Als over de “Modelstaat België” gesproken wordt, kun je de paarse regering Verhofstadt wel  talent voor cynisme meegeven. Er zijn niet alleen de communautaire transfers, de ‘lekkende’ gevangenissen, de financiële administratie die dringend een telraam nodig heeft. Het land is ook een modelstaat geworden voor grote fiscale fraudeurs, bezitters van zwarte en vuile kapitalen…

De afgelopen jaren is de blinde expansie van de mondiale kapitaalgroepen absolute prioriteit. Voor die expansie moet de inkomensverdelende rol van de staat ten bate van de werkende bevolking zoveel mogelijk afgeschaft worden. Dit gebeurt zowel aan de uitgavenzijde (inkrimping van de sociale zekerheid), als aan de inkomstenzijde (door de belastingen zoveel mogelijk te reduceren en/of af te wentelen op de werkende bevolking).  We wezen hier al meermaals op het voorbeeld van de afschaffing van de hoogste belastingsschalen tegenover de afbraak van het sociale zekerheidsstelsel. België werd in korte tijd op een afdalend spoor gezet naar afbraak van het algemeen welzijn en naar perverse samenlevingstoestanden. Een modelstaat is niet degene met de grootste stijging van het aantal Euro-miljonairs, als het aantal burgers onder de armoedegrens nog sterker stijgt. 

Het Amerikaanse economische tijdschrift Business Week schreef recent nog: “Wanneer je werkt voor een loonbriefje is België een belastingshel. Wanneer je rijk bent is België een belastingsparadijs”. 

Eén van de meest ranzige maatregelen van de paarse regering Verhofstadt II was de fiscale amnestiewet. Prof. Jozef Pacolet (Hoger Instituut van de Arbeid) omschrijft deze als een “overbodige maatregel : hij is ondoelmatig inzake opbrengst, is pervers op het vlak van burgerzin”. Met deze wet heeft de Belgische staat en de paarse regering zich tot bondgenoot gemaakt van wittebrood criminelen die, nadat hun vuil geld gereguleerd is, de anonieme circuits van de internationale fraude verder blijven gebruiken. Ik kan mij daarbij niet van de indruk ontdoen dat hierbij ook politiek fraudegeld (rood Augusta- en blauw X-kapitaal ?) moest worden gelegaliseerd.

Inzake de Europese Spaarrichtlijn behoudt iedere lidstaat zijn autonomie (België 15 % op rente-inkomsten, Frankrijk 25 %) en die is enkel van toepassing op spaarproducten met vaste rente. Bovendien vallen alleen natuurlijke personen onder toepassing en rentebetalingen aan vennootschappen vallen buiten schot. Volgens Prof Van Istendael (KUL – De Tijd 25 april 2005) wordt de ‘couponnetjestrein ‘ naar Luxemburg vervangen door een trustcruise naar de Kanaaleilanden. Sinds eind 2005 vliegt de Vlaamse Luchtvaartmaatschappij (VLM) dagelijks naar het belastingsparadijs het eiland Man (Ierse Zee) vanuit Brussel en Antwerpen.

De Belgische ‘Modelstaat’ is een fiscaal paradijs geworden. Er is al jaren een echte verrottingsstrategie bij de fiscale administratie bezig. Minister van Financiën Didier Reynders (MR) heeft als Franstalige de controle over de Vlaamse fiscus. De Belgische politieke klasse organiseert zelf een belastingsparadijs in eigen land door bijv. niets te doen aan het nijpend personeelstekort op de administratie van financiën. Tot in de kleuterklassen zijn computers ter beschikking, maar bij financiën moet men het in Antwerpen of Brussel soms stellen met één computer voor tien man. Niettegenstaande de groei van in- en uitvoer van massa’s goederen is het aantal douanepersoneel daar in enkele jaren gedaald van 2000 naar 900. Een bedrijf in de haven heeft bijna meer kans om de lotto te winnen dan om gecontroleerd te worden. In Antwerpen zijn er huizen met wel 50 postbusfirma’s op één verdieping.

