Mijn ervaringen als dokter-stagiair in het districtsziekenhuis van Oradea, Roemenië
08-09-2008
dag 1 en dag 2
dag 1
Met ongeveer een halfuurtje vertraging land ik op Ferihegy Budapest Airport. Ik ben eigelijk al doodop, maar er staat me nog een lange rit van Budapest naar Oradea te wachten. Bij het buitenkomen op de luchthaven staat er een chauffeur op mij te wachten - ja, zo een met een bordje 'Mr. Verdonck' - en gelukkig spreekt hij in tegenstelling tot de vorige keer wel een beetje Engels. We rijden non-stop door tot in Oradea en na drie uur zet hij me af aan de UPU-SMURD van het ziekenhuis.
Met mijn twee koffers wandel ik de spoed binnen, en ik zie onmiddellijk wat voor een vooruitgang men sinds het laatste jaar boekte. Bij het binnenkomen loop je recht op een nieuwe desk waar je wordt opgevangen. Onmiddellijk links is de double-traumaroom, voor alle levensbedreigende zaken, uitgerust met de modernste apparatuur (gedetailleerde beschrijving en beeldmateriaal volgt nog)... Rechts is een grote wachtzaal. Ik vraag aan de desk naar Dr. Calin, de assistent van Dr Duse, aangezien hij me zou opvangen die avond. Niemad schijnt echter te weten wie ik bedoel en ik besluit al bijna om mijn hulplijn Monica Rotaru in te roepen. Meer en meer mensen worden erbij gehaald, tot men plotseling schijnt te weten wie ik bedoel. Vijf minuutjes later staat Marius Calin, vierde-jaarsassistent en 'mijnen beste Roemeense kameraad', beneden. Hij stelt onmiddellijk voor om twee weken lang bij hem in te trekken, maar aangezien Dr Duse al een kamertje regelde voor mij, besluit ik maar weer in het ziekenhuis te verblijven. Hij loodst me tot op het vierde, waar ik terug dezelfde kamer krijg als de laatste keer. Hij moet de honger en dorst in mijn ogen gezien hebben, want hij stelt ook direct voor om wat gyros te gaan halen. Ik ben echt doodop en besluit dan maar direct te gaan slapen. Ik heb echter geen echt bed maar eerder een zetel uit drie stukken, het warm water is - oh verrassing oh verrassing - wederom defect en de temperatuur van 30 graden in het kamertje maken mijn nachtrust er niet beter op.
dag 2
Na een zeer korte en onverkwikkende nachtrust en een vreselijk koude douche, besluit ik maar eens aan de dagtaak te beginnen. Het is een fijn weerzien met heel de staf. Dr. Duse natuurlijk, de kleine grote chef van het departement is zeer vriendelijk en biedt zijn bureau met bed en douche aan voor twee weken. Ik verhuis dan ook onmiddellijk mijn baggage. Ik spreek met hem af dat ik de eerste week hem zal volgen in de operatiezaal en de tweede week op UPU en SMURD zal meevolgen. Na een blij weerzien met Corina, Dorina en de hoofdverpleegkundige - die vorig jaar in vakantie was - Mirela, is het ochtendstaf, waar alle opnames van de afgelopen wacht worden opgenoemd. Een wacht is gewoon 24 uur spoed en ik noteer maar liefst 4 galblazen, 2 neurotrauma's, een maxillo-faciaal trauma, drie verwijzingen voor plastische etcetc, maw, druk wachtje blijkbaar.
Na de ochtendstaf gaan we langs bij alle patienten op zaal, ook diegenen die niet van Dr Duse zijn - hij is een echte patriarch, hij controleert echt alles (met recht en rede soms denk ik). De pathologie verschilt niet van die van vorig jaar, het blijft echter indrukwekkend hoe patienten hier opgepakt bij elkaar liggen. Ik merk dat ik het toch wel wat gewoon begin te worden. Over de grond slepende sondes, grof genaaide buiken, kapstokken als infuusstaanders...Het is the usual geworden. Nieuwigheidje: vroeger moest men voor elk EKG naar de UPU bellen, omdat daar het enige toestel stond. Nu hebben ze hun eigen, behoorlijk modern toestel.
Na de zaalronde ga ik mee naar de OK's. We beginnen met een thryroidectomie, een wegname van de schildklier, bij een jongedame. Ik kom te weten dat Dr Duse de enige chirurg in Oradea is die thyroidectomie's doet en dat verklaart ook ineens waarom hij er zoveel doet. Ik blijf het een mooi OK vinden. De volgende patient is een galblaaswegname, een cholecystectomie bij een wat oudere dame. Het bijzondere is echter dat deze laparoscopisch gebeurt, via een kijkoperatie. In Belgie is dit standaard, maar in Oradea is dit toch zeer bijzonder. Ik nam dan ook uitvoerig foto's van de operatie zelf. Ik heb er nu niet veel verstand van, maar om een uitzonderlijke ingreep te zijn, doet Dr Duse dit wederom vlekkeloos. We zien een perfecte demonstratie van hoe het g edaan zou moeten worden. Men doet deze ingreep zelden met laparoscopie omdat men maar 1 beschikbare set heeft, die telkens bij de firma moet worden gesteriliseerd. De splinternieuwe scopie-toren van Sony wordt vlak voor het OK uit het bureau van Duse gehaald en vlak na gebruik terug achter slot en grendel gestoken (remember de Fogarty-katheders van vorig jaar).
