Onderweg

"Een zwemmer zwemt, hij zwemt in zee, hij zwemt weg van het land.
Hij neemt bepaalde beelden met zich mee van wat hij achterliet op het land..."

Ik ben aangekomen in de abdij van Fontenay. Tussen twee zuilen van de kloostergang ben ik gaan zitten. Aan de overkant van de binnentuin zie ik eenzelfde zuilengalerij. Het is hier stil, alleen de wind ruist en een beekje kabbelt in de verte.
De abdij van Fontenay is ontroerend mooi. De bouw ervan is begonnen in 1139. Eeuwen geschiedenis liggen er versteend. De kracht van de soberheid, het ritme van de vormen... Is dat wat me hier naartoe bracht?

Vier dagen zijn er ondertussen voorbij. Alleen met de wind en het ritme van de pedalen. Terwijl mijn benen ronddraaien, komt mij het beeld voor de geest van boeddhistische monniken die hun mantra prevelen. Monotoon en schijnbaar betekenisloos. Wat heb ik toch met monniken?
Vlak boven mij bevindt zich de slaapzaal. "Volgens de regel van Benedictus moesten ze in één ruimte slapen. Op de grond lagen stromatrassen, alleen gescheiden door lage houten schotten." Ik heb vannacht in een comfortabel bed geslapen en had vanmorgen een ontbijtbuffet...

Tussen Charleville-Mézières en Reims heb ik een deel gevolgd van de Route van Rimbaud en Verlaine. In het hotelletje waar ik sliep, staan op de muren verzen van Rimbaud geschilderd, zoals

Le Dormeur du Val
C'est un trou de verdure où chante une rivière
Accrochant follement aux herbes des haillons
D'argent; où le soleil de la montagne fière
Luit: c' est un petit val qui mousse de rayons.

Frankrijk is een mooi land. Tussen Reims en Troyes zijn de wegen lang en glooiend. Graanvelden en druivenranken wisselen elkaar af. De champagne ligt te wachten in de kelders...
De zon brandt op mijn huid en de wind waait in het nadeel. Meestal waait de wind van voren, dat schijnt een natuurwet te zijn bij het fietsen. Ik probeer het ritme erin te houden, als een metronoom.
"Achter iedere berg die ik over kom, ligt er een andere berg in zicht. Nooit wordt er meer dan een tip van de sluier opgelicht..."  Boudewijn is nooit ver weg....

" ik heb nog twee paar schoenen in Berlijn ...."

Ineens hoor ik het signaal van mijn GSM. Een bericht van Eddy. "Elisa is geboren op 9/11"... Eddy vergist zich van datum, een beroerde opa. Ik ben met hem ontroerd en wens Elisa voorspoed en geluk op haar levenspad.

"....als hij maar geen voetballer wordt...."

Ik wandel verder in de abdij en lees een citaat van de Heilige Bernardus:
"Men leert meer over de dingen in de bossen en de natuur dan in de boeken; de bomen en de rotsen zullen je dingen leren die je nergens anders te weten komt." ( Epist. CVI)

Tijd om terug te keren naar Montbard, kijken of mijn wasgoed droog is, morgen gaat de tocht verder...

"Hoe sterk is de eenzame fietser die kromgebogen over zijn stuur tegen de wind......"

Onderweg...... en weer thuis

Woensdagmorgen. Ik bevind me in het hartje van de Morvan. Het is grijs en het regent. Een zachte regen die niet van plan is om het vlug op te geven.
Mijn regenjas en voetbeschermers zullen van pas komen. Overtollige bagage zorgt voor hoofdbrekens bij de voorbereiding van de reis. Maar als het materiaal goed dienst doet, ben ik blij als een kind.
Alleen reizen is een beetje speciaal. Je hebt veel tijd om te denken, in stilte praat ik tegen mezelf. Het gesprek gaat dikwijls over praktische dingen: waar zal ik drinken vinden, heb ik voldoende mondvoorraad, hoe voelen de benen...

Dialogeren en organiseren: zit alles op de juiste plaats in de rugzak?
Het inpakken 's morgens is een ritueel: de zonnebril wordt bevestigd op het stuur, de kaarten zitten binnen handbereik, het achterlicht achteraan de tas... ik kan vertrekken!

Er hangen witte nevelslierten tussen de heuvels. De mist is hardnekkig. Ik rijd in de richting van Avallon en mijn gedachten dwalen naar de titel van een boek: 'Nevelen van Avalon'. "In de tijd van het heilige eiland Avalon begonnen de poorten tussen de werelden in nevelen te verdwijnen" (..) Morgaine, halfzus van koning Arthur spreekt: "het grote geheim is dat we iedere dag weer een nieuwe wereld creëren door wat we denken. (..) de waarheid heeft vele gezichten en is als de oude weg naar Avalon..." Terug nu naar deze weg: ik bevind me in Frankrijk en ben op weg naar de Franse stad Avallon.