In tegenstelling van de belasting op arbeid en deze op vermogen is hallucinant. Begin dit jaar verkocht de Texaanse bank Lone Star Funds haar deelname van 50 % in een Koreaanse bank via een Belgische holding met een winst van drie miljard. In Zuid-Korea zouden de Texanen daarop 450 miljoen euro taks hebben betaald, nier 0 euro.  De Zuid-Koreanen waren razend maar konden niets doen. (Het Volk, 31 augustus 2006)

Vandaag voert de Belgische staat een fiscale burgeroorlog tegen de trouwe belastingbetalers: de fiscale hel voor wie werkt (of iets wil bijverdienen), het paradijs voor grote fraudeurs allerhande. De fiscale fraude in België wordt geschat op 20 miljard euro per jaar. Anderzijds moeten zelfs sociale uitkeringstrekkers zoals bijv. sommige gepensioneerden en werklozen belasting betalen op hun uitkering. Dus ook op het terrein van de fiscaliteit levert de Belgische staat geen enkele meerwaarde meer op voor de Vlamingen. Er is nochtans een staatssecretaris bevoegd voor de strijd tegen fiscale fraude. Maar het is een publiek geheim dat de Waalse liberaal Hervé Jamar net als Vincent Van Quickelborne en hun socialistische tegenhangers veeleer in het leven werden geroepen om op staatskosten een gans kabinet te laten werken aan partijstrategie.

De lopende belastingshervorming (2002-2006, 3,32 miljard euro) van paars is volgens de studiedienst van het ACV “een herverdelende maat voor niets en vergroot integendeel verder de inkomensongelijkheid”. Het is daarbij verwonderlijk dat een neo-belgicistische linkerzijde en vakbondstop nog altijd deze ‘modelstaat’ voor dik en dun verdedigt. Een zichzelf socialistische partij noemende, inderdaad ‘anders’ of moeten we zeggen ‘SPA-blauw’, rolt met de liberalen de rode loper uit voor fraudeurs, witteboord- en andere gangsters.

Een Vlaamse staat zou het niet moeilijk hebben om de fiscaliteit sociaal rechtvaardiger te maken, in vergelijking met de huidige toestanden. Wat nodig is, zijn sociaal-rechtvaardiger belastingen, met een gevoelige verschuiving van inkomens van arbeid naar deze uit kapitaal. De VLD wou zich in de perceptie op een bepaald ogenblik wel achter de “werkende Vlaming” scharen, maar de liberale oplichterij ligt er weer vingerdik op. De SP.a is in handen van de tactische reclame-strategen en ook de pers volgt opvallend gewillig hun paarse verhaal. 

In een rechtvaardige Vlaamse staat zouden de inkomsten uit kapitaal even hoog moeten belast worden als de inkomens uit arbeid.  In 2002 lag de aanslagvoet op kapitaal in België gemiddeld op 30 %, maar die op arbeid bleef jarenlang ongewijzigd op 45 %. Er zijn landen waar bijv. een belastingspolitie is uitgebouwd, die de belastingsconstructies van banken e.a. in kaart brengt om in belastingsparadijzen de fiscus te ontduiken. Hier worden deze met ‘coördinatiecentra’ en andere constructies juist op hun wenken bediend. Er kan ook gedacht worden aan een belasting op vermogens (vermogenskadaster) vanaf bijv. 625.000 euro (25 miljoen BFr). De belastingen op fysieke personen zouden in tegenstelling met het VLD-voorstel ook progressiever moeten zijn : de aanslagvoet op de lage en modale inkomens lager en die op de hoogste inkomens hoger… Een hernieuwde Vlaamse beweging moet hiervan werk maken.

13-11-2006, 23:58 geschreven door Koen