Het is altijd uitkijken naar de eerste laatste show om te zien hoe ze het er van af zullen brengen. Deze keer weer met een nieuwe presentator, wat het altijd nog iets spannender maakt. Frieda Van Wijck was zeer oké, net zoals haar voorgangers, alleen had ik de laatste twee seizoenen vaak het gevoel met een lege maag achter te blijven als de show gedaan was. Dat had niet zozeer te maken met de prima gastvrouw, maar eerder met  de oppervlakkigheid van de gesprekken en het idee dat de formule in "de wereld draait door" van de VARA toch veel beter werkte in Nederland dan in Vlaanderen. Maar af en toe zaten er toch leuke hoogtepunten in en daarvoor bleven we kijken.
Of we met Michiel ook hoogvliegers gaan krijgen valt nog af te wachten, maar de gesprekken zaten alleszins inhoudelijk terug op een hoger niveau. Ik had het gevoel dat er weer gepraat wordt met de gasten op een ongedwongen manier zonder persé te moeten scoren. Ondanks de zenuwen bleef Michiel vrij rustig en beheersd en miste hij wat snedige humor, maar je kan niet alles hebben in een eerste uitzending.
Vakantiekiekjes bekijken van de premier en zijn vrouw, het leek me niet meteen iets dat ik onmiddellijk wou zien. Toch slaagde Michiel erin een triviaal gesprek te doen omslaan in een leuke babbel.
Dan kwam Wim De Coninck, voetbalanalist, zijn kijk geven op het gebeuren van afgelopen zondag, en 't siert de programmamakers dat ze niet voor de zoveelste keer focusten op de walgelijke beelden die we al tientallen keren te zien gekregen hebben in andere programma's. Nee, de klemtoon werd gelegd op de reacties en emoties van de andere spelers op het veld, en de "doodstamp" zelf werd als toelichting naar het tweede plan verschoven. Ook het interview met atlete Sanya Richards werd een gesprek met leuke eenvoudige, maar oprechte vragen waar Michiel de sensatie niet opzocht maar gewoon vroeg wat jij en ik gewoon willen weten.
De boekenrubriek ging van start met Frieda Van Wijck. Die moest even wennen aan het feit dat zij nu niet meer in de rol van presentator zit, maar Michiel deed haar dat rap vergeten. Alleen is de rubriek zelf niet echt interessant, maar dat is dikwijls zo met rubrieken. Alleen het boek om je geheugen te trainen wekte even mijn interesse, maar de titel ervan ben ik al vergeten (o ironie). Op het einde van de rubriek creëren ze een forum om een boek af te kraken dat het niet waard was om in papieren vorm te zijn uitgegeven, maar dat het blijkbaar wel waard is om zendtijd aan te besteden.
Als laatste gast kregen we couturier Edouard Vermeulen die Mathilde van de nodige stoffen voorziet. Een korte leuke babbel, niet langer dan nodig, maar waarschijnlijk was de tijd op en de laatste show band moest nog aantreden. Patrick Riguelle mocht weer doen waar hij goed in is (zingen, zonder er veel uitleg aan te moeten geven) en als afsluiter mocht Tom Waes nog iets verkopen via de website. Ik ben Tom Waes en ik verkoop iets. De link met vorig seizoen (Ik ben X en ik kan iets) gaf een serieus déjà-vu effect waar ze beter komaf mee hadden gemaakt om een volledige stijlbreuk te maken met het verleden. Hadden ze 't in een andere vorm gegoten dan waren de makers misschien origineler uit de hoek gekomen. Een gemiste kans, maar allée, 't is voor een goed doel, en dat maakt 't een klein beetje goed. En Michiel, die deed het eigenlijk goed. Het kan nog beter, maar dat loopt wel los ...... We zien wel.

phiba