|
Beste lezer,
Zowat twee weken
geleden, wanneer ik allang in mijn bedje had moeten liggen (!), in den ochtend
van 1 mei, besloten mijn partner-in-crime ( ) en ik om ne ke zot te doen! (@ Brenda: Doe ke
zot!) We besloten in de vroege ochtenduurtjes om voor drie dagen naar Japan te
gaan en, zo gezegd zo gedaan, we boekten onze vlucht. Waar Cinder bar allemaal
niet goed voor is!
En dus, beste
lezer, de week daarna (7 mei), maakten we ons klaar om te vertrekken naar
Osaka, Japan. Dit liep niet zoals verwacht... Omstreeks 11 uur bedacht ik mij
dat ik nog even naar de winkel moest gaan. Mijn phone was redelijk plat en ik
liet deze achter in mijn buro om op te laden; ten andere, wat kon er gebeuren?
Die rit heb ik al honderd keer gedaan! Wat wil het toeval, ik sta aan het
kruispunt vlakbij de winkel, ik heb groen licht (over de verkeersregels zal ik
later iets posten deze regels zijn ietwat anders dan bij ons in België
vergis U niet als U Korea bezoekt) en rijd rustig den afslag naar links in. Tegelijktijd
komt er van den andere kant een wagen ingevoegd (het was rood voor hen, maar
invoegen naar rechts kan altijd, dus ook als je rood hebt, als je het
reglementaire verkeer niet hindert). Er zijn drie rijstroken per rijrichting
(inderdaad, beste lezer, de Koreaan is voorzien op verkeer is wat anders dan
in België!!). Ok, ik voeg in en houd me op de meest linkse rijstrook, omdat ik
weet, uit ervaring, dat sommige chaufffeurs daar twee rijstroken nodig hebben.
Meestal zijn ze bezig op hun phone en verliezen ze de baan uit het oog. Welnu,
die dag had ik contact met een Koreaanse (t was wel een schone, maar dát
contact had ik liever vermeden hoor!). Ze was namelijk bezig mét haar telefoon
én hare kleinen op de achterbank en... gevolg.... dit type had drie rijstroken
nodig!! Hoeft geen betoog dat ik niet meer verder naar links kon (ik reed al
uiterst links) en voor en achter mij waren wagens. Ergo, collisie was een feit!
Mijn eerste auto accident in Korea (en hopelijk mijn laatste). Goed, gedane zaken
nemen geen keer en ik stap uit... De vrouw vraagt aan mij:Korean? en toen
wist ik dat ik serieus gesjareld was, want, herinner U, mijn phone lag op het
werk. In Korea u verplaatsen zonder phone is evengoed als E605 drinken en
denken dat het een lekker tonicsken is, not done dus! Nu goed, na een half uur
kon ik haar phone gebruiken en haalde ergens uit mijn zakken een nummer van een
collega. Die gebeld en ze gingen afkomen. Ik dacht dat de vrouw het op mij zou
steken (zoals in België allicht wel zou gebeuren). Plots stonden daar verschillende
wagens rond ons en afgevaardigden van beide verzekeringsmaatschappijen met ipad
en toestanden. Direct werd een een schets gemaakt, er werd geluisterd naar
beide partijen en op een bijkomend half uur was de zaak geklonken in een
sneltempo! In België kunnen deze papieren weken tot maanden duren; hier in
Korea is het dit! Afgehandeld en opgeruimd! Dit is pas efficiëntie en
anti-burocratische bedrijfsvoering! Ik was dus, voor Uw aller zekerheid beste
lezer, 100% in mijn recht en ze heeft het niet afgestreden. Koreanen zijn
doodeerlijke mensen, dit moet U weten. De wagen teruggereden (hij was nog
doenbaar) naar de campus en aan het bekomen van het voorval, realiseerde ik me
dat ik nog naar de winkel moest gaan! J Heb dan maar een fiets van iemand geleend en me met
alle voorzichtigheid opnieuw aan dat kruispunt gewaagd. Als fietser is dit
handiger, want er zijn keibrede stroken voor fietsers én vootgangers, opnieuw
een infrastructurele aanbeveling van Korea!
