsgierig om mijn échte tijd te weten, ik hoop en vermoed dat ik rond de 1u41 zal zitten. De tijd die ik in mijn hoofd had.
Binnen twee weken de volgende loopwedstrijd, ik hoop te finishen op een tijd van 1u35 al droom ik stiekem wel van 1u33... We zullen zien, want dan loop ik niet alleen.
Gisteren vroeger in mijn bedje kruipen geeft mij deugd gedaan al voelt mijn lichaam nog lichtjes vermoeid aan, maar om 8u was ik écht wakker en voelde ik dat ik totaal niet meer in slaap zou kunnen raken. Mijn hartslag was laag maar nu ik eventjes wakker ben stroomt hij precies wat 'energieker' door mijn lijf, precies of mijn adrenaline al door mijn aders stroomt. Mijn benen hebben alvast zin om te lopen, ze voelen momenteel heel energiek aan of het ook daadwerkelijk zo zal zijn dat zullen we deze namiddag weten want ze hebben mij al meermaals verrast, zowel in de positieve als de negatieve zin.
Enkel de vraag van hoe gaan we ons kleden vandaag? Als ik naar buiten kijk heb ik precies het idee dat het hem aan het klaarmaken is om vanmiddag eens een goed buitje te gaan doen... ik denk dat ik op safe zal spelen en zal lopen met mijn windstopper met daaronder enkel een t-shirtje zonder mouwen aan, al had ik liever gelopen met mijn truitje met lange mouwen... Maar dat is niet waterdicht natuurlijk... En hoe belachelijk het ook mag lijken, ditmaal loop ik met mijn watergordeltje, tevens dienstdoend als iphonehoesje/krachtvoerhoesje/zakdoekhoesje/geldhoesje. Misschien geeft het mij een meer 'zen' gevoel, het gevoel dat ik toch iets bij heb in geval van nood. Drinken tijdens het lopen probeer ik zelden te doen, laat staan dat ik zou stoppen om te drinken aan bevoorradingspunten, maar na de run kan water wel deugd doen en ik herinner mij dat ze aan de finish meestal energydrankjes in je handen stoppen, totaal mijn ding niet. Al heb ik nog een vraag; eet ik nog iets kleins net voor de run of niet? Ik zal al gegeten hebben rond half 12... Misschien moet ik dan mijn portie nootjes binnenwerken en na de run gewoon 2 sneetjes peperkoek zodat mijn lichaam terug iets van energie binnen krijgt?
Hopelijk kan ik deze avond een positiever verslag opzetten dan vorig jaar toen ik de hel gelopen had... Kan bijna niet anders dan dat ik nu voor een geslaagde run ga gaan. En ja ik ben nieuwsgierig naar mijn tijd. Ik heb nog geen strategie in mijn hoofd maar het zou mooi zijn moest ik hem volledig kunnen lopen aan 9 km/u. (al zit ik stiekem toch wel voor de meeste stukken met 9,5km/u in mijn hoofd)
Ik moet gewoon bewust lopen de eerste 8 km opbouwen om dan de laatste 7 km te gaan versnellen en dan de laatste km in de tunnel alles te geven zodat ik de tunnel uitloop en niet uitwandel. Ik moet eindigen tussen 1u41 en 1u49, hier bestaat er geen discussie over. Een hoger tijd is onbespreekbaar.
Hoe minder suiker ik eet hoe harder de naweëen zijn als ik al eens een suikerdagje heb gehad, zo ook vandaag, de hoofdpijn is nog steeds mijn metgezel, ook het flauwer lopen. Ergens ben ik heel blij dat ik mij verdorie zo ellendig voel, ik kan mij eigenlijk niet mottig genoeg voelen, zo ga ik de volgende keer misschien 2 x nadenken voor ik nog eens toegeef aan iets dat niet echt goed is voor mij. Want ik moet zeggen dat het echt wel helpt, ik merk het aan mezelf op de momenten dat ik suikervrij leef ik toch echt wel een blokkade heb die ervoor zorgt dat ik niet snel terug naar suiker ga grijpen, en die blokkade word alsmaar groter.
De zumba deze morgen was niet echt een topper, mijn lijf had het zwaar door de slechte nacht die ik gehad heb: te laat in mijn bed, te vroeg wakker... Een dodelijke combinatie. Ik was dan ook weeral heel blij toen het uurtje om was en moet zelfs toegeven dat ik vroeger uit de les gelopen ben, het laatste liedje heb ik zelfs niet meer meegedanst, mijn hoofd was vlug tevreden met het excuus 'ik moet echt op tijd hier buiten zijn want ik wil nog iets eten nadat ik gedoucht ben en voor ik hier vertrek.'
