14 juni 2013.

Vandaag een rustige rit naar Chumpon aan de Golf van Thailand.

Zwemmen en relaxen. Maar waar blijft toch die zon?

13 juni 2013.

Na het ontbijt verlaten we Kanchanaburi en rijden naar Hua Hin. Onderweg bezoeken we de drijvende markt van Damern Saduak. Pijlsnelle speedboten met hun typische lange uitstekende schroefas aangedreven door een vrachtwagenmotor voeren ons door smalle kanaaltjes naar de eigenlijke marktplaats. Terplaatse vaar je daarna per roeiboot van het ene kraampje naar het andere. Vanaf het moment dat je interesse laat blijken word je door de plaatselijke verkoper met een haak aan en lange stok langszijde getrokken en kan het spel van afdingen beginnen. Je moet hier keihard zijn en meteen minder dan de helft  van hun vraagprijs bieden. Dan nog betaal je waarschijnlijk teveel. Hotsen en botsen als in een mierennest. Bootjes met vrouwtjes die gefrituurde snacks verkopen. Deze worden op de roeiboot zelf gereed gemaakt op een vuurtje. Allemaal proberen ze een paar baht te verdienen met hun handeltje. 

Onderweg een varaan voor de lens gekregen toen hij uit de rivier iemands terras opkroop. Het leek wel een beetje op een alligator.

Hier weer een paar toffe souveniers gekocht.

Na de heerlijke lunch gaat de reis verder richting Koninklijke badplaats  Hua Hin. Onderweg stopt de bus nog even bij een van de vele tempel grotten waar apen zitten. Helaas begint op dat moment de dagelijkse stortbui en moeten we de grot in vluchten. De apen zitten, sommigen met hun angstige jong tegen zich aangedrukt, beteuterd en kletsnat onder de dakgoot te wachten op drogere tijden. Bij dit weer vertonen ze absoluut geen interesse in hun bijna evenmens. In de grot sijpelt het water door grote gaten naar beneden op de spekgladde vloer. Een in oranje geklede monnik zingt steeds weer 'happy birthday', waarschijnlijk de enige engelse woorden die hij kent. Verder het zoveelste beeld van Budha dat we te zien krijgen.

Na een korte spurt naar de wachtende bus zijn we even later kletsnat op weg naar Hua Hin.

Na de lunch gaan we naar de plaatselijke gezellige avondmarkt. Met zijn ontelbare eettentjes en kraampjes met vooral souveniers van de bergvolkeren, een explosie van geuren en kleuren met middenin dit alles een druk gebarende en fluit signalen blazende agent die ons veilig aan de overzijde van de drukke baan brengt.

12 juni 2013.

Vandaag naar de 'Hellfire Pass' waar honderden mensen waaronder veel Nederlanders het leven lieten door de erbarmelijk slechte levens en werkomstandigheden op deze godvergeten plek diep in de rimboe. Om hun troepen verderop te kunnen bevoorraden hadden de Japanners bij hun invasie van Thailand, Burma, Laos... het plan opgevat om een spoorweg aan te leggen dwars door deze landen. Werkvolk genoeg. Van overal kwamen collaborerende Aziaten af op het geboden werk in de hoop een minumum om te overleven te kunnen verdienen. Voor krijgsgevangen genomen Australiers, Nederlanders, Engelsen,..was er geen andere keuze dan zwoegen in een verzengende hitte tot ze er bij neervielen. Uitgemergeld, nog slechts schimmen van zichzelf werkten ze tot 18 uur per dag aan deze spoorweg des doods. Zo genoemd omwille van de zeer hoge dodentol bij de aanleg ervan. De hellfire Pass was zo'n plaats waar velen totaal uitgeput, het leven lieten of gewoon afgemaakt door de Japanners wanneer het hun uitkwam. De spoorweg liep hier dwars door een berg en werd door de POW centimeter na centimeter met hamer en bijtel uitgehouwen. Een onmenselijke taak. Dynamiet wilde men niet gebruiken omdat het werken continu doorging en er teveel doden vielen door de neervallende brokstukken. In de valleien waar de trein doorheen moest werden dan weer houten spoorbruggen gebouwd, wat verder dan weer een metalen brug zoals die over de River Kwae. Het grootste deel van deze spoorweg is nu overwoekerd en opgegaan in de rimboe. Het stuk van de Hellfire, zogenoemd omwille van het feit dat ook 's nachts bij lantaarnlicht werd doorgewerkt, doet nu dienst als blijvende getuigenis. Van de meer dan duizend POW die aan dit stuk werkten  overleefden slechts 300 man....

