Soms is het een probleem om geld te wisselen als je in een vreemd land bent.
Neem nu in Libanon. Men had ons gezegd dat er mogelijkheden waren om met dollars te betalen of om geld uit de muur te halen. Dus had ik bij de grens nog niet de moeite gedaan om euros te wisselen in lires.
Bij aankomst in Beiroet had ik niet direct geld nodig, maar bij het avondmaal en bij het betalen van mijn deel van de taxi wel. Gelukkig kon ik voor de eerste maal beroep doen op vriendelijke reisgenoten die mij wilden voorschieten. Maar op die manier kreeg ik wel direct het gevoel van bij hen in de schuld te staan. En wie mij kent weet hoe ik dat gevoel haat
Gelukkig gingen we de volgende dag op uitstap naar het zuiden van Libanon: Sidon,
Tyre en nog een paar kleine plaatsen. Op een van die stopplaatsen deed ik een poging om een briefje van $50 te wisselen door iets te kopen. Een fles water bijvoorbeeld. Blijkbaar was dat geen realistisch idee, want men gaf mij de fles water liever cadeau dan dat ze de dollars konden wisselen. Poging mislukt.
In Sidon vond ik een geldautomaat om te pinnen. Ik kreeg één briefje van 50 000 lire (valt wel mee als je het omzet in euro). Om het te wisselen zou ik dan het middageten betalen voor onze tafel en zij zouden mij terugbetalen. Op die manier zou ik ook wat klein geld hebben. Het was echter niet helemaal duidelijk hoeveel iedereen mij moest en toen puntje bij paaltje kwam, had ik op het einde nog steeds 50 000 lire over, zij het dan in kleinere briefjes gewisseld. Ik had dus gratis gegeten en gedronken zonder dat ik daarom had gevraagd.
Toen we een uurtje later in de bus zaten, vroeg Luc me of ik zijn briefje van 50 000 lire niet kon wisselen in kleiner geld Daar zat ik dus terug met mijn briefje van 50 000 lire.
Bij het volgende drankje, in Tyre aan zee, was Anneke me voor en had al voor ons beiden betaald voor ik er erg in had en ik kon haar niets terugbetalen omdat ik nog steeds geen klein geld had.
s Avonds in het hotel dacht ik een rondje te betalen voor Jalel, Sylvia en Matthias. Matthias had blijkbaar hetzelfde idee en hij was me voor. Weer mislukt dus
Gelukkig kon ik hen de volgende dag ik Byblos ook eens trakteren.
Uiteindelijk is het allemaal wel in orde gekomen. Ik heb -denk ik- iedereen nog wel eens getrakteerd, maar heb er ook wel voor gezorgd dat ik de volgende dagen en in de volgende landen genoeg geld bij me had zodat ik zoiets niet meer ben tegengekomen.
Soms had ik het idee dat alle geluk aan mijn zijde was. Om te beginnen had ik door de troubles bij het boeken van de reis een behoorlijke korting gekregen. Iets waar de anderen enkel jaloers konden op zijn. Dan waren er die momenten waarbij ik geld verdiende door het uit te geven. Daar kreeg je zopas al een voorsmaakje van, maar het is me ook overkomen in Palmyra waar de ober me twee keer 5 pond heeft teruggegeven en ik dus weer gratis had gedronken.
Een ander facet van geluk hebben zit in de kamerverdeling. Omdat Koning Aap geen gemengde kamers maakt, leek het er op het eerste gezicht op alsof ik de hele reis een kamer zou delen met Sarah omdat we de enige vrouwen waren die geen partner hadden. Maar Sarah had 250 over voor een single room Bijgevolg sliep ik dus ook alleen, maar dan zonder extra te betalen. Bovendien had ik dikwijls ook nog een grotere kamer of een beter uitgeruste kamer (bijvoorbeeld ligbad) in vergelijking met Sarah. Nochtans had Luc de sleutels steeds willekeurig uitgedeeld Vooral in het eerste deel van de reis viel dit erg mee voor mij. De laatste dagen was ik niet erg tevreden van de kamers die ik kreeg en had zij minder te klagen. De kunst is echter om tevreden te zijn met wat je krijgt en vooral (achteraf) te beseffen dat je soms geluk hebt gehad. Een derde facet van geluk komt straks te pas bij hoofdstuk 3. Dit is nog het sterkste voorbeeld van wat het betekent om het geluk aan jouw kant te hebben.
