Verhalen van 1001 (of waren het er 21?) nachten in Libanon, Syrië en Jordanië. Zo begon het allemaal...
Binnenkort maak ik een reis naar het Midden-Oosten. Meer bepaald naar Syrië, Jordanië en Libanon. De reis wordt georganiseerd door Koning-Aap reizen België. Voor mij is het de eerste keer dat ik voor deze reisorganisator kies. Hiervoor ben ik al enkele jaren op reis gegaan met Joker-reizen. Ik heb met hen prachtige reizen gemaakt naar de Baltische Staten, Guatemala en Honduras, Kenia, Lapland en Argentinië. Er is zeker niet een duidelijke reden waarom ik nu veranderd ben van reisbureau. Het belangrijkste argument voor mij is wellicht dat ik hoop dat ik meer vrijheid krijg bij Koning Aap. Niet omdat mijn vrijheidsdrang zo groot is, maar omdat bij Joker verondersteld wordt dat je meedoet met de groepsactiviteiten, ook al heb je daar niet de juiste conditie voor of veel zin in. Dat kan meevallen, maar soms ook tegenvallen. Verder alleen maar positieve zaken over Joker. Maar de conclusie is dat ik behoefte had aan frisse wind... dus een ander reisbureau.
Eigenlijk was het Midden-Oosten helemaal niet mijn eerste keus. Ik wou vooral naar Azië, meerbepaald Zuidoost-Azië. De reis naar Cambodja, gecombineerd met Thailand en Vietnam, sprak me wel aan, en daarvoor ging ik me dan ook inschrijven. Alles verliep vlot. Kort nadien werd de reis "gegarandeerd" wat wil zeggen dat ik naar de Vietnamese Ambassade trok om mijn visum te gaan regelen. En toen begon het: enkele dagen daarna kreeg ik het bericht dat de reis toch niet kon doorgaan. Wegens een gebrek aan vliegtuigtickets. Nu kan je zeggen wat je wilt, ik vind dit toch minstens een grove fout van Koning Aap. Als ze iemand laten inschrijven en als ze dan op de website melden dat de reis gegarandeerd doorgaat, moeten ze toch eerst zeker zijn dat de vliegtuigtickets nog beschikbaar zijn...
Een andere keuze was lastig: Men stelde me voor om naar Myanmar te gaan, een buurland van Thailand dus vergelijkbaar tot op zekere hoogte. Maar na het lezen van de reisbeschrijving was ik niet overtuigd. Zó graag wou ik nu ook niet naar Azië. Om eerlijk te zijn verplichtte ik mezelf tot dan toe om dit jaar naar Azië te gaan, omdat ik eerder de neiging vertoon voor zwoele zuiderse, Afrikaanse of Latijns-Amerikaanse landen, maar besefte dat ik ook wel eens een ander stukje van de wereld moest zien. Maar dat voornemen wou ik nu wel met plezier aan mijn laars lappen, zodat Cuba mijn evidente keuze zou worden. De juli reizen naar Cuba waren echter volgeboekt. Dus kreeg ik het voorstel om de info over het Midden-Oosten eens te lezen, en ik zou zelfs korting krijgen mocht ik voor die reis inschrijven. Zo geschiede... Enkele dagen daarna was ik al ingeschreven, kreeg ik de beloofde korting en ook de belofte dat men mijn visumkosten zou terugbetalen en zelfs mijn visum zou afhalen in Brussel bij de Vietnamese ambassade.
Oef ik kan dit jaar dus toch op reis, het komt goedkoper uit voor mij en ik zal de stad Petra zien, want daar draait het voor mij uiteindelijk toch een beetje om.
Men waarschuwt me nu al voor de strenge regels i.v.m. kledij, de rol van de vrouw, het woelige politieke klimaat, de hitte in de maand juli, maar ook voor de onvergetelijke schoonheid van de historische gebouwen en plaatsen, voor de pracht van de woestijn, de gastvrije mensen met hun lekkere thee en nog zo veel meer moois. Ik denk er het mijne van. We zullen wel zien...