In de namiddag een bezoek aan de Erawan watervallen. Net zoals de meren in Plitvice ( Croatie ) loopt het water via verschillende plateaus naar beneden. Telkens wordt een waterval gevormd. In dit normaal azuurblauwe water zwemmen honderden vissen die speels aan je voeten komen sabbelen. Gezien de toestand van mijn rug die steeds slechter wordt, blijf ik aan de kant. Velen duiken geziende warmte hier zelfs volledig gekleed recht het water...nat zijn ze toch al door de regen die ook weer van de partij is.

11 juni 2013.

Ook nu weer vroeg uit de veren. Een rit van 500 km staat op het programma.

Vandaag een bezoek aan de erebegraafplaats, het museum en de wereldberoemde brug over de River Kwae. Daar sta je dan eindelijk oog in oog met die brug als was je in een of ander beduimeld historisch boek over de Tweede Wereld Oorlog gekropen.

Als je weet dat er op die plek verschrikkelijk veel mensen zowel uit Azie als de rest van wereld het leven verloren onder het juk van de Japanners dan besef je ook dat mijn verwachtingen hoog gespannen zijn.

Helaas speelt zich nu op die bijna magische plek een heel ander tafereel af. De brug, ja die ligt er inderdaad maar het lijkt er wel een kermis zoals bij ons in Scherpenheuvel...Overal restaurantjes, aanlegsteigers voor boottochtjes. Winkeltjes met postkaarten, de brug uit alle mogelijke hoeken gefotografeerd...zelfs tatooshops waar je de brug eender waar voor eeuwig op je lijf kan laten prikken....maar...I was there too.

Toch maar even naar de overkant gewandeld met het verwarrende gevoel of dat dit nu de echte brug was. De boogdelen aan begin en eindpunt hebben naar verluid de bombardementen van de amerikaanse USAF overleefd. De middendelen zijn na de oorlog weer samengesteld.

Het blijft ondanks alles een indrukwekkend beeld. Ik word er stil van en even later bijna omver gelopen door een meute chinezen onder begeleiding van een gids met vlaggestokje.

Ze moeten een voor een op de foto.... met de hun typische smile en poses.

Een beetje meer respect en ingetogenheid zou je hier toch mogen verwachten.

Waarschijnlijk is het op de preciese inslagplaats van de eerste atoombom in Hiroshima net zo'n kermis.

Later op de dag rijden we met de plaatselijke boemeltrein nog een stukje over de Burmaspoorlijn. Kaartjes gekocht voor de trein met open ramen en houten zitbankjes en vloer in het stationnetje van Wangpo.

Overnachting in een resort verborgen gelegen in de bossen langs de River Kwae.

10 juni 2013

Om vijf uur in de ochtend het stilaan bekende tafereel. Een schel rinkelende telefoon die niet staat daar waar hij thuis staat...en dan nog half slapend een bericht in het engels  met veel l's, dat het tijd is om op te staan de valiezen klaar te maken en voor de deur te zetten. Vertrek een uur later met koffiestop onderweg. Bestemming Sukhothai, dwars doorheen een mooi berglandschap. Door de vele regen staat alles hier in het mooiste groen.Het lijkt niet alleen een tropische tuin.... Het is er een. Dit is echt, maar ik ben het beeld nog steeds niet gewend.

