Op zoek naar grote en kleine verhalen achter bekende en minder bekende beelden, met een centrale gast als leidraad. Het begint met grappige filmpjes uit 1950 om Frieda Van Wijck in te leiden, te beginnen met een voetbalmatch tussen België en Nederland waarbij België wint, hahaha. Als eerste grap van wat een veelbelovend programma zou moeten worden is dat nogal een flauwe start. Gelukkig wordt het niveau nadien iets omhoog getild met een foto van Frieda die verandert in een lieve en dan weer duivelse Frieda + favoriete fragment van Steven: stukje muziekclip van "boys, boys, boys" met een nipplegate in 't zwembad van jaren '80 popikoon Sabrina. Presentator Steven Van Herreweghe doet zijn best om grappig uit de hoek te komen, maar het ene moment gaat dat al beter dan het andere. Zo praat hij zichzelf tweemaal in de vernieling. Als Frieda vraagt om haar favoriete serie Ivanhoe helemaal te tonen, denkt Van Herreweghe ad rem te antwoorden met "geen probleem, we hebben tijd" waarop hij prompt doorgaat met zijn vragen beseffend dat daar in werkelijkheid helemaal geen tijd voor is. En als Frieda 't heeft over Kurt, de trouwe vriend van Ivanhoe, probeert Steven weer leuk uit de hoek te komen door te zeggen dat Kurt nogal een belachelijke naam is voor een ridder, waarop Frieda hem moet corrigeren omdat het geen ridder was, maar een ijzersmid. Snel door naar het volgende. Dat is een zogezegd interactieve dvd van Ivanhoe (die Frieda cadeau krijgt) waarbij Steven een gesprek aangaat met Ivanhoe door vragen te stellen aan Ivanhoe, die beantwoord worden met fragmenten uit de serie. Dit hebben we vroeger al meerdere keren in andere programma's gezien, en dat op een veel hoger niveau dan nu het geval was. Als je op die manier niet straffer kan uitpakken dan vroeger, dan kan je beter de fragmenten van toen tonen, ofwel het achterwege laten. Dus maar weer snel door naar het volgende: Elvis Presley. Leke babbel met Frieda en historische fragmenten van een shockerende, heupwiegende Elvis en een Ed Sullivan die het voor hem op neemt. EN enkele fragmenten over de mening van onder andere een man die 't heeft over de vulgaire, beestachtige, negroïde rock 'n roller Elvis. Pikant detail: naast de man in kwestie staat er 'n plakkaat met de tekst "we serve WHITE customers". 't Zijn precies sowieso al niet de meest verdraagzame mensen die Elvis van het scherm willen bannen. Volgend programma dat aan Frieda gelinkt wordt is "Penelope" een programma met tips voor vrouwen met Paula Semer. Als verrassingsact kwam Paula Semer dan de studio binnen om duiding te geven bij de programma's die zij gemaakt heeft. Zo stelde de man de vragen, met een dampende sigaret in de hand, bekommerd om zijn vrouw die last heeft van zwangerschapsongemakken. In die tijd vroegen cameramensen aan ons om te roken in beeld, omdat die kringetjes rook in beeld zo mooi waren. Wat ze in die tijd wellicht niet deden was het dragen van kletterende oorbellen die nogal veel lawaai maken tijdens de gesprekken. Heden ten dage wel, maar wellicht was er niemand die het waagde om aan zo'n tv coryfee te vragen om ze uit te doen. Baanbrekend werk heeft ze wel verricht en vele taboes doorbroken. Getuige daarvan de fragmenten met beelden van de eerste bevalling op televisie. Deze eerste tv-baby zit als verrassingsact in het publiek om heel kort te vertellen over de nasleep van die beelden bij de familie en de vooral negatieve reacties die ze er op kregen. Grootvader ging hierdoor in een andere kerk naar de mis en moeder zou achteraf spijt hebben gehad en zou 't niet meer opnieuw doen. Opgevoerd opdat Van Herreweghe er nog een paar grapjes over kon maken, zal de man er achteraf ook wel spijt van hebben gehad dat hij hiervoor zijn tijd heeft moeten opofferen en denk ik dat hij 't een volgende keer ook niet opnieuw zou doen. Over naar sexuele voorlichting. Sex doet het altijd goed, en ja, ook nu weer. Niet omwille van de sex, maar wel omwille van de waardevolle achiefbeelden met het baanbrekend werk van Paula Semer en interessante praatgasten als Jaap Kruithof. Leuk en waardevol om naar te kijken, goed gemonteerd in afwisseling met tussenfilmpjes van een ouderwets gezin dat in sketchvorm tv-kijkend Vlaanderen uit de jaren stillekes uitbeeldt. Via "Take it easy", een programma waar Frieda ons met de Engelse taal in contact brengt, en een fragmet van Frieda als prille journaliste op het tv-scherm belanden we bij een 3D sexfilm (leuk gimmick) en de Zorro sexfilms van Pierre Chevalier, die Zorro fragmenten afwisselde met zelfgedraaide sexscènes die ertussen gemonteerd werden. Waarop de ploeg zich weer waagde aan een "sterk staaltje montage" waarbij de "Take it easy" fragmenten op dezelfde manier van erotische scènes werden voorzien. Helaas weer van een minder hoog niveau dan we gewend zijn. Alleen (zoals het meestal bij dit soort films gaat) de titel was oké (Take it hard) en daarmee hebben we het gehad. "Bedankt voor het komen, ik hoop dat de mensen thuis ook gekomen zijn" zijn de gevleugelde afscheidswoorden van Steven Van Herreweghe. Helaas moet ik daarvoor eerst tot een hoogtepunt komen, en dat is er spijtig genoeg niet geweest vandaag.