En dan de uitdaging; het samen met onze bende samen naar de opendeurdag gaan en eerst samen gaan eten daar; gegarandeerd dat er frieten op het menu gingen staan en ja hoor, er stonden dus frieten met stoofvlees of een frikandel op het programma, al dan niet met een dessert erbij... En ik was best wel fier op mezelf dat ik het aan mezelf zag voorbij gaan zonder dat ik er echt zin in had. (al zou het mij wellicht wel gesmaakt hebben moest ik het voor mij gekregen hebben want het zag er best wel lekker uit voor een school te zijn)
En erna een rondleiding, wat bij de eerste infoavond een megasaaie en droge boel was waar ik bijna stierf van verveling was het nu best wel gezellig, wellicht omdat er activiteit was en omdat we met een bende waren, de serieuze momenten van uitleg wisselden elkaar op tijd en stond af met een grapje of een minder serieus iets. Hopelijk word elke opendeurdag zo, en de kans is vrij groot dat we in de toekomst meermaals met onze bende naar daar gaan gaan want mijn vriendin is er bijna 100% zeker van dat ze haar zoon zal versteken naar daar.
Morgen opendeurdag in de nieuwe school voor mijn dochter, waar ik niet bij kan zijn, aan één kant spijtig aan de andere kant wil ik niet beginnen twijfelen of het al dan niet een goede keuze is/zal zijn.
Deze morgen tijdens de zumba betrapte ik mezelf erop dat ik wellicht gans mijn leven uitdagingen zal blijven zoeken op sportvlak, ik heb ergens iets van 'na de marathon van NY stopt het', maar ik voel dat het daar niet zal stoppen want iets in mijn hoofd is aan het spelen met iets, misschien moet ik mij binnen x aantal tijd meer beginnen verdiepen in trails en ooit eens een trial meedoen in Schotland ofzo... Maar dit ga ik wel proberen doen in clubverband. Maar wanneer, hoe en waar... Dat is voor later. Maar het is wel iets dat mij aanspreekt. Net zoals mijn fiets die ik graag voor mijn 40 ste in huis wil hebben, al ben ik er nog altijd niet aan uit waar mijn hart nu eigenlijk ligt; ligt het nu bij het lopen of bij het fietsen? De tijd zal het hopelijk uitwijzen...
Er zijn zo van die momenten dat je echt boos bent op jezelf, dat je eigenlijk jezelf wel kan wurgen omdat je het wéér gedaan hebt. Wel, we zitten weer in zo'n fase, laat ons zeggen dat april een vrij stresserende maand te noemen was op het werk; een nieuw iemand opleiden waar het iets minder vlot bij ging dan bij voorgaande exemplaren, extra ellende op de baan waardoor ik heel vele keren dubbel zo lang er over deed om op mijn werk te raken, dan nog andere stressfactoren die erbij gekomen waren... Die dingen zorgden ervoor dat ik mijn heil ging zoeken in voeding die niet altijd te catalogeren valt onder 'verstandige keuze'. Ze zijn lekker en had ik het karakter om ervanaf te blijven; ja. Maar ik heb altijd over de blokkade gesprongen die mij tegenhield omdat het 'kon'.
Zo ook gisteren toen ik voor de zoveelste keer deze week in een file zat, toen ik voor de zoveelste keer in de stress zat van 'ga ik mijn oudste wel op tijd op school krijgen?' Ga ik straks wel op tijd in Antwerpen raken voor dat nummer? Ga ik daarna terug op tijd terug raken? Wel deze stress zorgde ervoor dat ik een ommetje deed voorbij de bakker en mij eens verwende met een taartje waarbij ik als pitstop naar huis gereden ben, zo'n taartje (eigenlijk waren het er 2; een tom pouce en een eclair) opgegeten heb, mij eventjes in de zetel gelegd heb als 'zen' moment, en ik heb ervan genoten. En heb ik er spijt van? Nee. Geeft mijn weegschaal er spijt van? Nee.
Moet toegeven dat ik gisteren wel meerdere zoetmomenten gekend heb... Maar de prijs ervoor betaal ik natuurlijk want vandaag sta ik op met een 'suikerkater' wat zich manifesteert in hoofdpijn natuurlijk, dat worden 2 daagjes afzien... Ja, de dag van ten miles waarschijnlijk meegerekend voor ik terug de oude ben, maar ik kan moeilijk beginnen suiker te eten om het terug onder controle te krijgen.
De moeilijke gezonde momenten zijn de 'sociale momenten' dat je samenkomt met anderen en er eten bij te pas komt en dat dat eten meestal niet te catalogeren valt onder gezond, kan je dan de seut zijn om zelf je rantsoen naar boven te halen en zeggen 'sorry maar ik heb mezelf voorzien'. Ik weet nog niet hoe ik dat ga aanpakken... En er net voor eten zal moeilijk gaan door tijdsgebrek... Ik ga er nog eens goed over nadenken, maar gefrituurd eten is onbespreekbaar een dag voor de wedstrijd.