S middags loop ik snel even naar het winkeltje -waar ik plots een persoonlijke shopping-assistente blijk te hebben die me heel hulpvaardig bijstaat - om wat brood en kaas te kopen. Ik wil nl niet omkomen van de honger en het ziekenhuiseten is -remember last year- vreselijk.
Het derde OK is een ingiunale hernia -niet veel bijzonders, ware het niet dat de stroom driemaal volledig wegvalt. Een voordeel van alles handmatig te doen en zonder scopie of elektrocauter te werken: je kan gewoon verder werken...
De volgende is terug een klassieke cholecystectomie. Ik mag van de anesthesist intuberen en jawel: mijn eerste 'buitenlandse tube' is een feit. Nieuwigheidje in het OK: werkende OK-lampen, nieuwe, moderne monitoring maar nog steeds gescheurde OK schorten en doeken, hetzelfe vieze potje isobetadine dat een hele dag wordt gebruikt om patienten te ontsmetten...
Ik zie de anesthesie-verpleegkundige toch ook een aantal foutjes maken tegen de regels van de kunst; of is het drogen van de handen aan de steriele doeken van een aan de gang zijnde OK plotseling proper? Het valt me trouwens op dat zij zeer veel mogen/moeten doen. Ik zie de anesthesist enkel intuberen en verder doet de VPK alles, van extuberen tot medicaliseren etc.
Na dit OK stelt Marius me voor om naar zijn -nieuwgekocht- huis te komen zodat ik eten, een warme douche en een warm bed heb. Ik sla dit aanbod zeker niet af, neem een aantal noodzakelijke dingen en na een halfuurtje rijden door de heuvels en langs een aantal mooie dorpjes, bereiken we aan verkaveling in aanbouw, waar hij als eerste is ingetrokken. Het is een prachtig gelegen verkaveling van allemaal gelijkaardige huizen, modern en degelijk en een behoorlijke tuin, zicht op de heuvels en wijngaarden rond Oradea. Een huis kost hier 60000 euro... Vorig jaar woonde Marius nog in een ieniemienie appartement in het centrum van Oradea in een van die vooroorlogse blokken, dus je kan ook dit een verbetering noemen. Zijn vrouw, derrmatologe in opleiding, maakt een heerlijk Roemeens maal en we sluiten af met Palinka - de Roemeense vorm van Wiskey -. We stoppen zijn dochtertje Daria, een prachtig kindje, in bed en praten nog wat over de verschillen tussen geneeskunde hier en bij ons op zijn tuinterras. Het valt op dat hij sterk aan de toekomst denkt: Hij liet stamcellen van zijn dochterje invriezen, voor het geval dat ze die later zou nodig hebben. Hij probeert al een tijdje is de USA de boarding exams te doen zodat hij daar kan gaan specialiseren wat betere mogelijkheden geeft voor de toekomst. Zijn huis is op en top ecologisch: hij werkt met getimede vloerverwarming, zonnepanelen ter energiewinning en als warmtebron gebruikt hij een ingenieus systeem, gebaseerd op het temperatuursverschil oppervlakkig en een aantal meter onder de grond -ik begrijp er geen lap van, maar het klonk goed...- Om maar te zeggen dat dit een jong Roemeens gezin is, dat ecologisch bouwt, sterk aan de toeko;st denkt, van zichzelf, van hun kindje. Dit zijn de Roemenen van morgen en dat is toch wel een gigiantisch verschil.
Bon, ik ga een beetje slapen. Morgen zijn 'we' 24 uur van wacht en blijkbaar komen er de laatste weken meer patienten dan anders naar de spoedgevallen, dus dat belooft...
net als vorig jaar vertrek ik naar Oradea, Roemenië. Net als vorig jaar ga ik daar naartoe als stagiair heelkunde-spoedgevallen in het districtsziekenhuis van Oradea. In tegenstelling tot vorig jaar ga ik er niet naartoe voor 1 maand, maar dit keer maar voor twee weken. Dat reflecteert in zekere zin mijn getwijfel om al dan niet te gaan. Na een maand was ik wel enigszins blij naar huis te kunnen en ik wilde wel teruggaan, maar: miserie blijft miserie, armoede blijft armoede, kool blijft kool... Echter één van de opvallendste dingen die ik ginder gezien heb, heeft me er toe aangezet toch terug te gaan. Ik zag namelijk verandering. Toen ik vertrok, was de nieuwe klinimobiel besteld, werden de spoedgevallen verbouwd, stond de gang volgestapeld met high-techtoestellen. En ik vind dat, als je zo onder de indruk bent van hoe basic alles ginder is, je dan ook maar eens terug moet gaan zien als alles beter is. IK voel me daar een beetje toe verplicht. Want daar word je nu net vrolijk van: verschil opmerken, vooruitgang zien. Toen ik vertrok zal de klinimobiel en de nieuwe spoed er zo veelbelovend uit dat ik ginder heb gezegd dat alles vermoedelijk moderner zou zijn dan bij ons. En ik wil wel eens weten of ik gelijk heb.
Voor diegenen die vorig jaar nog niet 'gelezen' hebben: philip-oradea.skynetblogs.be .Let op: mede door mijn technische vaardigheden en inzicht moet je de blog achterstevoren lezen op chronologisch juist te zitten.
Aan de vooravond van een nieuw -welliswaar korter- Roemeens avontuur, kijk ik reikhalzend uit. Want Roemenië blijft verbazen...
