Gefrustreerd door het verliezen van twee heel lange berichten... ik begin er opnieuw aan. Ik zit in een internet/ ontbijtcafé/ bakkerij/ Munch en gebruik hun gratis wifi systeem. Ik zit op het terras, op de straat passeren moeders met kleine kinderen, telefoonkaartverkopers en schoenpoetsers het défilé. Alles went eens je erin zit. De stad heb ik nu onder de knie. Het verblijf in het hotel wordt een beetje langdradig, maar klagen doe ik niet. Het verlengingsvisumverhaal moet ik kwijt. Het hele proces was een pijnlijke situatie. Vijf etappes, verschillende fouten, verbeteringen, voorbijsteekmanoevers, moedwilligheid en uiteindelijk de volgende dag een stempel heeft me meer dan enkele dagen van mijn melk gebracht. Ik zeg in alle eerlijkheid: het was een trauma. Ben ik het of is het een algemeen gegeven dat aanschuiven in alle eerlijkheid een Europees iets is? Hebben we het té gemakklelijk, kunnen we niet meer overleven ?... Het recht van de sterkste, duwen en trekken? Ik vraag het me af, ik observeer. Het einddoel telt, we hebben drie maanden.