Deze morgen was de eerste dag dat je de borstnummers kon gaan afhalen voor de ten miles in Antwerpen, dit jaar een feesteditie want het is al de 30 ste keer dat de ten miles gelopen word, voor mij zal het de 2 de keer zijn dat ik deel neem eraan. Mijn eerste keer was geen memorabele herinnering, integendeel, het was mijn eerste officiële loopwedstrijd en door shin splints kon ik helaas niet trainen met de intensiteit die ervoor nodig was om een perfecte loop te hebben, ik mocht eigenlijk totaal niet meelopen, maar 2 weken voor de datum kon ik mezelf niet meer houden en ben ik er gewoon ingevlogen en ben ik langzaamaan beginnen trainen, het was eigenlijk een onmogelijke kaart om op zo'n korte termijn genoeg conditie op te bouwen om de loop goed uit te lopen, en de loop werd dan ook een echte hel, ik heb hem uitgelopen maar toen ik over de finishlijn stapte was ik fysiek en voornamelijk mentaal volledig kapot, toen ik over de lijn stapte; want voor lopen had ik de kracht niet meer, had ik zin om te beginnen huilen, ik werd gewoon overmand door emoties. Iets wat typisch is bij zware inspanningen dat je jezelf gewoon tegenkomt. Ik was ook teleurgesteld in mezelf, ik was niet tevreden over mijn loop en toen ik de personen passeerde die de medailles uitdeelden ben ik er ook straal voorbij gelopen, ik moest er geen hebben want ik was niet tevreden over mijn loopprestatie, ik had het slecht gedaan; gefinisht met een tijd van net geen 2 uur...
Maar achteraf gezien was het eigenlijk zo slecht nog niet, 16 km uitlopen met zo weinig training was best wel goed. In oktober heb ik dan dwars door Hasselt gelopen, dat was ietsjes beter, daar ben ik gefinisht met een tijd van 1u38, daar had ik toch een iets tevredener gevoel al was mijn vooropgestelde tijd toch 1u36 geweest.... Maar ik vrees dat ik nooit tevreden zal zijn met mezelf, ik ben streng op mezelf. Ik wil dan geen wedstrijd winnen, ik ben wel iemand die voor zichzelf toch het onderste uit de kan wil halen tot zo ver wat natuurlijk haalbaar is voor mezelf.
Zo ook voor de ten miles, ik heb totaal geen idee in welke tijd ik ga hem nu ga kunnen finishen, stiekem droom ik van 1u41 al zegt een stemmetje in mij dat het meer rond 1u43 zal liggen... Ik zit met die tunnel op het einde, en heb net iets te weinig heuveltraining en intervaltraining gedaan (dat laatste zelfs geen enkele keer) dus daarin scoor ik zwakker. Wat ik dan wel in mijn voordeel zal hebben zal het weer zijn, slecht weer is een goed weertje om te lopen zolang er niet teveel wind aan te pas komt.
Maar mijn grote droom is en blijft de marathon van New York, draai het of keer het, een marathon lopen is de hel, hoe goed en hoe fel je ook traint, je loopt geen 42 km zonder jezelf tegen te komen, je zal tijdens die vele kilometers het mentaal zwaar te verduren krijgen, je zult spieren voelen waar je zelfs het bestaan niet van kent, je lichaam zal er alles maar ook alles aan doen om je te laten stoppen... Ik weet wat mij te wachten staat en toch wil ik het zo graag één keer in mijn leven meemaken.
Maar ik weet dat een goede voorbereiding essentieel is om de 42 km écht uit te lopen, eerst langzaam opbouwen naar een halve marathon waar ik bijna aan zit en dan langzaam opbouwen naar 35 km... En dan de marathon.
Mijn doel is in 2017, het jaar waarin ik 40 jaar word de marathon van New York te lopen. De opbouw naar een marathon kan veel sneller in normale omstandigheden maar in mijn toestand zal het langer duren voor ik het ook daadwerkelijk kan lopen daar ik buiten lopen ook een andere passie koester en dat is zumba, en ik niet van plan ben om de zumba op te geven. (toch niet voor ik daadwerkelijk 35 km kan lopen, naar aanloop van de marathon zelf zal ik inderdaad de zumba tijdelijk moeten stopzetten om optimaal te kunnen opbouwen)
Het is ook zo dat ik een half jaar voor de eigenlijke marathon; begin 2017 terug een personal trainer zal nemen om mij te helpen bij de laatste loodjes.
Nog een struikelblok bij mij is mijn voeding, dat is iets waar ik de komende maanden nog heel hard zal moeten aan werken want zoals menig vrouw heb ik ook een grote voorliefde voor al wat zoet is... Al heb ik wel meer controle over gekregen dan vroeger maar ik weet als ik écht goed wil trainen dat ik mijn zoetmomenten moet minimaliseren naar bijna niks meer... En dat is niet altijd even gemakkelijk want ik leid met momenten een heel stressvol leven, en tijdens zo'n stressmomenten grijp ik soms te vlug naar zoete verwennernijen.
Deze blog zal voor mij en misschien voor anderen een mentale steun zijn voor het bereiken van doelen, om te merken dat zelfs het onhaalbare haalbaar is, als je het echt maar wil, wetende dat ik bijna 3 jaar geleden amper 2 minuten kon lopen zonder knalrood te worden en er compleet door te zitten en ik nu al bijna een halve marathon loop... Dat ik vroeger compleet suikerverslaafd ben en nu veel meer gezond leef dan ongezond, ook al ben ik er nog niet volledig.
Welkom op mijn blog ... Mijn traject naar mijn grote droom; de marathon van NY.