Enkele kilometers voor Avallon ligt Vézelay. Het is een mijlpaal voor pelgrims, onderweg naar Santiago de Compostella. De prachtige basiliek van Vézelay ligt op een heuvel. Ze is toegewijd aan Maria-Magdalena. De architectuur is sober met een zuiver ritme van lijnen en bogen.

M. Rostropovich vond het de ideale plek om er in 1991 tijdens een koude nacht de cellosuites van J.S. Bach te spelen. "In het strakke ritme van de architectuur ervaar ik een sterke overeenkomst met het ritme van de muziek van Bach." zegt hij. De twee Cd’s zijn een bijzondere muziekervaring, een virtuoos bespeelde cello in een lege basiliek...
Twee jaar geleden was ik hier voor het eerst. Nu loop ik opnieuw de heuvel op, langs de winkeltjes en terrasjes. Het is er druk en ik begin te denken aan Scherpenheuvel.
Ik kom in de kerk en zie een bordje met de volgende tekst:

"De pelgrim besluit om zijn vertrouwde omgeving te verlaten. Hij begint een vermoeiende reis, in contemplatie en gebed, dikwijls ook boetedoening. Hij volgt de 'sanctuaire' weg op zoek naar zichzelf. Dikwijls beleeft hij de essentiële ervaring van de ontmoeting met God."

Ik ben nu 7 dagen onderweg en volg verder noordwaarts een mooi fietspad langs het Canal du Nivernais. Het kanaal loopt parallel met de rivier de Yonne. Op sommige plaatsen staan beide met elkaar in verbinding, heel schilderachtig.

Langs het kanaal staan rijen bomen, afgewisseld met landerijen. Af en toe is er een steile rotsformatie. De bruggetjes zijn klein en amper geschikt voor een auto. Er zijn regelmatig sluizen met op de oever telkens een klein huisje, ik vermoed van de voormalige sluiswachter. In plaats van de sasmeester zie ik nu de schippers zelf aan de zwengel draaien. Deze schippers varen voor hun plezier. Hun passagiers kijken vriendelijk en wuiven naar de fietser die hen voorbij rijdt.

Ik fiets in de richting van de stad Auxerre. Na zeven dagen toeven in Frankrijk krijgt ook mijn innerlijke conversatie een frans tintje... 'le vent est plutôt favorable'... mooi!... Ik denk weer terug aan gisterenavond aan tafel: "Tout se passe bien, monsieur?".... "Bonne continuation!"..... mijn eten smaakt nog lekkerder... Aan tafel links van mij hoor ik: "Dit lijkt wel een oliebol!"...... dan toch maar liever het Frans: "Le vent est plutôt favorable"....."bonne continuation!".

In Auxerre besluit ik om de volgende dag de trein te nemen naar het noorden, daarna is het nog een dag door België fietsen en dan ben ik terug op de verjaardag van Jules.

Met de fiets op het Franse spoorwegnet is een aanrader, vooral in de treinen van de Bourgogne. De TGV of de Thalys is een ander verhaal....

In elk geval wacht mij een nieuw avontuur, met de fiets door Parijs! Ik zal aankomen in la Gare de Bercy en vind aansluiting naar het noorden in la Gare du Nord. Gelukkig met voldoende tijd voor de 'transfer'...

La gard du Nord is een smeltkroes. Ik bevind me in een wriemelende mensenzee. Mensen komen en gaan. Waarheen? Waar vandaan? Een Afrikaanse vrouw staat te wachten bij twee koffers en een grote zak. Ze draagt een baby op haar rug. Ik vraag of ik een foto mag nemen. Het mag. Ze glimlacht: "You're welcome". Mooi toch: "You're welcome".

Ik ga op zoek naar een toilet. Ik kijk in het rond en zie honderden bordjes, elk met een boodschap. Borden met letters, met symbolen of met beide. Voor 'toilet' is het: twee poppetjes, een mannetje en een vrouwtje, en een pijl schuin naar onder.

Het toilet is op een lager niveau! De roltrap is een volgende hindernis. Wat doe ik met de fiets? "Mesdames et messieurs, om redenen van veiligheid, laat geen onbewaakte bagage achter" klinkt het door de luidsprekers.... Wat een afstand mag ik afleggen, gelukkig heb ik tijd genoeg.

De rit van morgen gaat van Maubeuge naar huis en is 200 km, ik zal stevig mogen doortrappen! Maar de benen zijn goed en "le vent est plutôt favorable". Het wordt een blij weerzien, maar de Jules.... die is ondertussen in slaap gevallen!

Het trajact – 973 km met de fiets:

dag 1     Merksplas - Anseremme

dag 2     Anseremme - Charleville-Mézières

dag 3     Charleville-Mézières - Reims (trein)

Reims - Troyes

dag 4     Troyes - Montbard

dag 5     Montbard - Fontenay

Fontenay - Montbard

dag 6     Montbard - Chateau Chinon

dag 7     Chateau Chinon - Vézelay - Auxerre

dag 8     Auxerre - Paris (trein)

Paris -    Maubeuge (trein)

dag 9     Maubeuge - Merksplas