Nu goed, achter
deze passage, de valies verder gemaakt en om 17 uur zijn we vertrokken! Op de
luchthaven verliep alles zeer vlottekes en gesmeerd, naar Koreaanse normen.
Onze maatschappij was Peach, met hun typische kleur... Alles in het roze...
Ik kan U verzekeren dat je het leven bij hun door een roze bril ziet, amai! J Na een goede vlucht, zijn we goed geland in Osaka in
de late avond.
Het was nog een
heel zoekstandje om ons hotel te vinden! Ook de voorafgaande te nemen bussen
was wat zoeken... Na drie maanden Koreaanse lettertekens gewoon te zijn was het
Japans een hele andere ervaring! Te meer omdat in Japan om 12 uur s nachts de
treinen ophouden te rijden. U kan dit letterlijk nemen, beste lezer: 12 uur en
in het volgend station (eender waar!) is het Eruit De Cock!. Dus we waren
ietske later in ons hotel dan verwacht, maar kom, alle leute erbij genomen was
dit niet zo heel erg! Ons hotel trouwens.... iets bizar... de kamer had gene
sleutel! Dus dan weet U alras in wat type hotel we zaten (bij boeken op Google
niets van te merken). Het was hilarisch!! Accomodatie voor dergelijke
activiteiten hadden we nog nooit gezien! Muziek, licht en al de rest was
regelbaar vanuit het bed... Man man man... In wa voor ne wereld leven wij! (@
Cois J) Maar kom, de aanwezige honger oversteeg onze
bedwelming van het verschieten en wijlen, hop, naar een lokale noedelboer.
Keilekkere noedels met een fris pintje bij, kan deugd doen, beste lezer! Daarna
nog een leuk cafeetje tegengekomen en wijlen daar binnen... Het was leeg, maar
op de pancarte stond open till 5 am, en dit hebben wa dan maar letterlijk
genomen! :-p Na een nacht van veel te weinig slaap (J) reisden we verder naar Kyoto, eens gaan kijken hoe
het ginder met de normen gesteld zou zijn! J Japans vervoer is super! Alles is op tijd en loopt
gesmeerd! Wel moet ik zeggen dat de concentratie niet-Japanners in Japan
kleiner is dan de concentratie niet-Koreanen in Korea (of toch het gedeelte
waar ik verblijf). Dit maakt communicatie er niet altijd gemakkelijk op. Aan
den andere kant, de weinige mensen die je dan aanspreekt zijn even avontuurlijk
als jezelf en je komt de gekste verhalen tegen van over de ganse wereld! Ieren,
Amerikanen, Scandinavieërs, noem het op, we komen ze allemaal tegen! Maar we
hebben goed onze plan getrokken, met uitbeeldende armen en benen geraakt ne
mens al heel ver!
In Kyoto
aangekomen zijn we, recht van ons hotel na inchecken, naar een sushibar gegaan.
Amper 1 dollar voor een schotelke, ne mens kan daarvoor niet sukkelen! Het was
zo een bar waar de schotelkes uwe neus voorbij komen om de lopende band (gelijk
als in de film). Keilekkere vis, man man! Heb zelfs wasabi geprobeerd (In België
moet ik dat niet hebben, maar hier in combinatie met overheerlijke vis = de
max!). Beetje rondgewandeld, beetje de lokale horeca gesponsord (@ Billie) en
dan iets gaan eten. U raadt het al... noedels op zn Japans... ze blijven
keilekker! Het werd avond en, nachtuilen als we zijn, begonnen we ietske meer
leven in ons te krijgen. We hebben de sfeer gesnoven door enkele pintjes in ne
winkel te gaan kopen en op ons gemakske aan de boord van de rivier Kamo te
nestelen. Supertoffe sfeer en de sterrekes weerspiegelden in het kabbelende
water! Spijtig dat het gras waarop we zaten kunstgras was (echt waar!)... Mijne
compagnon had zich een ureke daarvoor nen typische Japanse kimono gekocht (zo
met ne strik achter op de rug en in van die stijve stof zo), echt heel schoon!
