Life your dream Volg hier mijn (lange) weg met vallen en opstaan naar mijn grote droom...
24-04-2015
Vrijdag 24 april 2015
Deze morgen was de eerste dag dat je de borstnummers kon gaan afhalen voor de ten miles in Antwerpen, dit jaar een feesteditie want het is al de 30 ste keer dat de ten miles gelopen word, voor mij zal het de 2 de keer zijn dat ik deel neem eraan. Mijn eerste keer was geen memorabele herinnering, integendeel, het was mijn eerste officiële loopwedstrijd en door shin splints kon ik helaas niet trainen met de intensiteit die ervoor nodig was om een perfecte loop te hebben, ik mocht eigenlijk totaal niet meelopen, maar 2 weken voor de datum kon ik mezelf niet meer houden en ben ik er gewoon ingevlogen en ben ik langzaamaan beginnen trainen, het was eigenlijk een onmogelijke kaart om op zo'n korte termijn genoeg conditie op te bouwen om de loop goed uit te lopen, en de loop werd dan ook een echte hel, ik heb hem uitgelopen maar toen ik over de finishlijn stapte was ik fysiek en voornamelijk mentaal volledig kapot, toen ik over de lijn stapte; want voor lopen had ik de kracht niet meer, had ik zin om te beginnen huilen, ik werd gewoon overmand door emoties. Iets wat typisch is bij zware inspanningen dat je jezelf gewoon tegenkomt. Ik was ook teleurgesteld in mezelf, ik was niet tevreden over mijn loop en toen ik de personen passeerde die de medailles uitdeelden ben ik er ook straal voorbij gelopen, ik moest er geen hebben want ik was niet tevreden over mijn loopprestatie, ik had het slecht gedaan; gefinisht met een tijd van net geen 2 uur...
Maar achteraf gezien was het eigenlijk zo slecht nog niet, 16 km uitlopen met zo weinig training was best wel goed. In oktober heb ik dan dwars door Hasselt gelopen, dat was ietsjes beter, daar ben ik gefinisht met een tijd van 1u38, daar had ik toch een iets tevredener gevoel al was mijn vooropgestelde tijd toch 1u36 geweest.... Maar ik vrees dat ik nooit tevreden zal zijn met mezelf, ik ben streng op mezelf. Ik wil dan geen wedstrijd winnen, ik ben wel iemand die voor zichzelf toch het onderste uit de kan wil halen tot zo ver wat natuurlijk haalbaar is voor mezelf.
Zo ook voor de ten miles, ik heb totaal geen idee in welke tijd ik ga hem nu ga kunnen finishen, stiekem droom ik van 1u41 al zegt een stemmetje in mij dat het meer rond 1u43 zal liggen... Ik zit met die tunnel op het einde, en heb net iets te weinig heuveltraining en intervaltraining gedaan (dat laatste zelfs geen enkele keer) dus daarin scoor ik zwakker. Wat ik dan wel in mijn voordeel zal hebben zal het weer zijn, slecht weer is een goed weertje om te lopen zolang er niet teveel wind aan te pas komt.
Maar mijn grote droom is en blijft de marathon van New York, draai het of keer het, een marathon lopen is de hel, hoe goed en hoe fel je ook traint, je loopt geen 42 km zonder jezelf tegen te komen, je zal tijdens die vele kilometers het mentaal zwaar te verduren krijgen, je zult spieren voelen waar je zelfs het bestaan niet van kent, je lichaam zal er alles maar ook alles aan doen om je te laten stoppen... Ik weet wat mij te wachten staat en toch wil ik het zo graag één keer in mijn leven meemaken.
Maar ik weet dat een goede voorbereiding essentieel is om de 42 km écht uit te lopen, eerst langzaam opbouwen naar een halve marathon waar ik bijna aan zit en dan langzaam opbouwen naar 35 km... En dan de marathon.
Mijn doel is in 2017, het jaar waarin ik 40 jaar word de marathon van New York te lopen. De opbouw naar een marathon kan veel sneller in normale omstandigheden maar in mijn toestand zal het langer duren voor ik het ook daadwerkelijk kan lopen daar ik buiten lopen ook een andere passie koester en dat is zumba, en ik niet van plan ben om de zumba op te geven. (toch niet voor ik daadwerkelijk 35 km kan lopen, naar aanloop van de marathon zelf zal ik inderdaad de zumba tijdelijk moeten stopzetten om optimaal te kunnen opbouwen)
Het is ook zo dat ik een half jaar voor de eigenlijke marathon; begin 2017 terug een personal trainer zal nemen om mij te helpen bij de laatste loodjes.
Nog een struikelblok bij mij is mijn voeding, dat is iets waar ik de komende maanden nog heel hard zal moeten aan werken want zoals menig vrouw heb ik ook een grote voorliefde voor al wat zoet is... Al heb ik wel meer controle over gekregen dan vroeger maar ik weet als ik écht goed wil trainen dat ik mijn zoetmomenten moet minimaliseren naar bijna niks meer... En dat is niet altijd even gemakkelijk want ik leid met momenten een heel stressvol leven, en tijdens zo'n stressmomenten grijp ik soms te vlug naar zoete verwennernijen.
Deze blog zal voor mij en misschien voor anderen een mentale steun zijn voor het bereiken van doelen, om te merken dat zelfs het onhaalbare haalbaar is, als je het echt maar wil, wetende dat ik bijna 3 jaar geleden amper 2 minuten kon lopen zonder knalrood te worden en er compleet door te zitten en ik nu al bijna een halve marathon loop... Dat ik vroeger compleet suikerverslaafd ben en nu veel meer gezond leef dan ongezond, ook al ben ik er nog niet volledig.
Welkom op mijn blog ... Mijn traject naar mijn grote droom; de marathon van NY.
