Reisbericht vanuit de Provence

Het is zaterdag 29 juni. Wij zijn ondertussen al bijna twee weken van huis weg, de tijd vliegt. Ik heb al een paar mooie fietstochten kunnen maken, de streek is zonder meer prachtig.  Gisteren ben ik, op aanraden van Gerard, naar de ‘ancien village’  van Bras d’ Asse gereden, ongeveer 50 km ten oosten van onze camping.

Toen Louis hier nog was zijn we vorige week samen al eens gaan zoeken naar die plek, maar zonder resultaat. De exacte naam van het dorp was ik blijkbaar vergeten en we kwamen terecht in ‘les Ganas’ een gehucht van Ongles, er verbleven overwegend Parisiens. ‘Maar’, zei een oudere bewoonster,  ‘hier in de buurt is er ook een gehucht waar Belgen wonen, vraag het maar eens in het café in het dorp’…

Bij een volgend tochtje belandden we rond de middag op het terras in Ongles.  ‘Oui, il y a des Belges, ils habitant  à la Rouvière, ils viennent tout de suite pour boire leur aperitif.’  We ontmoetten er enkele Vlamingen waarvan er één gites verhuurt, de anderen waren familie en een vriend. We hadden nog niet gevonden wat we zochten, maar de man met de gites kende nog een andere ‘kolonie’ Belgen en die was niet in ‘Ganas’, maar in: ’Bradas’…..

Onderzoek op de kaart  bracht  meer klaarheid: een eind verder naar het oosten, in de vallei van de Asse, ligt het dorpje ‘Bras d’ Asse’ en een smal weggetje leidt naar de ‘ancien village’, op de Michelin-kaart aangeduid met het symbool voor ‘ruïne’.  Deze keer geen twijfel meer, dat was de plek.  Waar het geheugen begint te falen, kan een toevallige ontmoeting en wat speurzin nog tot resultaat leiden..

Gisteren dus vertrokken naar Bras d’ Asse. Eerst de vallei van de Durance over en dan langs een mooi plateau met koren-, salie- en lavendelvelden steil afgedaald naar  St Julien d’Asse.

Ik volg de vallei en kijk links naar omhoog. Op de kam is er een ruïne,  en rechts… daar is een gracht, ik was er bijna in gesukkeld… Na een steile klim kom ik aan in het dorpje. Op een groot terras staan twee  lange tafels. Ze worden afgeruimd van het middagmaal. Het ruikt er nog lekker. Ik zie een vrouw naast een grote pan de laatste restjes paëlla bijeen scheppen. Ik word voorgesteld aan Marc : ‘Ah, nog nen toerist die eens komt kijken, of komt ge naar hier voor te werken?’…   Ondanks z’n cynisme is hij niet onvriendelijk en hij vraagt me wat ik wil drinken. Ik neem een glas water en ga zitten. Zoals bij elk beginnend gesprek wordt er wat afgetast, maar na enkele minuten weet ik waar het om draait: ‘de meeste mensen zijn lui en de Belgische staat zal failliet gaan’… ‘ in België worden alleen de profiteurs  beloond’… ‘maar met Frankrijk is het nog erger gesteld’…. ‘Je klinkt verbitterd’ zeg ik en hij beaamt.  ‘Voor een project als dit zijn er drie dingen nodig: geld, bereidheid tot werken en de bereidheid tot samenwerken’....  Marc heeft de balans opgemaakt, onvoldoende over heel de lijn…

Na een tijdje verdwijnen de ergernis en de scherpe kantjes en ik word uitgenodigd om eens rond te gaan kijken in de gebouwen en de tuin. Op het ogenblik van m’n bezoek verblijft er een groep van gehandicapten uit Mechelen. In de half gerestaureerde kapel hangt het vol met tekeningen en schilderwerkjes van de gasten. Een vrouw toont me fier wat ze heeft gemaakt, ik maak een paar foto’s en ze glu

Het is tijd om terug te keren naar de camping. Ik kies ervoor om weer over het plateau te gaan, maar dan moet ik wel steil omhoog vanuit de vallei, een uitdaging die ik niet kan laten liggen. Ik word boven beloond met een prachtig uitzicht over het dorpje Entrevennes en de omgeving. De huisjes zijn tegen de heuvel geplakt, ik besluit om er eens te gaan kijken. De kerk ligt, zoals wel vaker, helemaal boven in het dorp. Ik vraag een oude man de weg, hij begint te vertellen en nodigt me uit om een glas te komen drinken in zijn huis.

Monsieur Robert Maestracci is 84 jaar en woont in een ruim huis. In de gang zitten twee katten en verderop zie ik nog een derde. Entrevennes is niet alleen een pittoresk Provençaals dorpje, maar het heeft ook een bijzondere geografische ligging. Mijnheer Robert begint met mondjesmaat  te vertellen over zijn opzoekingswerk, rustig, gedecideerd en zonder een zweem van de passie die er toch lijkt te zijn.  Ik raak geïntrigeerd door zijn verhaal en we arriveren samen in zijn studiekamer. Allerlei metingen en geometrische constructies op topografische kaarten tonen het bijzondere van de plek en het verband dat er is met andere historische, sacrale of in geologisch opzicht bijzondere plaatsen. De Da Vinci code is niet ver weg en mijnheer Robert verwijst er ook naar. Zo is er de bergpas over de montagne de Lure, ‘le Pas de Graille’.  Graille is het Provençaalse woord voor raaf, de geografie vertoont de vorm van… een vogel en het woord graille is verwant met… ‘de graal’….. Niet alles kan ik goed verstaan, maar monsieur Robert laat me het boek zien dat hij erover heeft geschreven….. uitgegeven in 1989 en met een inleidend woord van ene mr Lincoln. In de inhoudstafel zie ik astrologische termen en begrippen uit de mythologie…‘het boek is helaas nergens meer te verkrijgen’…

Op het bureau zie ik de foto van zijn overleden vrouw, mijnheer Robert kijkt even opzij, ik raad zijn gedachten. Sinds september bereddert hij zichzelf. Veel tijd om te studeren is er niet meer over: de was, de plas, het koken, de zorg voor het huis. Maar de pc staat aan en een email mag ik wel sturen.  Ik neem afscheid van een minzaam man. Buiten wacht mijn fiets, een bezoek aan de kerk is er niet meer van gekomen. Ik zet mijn terugweg verder richting Forcalquier en krijg de wind pal van voren. Ik stop even en stuur Marleen een berichtje: ‘ben een beetje en retard, tot straks’.

Dit was ik bijna vergeten: op de heenweg heb ik een kort bezoek gebracht aan de Romeinse  ‘site d’Alaunium’.  Reizigers op  weg van Apt naar Sisteron hielden er halt om te rusten en zich te bevoorraden. Toen al en ook later kreeg de plek een religieuze betekenis. De kapel die er nu nog staat, is toegewijd aan de ‘Notre Dame des Anges’.