Ze had besloten deze aan te houden tijdens ons avondje uit! Had wel iets... Leuke
uitgaansbuurt gevonden en zo omstreeks 2 uur dachten we dat we het gezien
hadden en het tijd was om hotelwaarts te schrijden... Ja, gij niet zenne, toen
kwamen we Zaza-pub tegen in Kyoto! Ambiance (zie één van de fotos)! Goede
muziek en companie bestond uit 1 Japanner, 1 Schot, 1 Amerikaanse (mijne
sidekick... euhm... chick), 2 Fransen en nog enkele Filipijnse meisjes. U ziet,
Ghent global campus doet er alles aan om global te gaan, nietwaar?! :-p Na
weer een dolle nacht was het weer veel te vroeg ochtend... Wijlen ons hotel uit
en een gans dagje in Kyoto enkele tempels, Boeddhas en begraafplaatsen
bezocht. Indrukwekkend moet ik U zeggen. Begraafplaatsen ín de stad zijn er
niet. Deze liggen allemaal in de periferie en meestal in de heuvels (of
bergen). Zo zijn de geesten dichter bij de hemel, zo zegt men. In Korea hebben
ze dezelfde gewoonte van geloof.
Van Kyoto zijn
we dan weer naar Osaka gereisd om de dag erna onze vlucht terug te hebben. Geen
sinecure als U het mij vraagt. We hadden een route uitgestippeld die ons op
hooguit 1 kilometer van onze vestemming zou brengen. Hoop doet leven, maar
errare humanum est! Mijne collega ( ) had zich miskeken en we stapten uit om halftwaalf in
een hol van Pluto in Japan en we wisten dat onze vlucht 7 uur later zou
opstijgen. Twee opties waren ons deel: paniek of nemen gelijk het komt. In
Vlaanderen was ik allang dwars door het dak gegaan (en verder..., U kent mij
een beetje allicht) en had ik al drie valia genomen. Koreaanse mentaliteit
heeft me ietwat veranderd en het heeft me geleerd dat je alles (of toch veel)
moet nemen zoals het komt en we hadden nog nooit zo gelachen (zo ook het geval
met het auto ongeluk ik bleef warempel kalm en genoot van het stralende
Koreaanse zonnetje op mijn aangezicht terwijl we aan het wachten waren op de
collegas en de verzekeringsmensen, strange, but true)! Ook al wisten we in de
verste verte niet waar we waren! We hebben wel een app op onze smartphone die
ons zei waar we waren, maar veel waren we daar niet mee... Tijdje rondgelopen
in het stilgevallen een doodgebloed Japan, mét bagage, op zoek naar nen taxi.
Eindelijk ene gevonden, maar die wist niet waar we moesten zijn (bij het lezen
van het adres van ons hotel)... Dan maar besloten om hotel over te slaan en
rechtstreeks naar de luchthaven te gaan... Lange rit.... dure rit... Maar we
waren op de goede weg. Eens we er bijna waren, zagen we waar we waren en
behielpen we ons door de taxichauffeur met handen en voeten uit te leggen waar
ons hotel was. Eindelijk daar geraakt en na 3 uur slaap, wijlen richting
luchthaven! Alles liep smooth en vlotjes!
Na een goede
vlucht van zowat anderhalf uur en opnieuw briefkes ingevuld te hebben dat je
geen drugs, porno of andere zaken vervoert terwijl je Korea binnenkomt, is het
o-zo-roze vliegtuig veilig en goed geland. Nen bus, nen anderen bus én nen taxi
later waren we weer op campus en ik kon gezwind naar mijn appartement gaan!
Geen tijd te verliezen, want op maandag had ik les!
Vele groeten,
Uw levenslustige
wereldreiziger met de phone steeds op zak en weeral een ervaring rijker, Veters
|
