Op vrijdag de 23ste was de eerste operatie. De hersenkamers van Lotte zaten vol met hersenvocht en moesten dringend gedraineerd worden. s Nachts wordt ze nog geopereerd. De papa blijft bij haar, ik ben thuis met Elke. Elke weet ondertussen wat er aan de hand is met haar zusje. Maar ze blijft positief. Lotte is een vechtertje, mama, die komt er wel door!
Om half twee in de nacht had ik nog geen nieuws. Naar Leuven gebeld. Lotte was net op de recovery. Alles goed verlopen.
Zaterdag al vroeg naar Leuven gereden. Daar zit mijn kleine meid in haar bedje, met mooie rode haren (van de eosine), zoals die ene van K3.
Op zondag was het de operatie, de tumor wordt verwijderd. Het gaat lang duren, zei de neuroloog. We hebben meer dan acht uren moeten wachten. Een hel. Nooit geweten dat iets zo lang kan duren. Wachten, naar de klok kijken, bang, wenen, proberen tv te kijken, eten gaat zowiezo niet, alleen maar wachten. Daar zaten we dan op haar kamertje
Dan het telefoontje van de neuroloog. De operatie is goed verlopen. We mogen haar zien op de recovery. Daar ligt ze dan, een hoopje ellende. Nog suf We proberen of haar hersentjes nog wel werken. Vragen haar wie we zijn, hoe ze heet, enz Oef, dat valt nog mee. Maar, we zien direct dat er iets mis is met haar oogjes. Elk oogje kijkt een andere richting uit. Ze kijkt scheel. Haar oogjes waren altijd haar trots. Ik heb mooie oogjes, die zijn appel-blauw zee-groen, had Lotte nog net voor de operatie tegen een verpleegster gezegd. Maar kom, dat is het minste van onze zorgen.
Nu gaat ze naar de afdeling high-care. Papa en ik lossen elkaar af. Hij blijft s nachts bij haar, ik overdag. Zo is er altijd iemand thuis voor Elke.
Elke, die flinke meid, nu staat ze een beetje aan de kant. Maar ze begrijpt het wel.