phiba.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (1 Stemmen) Tags:de jaren stillekes, Steven Van Herreweghe, Frieda Van Wijck, Paula Semer
Als Tine Embrechts, Lotte Pinoy en Nele Van Rompaey in de zetel bij Michiel zitten om over Los Zand te vertellen lijkt Michiel zich al precies wat meer thuis te voelen in zijn eigen decor. Naar 't einde van het gesprek spelen de zenuwen weer even op, maar even later mag hij al verhuizen naar het andere decor, aan tafel, voor een gesprek met toekomstig Europees commissaris Karel De Gucht. 't Is een luxe om te kunnen kiezen tussen de verschillende decors om zo mee de stijl van het interview te bepalen, maar het heeft ook één nadeel: ik vraag me af of 't gesprek niet nog beter zou geweest zijn in het decor met de zetel. Maar toch is het goed gevonden. Goed gevonden, da' s meteen ook de titel van de volgende rubriek met Jelle Van Damme en Lieven Scheire. Ik had geen hoge verwachtingen van deze rubriek, maar uiteindelijk viel dit beter mee dan gedacht. Waarschijnlijk omdat het verhaal van de wisseltruc met de Titanic geen algemeen bekende complottheorie was en het wel leuk gevonden was. Maar het mag niet te lang duren om de frisheid erin te houden. Gelukkig stopten ze ermee net op het moment dat ik 't gevoel kreeg wel genoeg gehoord te hebben. Terug naar de zetel voor de volgende gast, polsstokspringster Jelena Isinbajeva. Het eerste dat me opviel was dat Tine, Lotte en Nele van Los Zand ook nog in de zetel zaten. Na twee gesprekken in het andere decor was ik bijna vergeten dat ze er nog waren. In die zin was het misschien ook beter geweest dat het gesprek met De Gucht in de zetel plaats had gevonden, dan had ik minder het gevoel dat Michiel ze toch wel lange tijd alleen had gelaten in zijn living room. Het gesprek met Jelena loopt wel los, zeker als even later sprinter Asafa Powell erbij komt. Beide atleten zijn leuke gasten, net zoals Tine, Lotte en Nele. En Michiel, die mag er ook wel zijn. Net zoals "zijn" laatste show.
phiba
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Tags:laatste show, Michiel, Tine Embrechts, Lotte Pinoy, Nele Van Rompaey, Los Zand, Karel De Gucht, Jelle Van Damme, Lieven Scheire, Titanic, Jelena Isinbajeva, Asafa Powell
De tweede laatste show met Michiel en ik ben alvast benieuwd naar de rubriek van Paul Baeten Gronda. Maar da's voor straks. Eerst is er een kabbelend gesprek met Kris Smet (minister van onderwijs) met weliswaar een eerste goeie poging tot grap/kwinkslag van Michiel als de outing van Smet als homo ter sprake komt. Humor heeft Michiel wel, 't zit alleen allemaal wat dieper en is er niet op gericht om makkelijk te scoren (wat vroeger nogal vaak 't geval was in de laatste show). 't Nadeel is dat 't misschien iets minder toegankelijk is voor velen, maar de gesprekken geven me totnutoe alvast meer voldoening. Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat een goeie grap er niet mag zijn. Volgende gast is griepcommissaris Marc Van Ranst. Michiel komt stilaan op dreef om humor in het programma te loodsen als hij zich luidop afvraagt of de lieve man eerst zijn handen wast voor hij zijn vrouw kust, of eerst zijn vrouw wast voor hij haar kust. De toon is gezet. Tijd voor de rubriek met Paul Baeten Gronda: de lijsttrekker. De man geeft schitterend in beeld en is een frisse verschijning om in het programma op te draven. Nu nog zien of de inhoud ermee door kan. Het begin is een beetje in mineur omdat de man zich verplicht voelt zichzelf even voor te stellen aan de hand van drie dingen die we over hem moeten weten, maar eens daar voorbij kon hij de rubriek op gang trekken. Geen grote verrassingen, de humor kan nog wat sterker, maar 't is leuk om te kijken naar iemand die we nog niet dikwijls op het scherm gezien hebben. Hij moet en zal nog wat groeien, maar ik zie hem nu al graag bezig. Ter promotie van het programma "India voor beginners" krijgen we een middelmatig gesprek met Etienne Vermeersch met het nodige beeldmateriaal om ons donderdag te doen kijken. We shall see. Deborah De Ridder, de winnares van Op zoek naar Maria mag nog afsluiten vooraleer ze met de laatste show band Do Re Mi uit the sound of music mag zingen. Een zeer kort gesprek met een eerste echt grappige opmerking van Michiel na de beelden van de finale van Op zoek naar Maria waar de verliezende Maria tranen met tuiten weent naast Deborah die haar uitbundigheid in toom moet houden: "Meneer Smet, heeft Frank Vandenbroucke even hard gehuild toen u minister van onderwijs werd ?" In zijn context een schitterende uitspraak. Bravo Michiel !