Langs slingerende tweevaksbanen en na een korte koffiestop met de ontdekking dat er gratis Wifi beschikbaar is, bereiken we rond de middag Sukhothai, de eerste hoofdstad van Thailand. In het mooiste historische park van Thailand kunnen we al fietsend de overblijfselen van de vroegere tempels aanschouwen. Daarna brengen we nog een bezoek aan een dorpje waar ze de traditionele kleding voor de boeren maken.

En toen werd het stilaan weer avond ... en was er weer....rijst.

9-10 juni 2013. 

Chang Rai.

Vandaag een bezoek gebracht aan de beruchte Gouden Driehoek (laos, Burma en Thailand. Ondanks de ongenadig brandende zon waag ik me samen men 2 anderen aan de beklimming van de berg (400 treden) die leidt naar het drielanden punt. Boven blijkt echter bitter weinig te zien, enkel de Mekhong Rivier die breed door het dal stroomt. We dalen weer af en lekkend van het zweet vervoegen we opnieuw de rest van de groep en begeven ons naar de aanlegsteiger voor de boot die ons een stukje meeneemt op de Mekhong. Deze verschillende duizenden km lange rivier loopt onder meer door China hier slechts zo'n 300 km vandaan. We zien dan ook geregeld de typische vráchtschepen uit China passeren. Op de rivier wordt nu nog steeds druk gepatrouilleerd door de rivierpolitie met hun snelle boten in een poging de drugshandel ook langs deze weg een halt toe te roepen.

Na de lunch gaat het naar een van de vele Akkha stammen in de bergen. Deze mensen proberen hun oude levenswijze te behouden. De meesten lopen dan ook rond in hun sierlijke kledij en beoefenen zo de landbouw. Hun schamele onderkomen is ongelooflijk primitief ondanks  een microgolfoven, televisie en een enkele neonlamp. Voor de deur staat ook steeds een stevig uit de kluiten gewassen 4 x 4 jeep, werkpaard voor alles. Natuurlijk allemaal gekocht op afbetaling. Net als hun brommertjes betalen de Thai alles maandelijks af met 10 of 15 euro. Meer geld is er niet beschikbaar want ze moeten ook nog wat te eten kunnen kopen. Gelukkig is er hier in dit land geen tekort aan voedsel. Het leven van de mensen op het platteland is nog echt heel primitief... Maar ook hier zie je ze meestal met een lachend gezicht...

Doi Tung - Mai Fa Luang Royal Project.

Naar het schijnt het mooiste stukje Thailand.....Een must voor iedere Thailand bezoeker...

De Koninklijke familie is zeer betrokken bij de Thaise bevolking en heeft in het 67 jarige regeringsschap van de huidige koning continu bijgedragen aan het verbeteren van de levensomstandigheden van het Thaise volk. Vele Koninklijke projecten zijn hieruit voortgekomen die vooral te vinden zijn in de minder bedeelde gebieden van Thailand.

Door deze projecten leren de Thai dat armoede bestreden kan worden door verbetering van de gezondheid, door educatie en het verwerven van een vast inkomen. De Koninklijke projecten bieden dit en door deze projecten hebben veel Thai een beter leven.

De moeder van de koning woonde de laatste jaren van haar leven in deze streek. Ze heeft zich het lot van de bergvolkeren en boeren in deze streek erg aangetrokken en heeft daarom hier verschillende projecten opgestart en begeleid. Vooral het schenken van basis benodigheden, scholing en verandering van landbouwkundige gewoonten. Ze werd vaak 'Mae Fah Luang' genoemd wat de 'Koninklijke moeder uit de lucht' betekent. Deze naam werd haar gegeven door de bergstammen die zij, vanwege hun moeilijk te bereiken positie, vaak per helicopter bezocht.De prachtige tuin die zij liet aanleggen en de haar villa zijn nu opengesteld voor het publiek om zo iedereen een inzicht te kunnen geven in deze Koninklijke Projecten.