Het is altijd uitkijken naar de eerste laatste show om te zien hoe ze het er van af zullen brengen. Deze keer weer met een nieuwe presentator, wat het altijd nog iets spannender maakt. Frieda Van Wijck was zeer oké, net zoals haar voorgangers, alleen had ik de laatste twee seizoenen vaak het gevoel met een lege maag achter te blijven als de show gedaan was. Dat had niet zozeer te maken met de prima gastvrouw, maar eerder met de oppervlakkigheid van de gesprekken en het idee dat de formule in "de wereld draait door" van de VARA toch veel beter werkte in Nederland dan in Vlaanderen. Maar af en toe zaten er toch leuke hoogtepunten in en daarvoor bleven we kijken. Of we met Michiel ook hoogvliegers gaan krijgen valt nog af te wachten, maar de gesprekken zaten alleszins inhoudelijk terug op een hoger niveau. Ik had het gevoel dat er weer gepraat wordt met de gasten op een ongedwongen manier zonder persé te moeten scoren. Ondanks de zenuwen bleef Michiel vrij rustig en beheersd en miste hij wat snedige humor, maar je kan niet alles hebben in een eerste uitzending. Vakantiekiekjes bekijken van de premier en zijn vrouw, het leek me niet meteen iets dat ik onmiddellijk wou zien. Toch slaagde Michiel erin een triviaal gesprek te doen omslaan in een leuke babbel. Dan kwam Wim De Coninck, voetbalanalist, zijn kijk geven op het gebeuren van afgelopen zondag, en 't siert de programmamakers dat ze niet voor de zoveelste keer focusten op de walgelijke beelden die we al tientallen keren te zien gekregen hebben in andere programma's. Nee, de klemtoon werd gelegd op de reacties en emoties van de andere spelers op het veld, en de "doodstamp" zelf werd als toelichting naar het tweede plan verschoven. Ook het interview met atlete Sanya Richards werd een gesprek met leuke eenvoudige, maar oprechte vragen waar Michiel de sensatie niet opzocht maar gewoon vroeg wat jij en ik gewoon willen weten. De boekenrubriek ging van start met Frieda Van Wijck. Die moest even wennen aan het feit dat zij nu niet meer in de rol van presentator zit, maar Michiel deed haar dat rap vergeten. Alleen is de rubriek zelf niet echt interessant, maar dat is dikwijls zo met rubrieken. Alleen het boek om je geheugen te trainen wekte even mijn interesse, maar de titel ervan ben ik al vergeten (o ironie). Op het einde van de rubriek creëren ze een forum om een boek af te kraken dat het niet waard was om in papieren vorm te zijn uitgegeven, maar dat het blijkbaar wel waard is om zendtijd aan te besteden. Als laatste gast kregen we couturier Edouard Vermeulen die Mathilde van de nodige stoffen voorziet. Een korte leuke babbel, niet langer dan nodig, maar waarschijnlijk was de tijd op en de laatste show band moest nog aantreden. Patrick Riguelle mocht weer doen waar hij goed in is (zingen, zonder er veel uitleg aan te moeten geven) en als afsluiter mocht Tom Waes nog iets verkopen via de website. Ik ben Tom Waes en ik verkoop iets. De link met vorig seizoen (Ik ben X en ik kan iets) gaf een serieus déjà-vu effect waar ze beter komaf mee hadden gemaakt om een volledige stijlbreuk te maken met het verleden. Hadden ze 't in een andere vorm gegoten dan waren de makers misschien origineler uit de hoek gekomen. Een gemiste kans, maar allée, 't is voor een goed doel, en dat maakt 't een klein beetje goed. En Michiel, die deed het eigenlijk goed. Het kan nog beter, maar dat loopt wel los ...... We zien wel.
